ตอนที่ 8

ฉันอ้าปากค้างมองป้าร่ายลีลาตีพวกไอ้สุข พวกมันวิ่งหนีหางจุกตูดไปเลย สมน้ำหน้า... ป้าฉันเก่งจริง ๆ ไม่รู้ไปฝึกมาจากไหน ลีลาพริ้วไหวมาก

"โห...ป้าจ๋า ป้าเก่งจังเลย สอนตาลบ้างสิ"

"เออ...ไว้ป้าจะสอนให้"

ป้าชวนชมยืนหอบด้วยความเหนื่อย ก็แน่ล่ะ...ออกแรงไปตั้งเยอะนี่ ฉันประคองป้าไปนั่งที่เก้าอี้ใต้ต้นไม้

"โฮ้ย!...เหนื่อย พ่อเอ็งล่ะ"

"อยู่บนบ้านจ้ะป้า ถ้ารู้ว่าป้ามา พ่อต้องดีใจแน่ ๆ เลยจ้ะ"

"จะดีใจอะไร ก็พ่อเอ็งนั่นแหละ...ที่โทรเรียกป้ามา"

"อ้าว...เหรอ"

"เราขึ้นบ้านกันเถอะ"

ฉันเพิ่งเห็นว่าป้าชวนชมเอากระเป๋ามาด้วย แสดงว่าจะมาค้างล่ะสิ ฉันพาป้าขึ้นบ้าน เจ้านิวหิ้วกระเป๋าตามมา พ่อกับแม่นั่งคุยกัน ฉันส่งเสียงบอกไปก่อนให้รู้ตัว

"พ่อจ๋า...แม่จ๋า ป้าชมมาแล้วจ้า"

พ่อกับแม่เดินมารับป้าที่หน้าประตู พวกท่านทักทายกัน และพากันเข้ามานั่งในบ้าน ฉันนึกได้ว่าจะไปตามไอ้หลวงมโน ก็เลยบอกพ่อแม่ว่า

"พ่อจ๋า...แม่จ๋า ตาลจะไปตามหา...พ่อพฤกษ์นะ"

"เอ็งจะไปตามที่ไหน"

"แถว ๆ นี้แหละจ้ะพ่อ เขาคงยังไปไม่ใกลหรอก"

"พ่อพฤกษ์...เป็นใครกัน"

ป้าชวนชมถามฉัน

"เล่าไปเรื่องมันยาวจ้ะป้า ให้พ่อกับแม่เล่าให้ฟังละกันนะ...ตาลไปล่ะ"

ฉันลงบ้านมาขึ้นรถคู่ใจ ขับออกไปจากบ้านคนเดียว เพื่อตามหาพ่อตัวยุ่ง ที่ไม่รู้เดินสะเปะสะปะไปไหนแล้ว ช่างน่าเบื่อจริง ๆ

พระอาทิตย์ตกดินไปนานแล้ว ท้องถนนเปิดไฟไม่สว่างนัก ฉันขับรถตระเวนหาไปแถว ๆ บ้านก่อน แล้ววนหาออกมาตรงวงเวียน แต่ก็หาเขาไม่เจอ ไม่รู้ไปไหนของเขาสิน่า

ฉันขับวนหาจนอ่อนใจ แล้วไม่รู้คิดยังไง...ฉันขับมุ่งไปทางอุทยานประวัติศาสตร์ ระหว่างทาง ฉันเห็นเขาเดินดุ่ม ๆ จะไปทางปางช้าง

"นายพฤกษ์...พ่อพฤกษ์...พี่พฤกษ์"

ฉันตะโกนเรียกเขา เขาหันมามอง ฉันเบนหัวรถจอดห่างออกไปหน่อย เปิดประตูลงมายืนตรงหน้าเขา เขามองฉันหน้านิ่ง

"จะไปไหน"

เขาไม่ตอบ...เมินหน้าไปอีกทาง

"กลับบ้านเถอะ...พ่อกับแม่เป็นห่วงนายมากนะ"

"จะกลับไปไย ข้าหามีประโยชน์ต่อผู้ใดไม่"

ฉันถอนใจ สบตาเขาที่มองมา หน้าเขานิ่งแข็ง ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ ฉันรู้ว่าเขาคงน้อยใจที่ฉันว่าเขา

"ฉันขอโทษ...ที่พูดว่านายไป ฉันใจร้อน อยากหาคนช่วยพ่อแม่ทำขนมได้เร็ว ๆ ต้นเดือนฉันก็ต้องกลับไปเรียนแล้ว ถ้าฉันต้องไปเรียน ใครจะช่วยพ่อกับแม่ล่ะ ฉันเห็นนายเป็นคนซื่อ...ไว้ใจได้ ฉันถึงอยากให้นายช่วย แต่ถ้านายไม่อยากช่วยก็...ช่างเถอะ"

ฉันพยายามออดอ้อน พูดให้เขาเห็นใจ ได้ผลแฮะ...เขามีสีหน้าอ่อนลง

"ข้าเป็นชาย...จักให้ทำครัวคงมิได้ แต่...ให้ข้าช่วยหยิบจับกระไรบ้างคงพอได้"

ฉันนิ่งคิด จริงสิ...ให้เขาเป็นลูกมือพ่อฉันได้นี่หว่า แบบนี้ก็ยังดีกว่าไม่มีใครช่วย

"ได้ ๆ สุดแท้แต่พ่อพฤกษ์เถอะ ตอนนี้กลับบ้านกันนะ นายยังไม่ได้กินข้าวเลยนี่ นายคงหิวแล้วล่ะ"

เขาพยักหน้าเบา ๆ ฉันรีบไปเปิดประตูข้างคนขับให้เขา แทบจะอุ้มเขาขึ้นรถด้วยความดีใจ ฉันขับรถพาเขากลับบ้าน ไม่รู้ทำไม...ฉันถึงได้โล่งอกที่เจอเขา คงเพราะรู้สึกผิดกับเขาล่ะมั๊ง

ฉันพาเขากลับมาที่บ้าน เราเดินขึ้นบ้านด้วยกัน พ่อแม่กับป้าชวนชมนั่งคุยกันอยู่ ป้าชวนชมมองเขาตาโต พ่อบอกป้าชวนชมว่า

"พ่อพฤกษ์มาแล้วครับพี่ นี่แหละ...คนที่ฉันอยากให้พี่มาเจอ"

ป้าชวนชมเดินมายืนตรงหน้าเขา ฉันมองท่าทางแปลก ๆ ของป้า ที่ทำท่าเหมือนรู้จักเขา

"พ่อพฤกษ์...ใช่ลูกของ ออกญาสุรสุนทรกับแม่นายชื่น...หรือไม่"

"แม่น้า...ท่านรู้ได้เยี่ยงไร ท่านรู้จักคุณพ่อคุณแม่ข้าด้วยรึ"

ป้าชวนชมพยักหน้าน้ำตาไหล เราสามพ่อแม่ลูกมองหน้ากันงง ๆ นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย ทำไมป้าฉันถึง...

"แล้วเจ้ารู้จักพ่อช่วงไหม"

"พ่อช่วงรึ..."

เขาทำท่าคิด

"ใช่ออกพระชาญศาสตรารึไม่...ท่านเป็นอาของข้า"

"เขาได้เป็นถึงออกพระชาญศาสตราแล้วเหรอ ตอนนั้น...เขายังเป็นแค่ จมื่นศรีศาสตราอยู่เลย"

ป้าชวนชมร้องไห้ออกมา ฉันงงจนจับต้นชนปลายไม่ถูก ป้าชวนชมคุยกับนายพฤกษ์รู้เรื่องด้วยเหรอเนี่ย

"แม่..ป้าเขาเป็นไรอ่ะ"

ฉันกระซิบกับแม่ แม่เอานิ้วจุ๊ปากให้ฉันเงียบ พ่อฉันเดินไปจับมือป้าชวนชม แล้วหันมาบอกฉันว่า

"ตาลเอ้ย...หาข้าวหาน้ำให้พ่อพฤกษ์กินก่อนเถอะ อิ่มท้องแล้วค่อยมาว่ากันนะ"

ฉันพยักหน้า เดินเข้าครัว ตักข้าวใส่จาน เอาแกงส้มใส่ถ้วย พร้อมขันใบเล็กใส่น้ำเย็น ยกออกมาให้เขา

นายพฤกษ์นั่งขัดสมาธิกับพื้น เขายกจานขึ้นเปิบข้าวด้วยความหิว ก็แน่ล่ะ...งอนตุปัดตุป่องออกจากบ้านไปตั้งแต่บ่ายนี่...จะไม่หิวได้ไง

ทุกคนนั่งมองเขากินข้าว แต่ถึงจะหิวยังไง เขาก็ไม่กินมูมมาม ดูเป็นคนที่ได้รับการอบรมมาดี

เพียงเดี๋ยวเดียว...เขาก็กินหมดไม่เหลือแม้แต่น้ำแกงสักหยด เขายกขันน้ำขึ้นดื่มน้ำจนหมดขัน แล้วจะยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดปาก ฉันรีบยื่นทิชชู่ให้เขา

"บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเอาแขนเสื้อเช็ด เอ้า..."

"เขารับมาทำหน้างง ๆ

"นี่คืออันใดกัน จะว่าผ้าก็มิใช่ ไยจึงดูบางนัก จักเช็ดสะอาดรึ"

"โอ๊ย...เรื่องมาก"

ฉันเอากระดาษมาเช็ดปากให้เขาเสียเอง เขามองฉันแล้วทำหน้าอึ้ง ๆ ฉันไม่สนใจ ยกสำรับเข้าไปล้างในครัว ใจก็คิดอย่างสงสัย

พ่อเคยเล่าให้ฟังว่า...สมัยที่ป้าชวนชมอายุเท่าฉัน ป้าเคยหายออกจากบ้านไปหลายวัน จนใคร ๆ ลือกันว่าป้าหนีตามผู้ชายไป

แต่ปู่ย่ากับพ่อไม่เชื่อ พวกท่านออกตามหาป้าชวนชม จนมีชาวบ้านไปเจอป้านอนหมดสติอยู่ในหมู่ซากปรักหักพังของพระราชวังโบราณ ที่อยู่ห่างจากบ้านปู่ย่าไปไกล