ตอนที่ 2

ฉันเลี้ยวรถเข้ามาจอดในบ้าน บ้านฉันเป็นบ้านแบบเก่า เป็นบ้านไม้สองชั้นมีใต้ถุนสูง จะเข้าบ้านต้องขึ้นบันไดหลายขั้น พ่อกับแม่คงยังไม่นอน ในบ้านยังเปิดไฟสว่างโร่

"พ่อจ๋า...แม่จ๋า"

ฉันตะโกนเรียกพ่อแม่ลั่นบ้าน พวกท่านชะโงกหน้าออกมามอง พ่อฉันไม่ใส่เสื้อ ปะแป้งเสียตัวขาว แม่ฉันใส่ชุดนอน มีโรม้วนผมอยู่เต็มหัว แถมยังพอกหน้าอีกด้วย

"โวยวายอะไรวะไอ้ตาล แล้วไปเถลไถลที่ไหนกันมา ถึงกลับมาเอาป่านนี้"

พ่อฉันยืนถามอยู่บนบ้าน ฉันกวักมือเรียกหยอย ๆ

"พ่อ...ลงมาดูนี่ก่อน"

"อะไรของเอ็งวะ"

พ่อทำเสียงจึ๊กจั๊ก แต่ก็ยอมเดินลงมาจากบ้าน แม่ก็เดินตามหลังมาติด ๆ

"พ่อ...แม่ ฉันขับรถชนเขาน่ะ จะเอายังไงดี"

"ตายโหง...เอ็งขับรถยังไงวะ"

พ่อชะโงกเข้าไปมองในชรถ

"ลิเกหลงโรงจากที่ไหนวะเนี่ย แต่งตัวอย่างกับพวกเสนา"

พ่อหันมาบอก ฉันทำหน้าขำ ๆ

"อาจเป็นพวกนักแสดงจักร ๆ วงศ์ ๆ ก็ได้นะลุง"

เจ้านิวออกความเห็น

"จะพวกไหนก็ช่างเหอะ หัวเขามีเลือดออกด้วย พาไปทำแผลก่อนเถอะพ่อ...แล้วค่อยว่ากัน"

ฉันบอกกับพ่อ พ่อพยักหน้า แม่ยืนมองเฉย

"เอ้าไอ้นิว...เอ็งอุ้มมันขึ้นบ้านที ดูท่าจะเดินไม่ค่อยไหวว่ะ"

"ตลกน่าลุง วัดไซด์ก่อนค่อยพูดดีไหม ตัวฉันโตกว่าลูกหมาหน่อยเดียว ส่วนพ่อคนนี้ตัวโตอย่างกับตึก เขาต้องอุ้มฉัน...ไม่ใช่ฉันอุ้มเขา"

"โยกโย้จริงไอ้นี่ ถ้าฉันอุ้มเองได้ ฉันก็ไม่เรียกเอ็งอุ้มหรอก"

"นี่...จะเกี่ยงกันอีกนานไหม จะทำอะไรก็รีบ ๆ เหอะ เดี๋ยวเขาจะตายเสียก่อน"

แม่เท้าสะเอวว่าพ่อกับเจ้านิว ฉันยื่นตัวเข้าไปในรถ จะช่วยประคองเขา เขากำข้อมือฉันที่กำลังจะจับไหล่เขา

"มิต้อง...ข้าเดินเองได้"

เสียงเขาทุ้มต่ำ ฟังดูมีอำนาจจัง ฉันถอยออกมา เขาก้าวขาลงจากรถทีละข้าง และมองไปรอบ ๆ

"ที่นี่คือที่ใดกัน ข้าหาคุ้นตาไม่"

"สงสัยแกคงชนแรงมากสินะ เพี้ยนไปเลยเนี่ย"

แม่กระซิบบอกฉัน

"พวกตัวละครหนังประวัติศาสตร์แน่เลยแม่ พูดจาเหมือนในหนังพระนเรศวรที่เราดูเลยอ่ะ"

แม่พยักหน้าเห็นด้วย เขามองไปรอบ ๆ พอหันมาเห็นหน้าแม่ เขาชักดาบยาวขาววับที่สะพายหลังออกมา

"เจ้า...เป็นภูติผีจากที่ใด ไยจึงอัปลักษณ์นัก ผู้ใดส่งเจ้ามารึ"

แม่ตกใจ วิ่งไปหลบหลังพ่อ

"เฮ้ย!...นี่แม่ฉัน ไม่ใช่ผี"

"คนรึแม่หญิง"

เขาหันมาถามฉัน

"คนจ้ะพ่อ...หาใช่ภูติผีไม่"

แม่โผล่หัวออกมาพูด ฉันบอกเขาว่า

"ถ้าขึ้นไหว...ก็ขึ้นบ้านเถอะ ฉันจะทำแผลให้"

พ่อแม่เดินขึ้นบ้าน เจ้านิวก็เดินแยกไปทางห้องมันที่อยู่ข้างหลัง เขาดูลังเล แต่ก็เดินขึ้นบ้านมากับพวกเรา

ไฟบนบ้านสว่างกว่าข้างล่าง ฉันจึงได้เห็นหน้าเขาชัด ๆ เขาเป็นชายหนุ่มที่คมเข้มหล่อเหลาไม่เบาเลย รูปร่างสูงใหญ่ ท่าทางองอาจเหมือนทหารโบราณจริง ๆ เขาเหลียวมองไปรอบตัว และทำหน้าตื่น ๆ

"ไฟประหลาดอันใดกัน ไยจึงสว่างราวดวงตะวัน"

"ไม่รู้จักไฟฟ้าเหรอ"

พ่อถามเขา

"ไฟฟ้า...ไฟจากฟ้ารึ"

ฉันส่ายหัว สงสัยจะถูกชนจนสมองเสื่อม ถึงพูดจาแปลก ๆ แบบนี้ ฉันเดินเข้าไปในห้อง เอากล่องปฐมพยาบาลออกมา

"นั่งลงสิ...ฉันจะทำแผลให้"

เขานั่งลงขัดสมาธิที่พื้น ตายังมองโน่นมองนี่ ฉันเอาแอลกอฮอล์มาเช็ดแผลให้ เขาร้องลั่นบ้าน

"แม่หญิง...แม่เอาน้ำอันใดมาใส่แผลข้ารึ ไยจึงแสบนัก"

"แค่แอลกอฮอล์เช็ดแผลเอง แสบนิดนึง...ทนหน่อยน่ะ"

แผลเขาไม่ลึกมาก ฉันเอาเบตาดีนใส่แผลและปิดพลาสเตอร์ให้

"หิวไหม.."

แม่ถาม

"หิว..."

เขาตอบสั้น ๆ เอามือลูบท้อง

"ตาล...แม่เก็บกับข้าวให้แก ไปเอามากินกับพ่อคนนี้สิลูก"

ฉันพยักหน้าเดินเข้าครัว เอาข้าวเอากับข้าว 2 อย่าง คือไข่เจียวกับผัดคะน้าปลาเค็มออกมาตักข้าวยื่นให้เขา เขารับจานข้าวมาถือไว้ แล้วยกจานขึ้นมอง

"นี่คือสิ่งใดรึ ไยจึงใส่ข้าวได้"

"ไม่รู้จักจานเหรอ"

เขางงกับจาน แต่ฉันงงตัวเขา คนพิลึกอะไรไม่รู้จักจาน เขาเอามือขยำข้าว และใช้มือเปิบข้าวเข้าปาก ฉันตักไข่เจียวให้เขา เขาหยิบเข้าปาก ทำหน้าแปลก ๆ

"นี่เรียกว่าอันใดรึ ใช่ไข่รึไม่"

"ไข่เจียวหมูสับไง ไม่เคยกินเหรอ"

เขาส่ายหัว แต่ตักไข่เจียวมาเพิ่ม ฉันมองเขาแล้วรู้สึกแปลก ๆ สงสัยว่าเขาคงจะถูกชนจนสมองกลับ หรือไม่ก็อาจจะสติไม่ดีอยู่แล้วก็ได้

"เอ่อ...เจ้า...ชื่ออะไร"

ฉันถามเขา

"ข้าชื่อพฤกษ์ มีตำแหน่งเป็นหลวงณรงค์ฤทธิ์ หัวหน้ากององครักษ์แห่งวังหลวง"

ชัวร์เลย!...ฉันมั่นใจว่าเขาสติไม่ดีแน่ ๆ เข้าใจตั้งตำแหน่งให้ตัวเองซะด้วย ฟังดูเท่ไม่หยอก ฉันมองดูหน่วยก้านท่าทางเขาไม่เลวเลย ตอนนี้ร้านเราขาดพ่อครัว ถ้าได้เขามาช่วย มันก็น่าจะพอได้ เอาวะ...ลองบ้ากับเขาดูสักที

"แล้ว...คุณหลวงจะไปที่ใดรึ"

ฉันถามอีก เขาส่ายหัว

"หารู้ไม่...ข้าพลั้งเผลอวิ่งเข้าสู่อุโมงค์ประหลาด มิรู้ทิศรู้ทาง ที่นี่คือที่ใดรึแม่หญิง ข้าวของเครื่องใช้ไยจึงดูประหลาดนัก มีไฟจากฟ้าส่องสว่างราวกับกลางวัน"

"ท่านมาจากที่ใดหรือ"

แม่ฉันถามบ้าง

"กรุงอโยธยา ในแผ่นดินพ่ออยู่หัวทรงธรรมราชา"

"ห๊ะ!...สมัยพระเจ้าทรงธรรม"

ฉันอุทานอย่างตกใจ คิดนับเลขในใจ นั่นมันเกือบ 400 ปีเชียวนะ หรือว่าเขาจะหลงยุคมา แบบ back to the future แต่มันใช่เหรอ ใจฉันขัดแย้งกันเอง แต่ฝ่ายที่เชื่อว่าเขาสติไม่ดีมีมากกว่า