รักแรก รักเดียว รักเธอ

พลั่ก!!! พลั่ก!!! พลั่ก!!!

เพียงหมัดเดียวร่างสูงที่ยืนนิ่งก็ร่วงลงไปที่พื้นแล้ว แต่นี่มันกระหน่ำรัวถึงสามหมัด ต่อด้วยการถูกกระชากคอเสื้อให้ลุกขึ้น…เขายอมให้คนตรงหน้ากระทำอยู่ฝ่ายเดียว ยอมโดนหมัดหนักๆที่ซัดลงมาบนใบหล่อเหลาตัวเอง หมัดแล้ว…หมัดเล่า จนเลือดสีแดงเข้มไหลออกจากจมูกและมุมปาก ทั้งๆที่มันไม่ใช่นิสัยของเขา เขาไม่ใช่คนที่จะยอมเป็นผู้ถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียว ต่อให้เขาจะผิด…แต่คนอย่างคิริน โรจน์เวหา ไม่เคยยอมใคร เว้นแต่…คนตรงหน้าคืออาเธอร์ อธิโชติจินดา เพื่อนรักเพียงคนเดียวของเขา

พลั่ก!!!

อาเธอร์ปล่อยหมัดใส่คิรินอีกครั้ง เวลานี้เขาโกรธจนไม่อาจยับยั้งอะไรได้อีก ต่อให้ปกติจะเป็นคนสุขุมและมีสติแค่ไหน แต่ตอนนี้…สิ่งเดียวที่ทำได้คือระบายความขุ่นเคืองด้วยความรุนแรง

“นายครับ!!!” ลูกน้องสี่คนที่ยืนมองอยู่ ทนต่อไปอีกไม่ไหว ต่อให้อาเธอร์จะเป็นเจ้านายของเขาด้วยก็ตาม แต่แค่เพียงคิรินออกคำสั่ง พวกเขาก็พร้อมที่จะลากอาเธอร์ออกมา แต่มันติดก็ตรงที่…คนเป็นนายไม่ยอมออกคำสั่งเสียที

“มึงสั่งให้พวกมันลงมือ! บอกให้มันลากกูออกไป! ไม่งั้น…กูจะอัดมึงจนข้ามวัน!” อาเธอร์ตะคอกใส่เพื่อนรัก ถ้าไม่มีอะไรมาขัดขวาง เขาคงหยุดทำร้ายเพื่อนที่ไม่ยอมสู้ไม่ได้

“ไม่…กูอยากให้มึงทำ”

“คิริน!!!”

“กูสมควรโดน…”

“ไอ้เหี้ยคิริน!”

“กูยอมให้มึงต่อยจนตาย…ดีกว่าให้มึงเกลียดกู” ที่จริงการถูกต่อยหลายหมัดมันยังน้อยไปเมื่อเทียบกับสิ่งที่เขาทำ

“อลิซเป็นน้องสาวกู! มึงทำได้ยังไง?!”

“…”

“กูถามว่ามึงทำได้ยังไงคิริน! สิ่งที่มึงทำ! จะรับผิดชอบยังไง?! แค่คบเป็นแฟนเหรอ?! แค่นั้นมันจบเหรอวะ?! มึงไม่รักน้องสาวกูด้วยซ้ำ! คนอย่างมึง…กูคิดไม่ออกเลยว่ามึงจะรักน้องสาวกูได้ยังไง!”

“…”

“ถ้ามึงไม่ใช่เพื่อน…กูคงเจ็บน้อยกว่านี้!”

“…”

“ทำไมต้องเป็นมึง? ทำไมคนที่ทำให้น้องสาวกูเสียใจต้องเป็นมึง?!”

“ขอโทษ…”

“อลิซรักมึง…กูเพิ่งรู้วันนี้…”

“ไม่…อลิซไม่ได้รักกูแล้ว น้องสาวมึงเกลียดกู…เขาทิ้งกูไปแล้ว อลิซบอกเลิกกูแล้ว…”

“นั่นไม่ใช่ข้ออ้าง! มึงนอนกับน้องสาวกู! มึงนอนกับอลิซตั้งแต่เจ็ดปีที่แล้วคิริน! ตอบมาว่าจะรับผิดชอบยังไง?!”

“กู…ยินดีที่จะรับผิดชอบ…ถ้ามึงให้โอกาส”

“แล้วมึงจะรับผิดชอบยังไง?!”

“กูไม่รู้…แต่ถ้ามึงสั่ง…กูจะทำทุกอย่าง”

“…” อาเธอร์นิ่งเงียบ เพราะรู้จักคิรินมาสิบห้าปี รู้ดีว่านิสัยเพื่อนคนนี้เป็นยังไง คิรินไม่เคยก้มหัวทำตามคำสั่งของใคร ไม่สนเรื่องความผิดชอบชั่วดี สนใจแต่ความต้องการของตัวเอง แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น…สิ่งหนึ่งที่ทำให้อาเธอร์เป็นเพื่อนกับคิรินมาจนถึงวันนี้ได้ก็เพราะเชื่อว่าลึกๆแล้วคิรินแค่ต้องการใครสักคนที่เข้ามาทำให้เขาอยากเป็นคนที่ดีกว่านี้ อาเธอร์เชื่อมาตลอดว่าเพียงคิรินรู้จักที่จะรัก หากเพียงแค่เขาลองเปิดใจ เขาจะเป็นคนที่ดีกว่าที่เคยเป็น

“บอกมาเลย…แค่มึงบอกมาอาเธอร์…”

“รักน้องสาวกูได้ไหม?” มันเป็นคำถามที่อาเธอร์ไม่อยากจะถาม แต่ก็คิดว่านอกจากวิธีนี้…ก็ไม่มีวิธีไหนที่เขาจะช่วยคิรินกับอลิซได้เลย

“…”

“กูถาม!”

“มึงรู้ตัวตอนไหนว่ารักซากูระ?”

“คิริน! กูให้มึงตอบคำถามกู! ไม่ใช่ให้มึงมาถามกูกลับ!”

“มึงรู้จักความรัก มึงเลยรักเป็น งั้นช่วยบอกกูหน่อย…ว่าถ้ากูอยากจะรักอลิซ…กูต้องทำยังไง” เขาเองก็อยากจะรักเธอคนนั้น อยากจะรักจนสุดหัวใจ แต่เขาไม่รู้จริงๆว่าการจะรักใครสักคนมันต้องทำยังไง และบางทีมันก็อาจจะสายไปแล้ว เพราะอลิซ…ไม่ได้ต้องการความรักจากเขาอีกแล้ว

“เปิดใจ…ลืมเงื่อนไขทุกอย่างในชีวิตมึง ลืมว่ากูเป็นเพื่อน ลืมว่าอลิซเป็นน้องสาวกู เลิกใช้สมอง…แล้วใช้หัวใจ บางทีมึงอาจจะได้คำตอบ”

“แล้วถ้าอลิซไม่ต้องการให้กูรักอีกแล้ว? ถ้าอลิซไม่ให้โอกาสกูอีก?”

“นั่นคือสิ่งที่มึงสมควรต้องเจอ…ถึงเวลาที่มึงต้องวิ่งตามน้องสาวกูบ้างแล้วคิริน”

คิรินอดคิดไม่ได้ว่าถ้าคืนนั้นเขาไม่เมาจนขาดสติ เรื่องทั้งหมดก็คงไม่เกิดขึ้น ถ้าเพียงเขาบอกทุกอย่างกับอาเธอร์ตั้งแต่แรก…เพื่อนรักของเขาก็คงไม่ต้องเสียใจในวันนี้ หรือถ้าเพียงเขารู้จักที่จะรัก…อลิซก็คงไม่เสียใจเช่นกัน เจ็ดปีก่อน…ถ้าตอนนั้นเขาแค่เรียนรู้ที่จะรับผิดชอบการกระทำของตัวเอง เขาเองก็คงไม่ต้องมาเจ็บปวดแบบนี้เหมือนกัน