ตอนที่ 1

ปี 2564 จ.พระนครศรีอยุธยา

บนถนนที่ตอนนี้ยังพอมีรถราวิ่งกันขวักไขว่ ฉันควบกระบะคู่ใจวิ่งไปตามถนน มีเจ้านิว...เด็กหนุ่มลูกน้องอายุ 17 มาเป็นเพื่อน เราเพิ่งกลับจากส่งขนมที่โรงแรมในตัวเมือง

"ไม่ต้องขับเร็วก็ได้พี่"

"ขับเร็วที่ไหน แค่ร้อยนิด ๆ เอง"

ฉันทำเสียงรำคาญบอกเจ้านิว

"ทำไมต้องสั่งขนมเวลานี้ก็ด้วยไม่รู้"

"อย่าบ่นน่าไอ้นิว แค่สองทุ่มเอง ไม่ได้ดึกซะหน่อย"

เจ้านิวนั่งเงียบ ฉันขับจากถนนใหญ่ เลี้ยวเข้าสู่ตัวเมือง ขับผ่านเลยวงเวียนเจดีย์ที่ตั้งทะมึนในความมืด รู้สึกคืนนี้มันมืดแปลก ๆ แสงจันทร์ก็ไม่มี บรรยากาศก็ชวนวังเวงอย่างบอกไม่ถูก ขับไปก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย

ฉันชื่อน้ำตาล เป็นลูกสาวร้านขายขนมไทยในอยุธยา พ่อฉันเป็นคนทำขนมมือหนึ่งที่เก่งมาก พ่อบอกว่ามีตำราทำขนมที่เก่าแก่...ตกทอดมาตั้งแต่สมัยอยุธยายังเป็นราชธานี จริงหรือเปล่าก็ม่ายรุ

แต่ตอนนี้พ่อฉันทำงานไม่ได้ชั่วคราว เพราะโดนน้ำตาลเดือด ๆ ลวกมือ คงต้องอีกซักพักแหละ ถึงจะทำขนมได้เหมือนเดิม ร้านเราเลยต้องขาดพ่อครัวทำขนมไป

"เฮ้ย!...พี่ตาลลลล"

กำลังคิดเพลิน ๆ เสียงเจ้านิวก็ตะโกนดังลั่นรถ มันชี้มือไปข้างหน้า ฉันเห็นอะไรก็ไม่รู้มาปะทะหน้ารถ ฉันรีบเหยียบเบรกทันที

"พี่...พี่ตาล ชนอะไรอ่ะ"

"จะรู้ไหมล่ะ อยากรู้ก็ลงไปดูดิ"

ฉันเปิดประตูรถลงไปดู จากไฟหน้ารถ ส่องให้เห็นคนนอนคว่ำหน้าอยู่หน้ารถ เขาเป็นผู้ชาย..

"ตายไหมพี่"

เจ้านิวถามเสียงสั่น ฉันเอามือไปแตะตัวเขาดู ก็รู้สึกว่ายังหายใจอยู่ แต่ไม่รู้ว่าเป็นไงบ้าง

"ยังไม่ตายว่ะ"

ฉันเห็นเจ้านิวทำหน้าโล่งอก ฉันสิ...โล่งอกกว่ามันอีก ที่ไม่ได้ขับรถชนคนตาย ฉันนั่งยอง ๆ พลิกตัวเขาขึ้นมา มีเจ้านิวมาช่วยด้วย

"พี่...ที่หัวมีเลือดออกด้วยอ่ะ"

ตรงหน้าผากเขาคงกระแทกถูกหน้ารถฉัน เลยเป็นแผลมีเลือดไหล ตัวเขาสูงใหญ่มาก แต่งตัวก็แปลก ๆ ใส่เสื้อแขนยาวสีน้ำเงิน กางเกงขายาวเลยเข่าสีเดียวกับเสื้อ มีดาบสองเล่มไขว้กันอยู่ข้างหลังด้วย

"แต่งตัวแปลก ๆ นะพี่"

"เออว่ะ...หลงมาจากกองถ่ายที่ไหนวะเนี่ย"

ฉันมองไปรอบ ๆ บริเวณนั้น ที่ทั้งมืดและวังเวง ไม่เห็นจะมีกองถ่ายหนังถ่ายละครอะไรเลย แล้วหมอนี่มาจากไหนกันเนี่ย

"เอาไงดีพี่ตาล"

ฉันลังเลสองจิตสองใจ ใจนึงอยากทิ้งเขาไว้ตรงนี้ อีกใจนึงก็อยากช่วย เมื่อฉันชนเขาแล้ว ฉันก็ต้องรับผิดชอบสิ...จริงไหม

"พาไปโรงบาลเหอะ"

"โห...พี่ตาล โรงบาลต้องขับออกไปอีกตั้งไกลนะ อีกไม่นานก็จะถึงบ้านแล้ว เราพาเขากลับบ้านดีกว่านะพี่"

"ไอ้นิว...พูดไม่คิดนะแก เขาเป็นใครก็ไม่รู้ แต่งตัวก็แปลก ๆ จะไว้ใจพาไปบ้านได้ไง"

"แล้วพี่จะทิ้งเขาไว้อย่างนี้เหรอ"

ฉันเกาหัว...ตัดสินใจไม่ถูก

"ปล่อยได้ไงเล่า แถวนี้มืดจะตาย เดี๋ยวก็โดนสิบล้อทับตายหรอก"

ฉันลองเขย่าตัวเรียกเขาดู

"คุณ...คุณคะ"

เขานอนเงียบกริบเลย ฉันคงทิ้งเขาไว้แบบนี้ไม่ได้แล้ว เขาอาจถูกรถสิบล้อเหยียบเอาได้ จึงตัดสินใจจะพาเขากลับบ้าน

"ไอ้นิว...มาช่วยหน่อยสิวะ"

เขาตัวใหญ่มาก ลำพังแค่ฉันกับเจ้านิวไม่มีปัญญาพาเขาขึ้นรถได้เลย

"พี่ตาล...เอาไงดีอ่ะ"

ฉันนั่งหอบหมดแรง คนอะไรหนักเป็นบ้าเลย

"ถ้าเอาไปไม่ไหว ก็ทิ้งไว้ตรงนี้ล่ะวะ จะเป็นยังไงก็ไม่สนแล้ว"

ฉันอารมณ์เสีย เหงื่อแตกไปทั้งตัว จะเดินกลับไปขึ้นรถ...ไม่เอาแล้ว ปล่อยเขาไว้ที่นี่แหละ

"พี่ตาล ๆ เขาขยับแล้ว"

ฉันหันหลังเดินกลับมาดูอีกที เขาขยับตัวจริง ๆ ด้วย และทำท่าจะลุกขึ้นมายืน

"เฮ้ย!...ค่อย ๆ สิ"

ฉันเข้าไปช่วยประคอง ร่างเขาโงนเงนและดูงง ๆ เจ้านิวมาช่วยฉันหิ้วปีกไปขึ้นรถ เขาทำท่าจะขัดขืน แต่ก็ถูกฉันกับไอ้นิวจับยัดขึ้นรถจนได้ ฉันรีบขับรถไปจากตรงนั้น ก่อนที่จะมีใครผ่านมาเห็นเข้า