ตอนที่5

ขาเรียวก้าวฉับๆ ไม่หันหลังกลับไปมอง เมื่อเดินออกมาน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็ไหลออกมาอย่างกับเขื่อนแตก เธอไม่ได้อยากเลิกกับเขาแต่เธอไม่คู่ควรกับเขาเลยสักนิดไม่มีส่วนไหนที่เข้ากับเขาได้เลย

"ชมขอโทษ ชมก็รักพี่นะแต่เป็นแบบนี้ดีแล้ว" เลิกกันทั้งที่ยังรักมันเจ็บกว่าหมดรักแล้วเลิกกัน ต่อจากนี้เธอจะเห็นเขาในฐานะคู่หมั้นของเจ้านาย เขาไม่ใช่คนรักเธออีกต่อไป

หลังจากตัดสินใจเลิกรากันไปชนิกาตัดการติดต่อกับคชาตั้งแต่วันนั้น แม้ว่าเขาจะส่งข้อความมาหาอยู่ตลอดแต่เธอก็เลือกที่จะเมินไป เธอพยายามหลบหน้าเขาตอนอยู่มหาวิทยาลัย แต่โชคดีที่คชาเรียนจบก่อนเธอเมื่อเขาเรียนจบก็คงต้องแต่งงานกับคนที่แม่ของเขาจัดหาไว้ให้

"ชมเธอดูสิฉันยังไม่เคยเจอหน้าเขาเลย แต่คุณแม่ให้ฉันเลือกชุดแต่งงานแล้ว" ทรรศนีย์บ่นอุบอิบที่คนเป็นแม่นำแบบชุดแต่งงานมาให้เธอเลือกทั้งที่เธอยังไม่เคยเห็นหน้าว่าที่เจ้าบ่าวแม้แต่ครั้งเดียว

"ชุดสวยๆ ทั้งนั้นเลยค่ะคุณทัมทิม" ชนิกาแกล้งเปลี่ยนเรื่องเพราะอยากให้ทรรศนีย์กลับมาร่าเริงมากกว่าทำหน้าเศร้าแบบนี้

"ฉันไม่อยากแต่งงานจริงๆ นะชม เธอช่วยฉันหน่อยสิ"

"ชมเป็นแค่คนใช้นะคะคุณทับทิมจะไปช่วยอะไรได้ล่ะคะ" เธอเองก็ช่วยใครไม่ได้หรอกปัญหาของเธอเองก็เพิ่งจะจบไปไม่นาน

"ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเขาเลย"

เสียงประตูเปิดออกพร้อมกับร่างของหญิงวัยกลางคนที่ยังคงความสวยและความสง่าเอาไว้อย่างคุณหญิงธิดาพาผู้เป็นแม่ของทรรศนีย์เดินเข้ามาหาลูกสาวเพียงคนเดียวโดยไม่มีการเคาะประตูเสียก่อน

"คุณแม่มาหาหนูมีอะไรคะ"

"แม่จะมาบอกว่าพรุ่งนี้คุณหญิงอำพาจะพาลูกชายมาที่บ้านเรา"

"แล้วยังไงคะ?" ทรรศนีย์ถามอย่างไม่แยแส แต่อีกคนที่อยู่ในห้องตั้งใจฟังทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง

"คุณหญิงจะมาสู่ขอเราอย่างเป็นทางการน่ะสิ ส่วนเรื่องงานแต่งคงจะจัดขึ้นอีกห้าเดือนข้างหน้า"

"ห้าเดือน? ทำไมมันเร็วจังคะ" ไม่ใช่แค่ทรรศนีย์ที่ตกใจชนิกาเองก็ตกใจไม่น้อย

"แต่งเร็วก็จะมีลูกไว้สืบสกุลเร็วๆ ไงจ้ะ"

"แต่แม่คะหนูไม่ได้รักเขานิสัยเขาเป็นยังไงหนูก็ไม่รู้" คุณหนูที่ถูกตีกรอบชีวิตมาตลอดเอ่ยอย่างเศร้าใจเพื่อให้คนเป็นแม่เห็นใจ

"อยู่กันไปเดี๋ยวก็รักกันเองแหละลูก ลูกสาวแม่ทั้งสวยและเพียบพร้อมขนาดนี้"

"แม่คะนี่มันยุคไหนกันแล้วคะยังคลุมถุงชนอีกเหรอคะ"

"เพราะแม่รักลูกนะถึงได้ทำแบบนี้ ลูกชายคุณหญิงอำพาเป็นคนดีเขาจะไม่ทำลูกเสียใจ"

คุณผู้หญิงของบ้านเดินออกจากห้องไป ทรรศนีย์ปิดหน้าร้องไห้ด้วยความเสียใจก่อนจะกอดชนิกาแน่น หญิงสาวคนรากหญ้าทำได้แค่ลูบหลังปลอบเท่านั้นเธอจะไปคัดค้านอะไรได้ แต่ที่คุณหญิงพูดก็ถูกคุณหนูของเธอทั้งสวยและมีพร้อมทุกอย่างที่เธอไม่มี

"ฮึก...ฮือ"

"หยุดร้องไห้เถอะนะคะคุณหนู เดี๋ยวตาบวมนะคะ" เธอเองก็อยากจะร้องไห้เช่นกันไม่คิดว่างานแต่งจะจัดขึ้นเร็วแบบนี้

"ฮึก...วันงานเธอเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้ฉันได้ไหมฉันอยากให้เธออยู่ข้างๆ ฉัน" ทรรศนีย์ขอเรื่องที่เป็นไปไม่ได้กับเธอ

"คงไม่ได้หรอกค่ะคุณหนูวันงานชมต้องทำงานในครัว ชมไม่เหมาะกับงานหรูหราแบบนั้นหรอกค่ะ" เธอเป็นแค่คนรับใช้ไม่เสนอหน้าตัวเองไปเทียบชั้นกับคุณหนูอย่างทรรศนีย์หรอกเธอรู้ที่ของเธอดี

"เธอจะทิ้งฉันไปอีกคนเหรอ...ฮึก"

"ชมไม่ทิ้งคุณทับทิมหรอกนะคะแต่คุณหญิงคงไม่ยอมแน่ๆ อย่าขัดคำสั่งคุณหญิงเลยนะคะ" ชนิกาเอ่ยออกมาคุณหญิงธิดาพาคงไม่ให้คนรับใช้อย่างเธอมาเป็นเพื่อนเจ้าสาวยืนเคียงข้างลูกสาวของตัวเองในวันงานแน่นอน

"หยุดร้องไห้เถอะนะคะ เดี๋ยวไม่สวยนะคะ" มือเล็กเช็ดน้ำตาให้คนที่ร้องไห้อย่างอ่อนโยนนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทรรศนีย์ร้องไห้กับเธอ แต่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้เพราะนับไม่ถ้วนตั้งแต่จำความได้ ถึงเธอจะอยากร้องไห้มากแค่ไหนก็ต้องกลั้นเอาไว้เธอต้องเป็นที่พึ่งให้คุณหนูที่เธอรักและภักดี

ชนิกาไร้ทางเลือกเมื่อคนหนึ่งก็คนรักส่วนอีกคนก็เปรียบเสมือนผู้มีพระคุณ เธอเลือกคชาไม่ได้เพราะรู้ว่าไม่เหมาะสม แต่ก็ทิ้งทรรศนีย์ไม่ได้เช่นกัน