5

ขมิ้นยืนอยู่ตรงหน้าชายแปลกหน้าและเอียงศีรษะเล็กน้อยและเบิกตาโตเพื่อเป็นภาษากายในเชิงถามเพื่อให้เขาตอบรับตามที่เธอร้องขอ

“คงไม่ได้ครับ นี่! ห้องนอนผม หรือถ้าคุณไม่รังเกียจผมจะนอนห้องเดียวกับผม”

ขมิ้นมองหน้าเขาอีกครั้งก่อนที่จะพูดว่า

“โอเค”

ไม่ทันที่ขมิ้นจะพูดจบรามก็พูดแทรกขึ้นว่า

“ไม่ได้ครับคุณเป็นสตรี ถ้าชาวบ้านร้านตลาดรู้เข้าคุณจะเสื่อมเสียเอาได้ครับ”

“ชั้นยังไม่ได้บอกว่าจะให้คุณนอนในห้องนี้ ชั้นหมายถึงคุณออกไปนอนห้องอื่น”

รามมองหน้าหญิงสาวแปลกหน้าคนนี้ที่มีทั้งอากัปกริยาท่าทางที่แปลกประหลาดและคิดไปว่า

‘จะว่าเพี้ยนก็อาจจะได้ แต่เธอดูเป็นคนร่อนเร่พเนจรที่สะอาดอีกทั้งหน้าตาสะสวยอีกด้วย แต่ดูๆไปก็ปกติดีในบางครั้ง ’

รามถอนหายใจก่อนที่จะตอบตกลงตามใจเธอคนนี้โดยที่เขาเองก็ไม่จำเป็นหรือมีเหตุผลที่จะทำเช่นนั้น แต่ไม่รู้เพราะอะไรเขาถึงได้ยอมทำตามที่เธอบอก เขายื่นชุดของเขาให้ขมิ้นก่อนที่จะเดินไปหยิบเสื้อผ้าเพื่อออกไปนอนอีกห้อง

ขมิ้นยืนมองรามอย่างชื่นชมในใจไม่น้อยที่เขาตามใจเธออย่างไม่น่าเชื่อที่เขาดูเป็นสุภาพบุรุษตรงข้ามกับลักษณะขี้เมาที่เขาเป็น ขมิ้นเข้าใจว่า

‘เราไม่ควรมองคนแต่เพียงภายนอก สิ่งที่เห็นอาจจะมีความจริงมากกว่านั้นเหมือนกับเรื่องราวของตัวเธอเองที่ถูกเข้าใจผิดอย่างไม่น่าเชื่อ การอธิบายให้ใครสักคนหรือคนบางคนที่ไม่อาจจะเปิดใจยอมรับเหตุผลที่อธิบาย ซึ่งความจริงและเหตุผลนั้นไม่ตรงใจกับภาพแรกที่เห็นหรือเข้าใจไปแล้ว มันเป็นเรื่องยากพอๆกับการบอกให้ทุกคนเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าอย่าเพิ่งตัดสินใครอะไรใดๆจากที่เห็น’

‘เตียงนุ่มๆ กลิ่นหอมๆของดอกมะลิจากปลอกหมอน ผ้าห่ม สายลมพัดโชยๆเย็นๆ’

เตียงนุ่มเสียจนขมิ้นไม่อยากจะลุกจากที่นอนขึ้นมา เธอตื่นขึ้นมาก็ยังคงอยู่ที่เดิม และที่แปลกคือรู้สึกสบายใจที่จะอยู่ที่นี่อีกด้วยถึงแม้เมื่อคืนจะเกิดเหตุการณ์แบบไม่คาดคิดขึ้น ที่สำคัญขณะนี้ขมิ้นไม่ได้รู้สึกร้อนรนใจถึงวิธีการที่จะพาตัวเองกลับบ้านแต่เธอกลับวางใจว่าคุณป้าและธีมผู้ช่วยวิจัยจะต้องหาทางให้เธอกลับบ้านได้อย่างแน่นอน อีกทั้งเธอยังคิดว่า ‘อยู่ที่นี่สักพักคงจะดีไม่น้อยเพราะไหนๆเธอก็มาแล้วและทุกอย่างเกิดขึ้นย่อมดีเสมอ’

ขมิ้นนอนกลิ้งไปมาไม่อยากลุกขึ้นจากเตียงที่นุ่มดูดวิญญาณแบบนี้ เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วค่อยๆลืมตาขึ้นอีกครั้งโดยเริ่มจากการหรี่ตาขึ้นทีละข้าง มองไปทางหน้าต่างเห็นผ้าม่านสีขาวฉลุลายดอกไม้ตรงชายผ้าผ้าม่านไม่หนามากนักลมพัดผ่านอากาศถ่ายเทไม่ร้อนอบอ้าวทั้งที่ไม่ได้เปิดพัดลม แต่ขมิ้นก็รู้สึกว่ามึนๆหัวตั้งแต่เมื่อคืนตอนนี้ก็ยังคงเป็นอยู่ขมิ้นพูดคนเดียวว่า

“โอ๊ย! ปวดจริงๆเลยปวดได้ปวดดีนะหัวเนี่ย”

ไม่ทันที่ขมิ้นจะพูดอะไรต่อไปจู่ๆก็มีหญิงสาว ผมบ๊อบสั้นยาวกว่าติ่งหูลงมาเล็กน้อยดัดเป็นลอนเล็กๆ รูปร่างสันทัด ผิวดำแดง น่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ โผล่ลุกขึ้นมาข้างเตียงนอน เมื่อขมิ้นเห็นหญิงสาวแปลกหน้าก็ร้องกรี๊ดด้วยความตกใจ

“เฮ้ยยยย!” ขมิ้นร้องสะดุ้งด้วยความตกใจ

“คุ๊ณ คุณ อะไรของคุณ จะสะดุ้งตกใจอะไรชาวบ้านรู้กันทั้งเวิ้งแล้วค่า”

“เธอเป็นใครล่ะอยู่ๆมาโผล่ข้างเตียงเนี่ย! จะให้ไม่ตกใจได้หรา”

“ไม่ได้เพิ่งโผล่ค่ะมาตั้งแต่เมื่อคืนคุณหลับไปแล้วเข้ามาเก็บข้าวของเสียหายที่เกิดสงครามระหว่างคุณกับคุณราม ข้าวของคุณรามแตกกระจายหมดของบางชิ้นเป็นของรักของหวงของคุณราม ที่หาไม่ได้แล้วค่า”ประไพรู้สึกว่าตัวเองอาจจะพูดมากไปเพราะเห็นขมิ้นนั่งนิ่งเงียบประไพจึงเปลี่ยนเรื่องคุยโดยถามขึ้นว่า

“คุณ...เอ่อ! คุณชื่ออะไรหรอกหรือค่ะ”

ขมิ้นนั่งฟังหญิงสาวแปลกหน้าคนนี้พูดก็รู้สึกเสียใจที่ทำลายข้าวของแบบนั้นหรือว่า