ตอนที่ 7

ฉันนั่งลงบนเตียง ถอนใจอย่างหนักอก เพราะเห็นเขาดูซื่อ ๆ หรอก ถึงไว้ใจให้มาช่วยพ่อแม่ แต่เขาก็ไม่ยอม นี่คิดจะมาอยู่ฟรีกินฟรีถึงเมื่อไหร่กัน ฉันลุกเดินไปมองที่หน้าต่าง จากตรงนี้จะมองเห็นห้องของเขา ฉันเห็นเขาเอาดาบสองมือออกมาร่ายรำอีก แต่ดูออกว่าเขารำดาบระบายอารมณ์ คงโกรธฉันสินะ แค่ไม่ให้กินเม็ดมะม่วง ต้องโกรธขนาดนี้เลยเหรอ

"ถ้ายอมยกกระป๋องให้ เขาจะยอมมาช่วยเราไหมล่ะ กลัวจะเอาไปกินเปล่า ๆ แล้วไม่ยอมช่วยน่ะสิ เฮ้อ!...เอาไงดีวะ"

ฉันคิดแล้วคิดอีก จนได้เวลาทำขนม ก็ถือกระป๋องเดินลงมาข้างล่าง ฉันเข้าครัวทำขนมโดยไม่พูดกับใคร

วันนี้ฉันจะทำฟักทองสังขยา เอาไข่กับน้ำตาลมานั่งขยำกับใบเตยจนเข้ากันดี เอามากรอง 3 รอบกับผ้าขาวบางให้เนื้อเนียน แล้วเอามาหยอดใส่ฟักทองที่คว้านไส้ออกแล้ว รอน้ำเดือดก็นึ่งได้เลย ฉันทำเผื่อไว้กินเองลูกนึงด้วย กว่าจะทำขนมเสร็จหมดก็ปาเข้าไปเกือบจะเย็นแล้ว ได้พักแป๊บนึง ก็ต้องทำกับข้าวอีก ฉันถือกระป๋องมาด้อม ๆ มอง ๆ ที่หลังบ้าน

"พี่ตาล...มองหาใครเหรอ"

เสียงเจ้านิวเรียกจากข้างหลัง

"เปล่า...ไม่ได้มาหาใคร เดินเรื่อยเปื่อยน่ะ"

เรื่องอะไรฉันจะบอกมันว่าฉันมาหาใคร เมื่อไม่เจอก็ช่างเถอะ ฉันหันหลังกลับขึ้นบ้าน

เย็นนั้นเขาก็ไม่มากินข้าว นี่ตกลงเขาจะโกรธฉันด้วยเรื่องที่ไม่ให้กินเม็ดมะม่วงแค่นี้เนี่ยนะ ไร้สาระไปหรือเปล่าเนี่ย

"พ่อพฤกษ์ไปไหนล่ะ ทำไมไม่มากินข้าว"

"นั่นสิ...พ่อพฤกษ์ไปไหนเหรอ"

พ่อกับแม่ถามแล้วมองหน้าฉัน ฉันทำเป็นไม่สนใจ ทั้งที่ก็อยากรู้ว่าเขาหายไปไหน พวกเรานั่งกินข้าวกันเงียบ ๆ ไม่มีใครพูดอะไรอีก

กินข้าวเสร็จตั้งนานแล้ว เขาก็ยังไม่มา ฉันพยายามจะไม่คิดไม่สนใจ จนพ่อเดินมาหาฉัน

"ไอ้ตาล...สงสัยพ่อพฤกษ์จะไปแล้วว่ะ"

"พ่อรู้ได้ไง"

"ไอ้นิวบอกว่า...ดาบสองเล่มไม่อยู่ ชุดที่เขาใส่มาก็หายไปด้วย"

"แย่มาก...จะไปก็ไม่บอกสักคำ ช่างเขาเถอะพ่อ เขาคงจะกลับบ้านไปแล้วมั๊ง"

"เอ็งแน่ใจหรือ ว่าเขาจะกลับบ้านถูก ออกไปตามหน่อยเถอะ"

"ช่างเขาเถอะพ่อ เขาหายดีแล้วนี่ จะไปไหนก็ได้ พ่ออย่าลืมนะว่าเขาไม่ใช่คนของเรา ให้กินให้อยู่ก็ดีถมไปแล้ว"

พ่อส่ายหัวไม่พูดอะไร ฉันพูดไปงั้นแหละ แต่ก็ชักกังวลเสียแล้วสิ ยิ่งป้ำ ๆ เป๋อ ๆ พูดไม่รู้เรื่องอยู่ด้วย แล้วเขาจะไปไหนได้

ฉันลงมาด้อม ๆ มอง ๆ ที่ห้องพักของเขาอีก ทุกอย่างว่างเปล่า หรือเขาจะไปแล้วจริง ๆ ฉันยืนคิดอยู่หน้าห้อง เจ้านิวเดินมาพอดี

"อ้าว...พี่ตาล มาหาฉันเหรอ"

"เออ...ไปไหนมาล่ะ"

"ไปหาพี่พฤกษ์น่ะสิ"

"เหรอ...แล้วเจอไหม"

ฉันจับไหล่เจ้านิว เผลอยิ้มดีใจ พอนึกได้ก็รีบหุบยิ้ม ทำหน้าเฉย ๆ ดีว่าเจ้านิวไม่ทันเห็น

"ไม่เจอพี่...ไม่รู้เดินหลงทางไปไหนแล้วอ่ะ น่าสงสารนะ"

ฉันอึ้ง เขาไปไหนของเขานะ ฉันคงพูดเกินไปจริง ๆ ไม่น่างกกับไอ้แค่เม็ดมะม่วงเล๊ย

"ไปนิว...เราไปตามหาเขากัน"

"จะไปตามที่ไหนล่ะพี่"

"เขาเดินเท้า...คงไปไม่ไกลหรอก อยุธยาก็มีแค่นี้แหละ...เดี๋ยวก็คงเจอล่ะ"

เจ้านิวยิ้ม เรากำลังจะเดินไปที่รถด้วยกัน ก็ได้ยินเสียงเรียกมาจากข้างหลัง

"น้องน้ำตาลคนสวย ไม่เจอกันตั้งหลายวัน คิดถึงพี่ไหมจ๊ะ"

เสียงกวนบาทาแบบนี้ จะใครเสียอีกล่ะ ก็ไอ้สุขหรือเปี่ยมสุข...ลูกชายของร้านขนมคู่แข่งพ่อฉันน่ะสิ มันทำตัวเป็นขาใหญ่ เลียนแบบพวกเจ้าพ่อในหนัง ที่ต้องมีลูกน้องเดินตามเป็นพรวน แต่แค่หมาเห่าดัง ๆ พวกมันก็วิ่งหนีแล้ว

"เข้ามาทำไม...ใครเชิญ"

"ไม่ต้องใครเชิญ...ใจพี่สุขสั่งมา"

โอ๊ย...ลีลาและวาจาชวนอ้วก เจอหน้ามันทีไร มันก็จีบฉันแบบนี้ทุกทีล่ะ...

"ถามจริง ๆ เหอะ มาทีไรก็โดนพี่ตาลด่ากลับไปทุกที ไม่เข็ดบ้างเหรอวะ"

"ผู้หญิงด่า...แปลว่าผู้หญิงรักโว้ย"

เจ้านิวเบ้ปากอย่างหมั่นไส้ ฉันไม่อยากทนอยู่เห็นหน้ามันแม้สักนาที ก็ดึงมือเจ้านิว...จะหันหลังเดินหนี

"อ๊ะ ๆ...น้องตาล จะไปไหนจ๊ะ"

ไอ้สุขกับพวกมายืนล้อมฉันไว้ เจ้านิวรีบมายืนขวางหน้า ทำท่าปกป้องฉันเต็มที่

"ถอยไปไอ้หนู..."

ไอ้สุขผลักหัวเจ้านิว เขาเซไปจนเกือบล้ม...ฉันโกรธมาก

"เป็นผู้ใหญ่เสียเปล่า แน่จริงอย่าเก่งกับเด็กสิวะ"

"งั้น...ให้พี่รังแกต้องตาลแทนดีไหมจ๊ะ"

ฉันขมวดคิ้วกำมือแน่น ถ้ามันกล้าทำอะไรฉัน ฉันก็จะขอสู้ตายกับมันล่ะ มันเดินเลียปากเข้ามาหาฉัน

"เฮ้ย!...พวกแกเป็นใครกัน จะทำอะไรหลานฉัน"

ฉันหันไปมองตามเสียง

"ป้า"

ฉันดีใจที่เห็นป้าชวนชมมา ฉันผลักไอ้สุขแล้ววิ่งไปหาป้าของฉันทันที ท่านเป็นพี่สาวคนเดียวของพ่อและรักฉันมาก

"ป้าจ๋า...มันจะฉุดตาลจ้ะ"

ป้าชวนชมหันไปมองไอ้สุขตาเขียว พวกมันยังทำท่ากวน ๆ ใส่

"ไม่ได้ฉุด...แค่คุยเฉย ๆ"

ไอ้สุขยิ้้มกวน ๆ

"พวกแกจะไปเสียดี ๆ หรือจะไปแบบต้องหยอดน้ำข้าวต้ม...เลือกเอาเองนะ"

ฉันมองหน้าป้าชวนชม พลางคิดในใจว่า

"โห...ห้าวเป้งมากเลยป้า แต่จะไหวเร้อ...พวกมันมีตั้งหลายคน"

ฉันเพิ่งเห็นว่าในมือป้าชวนชมถือร่มยาวมาคันหนึ่งด้วย

"น้าชม...อย่าหาเรื่องน่า แก่ก็อยู่ส่วนแก่ เก็บแรงไว้หายใจเถอะ"

ป้าชวนชมดันฉันให้ถอยห่างออกมา แล้วเดินเข้าหาไอ้สุข มันทำหน้ายียวนใส่ ป้าเอาร่มที่ถือมาตีพวกมันจนกระเจิง