รักเอย

สุบินสนั่นทั่วทั้งเมฆา

ว่าได้ลูบจูบองค์อรอัปสร

กอดกายอ้อนแอ้นอนงค์นวลกร

อรชรแนบเนื้อนวลเย้ายวนชื่น

หอมดูดดื่มรื่นชิดสนิทใกล้

จรใจลืมหลงระเริงระรื่น

ร่วมเรียงเคียงเขนยอยู่ค่อนคืน

รนใจตื่นหวิวไหวจำจากพราก

“กรี๊ดดดดดดดดดดด” สิ้นเสียงกรีดร้องของขมิ้น เธอทั้งผลัก ทั้งถีบ ทั้งดิ้นเพื่อให้หลุดจากอ้อมกอดของใครบางคน โดยที่เธอยังไม่ทันที่จะดูว่าอยู่ที่ไหนและเขาเป็นใคร ได้แต่คิดในใจว่าเป็นห้องของตัวเองจึงพูดออกไปว่า

“ เฮ้ย!....คุณเป็นใครเข้ามาได้งัย”

“ผมต้องถามคุณมากกว่าว่าคุณเข้ามาได้อย่างไรจึงจะถูกนะครับ”

ขมิ้นไม่ฟังอะไรทั้งนั้นเธอร้องสุดเสียงอีกครั้งแล้วพยายามมองหาข้าวของที่สามารถนำมาเป็นอาวุธป้องกันตัวจากชายแปลกหน้าและหน้าแปลก เขาเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาวแดงๆ ผมลองทรงสั้นหวีเสยไว้ด้านหลัง จมูกโด่งเป็นสันได้รูปสวย คิ้วเข้ม ดวงตาเป็นประกายสวยงามระยิบระยับเหมือนอย่างกับเพชร ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อรูปปากไม่หนาและบางจนเกินไป กลิ่นวิสกี้คละคลุ้งไปทั่วห้อง

ระหว่างที่หญิงสาวแปลกหน้าคนนั้นกำลังมองหาข้าวของในห้องเขา เขาเองพยายามเบิกตากว้างมองไปที่เธอ หญิงสาวรูปร่างหน้าตาสะสวยแต่เหตุใดจึงมาเป็นวณิพกพเนจรร่อนเร่ใส่กางเกงขาดหลุดลุ่ย เขานึกไม่ออกว่าเขาเมาจนไม่ได้สติถึงเพียงนี้ที่จำไม่ได้ว่าพาเธอคนนี้มาจากที่ไหน ซึ่งเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะพาสตรีเข้าบ้านหรือจะทำรุ่มร่ามยิ่งเป็นไปไม่ได้เพราะไม่ใช่วิสัยเขาแต่ถ้าเป็นในฝันเหมือนที่เขาฝันก่อนหน้านี้ที่เขาทั้งจูบอย่างดูดดื่มอีกทั้งลูบไล้สัมผัสเคล้นคลึงทรวงอกอันอวบอิ่มของนางอัปสรสวรรค์

‘นี่!คือเธอคนนี้’

‘ไม่จริง ต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดอะไรสักอย่าง’

เขาปฏิเสธตัวเองในใจและพยายามคิดว่าเธอคนนี้มาได้อย่างไร แต่ทันใดนั้นเองแจกันลายSweet Nancy ของรักของหวงของคุณแม่ที่เขาเดินหาซื้อมาจากลอนดอนสมัยที่เขาข้ามน้ำข้ามทะเลไปเรียนก็ลอยตรงมายังหัวของเขา เขาพยายามจะรับไว้แต่คงเป็นเพราะฤทธิ์ของวิสกี้ทำให้ร่างกายของเขาตอบสนองต่อสิ่งเร้าช้าลง เขาตกใจมากที่เห็นแจกันแตกออกเป็นเสี่ยงเขาค่อยๆก้มลงเก็บเศษแจกันในวินาทีนั้นเขาเริ่มรู้สึกส่างเมาขึ้นมาบ้างเขาเริ่มรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อมีของเหลวนืดๆอุ่นๆค่อยๆไหลซึมออกมาช้าๆจากหางคิ้วของเขา

ขมิ้นตกใจไม่น้อยที่เห็นผลงานในความแม่นยำของเธอแต่สิ่งที่เธอตกใจมากกว่านั้นคือเสียงเปิดประตูพร้อมกับคนสองสามคนถาโถมเข้ามาในห้องพร้อมกับอาวุธไม้มีดพร้าในมือ ด้วยสัญชาตญาณขมิ้นวิ่งเข้าหลบหลังหาชายที่เพิ่งทำร้าย เขามีสีหน้าตื่นตระหนกที่เห็นเธอเข้ามาหาอย่างรวดเร็วและเหตุการณ์อลหม่านในห้องนอนของเขาในยามค่ำคืนเช่นนี้ เขาพยายามจะหลบเธอและตั้งสติแต่คงเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้เขาเดินเซๆช้าๆ ผู้คนที่เข้ามาใหม่เห็นภาพเจ้านายของเขามีเลือดอาบใบหน้าเช่นนั้นคิดได้เพียงอย่างเดียวว่า

“ผู้หญิงคนนี้เป็นแน่ที่ทำร้ายคุณราม”

ไม่ทันที่ขมิ้นจะได้ชี้แจงแถลงไขใดๆ ทั้งหมดก็พร้อมใจวิ่งเข้าใส่เธอหมายจะช่วยกันจับตัวหญิงสาวแปลกหน้าคนนี้ให้ได้ เหตุการณ์ชุลมุนวุ่นวายเริ่มขึ้น ขมิ้นเห็นท่าว่าเหตุการณ์ไม่สู้ดีนักจึงวิ่งเข้าหาชายแปลกหน้าโดยหลบอยู่ด้านหลังเขาขมิ้นไม่ได้หลบเฉยๆแต่เธอกลับดึงเสื้อของเขาให้รั้งไปข้างหลังแรงพอที่จะทำให้เขาหายใจไม่สะดวก

เหตุการณ์ชุลมุนวุ่นวายสักพักจนขมิ้นจับต้นชนปลายไม่ถูกว่าเธอเองมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรและเวลานี้เหตุการณ์เฉพาะหน้าตรงนี้ก็วุ่นวายเกินกว่าที่เธอจะหยุดคิดได้ ทันใดนั่นเองเสียงชายคนที่ขมิ้นทำร้ายก็พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและเสียงพอที่จะทำให้ทุกคนฟังเขา

“ทุกคน....หยุดครับ หยุดครับ”

เสียงประสานพร้อมกันดังขึ้นเรียกชื่อเขา “คุณราม”

ทุกคนในห้องที่วิ่งวุ่นอยู่ต่างหยุดในทันทีทันใดเหมือนโดนเสกมนต์สะกดให้หยุดนิ่งอยู่กับที่ แต่สายตาทุกคู่หันมาจับจองผู้หญิงแปลกหน้าที่ใส่กางเกงขาดวิ่น ท่าทางแปลกประหลาดเสียจริตก็ไม่ใช่จะปกติดีหรือไม่ก็เชิง ขณะที่ขมิ้นเป็นเป้าสายตาอยู่นั้น รามจับมือเธอพร้อมกับจ้องตาเพื่อให้เธอปล่อยมือจากเสื้อของเขาและเขาถือวิสาสะกุมมือเธอมายืนข้างเขา ใกล้ชิดพอที่เขาจะได้กลิ่นกายหอมระรื่นชื่นฤทัยมากเสียจนลืมตัวที่มืออีกข้างเผลอโอบเอวเธอเสียด้วยซ้ำ อีกทั้งเขาไม่ยอมที่จะปล่อยมือเธอทั้งที่เธอพยายามแกะมือเขาที่กุมมือเธอออกก็ตาม

“แม่อิ่ม ลุงแช่ม ยายชื่นก็เป็นไปกับเขาด้วยหรือครับ”

หญิงที่ดูสูงวัยผมสีดอกเลาเกล้าผมมวยไว้ท้ายทอย ใส่ผ้าถุง เสื้อคอกลม ท่าทางเหมือนคุณยายได้พูดขึ้นว่า

“ก็เสียงดังไปถึงเรือนหลังบ้านไม่ให้ป้าขึ้นมาดูได้หรือค่ะ”

“อะไรกัน ยายชื่นเสียงอะไรที่ดัง”

“ก็เสียงแม่หนูคนนี้เสียกระมั่ง”

“ใช่ค่ะปกติ คุณรามเมาก็นอนไม่มีสุ่มเสียงดังถึงเพียงนี้ อีกทั้งยังเป็นเสียงผู้หญิงอีก แปลกไปอีกค่ะ”