รักไม่ลงเอย

ใบหน้าสวยยิ้มหวานมองคนที่รักในชุดสูทแต่งงานสีขาว แขกในงานพากันร่วมฉลองในงานมงคลสมรส ร่างบางมองชายคนรักแล้วยิ้มออกมาอย่างปิดไม่อยู่ แต่เขาไม่ได้เป็นเจ้าบ่าวของเธอและเธอไม่ใช่เจ้าสาวของเขา

"ไม่อยากจะเชื่อเลยเนอะว่าคุณหนูทับทิมที่เห็นมาตั้งแต่เด็กจะแต่งงานแล้ว"

"นั่นสิป้า แต่เหมาะสมกันมากเลยคนรวยกับคนรวยอิจฉาจริงๆ" เสียงแม่บ้านคุยกันในห้องครัวที่กำลังจัดเตรียมอาหารไปเสิร์ฟแขกในงาน

"นี่! นังชมยืนมองอะไรอยู่ได้ มาช่วยยกของไปสิ"

"จ้ะป้า" หญิงสาวเลิกสนใจด้านนอกแล้วกลับมาสู่โลกความจริงของเธอ เด็กรับใช้ในบ้านคนรวยหน้าที่ของเธอก็มีแค่ทำงานในครัว โชคดีแล้วแหละที่คนรักของเธอได้แต่งงานกับคนที่คู่ควร

"นังชมแกรู้ไหมผู้ชายที่แต่งงานกับคุณหนูของเราเป็นใคร" ไม่มีใครรู้มาก่อนว่าเจ้าบ่าวของงานเป็นใครเพราะงานแต่งเกิดขึ้นเพียงเวลาไม่กี่เดือนตามความเห็นชอบของผู้ใหญ่ ถึงว่าที่เจ้าบ่าวจะมาที่บ้านบ่อยครั้งแต่แม่บ้านส่วนใหญ่ก็ไม่ใครรู้จักเพราะมาแค่ไม่นานก็กลับ

"ไม่รู้จ้ะ"

"คุณหนูไม่บอกอะไรแกเลยเหรอ แกน่ะสนิทกับคุณหนูทับทิมที่สุดแล้วน่าจะรู้อะไรบ้าง" ชนิกาโป้ปดทุกคนอันที่จริงเธอรู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นและรู้ด้วยว่าเธอไม่เหมาะสมกับเขา

"รีบๆ ทำเร็วเข้าจะได้เวลาแล้ว" คนตัวเล็กรีบทำตามคำสั่งที่ได้รับ นี่คือที่ที่เหมาะกับเธอ

ชนิกาเป็นลูกสาวแม่บ้านที่มาทำงานในบ้านหลังนี้แต่พอเธอได้สี่ขวบแม่ของเธอก็หนีไปโดยไม่กลับมาอีกเลย เธอจึงถูกเลี้ยงดูมาโดยเหล่าแม่บ้านในบ้านหลังนี้ ส่วนคุณท่านเจ้าของบ้านใจดีช่วยอุปการะค่าเทอมและค่ากินให้เธอจนเธอมีโอกาสเรียนมหาวิทยาลัย ชนิกาจึงขอทำงานแบบไม่รับเงินเดือนเพื่อตอบแทนพวกท่าน ขอแค่เธอมีที่ซุกหัวนอน มีที่อยู่ที่กินก็เกินพอแล้ว

"หนูขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ" เมื่อเสร็จงานของตัวเองแล้วจึงขอตัวไปเข้าห้องน้ำ

"ชม" เสียงทุ้มของร่างหนาที่มาดักรอเธออยู่ที่สวนหลังบ้านเรียกเธอเสียงเข้ม

"พะ...คุณคราม" จะเผลอลืมตัวเรียกเขาว่าพี่แบบที่เคยเรียกแต่ตอนนี้คงเรียกแบบนั้นไม่ได้แล้ว

"ทำไมต้องทำหน้าตกใจแบบนั้นด้วยล่ะ"

"เปล่าค่ะ คุณครามมีอะไรให้ชมรับใช้หรือเปล่าคะ" ในเมื่อเขาแต่งงานกับลูกสาวเจ้าของบ้านที่เธอทำงานอยู่เพราะฉะนั้นตอนนี้เขาก็คือเจ้านายของเธอแล้ว

"พี่คิดถึงชมนะ" ร่างหนาดึงรั้งเธอเข้ามากอดรัดไว้จนแน่น

"ปล่อยค่ะ อย่าทำแบบนี้เลยนะคะใครเห็นจะดูไม่ดี" ชนิการีบผลักเขาออกจนกระเด็น

"ไม่ดียังไง เราเป็นแฟนกันนะ"

"แต่เราเลิกกันไปนานแล้วนะคะ" เธอกับเขาเคยเป็นคู่รักที่คบกันมานานเกือบสามปีแต่เธอเป็นคนขอเลิกเขาเมื่อไม่กี่เดือนก่อนเพราะเธอมีเหตุผล

"แต่พี่ไม่เลิก ชมพี่รักชมนะเราหนีไปด้วยกันนะ" คชาไม่ต้องการที่จะเลิกกับเธอการแต่งงานครั้งนี้เขาก็ไม่ต้องการมันเป็นแค่ความต้องการของพ่อแม่เขาเท่านั้น

"อย่าทำแบบนี้เลยค่ะที่ของคุณกับที่ของชมมันต่างกันค่ะ" เธอไม่อยากทำร้ายใครเจ้าสาวของงานนี้ก็เป็นผู้มีพระคุณของเธอ ส่วนเขาก็คือคนที่เธอรัก เธอยอมเจ็บคนเดียวดีที่สุด

"ชม!! ไปไหนของมันนะ" เสียงเรียกของแม่บ้านคนอื่นตะโกนเรียกหาเธอ ชนิกาจึงรีบถอยห่างจากเขา

"ชมต้องไปทำงานของชมแล้ว คุณก็ควรกลับไปในงานนะคะ" ร่างเล็กรีบเดินไปตามเสียงเรียกของป้าแม่บ้านทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นเรื่องของเขากับเธอต้องไม่มีใครรู้ ต้องเก็บเป็นความลับตลอดไป

งานแต่งงานที่เธอไม่มีวันได้สัมผัสกำลังดำเนินต่อไปพร้อมกับใจที่บอบช้ำของเธอ หากย้อนเวลากลับไปได้เธอจะไม่รักเขา หัวใจเจ้ากรรมจะได้ไม่ต้องทรมานถึงเพียงนี้