ตอนที่3

เช้าวันใหม่มาเยือนชนิกาถูกคุณหนูของบ้านเรียกให้เข้ามาพบถึงห้องนอน เธอเป็นคนเดียวที่สามารถเข้าออกห้องของทรรศนีย์ผู้เป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของเจ้าของบ้านหลังนี้ เธอกับคุณหนูของบ้านอายุไล่เลี่ยกันทำให้สนิทสนมกันตั้งแต่เด็ก และตลอดเวลาที่ผ่านมาทรรศนีย์ไม่เคยมองชนิกาเป็นคนรับใช้เลย

"คุณทับทิมให้พี่ผึ้งไปตามชมมีอะไรหรือเปล่าคะ"

"เมื่อวานฉันทะเลาะกับคุณแม่อีกแล้ว" คุณหนูที่ถูกตีกรอบมาตั้งแต่จำความได้ทำหน้าเศร้า คนที่ได้ยินก็รีบนั่งลงแล้วเป็นผู้ฟังที่ดีทันที

ทุกครั้งที่ทะเลาะกับผู้เป็นแม่จะชอบเล่าเรื่องทั้งหมดให้ชนิกาฟัง เพราะในสายตาของทรรศนีย์แล้วชนิกาเป็นเหมือนน้องสาวที่คอยรับฟังทุกเรื่องของเธอ

"หลังเรียนจบคุณแม่จะให้ฉันแต่งงานกับลูกชายของหุ้นส่วนคุณพ่อ แต่ฉันไม่อยากแต่งฉันอยากทำงานอยากมีอิสระไม่อยากอยู่ในกรอบของพ่อแม่อีกแล้ว"

ทรรศนีย์ร่ายยาวจนคนฟังจับความแทบไม่ทัน ชนิกามองคนที่นั่งปรับทุกข์กับเธอ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะหน้าที่ของเธอคือแค่รับฟัง

ใครที่คิดว่าเกิดเป็นลูกคนรวยแล้วจะถูกตามใจจนเสียคน แต่ไม่ใช่กับทรรศนีย์ที่ถูกบังคับและถูกตีกรอบจากพ่อแม่มาตั้งแต่เด็กจนไม่สามารถพูดหรือทำอะไรตามที่ตนเองต้องการได้เพราะทุกอย่างที่ทำกลายเป็นผิดไปหมดสำหรับพ่อแม่

"ชม ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว" ทรรศนีย์เอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง แววตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะออกไกจากบ้านหลังนี้

"แล้วคุณทับทิมจะไปอยู่ที่ไหนคะ"

"ไม่รู้สิเธอพาฉันหนีไปไกลหน่อยๆ ได้ไหม" ทรรศนีย์พูดในสิ่งที่เป็นไปได้ยาก

"ไม่ได้หรอกค่ะถ้าคุณหญิงจับได้ชมคงต้องถูกลงโทษแน่ๆ ค่ะ"

"ฉันก็คงหนีไปได้ไม่ไกลฉันมันคนอ่อนแอ" ทรรศนีย์ยิ้มสมเพชให้กับความอ่อนแอของตัวเอง

"คุณทับทิมไม่ได้อ่อนแอนะคะแต่คุณทับทิมอ่อนโยนมากกว่าคนอื่นต่างหากค่ะ"

"ฉันก็มีแค่เธอนี่แหละที่ให้กำลังใจฉัน" ทรรศนีย์ยิ้มให้ชนิกาอย่างอ่อนโยน

"คุณแม่ส่งรูปผู้ชายคนนั้นให้ฉันดูด้วยนะเห็นบอกว่าเรียนที่เดียวกับเธอด้วยนะชม" คุณหนูผู้อ่อนโยนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดรูปคนที่ต้องแต่งงานให้คนสนิทดู

"นี่ไงรู้จักหรือเปล่า"

"..." ชนิกานิ่งอึ้งตาโตค้างไม่ยอมตอบสิ่งที่อีกคนถาม คนในรูปไม่ใช่แค่รู้จักแต่เขาคือคนรักของเธอ

"ชม รู้จักไหม"

"มะ...ไม่ค่ะ ไม่รู้จัก" เธอต้องโป้ปดเพราะไม่เคยมีใครรู้ว่าเธอคบกับเขากับคนที่มีพร้อมทุกอย่าง

"งั้นเหรอคงจะเรียนคนละคณะกันมั้ง" ทรรศนีย์ไม่ได้เอะใจอะไรและไม่ถามต่อ

ชนิกาเริ่มหน้าหม่นลงทันควัน เรื่องที่เธอได้ยินเขาทะเลาะกับแม่ของเขามันดันมาเชื่อมโยงกับคนใกล้ตัวเธอ แล้วเธอจะเลือกทางไหนได้

"แต่ชมว่าเขาเป็นคนดีนะคะถ้าคุณทับทิมแต่งงานกับเขาต้องมีความสุขแน่ๆ ค่ะ" เธอไม่ได้อยากพูดแบบนั้นแต่คงจะดีไม่น้อยถ้าคนที่เธอรักได้แต่งงานกับคนที่เพียบพร้อมแบบทรรศนีย์

"ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ"

"ชมก็แค่คิดน่ะค่ะเขาดูไม่ใช่คนเลวร้ายถ้าคุณทับทิมลองเปิดใจ"

"ฉันยังไม่รู้หรอกยังไม่เคยเจอกันสักครั้ง"

ทรรศนีย์ไม่เคยรักใครเพราะถูกอบรมมาตลอดให้รักนวลและห้ามมีแฟนถ้ายังเรียนไม่จบ ชนิกานั่งเงียบไม่รู้จะพูดอะไรต่อตอนนี้ในใจของเธอมันแหลกจนไม่เหลือชิ้นดีแล้วเธอกับเขาคงไปกันต่อไม่ได้แล้ว

"แล้วแฟนชมล่ะ ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นมารับเลย" ทรรศนีย์ถามด้วยความอยากรู้เธอเคยเห็นว่ามีรถมารับชนิกาที่หน้าบ้านตอนเช้าประจำและพอตอนเย็นก็จะขับมาส่งแต่ไม่เคยเห็นหน้าคนขับเพราะอีกคนไม่ยอมลงจากรถ

"เราเลิกกันแล้วค่ะ" ตอบอย่างหน้าเศร้าแม้จะยังไม่ได้เลิกกันอย่างเป็นทางการ แค่ช่วงนี้เขาติดทำวิจัยก่อนเรียนจบ แต่อีกไม่นานก็คงต้องแยกย้ายกันไปใช้ชีวิตของตัวเอง

"ขอโทษนะฉันไม่น่าถามเลย" ทรรศนีย์รู้สึกผิดที่ถามเพราะแค่อยากรู้ เธอแค่สงสัยก็เท่านั้นแต่ความสงสัยของทำให้ชนิกาดูเศร้า

"ไม่เป็นไรค่ะ" ชนิกายิ้มอย่างอ่อนโยนราวกับว่าไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งที่ตอนนี้เธออยากร้องไห้ ในใจของเธอเจ็บช้ำจนไม่เหลือชิ้นดี