4

ไม่ทันสิ้นเสียงของรามตอบคำถามของเธอ รามที่เห็นหญิงสาวแปลกหน้าคนนี้กำลังจะร้องกรี๊ดขึ้นมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้รามเดาใจว่าเธอต้องกรีดร้องหญิงสาวแปลกหน้าคนนี้กำลังจะร้องกรี๊ดขึ้นมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้รามเดาใจว่าเธอต้องกรีดร้องแต่ไม่ทันที่เธอจะได้ส่งเสียงร้องออกมาริมฝีปากของเขาก็ประกบลงริมฝีปากอันนุ่มละมุนหอมกลิ่นน้ำหอมเบาๆของเธอเขาเข้าไปแนบประชิดใกล้เธอรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นๆของเธอเขาไม่เข้าใจว่าทำไมใจของเขาถึงเตลิดทำตัวอย่างไม่ใช่สุภาพบุรุษ แต่เวลาเขาได้สัมผัสริมฝีปากอันอ่อนนุ่มหอมหวานละมุนของเธอมันปลุกเร้าความรู้สึกของเขาขึ้นมาอีกครั้งจนแทบไม่อยากหยุด

เขารู้ในทันใดว่าความทุกข์ที่ถาโถมเข้ามาในชีวิตเขาทำให้เขาเหมือนเป็นคนเย็นชานั้นบัดนี้ได้หายไปแล้ว เขาฉวยโอกาสนี้ในการขโมยจูบเธอ ทันใดนั้นเองขมิ้นตกใจขยับริมฝีปากเงอะงะของเธอและจังหวะนั้นเองที่เธอกัดริมฝีปากเขาเข้าอย่างแรงจนทำให้เขาก็รู้สึกตัว เธอผลักแขนทั้งสองของเขาที่แนบลำตัวเธอออกไป ส่วนขมิ้นตั้งสติได้และยังไม่ทันหายตกใจที่ผู้ชายแปลกหน้าคนนี้เข้ามากอดจูบเธอ เธอจึงหันมาหยิบข้าวของใกล้มือขว้างปาใส่รามไม่ยั้งมือ จนกระทั่งข้าวของแตกกระจายรามชายหนุ่มยืนนิ่งไม่ตอบโต้ใดๆเพราะรู้ว่าผิดไปแล้วได้แต่สำนึกและยอมรับผิดเขาพูดเสียงดังขึ้นว่า

“ผมขอโทษครับขอโทษที่เอ่อ...." รามหยุดพูดพร้อมกับใบหน้าสลดลงและพูดต่อว่า

"ผมล่ะสงสัยว่าเหตุใดอารมณ์ของเธอสวิงสวายทั้งที่ยังสาวยังแส้ เธอไม่สบายหรอกหรือ”

รามมองหน้าของขมิ้นตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกว่าส่างเมาแล้ว เขาไม่อยากจะโทษว่าเป็นเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์แต่อย่างใดเพราะเขารู้สึกตัวตลอดเวลาแต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงได้ทำแบบนั้นกับเธออีกทั้งยังห้ามใจตัวเองไม่ได้อีก เขารู้สึกผิดไม่น้อยที่ทำตัวเป็นหนุ่มเลือดร้อนไม่เป็นสุภาพบุรุษเช่นนั้น เขารู้สึกเพียงแต่ว่าเวลาไม่กี่ชั่วโมงที่ได้เจอเธอคนนี้ เธอทำให้เขาลืมเรื่องราวความทุกข์จนคิดอยากจะอยู่กับเธออีกด้วย ที่สำคัญตอนนี้เขายังรู้สึกดีใจไม่น้อยที่เขาเริ่มรู้สึกว่าเขาเดาใจเธอออกบ้างแล้วเขาก็เอ่ยขึ้นว่า

“อยากบอกนะว่าเธอจะกรีดร้องแบบนี้อีก คงไม่ได้ เพราะตอนนี้ก็ดึกดื่นเที่ยงคืนแล้ว หากเธอกรีดร้องอีกชาวบ้านย่านนี้คงเห่กันมาที่นี่”

ขมิ้นจ้องหน้าเขาเหมือนว่าเธอจะเชื่อเขาหรือว่าเธอก็ไม่รู้ว่าจะทำยังงัยในเมื่อตอนนี้เธอไม่ได้ฝันไป เธอไม่ได้มโนคิดไปเอง ดูท่าทางที่เขาทำกับเธอจะไว้ใจเขาได้หรือไม่หรือเพราะเขาเมา ในขณะที่ขมิ้นนิ่ง เงียบอยู่นั้น รามก็กลัวว่าเธออาจจะมีความคิดแผลงๆขึ้นมาอีกจึงพูดขึ้นว่า

“คืนนี้เธอนอนค้างเสียที่นี่ พรุ่งนี้จะไปส่งที่บ้าน”

เมื่อรามพูดจบก็เดินไปหยิบเสื้อกุยเฮงกับกางเกงแพรจากตู้เสื้อผ้าที่อยู่ด้านหลังที่บังตาเป็นหวายสานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อครู่ ซึ่งขมิ้นแอบมองเขาทุกฝีก้าวและตอนนี้เธอรู้ตัวแล้วว่าเธอเดินทางข้ามกาลเวลาได้อย่างชนิดที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน ขมิ้นคิดถึงตัวเองเมื่อ 8 – 9 เดือน ที่ผ่าน ซึ่งนั้นเป็นครั้งแรกที่เธอเริ่มฝึกนั่งสมาธิอย่างจริงจังด้วยการฟังบทเพลงบรรเลงเพื่อปรับคลื่นสมองให้ผ่อนคลายและสงบวันละ 15 นาที หลังจากเหตุการณ์เข้าใจผิดที่ทำเธอเกือบถูกตั้งคณะกรรมการสอบวินัยทั้งที่เธอยังไม่ได้ทำอะไรผิดวินัยแม้แต่น้อยและที่สำคัญคือเธออาจจะไม่ได้ต่อสัญญาเป็นอาจารย์พิเศษในปีการศึกษาหน้าอีกด้วย

ขณะที่ขมิ้นคิดเพลินๆอยู่นั้นรามก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอทำให้เธอสะดุ้งตกใจเล็กน้อย เมื่อหันมาเจอชายแปลกหน้าอยู่ข้างๆใกล้ๆ เขายื่นเสื้อกุยเฮงกับกางเกงแพรให้ขมิ้น แต่เธอไม่ได้รับไว้กลับจ้องมองชายหนุ่มแปลกหน้าอย่างพินิจพิจารณาอย่างถี่ถ้วนก่อนที่จะพูดว่า

“ชั้นไม่นอนกับคุณในห้องนี้แน่”

รามอมยิ้มก่อนที่จะพูดว่า “ใครกันบอกเธอว่าเธอจะต้องนอนในห้องนี้ล่ะ”

“อ้าว!”

“ผมไม่ได้บอกให้คุณนอนห้องนี้ ผมจะพาคุณไปนอนอีกห้อง จะไปกันหรือยังล่ะครับ”

ขมิ้นมองหน้าเขาและเดินตามเขาออกจากห้องนี้โดยเธอคิดว่า

‘ไม่ว่าจะเกิดอะไรชีวิตต้องดำเนินต่อไปอยู่ดี ถึงจะกรีดร้อง ดิ้นรนไปก็อาจจะไม่ช่วย บางทีนอนหลับไปคืนนี้ก็อาจจะได้กลับไปนอนที่เตียงของเธอเหมือนกับตอนที่มาที่นี่ด้วยเช่นกัน’

เมื่อขมิ้นคิดแบบนั้นเธอจึงพูดกับเขาว่า

“คุณ ชั้นอยากนอนที่ห้องนี้ นอนที่นี่”