3

เขาอยู่ใกล้เธอจนได้กลิ่นน้ำหอมของเธอช่างหอมชื่นใจยิ่งนักและคิดไปว่า

‘ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะเป็นคนเร่ร่อนที่ดูสะอาดสะอ้านกลิ่นตัวหอมชื่นใจ เสียอยู่อย่างเดียวใส่เสื้อคอย้วยขาดเหมือนมดกัดอีกทั้งกางเกงหรือก็ขาดวิ่นเห็นผิวขาขาวๆของเธอชัดเจนเช่นนี้’

เมื่อยาแดงโดนแผลของเขาเขาถึงกับสะดุ้งหากแต่ไม่ใช่เพราะเจ็บแผลแต่เธออยู่ใกล้ชิดเขามากเหลือเกินจนเขารู้สึกแปลกๆไม่น่าจะใช่เพราะเขาเขินเธอก็คงไม่ใช่ด้วยเหตุเธอก็ไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกที่เขาชิดใกล้ รามจ้องมองหญิงสาวแปลกหน้าคนนี้ไม่ได้มีอาการเขินอายด้วยซ้ำยิ่งทำให้เขาแปลกใจนักในความเป็นเธอ ส่วนขมิ้นเธอเห็นเขาสะดุ้งขยับตัวก็คิดว่าคงจะเจ็บแผล แต่เธอก็คิดว่าเธอก็เบามือที่สุดแล้ว ขมิ้นรีบนำพลาสเตอร์ปิดแผลให้เขาแล้วกลับมานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม รามกล่าว

“ขอบคุณครับ”

แล้วเขาก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าอีกมุมหนึ่งของห้องแล้วเปิดตู้หยิบชุดนอนของเขาออกมายื่นให้เธอพร้อมกับพูดว่า

“คืนนี้พักที่นี่ก่อนพรุ่งนี้ค่อยคุยกันใหม่ เธอไปผลัดชุดก่อนเถอะ”

รามพูดจบก็เดินนำมาที่ประตูห้องของเขาแล้วก็ต้องหันกลับมามองหญิงสาวอีกครั้งเพราะเธอไม่ขยับตัวเดินตามเขามาเธอยังคงนั่งอยู่เก้าอี้ที่เดิม

“อ้าว! แล้วกัน ผมจะพาคุณไปนอนห้องนอนแขกครับ เชิญทางนี้ครับคุณผู้หญิง”

“ห๊ะ! อะไรนะจะให้ชั้นนอนที่บ้านคุณหรา ไม่อ่ะชั้นไม่นอนหรา ไม่น้า! ชั้นจะกลับบ้านป่านนี้คุณป้ากับคุณยายคงบ่นแล้ว”

รามฟังหญิงแปลกหน้าคนนี้พูดถึงคุณยายและคุณป้าก็คิดในใจว่า

‘เธอไม่ใช่คนเร่ร่อน แล้วเหตุใดแต่งกายเช่นนี้’

รามตั้งใจมองหน้าหญิงสาวอย่างพินิจพิจารณนาก่อนที่เขาจะเอ่ยขึ้นว่า

“คุณครับ นี่มันดึกดื่นเกือบจะเที่ยงคืนแล้วครับ คุณจะไปอย่างไรกันรถรงรถรางก็ไม่วิ่งแล้วครับ ผมไม่ใจดำให้ผู้หญิงตัวคนเดียวออกไปหรอกครับ”

“ใครบอกชั้นจะกลับไปคนเดียว คุณนั้นหละไปส่งชั้นที่บ้านตอนนี้เลย”

รามถอนหายใจอีกครั้งแล้วก็ถามขึ้นว่า

“ผมคงขับรถไปส่งคุณไม่ได้ บ้านคุณอยู่ที่ใดกันล่ะผมจะได้ให้ลุงแช่มขับไปส่ง”

“ถนนราชพฤกษ์ แล้วที่นี่คือที่ไหน”

รามมองหน้าหญิงสาวอีกครั้งพร้อมกับทำหน้างุนงงกับชื่อถนนที่เธอกล่าวอ้างเพราะชื่อถนนนี้ไม่มีในพระนครและฝั่งธนบุรีเป็นแน่

“ชื่อถนนอะไรหรอกหรืออยู่บางไหนกัน”

“ราชพฤกษ์งัยไม่รู้จักหราเดี๋ยวบอกทางให้ ไปสิ”

ชื่อถนนที่หญิงสาวแปลกหน้าคนนี้พูดถึงนั้นทำให้รามต้องครุ่นคิดไม่น้อย

ขมิ้นเดินตรงไปยังปฏิทินลูกเต๋าบนโต๊ะทำงานของรามที่อยู่อีกมุมหนึ่งของห้องโดยเขาก็เดินตามเธอไป แล้วจู่ๆขมิ้นก็หันมาถามรามว่า

“ปฏิทินนี้คือวันนี้หรือป่าวค่ะ”

“ถึงผมจะดูขี้เมา แต่ก็เปลี่ยนปฏิทินทุกวันครับ”

รามตอบคำถามของหญิงสาวแปลกหน้าที่ถามคำถามแปลกๆชอบกล รามไม่รู้เลยว่าหญิงสาวแปลกหน้าคนนี้เธอนิ่งนั้นกำลังคิดอะไรอยู่ และนี่เป็นครั้งแรกที่เขาอยากจะล่วงรู้ความในใจของหญิงสาวแปลกหน้าที่ไม่รู้จักมาก่อน อีกทั้งเขาเองยังอยากจะรู้ความคิดของเธอเหลือเกินว่า เธอคิดอะไรอยู่

ขณะเดียวกันเขาเองก็รู้สึกคลั่งไคล้อยากกอดเธอไว้แนบกายไม่ให้ห่าง อีกทั้งความรู้สึกหึงหวงเธอก็เกิดขึ้นในความรู้สึกโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย

“มันเหมือนโดนมนต์สะกด”

หากแต่เองรู้สึกตัวมีสติทุกลมหายใจ อาการการแปลกๆในความรู้สึกของเขาเริ่มต้นขึ้นเมื่อพบกับผู้หญิงคนแปลกหน้าที่บังเอิญมาอยู่ในห้องนอนของเขาอีกทั้งความรู้สึกเร่าร้อนด้วยไฟรักยังลุกโชนขึ้นเมื่อเขาได้สัมผัสเรือนร่างของอเธอย่างที่เขาเองก็ยังไม่เข้าใจตัวเอง ครั้นใดที่มองเธอก็ยิ่งที่จะควบคุมไม่ให้ลุ่มหลงเธอไม่ได้ ยิ่งมองก็ยิ่งอยากอยู่ใกล้ได้กลิ่นหอมจากเรือนร่างของเธอก็ยิ่งยากที่จะหักห้ามใจไว้ได้