บทที่ 8 ไม่ยอม

ยัยตัวแสบนั่งน้ำตาตกอยู่ในห้องนั่งเล่นของบ้านหลังใหญ่ โดยมีผู้เป็นพ่อและแม่รวมถึงพี่ชายนั่งมองมาที่เธอ เพราะเรื่องที่แอบเที่ยวคลับเมื่อคืนแดงฉานขึ้นมา เนื่องจากเหมยลี่โดนพ่อแม่จับได้ และพ่อแม่ของเหมยลี่ก็โทรมาบอกเรื่องนี้กับวิอัณณา คุณแม่ยังสาวโกรธมากที่ลูกสาวตัวแสบแอบหนีเที่ยวคลับอีกแล้ว เธออบรมลูกไปยกใหญ่ แต่ที่น่าแปลกใจคือปกติแล้วเวลาที่โดนดุ อลิซไม่เคยร้องไห้แบบนี้

“อลิซไม่ต้องบีบน้ำตาเลยนะ หม่ามี้ไม่ใจอ่อน…นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ลูกหนีเที่ยว คิดบ้างไหมว่าหม่ามี้จะเป็นห่วง? คิดบ้างไหมว่าถ้าเกิดมีอะไรผิดพลาดขึ้นมา…ลูกจะตกอยู่ในอันตราย…” วิอัณณาอดคิดไม่ได้ว่าถ้ามีใครพาลูกสาวคนเดียวของเธอไปทำเรื่องไม่ดี เธอจะอยู่ต่อไปได้ยังไง แน่นอนว่าเธอไม่มีทางคาดถึงว่ามันได้เกิดขึ้นแล้ว

“ฮึก! อลิซขอโทษ…”

“อลิซครับ…ไม่เอาแบบนี้แล้วนะ” อาเธอร์บอกน้องสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พี่ชายคนนี้ก็ไม่เคยดุน้องสาวได้เลยสักที

“แด๊ดดี้ขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม?” เช่นเดียวกับคิมหันต์ผู้เป็นพ่อ ที่ก็ไม่เคยดุลูกสาวได้เลยจริงๆ

“แด๊ดดี้กับพี่ชายเลิกให้ท้ายอลิซสักทีนะ ครั้งนี้ต้องเป็นครั้งสุดท้าย…เพราะอลิซจะต้องไปเรียนที่อังกฤษ!” ผิดกับวิอัณณา ที่ถึงจะรักลูกสาวและใจดีกับเธอมาก แต่เมื่อถึงที่สุดแล้ว ความเด็ดขาดก็เป็นเรื่องจำเป็น

“ฮึก! ไม่เอา…ฮือๆ หม่ามี้…อลิซไม่ไป!”

“อลิซต้องไป!”

“ไม่ไป! หม่ามี้ไม่รักอลิซเหรอ?! ฮือๆ ทำไมถึงอยากให้ลูกไปอยู่ที่ไกลๆ แด๊ดดี้ขา…พี่อาเธอร์ขา…ช่วยอลิซด้วย อลิซไม่อยากไปอังกฤษ…” ยัยตัวแสบของบ้านออดอ้อนคุณพ่อและพี่ชายทั้งน้ำตา

“อัณณา…เรื่องไปเรียนต่อ…”

“พี่คิมไม่ต้องเลยนะ! ครั้งนี้อัณณาไม่ยอม…อลิซดื้อมาก เอาแต่ใจตัวเองมากขึ้นทุกวัน เพราะทุกคนคอยให้ท้ายแบบนี้ไง!”

“แม่ครับ…เอาไว้ให้จบไฮสคูลก่อนไม่ดีกว่าเหรอ? ถึงตอนนั้นค่อยตัดสินใจอีกที” อาเธอร์พยายามหาทางที่ประนีประนอมมากที่สุด

“ฮึก! หม่ามี้ขา…ให้โอกาสอลิซอีกสักครั้งนะ อลิซสัญญาว่าจะไม่ทำอีกแล้ว ฮึก! อลิซจะไม่หนีเที่ยวอีกแล้ว นะๆ หม่ามี้ขาอลิซขอโทษ…หม่ามี้ให้โอกาสอลิซนะคะ อลิซรักหม่ามี้…อย่าให้อลิซไปอังกฤษเลยนะ ฮึก! ถ้าต้องไปอยู่ไกลๆแล้วอลิซจะทนคิดถึงหม่ามี้ได้ยังไง?” ยัยตัวแสบรีบเข้าไปกอดคุณแม่ ออดอ้อน…บอกรัก พยายามหาคำพูดทุกอย่างที่จะทำให้ผู้เป็นแม่ใจอ่อน

“…” และมันได้ผล ได้ผลอย่างง่ายดาย วิอัณณาเงยหน้าขึ้นมองสามีและลูกชายที่นั่งยิ้มมองภาพตรงหน้า

“ฮึก! อลิซต้องตายแน่ๆถ้าต้องอยู่ห่างกับหม่ามี้…”

“อัณณา…ให้โอกาสลูกอีกครั้งเถอะ” คิมหันต์ออกตัว

“ครั้งนี้ยัยตัวแสบคงจะเข็ดแล้วล่ะครับแม่” พี่ชายก็ช่วยอีกแล้ว

“อลิซฟังหม่ามี้นะ…ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย…”

“ฮึก! ค่ะ…อลิซจะเชื่อฟังหม่ามี้ อลิซจะไม่ทำอีกแล้ว” อย่างที่รู้กันดีอยู่ว่าเมื่อไหร่ที่อลิซออดอ้อน มันจะไม่มีครั้งไหนที่เธอจะไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ แต่แค่มันไม่เคยได้ผลกับคิริน

วันนี้ถือเป็นวันที่หนักหนาสาหัสสำหรับอลิซ เธอโดนคิรินทำร้ายหัวใจ แถมยังเกือบจะโดนส่งไปอังกฤษ เธอต้องทำบางอย่าง…ไม่มีทางที่จะปล่อยให้คิรินทิ้งขว้างเธอแบบนี้แน่ เขาไม่รักเธอวันนี้…แต่สักวันเขาจะต้องรัก ขอแค่เพียงเข้าใจอ่อนและให้โอกาสเธอ แต่วันนี้ทั้งวัน…หลังจากที่มาส่งมาถึงบ้าน จนถึงตอนนี้ที่เป็นเวลาสี่ทุ่ม เขายังไม่รับสายเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว

เขากำลังหนีหน้าเธอ นี่คือสิ่งที่อลิซคิดได้ เธอกดโทรออกหาเขาซ้ำ เธอยังเด็กเกินไปและไม่ทันได้คิดว่าเธอไม่ควรวิ่งตามผู้ชายแล้วขอความรักจากเขา เธอคิดเพียงแต่ว่า…ถ้าแค่พยายาม เธอก็จะได้หัวใจของเขา โดยไม่รู้สักนิดว่าเขาคนนั้นอาจไม่มีหัวใจไว้สำหรับเธอหรือสำหรับใครทั้งนั้น

“ฮัลโหล…” ระหว่างที่กำลังโทรหาคิริน เหมยลี่ก็โทรเข้ามาแทรก

[อลิซ! ให้ตายเถอะว่ะ! พ่อแม่กักบริเวณฉันทั้งวันเลย เพิ่งจะปล่อยมา ฉันถึงโทรหาแกได้]

“ฉันก็เกือบโดนส่งไปอังกฤษ…”

[พี่คิรินไปฟ้องพ่อแม่แกใช่ไหม?]

“พ่อแม่แกต่างหากที่โทรมาฟ้องแม่ฉัน!”

[อ้าว! แต่เมื่อคืนฉันเห็นแกโดนพี่คิรินลากตัวไป…เขาจับแกได้นี่…แล้วเขาพาแกไปไหน?]

“…”

[ว่าไง?]

“เขาจำฉันไม่ได้…”

[หะ?! เขาจำแกไม่ได้แล้วเขาพาแกไปไหน? ฉันเข้าใจว่าเขาจำแกได้…แล้วก็พาแกไปส่งที่บ้าน]

“เหมยลี่…”

[อะไร? มีอะไรแกต้องเล่าฉันนะ…เราเป็นเพื่อนกันอลิซ]

“เมื่อคืน…ฉันกับพี่คิริน…เราสองคนมีอะไรกัน”

[ชิท! ฉันไม่ตลกด้วยหรอกนะอลิซ! พี่คิรินกับแกเนี่ยนะ?! เขาเมินแกมาตลอด อยู่ๆจะมานอนกันได้ยังไง? แล้วไหนว่าเขาจำแกไม่ได้ไง?! แต่ไม่! นี่แก…พระเจ้าช่วยด้วย! แก…เสียซิงแล้วจริงดิ?!]

“ฉันพูดเรื่องจริง…และเพราะพี่คิรินเขาจำฉันไม่ได้ เขาถึงได้มีอะไรกับฉันไง แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเป็นฉัน…เขาโกรธมาก แล้วก็ไม่รับสายฉันเลย”

[เขาฟันแกแล้วทิ้ง! ไอ้เวรนั่น! ฉันจะฆ่ามัน!]

“เหมยลี่…ฉันจะทำยังไงดี? ฮึก! ฉันรักพี่คิริน…ฉันอยากคบกับเขา ฮือๆ แต่เขาปฏิเสธฉันทุกอย่าง เขาใจร้ายมากเลย…”

[ฉันรู้ว่าแกรักเขา แต่อลิซ…เขาไม่รักแก มันก็ทำอะไรไม่ได้ปะวะ? นี่ขนาดเขามีเซ็กส์กับแกแล้ว…เขายังไม่ใจอ่อนเลย ฉันว่าแก…]

“ห้ามพูดว่าฉันควรยอมแพ้นะ!”

[จริงอยู่ที่ครั้งแรกมันสำคัญ…แต่เราไม่ควรยึดติดนะเพื่อน…]

“ฉันไม่ได้สนเรื่องครั้งแรก แต่ฉันรักเขาไง! ฮึก! ฉันยอมไม่ได้…ฉันยอมแพ้ไม่ได้”

[นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆแล้วนะอลิซ…ยิ่งแกถลำลึกแกจะยิ่งเจ็บ]

“ฮึก! ตอนนี้ฉันกำลังจะถลำลึกอยู่ไง…”

[ฉันคิดว่าบางครั้งเราก็ต้องยอมรับ…ว่าต่อให้เรารักเขามากแค่ไหน ถ้าเขาไม่รักเรา มันก็ต้องปล่อย อลิซ…ยังมีผู้ชายอีกเยอะเลยนะบนโลกนี้ บางทีแกอาจจะเจอใครที่ดีกว่าพี่คิริน คนที่เขาซาบซึ้งกับความรักของแกน่ะ แล้วเราก็เพิ่งจะสิบแปดเอง…ไม่ได้จะตายพรุ่งนี้สักหน่อย จะมาสนใจอะไรกับผู้ชายคนเดียววะ?]

“แกพูดได้สิ…แกยังไม่เคยรักใครเลยนี่” อลิซวางสายลงในทันทีที่พูดจบ เธออาจยังเจ็บไม่มากพอ ถึงได้คิดว่าจะพยายามต่อไป และเพราะคิดว่าจะทำทุกหนทางที่ทำได้ จึงได้กดโทรศัพท์โทรหาอาเธอร์ผู้เป็นพี่ชาย

[ครับ…]

“พี่อาเธอร์…อยู่ที่ไหนคะ?”

[พี่อยู่คอนโดครับ อลิซมีอะไรหรือเปล่า?]

“พี่คิรินอยู่ด้วยไหม?”

[อยู่]

“อลิซขอคุยกับพี่คิรินหน่อยค่ะ” ในเมื่อเขาไม่รับสายเธอ มันก็มีแค่วิธีนี้ที่เธอจะได้คุยกับเขา

[อืม] คิรินรับสาย

“พรุ่งนี้บ่ายไปเจอกันที่คาเฟ่นะคะ”

[ไม่]

“พี่คิรินต้องมา…ไม่งั้นพี่อาเธอร์อาจรู้เรื่องของเรา”

[ไหนว่าจะไม่พูด?]

“ถ้าพี่อาเธอร์รู้ พ่อแม่อลิซก็ต้องรู้…พวกเขาต้องจับเราแต่งงานกันแน่ จะเอาแบบนั้นไหมคะ?”

[…]

“อลิซจะรอจนกว่าพี่คิรินจะมา” ในเมื่ออ้อนเขาไม่ได้ผล เธอก็ต้องขู่ และเพราะเธอรู้ว่าเขาไม่อยากแต่งงานกับเธอ พรุ่งนี้เขาจะมาตามนัดของเธออย่างแน่นอน