บทที่ 3 เพราะฉันไม่รักใครทั้งนั้น

มันเป็นเรื่องปกติที่อลิซจะไปไหนมาไหนกับคิริน คิมหันต์และวิอัณณา ผู้เป็นพ่อกับแม่ก็ไว้ใจให้ลูกสาวสุดรักสุดหวงอยู่กับคิริน พวกเขาไว้ใจเพราะเห็นคิรินมาตั้งแต่ตอนเขาอายุสิบห้า ตั้งแต่ที่เข้ามาเป็นเพื่อนกับลูกชาย แต่ที่พวกเขาไม่ชอบก็คือ…คิรินมักจะซื้อของแพงๆให้อลิซอยู่เรื่อย แถมยังไม่ยอมรับเงินคืนอีกต่างหาก

“พี่คิรินเอาอันนี้ไหม?” อลิซชี้เมนูที่มีวัตถุดิบหลักเป็นกุ้งให้คิรินดูระหว่างที่ทั้งสองกำลังนั่งอยู่ในร้านอาหารญี่ปุ่น

“ไม่”

“ทำไมล่ะ? พี่คิรินชอบกินกุ้งไม่ใช่เหรอ?”

“แต่เธอแพ้ไง”

“พี่คิรินจำได้ด้วยเหรอว่าอลิซแพ้กุ้ง?” แล้วแบบนี้จะไม่ให้เธอรักเขาได้ยังไง เขาชอบทำเป็นเมิน แต่ใส่ใจและจำเรื่องของเธอได้

“…” แต่ก็นั่นแหละ เขาเงียบมาก จนบางทีก็น่าเบื่อ

“งั้นเอาแค่นี้ค่ะ” อลิซหันไปบอกกับพนักงานที่รอรับออเดอร์

“ทุกจานห้ามมีกุ้งกับถั่วทุกชนิด” แล้วคิรินก็บอกกับพนักงาน เขารู้ว่าอลิซแพ้ง่าย แต่ที่แพ้หนักคือกุ้งกับถั่ว

“ครับคุณลูกค้า”

“โทรบอกอาเธอร์ว่าเธอมากับฉัน” พอพนักงานเดินออกไปจากร้านคิรินก็พูดขึ้นอีกครั้ง

“โอเค” อลิซทำตามอย่างว่าง่าย หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออกหาพี่ชาย

“พี่อาเธอร์ขา…”

[ว่าไงครับ?] อลิซไม่เคยต้องรอสายของพี่ชายนาน เพราะทุกครั้งที่เธอโทรไป พี่ชายจะวางทุกอย่างแล้วรับสายเธอ ต่อให้จะยุ่งแค่ไหนก็ตาม

“ทำอะไรอยู่คะ?”

[พี่มาคุยกับรุ่นพี่เรื่องเปิดคลับ อลิซถึงบ้านแล้วหรือยัง? วันนี้ใครไปรับที่โรงเรียน?]

“วันนี้พี่คิรินมารับค่ะ”

[เอาอีกแล้วนะ พี่เคยบอกแล้วไงว่าอย่าไปกวนพี่คิรินเขามาก]

“ไม่ได้กวนสักหน่อย”

[แล้วนี่พ่อกับแม่รู้หรือยังว่าอลิซอยู่กับพี่คิริน?]

“รู้แล้วค่ะ อลิซโทรไปบอกแล้ว วันนี้อลิซจะเข้าไปที่คอนโดพี่อาเธอร์นะ จะเข้าไปเปลี่ยนชุดก่อนกลับบ้าน” เพราะกลิ่นบุหรี่ของไทเกอร์ทำให้อลิซต้องวุ่นวายกับการเปลี่ยนชุด

[ทำไมล่ะ?]

“ก็อลิซมีกลิ่นบุหรี่ติดตัวมาน่ะสิ! เพราะไอ้ไทเกอร์คนเดียวเลย!”

[แต่อลิซไม่ได้สูบใช่ไหมครับ?]

“ไม่ค่ะ อลิซไม่สูบแน่นอน”

[ดีมาก กลับถึงบ้านแล้วโทรหาพี่ด้วยนะ แล้วอย่าไปกวนพี่คิรินเขามากล่ะ]

“โอเคค่ะ รักพี่นะ”

[รักน้องเหมือนกันครับ]

การบอกรักมันเป็นเรื่องปกติของบ้านนี้ คิรินที่เข้านอกออกใน ได้เห็นและได้ยินพวกเขาบอกรักกันจนตา แต่สำหรับเขา…สำหรับครอบครัวของเขา คำว่ารักเป็นเหมือนคำต้องห้าม และต่อให้อลิซจะบอกรักเขาทุกวันมาตลอดหนึ่งปี เขาก็ไม่เคยรู้จักหรือเข้าใจความรักเลยแม้แต่น้อย และเพราะแบบนั้น…ทุกครั้งที่เธอขอให้เขารัก ทุกครั้งที่เธอบอกว่าอยากได้หัวใจของเขา เขาก็ต้องปฏิเสธ…เพราะเขาไม่เคยรู้ว่าตัวเองจะรักใครได้ยังไง

พอกินอาหารญี่ปุ่นเสร็จ คิรินก็พาอลิซไปกินไอศกรีมต่อ จากนั้นคนตัวเล็กก็ลากคนตัวโตเข้ามาที่ช็อปของแบรนด์หรูชื่อดัง เธอตรงเข้าไปหยิบกระเป๋าใบแพงจากคอลเลคชันใหม่ รอยยิ้มของเธอสดใสเมื่อได้อยู่ท่ามกลางของสวยงาม เธอมีความใฝ่ฝันว่าจะเป็นดีไซเนอร์ และจะสืบทอดแบรนด์สูทที่เป็นธุรกิจของครอบครัวต่อจากผู้เป็นพ่อ

“หืม?” อลิซทำหน้าแปลกใจ เมื่อเห็นว่าราคาของกระเป๋าใบที่เธออยากได้นั้นสูงกว่าปกติ เธอรู้เรทราคาของแบรนด์ และเก็บเงินมาตามจำนวนที่คิด แต่พอมาเจอ…กลับพบว่าเงินของเธอไม่พอ ต่อให้ทุกครั้งคิรินจะเป็นคนจ่าย…แต่อลิซก็ไม่เคยขอจากเขา ที่บอกว่าจะซื้อกระเป๋า หมายถึงแค่ให้เขาพามาเท่านั้น

“ทำไม?” และเขาก็สังเกตหน้าตาท่าทางเสียดายของเธอได้

“ไปกันเถอะพี่คิริน…อลิซไม่อยากได้แล้ว” ที่จริงเธอจะโทรไปขอเงินจากคุณปู่หรือคุณป้าก็ได้ แต่เธอไม่อยากทำ ถึงจะดูเหมือนเด็กเอาแต่ใจ แต่อลิซก็รู้จักความพอดี

“มาแล้ว…ทำไมไม่ซื้อ?”

“มันแพงกว่าที่คิด น่าแปลก…ปกติไม่แพงแบบนี้”

“เท่าไหร่?”

“ไม่เอา…พี่คิรินห้ามซื้อให้อลิซนะ พี่ซื้อให้มาเยอะแล้ว เดี๋ยวแด๊ดดี้กับหม่ามี้ดุอลิซอีก”

“เท่าไหร่?” ดูเหมือนว่าคิรินจะไม่สนสิ่งที่อลิซพูด

“บอกว่าห้ามซื้อไงคะ ไปกันเถอะ…รีบไปคอนโดพี่อาเธอร์กันดีกว่า เดี๋ยวกลับบ้านดึก” ว่าแล้วเธอก็ลากแขนเขาออกมาจากช็อป ถึงจะเสียดายที่วันนี้ไม่ได้กระเป๋า…แต่มันก็คุ้มแล้วที่ได้ใช้เวลาร่วมกับคิริน

อลิซมีคีย์การ์ดเข้าออกคอนโดมิเนียมของอาเธอร์ได้ตามสะดวก และที่ห้องของพี่ชายก็มีเสื้อผ้ารวมถึงชุดนักเรียนของเธอ เพราะเธอมาค้างคืนกับพี่ชายอยู่บ่อยครั้ง พอเปลี่ยนชุดเสร็จเธอก็เดินออกมาที่ห้องนั่งเล่น เห็นคิรินกำลังดื่มเบียร์และคุยโทรศัพท์อยู่

“อืม…เอาไปส่งตามที่อยู่”

“คุยกับใครคะ? คงไม่ใช่ผู้หญิงคนอื่นใช่ไหม?” อลิซเดินเข้ามานั่งข้างๆคิริน เอ่ยถามเขาด้วยสายตาและน้ำเสียงจริงจังหลังจากที่เขาวางสาย

“ผู้หญิง”

“พี่คิริน! ห้ามยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นนะ! อลิซหวง!” เธอทำแก้มตุ๊บป่อง ช้อนสายตามองเขาอย่างไม่พอใจ พอได้ยินว่าเขาคุยกับผู้หญิง เธอก็รู้สึกหวงขึ้นมา กลัวว่าเขาจะเห็นผู้หญิงคนอื่นสำคัญกว่าเธอ

“เธอไม่มีสิทธิ์หวงฉัน”

“…” พอได้ยินแบบนั้นคนตัวเล็กก็นิ่งเงียบ

“กลับ” ว่าแล้วเขาก็ลุกขึ้นจากโซฟาตัวยาว

“ทำไมใจร้ายคะ? ทำไมชอบพูดทำร้ายจิตใจอลิซ? ทำไมพี่คิรินไม่รักอลิซ?”

“…”

“อลิซน่ารำคาญมากเลยเหรอ?”

“อืม”

“พี่คิริน!”

“เธอถาม…ฉันก็ตอบไง”

“ถ้าวันนึง…อลิซไปรักคนอื่น พี่คิรินจะเสียใจ!”

“คิดว่าไม่”

“…” แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาคู่กลมโต นี่เป็นครั้งแรกที่คิรินได้เห็นว่าอลิซร้องไห้

“ฉันไม่มีทางรักเธอได้” แต่ดูเหมือนว่าน้ำตาของเธอจะไม่ทำให้เขาใจอ่อน

“ฮึก! ทำไม?”

“เพราะฉันไม่รักใครทั้งนั้น”

“พี่คิรินไม่มีหัวใจ!”

“อาจใช่…เพราะงั้นเลิกพูดว่ารักฉันสักที มันน่ารำคาญ” จบคำนั้นเขาก็เดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้อลิซนั่งร้องไห้อยู่อย่างนั้น…เขาบอกว่าเธอน่ารำคาญ ที่จริงเธอควรจะชิน เพราะเขาก็พูดมันอยู่บ่อยๆ เขาบอกว่าไม่มีทางรักเธอ…คำพูดนี้เธอก็ได้ยินแล้ว แต่ทำไมวันนี้เธอถึงเสียใจจนร้องไห้ หรือเพราะว่าเธอคาดหวังกับเขามากขึ้นกว่าเดิม?