ตอนที่ 3

ฉันหันไปมองพ่อกับแม่ ก็เห็นพวกท่านพูดซุบซิบอะไรกันสองคน

"หากท่านไม่มีที่ไป ก็พักที่บ้านไปก่อนก็ได้"

แม่ฉันบอกกับเขา

"ขอบน้ำใจแม่น้านัก แต่ข้าจักอยู่รั้งนานมิได้ ด้วยข้ามีหน้าที่อารักขาพ่ออยู่หัว ข้าต้องไปทำหน้าที่ของข้า"

"จะไปยังไง มันคนละยุคคนละสมัยกันแล้ว"

พ่อฉันพูดกับคุณหลวงหลงยุค เขาทำหน้ามึน

"ท่านว่ากระไร ข้าหาเข้าใจไม่"

พ่อเดินมานั่งแปะข้าง ๆ ฉัน และมองเขาด้วยสีหน้าจริงจัง

"คุณหลวง...ท่านข้ามกาลเวลามาสี่ร้อยปี นี่คือปีพ.ศ. 2564 ห่างจากยุคพระเจ้าทรงธรรมของท่าน 400 ปีเห็นจะได้"

เขาทำหน้าตกใจ ฉันตกใจกว่า หันไปมองหน้าพ่อ นี่พ่อฉันเชื่อจริง ๆ เหรอ ว่าเขาข้ามกาลเวลามา

"ไม่...หาเป็นจริงไม่ ไยจึงเป็นเช่นนี้ อุโมงค์ประหลาดนั่นพาข้าข้ามกาลเวลามาถึง 400 ปีเทียวรึ"

ฉันเอียงหน้าไปกระซิบกับพ่อ

"พ่อ...พ่อเชื่อจริง ๆ เหรอ ว่าเขาข้ามกาลเวลามา มันใช่เหรอพ่อ"

"เอาน่า...มั่ว ๆ ไปก่อนเหอะ จริงหรือไม่จริงก็ช่างหัวมัน ดูท่าคงไม่มีที่ไปนะ ก็ให้อยู่ไปก่อนละกัน"

"พ่อคิดเหมือนตาลใช่ไหม ตาลว่าจะเอามาเป็นพ่อครัวชั่วคราว"

พ่อหันขวับมามองหน้าฉัน

"จะไหวเหรอวะ ท่าทางเก้งก้างแบบนี้ งานแบกหามคงจะได้ เป็นพ่อครัวคงไม่รอดหรอกว่ะ"

"เอาน่าพ่อ...ไม่ลองไม่รู้"

ฉันเขย่าขากระซิบบอกพ่อ และยักคิ้วให้ พ่อพยักหน้า แม่หันไปบอกกับเขาว่า

"คุณหลวงคะ ท่านพักผ่อนให้สบายใจก่อนเถอะ เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง"

เขาถอนใจยาว ก้มหน้าเปิบข้าวเข้าปากต่อ ดู ๆ ไปก็น่าสงสารนะ สงสัยจะอาการหนักน่าดู ถึงคิดจริงจังเป็นตุเป็นตะซะขนาดนี้

คืนนั้น...พ่อให้เขานอนตรงห้องรับแขกนั่นแหละ พรุ่งนี้ฉันจะให้เขาไปนอนที่ห้องว่างข้าง ๆ ห้องเจ้านิว ก็ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่ยอมให้เขามาอยู่ด้วย และไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรได้บ้าง

ฉันพาเขาเข้าไปที่ห้องว่างข้างห้องเจ้านิว และหาเสื้อผ้ามาให้เขาเปลี่ยนด้วย เขามองเสื้อยืดกับกางเกงขายาวแล้วมองหน้าฉัน

"ข้าต้องใส่เสื้อผ้าเยี่ยงนี้รึ"

"นี่เป็นเสื้อผ้าของเราในยุคนี้ หากนายไม่ใส่...นายก็จะดูแปลกแยก แบบที่นายใส่...ที่นี่เขาไม่ใส่กันแล้ว"

เขามองเสื้อผ้าอย่างลังเล ฉันเอาเสื้อผ้ายัดใส่มือเขา

"มันก็ไม่ต่างจากเสื้อผ้าที่นายใส่มาหรอก แค่รูปทรงเปลี่ยนไปเท่านั้นเอง"

เขาพยักหน้า

"ต่อไป...หากใครถามชื่อนาย ก็บอกว่านายชื่อพฤกษ์นะ อย่าบอกว่าเป็นคุณหลวงล่ะ เดี๋ยวนี้ไม่มีใครเป็นหลวงเป็นขุนกันแล้ว"

เขาพยักหน้าอีก ก็ดูเข้าใจอะไรง่ายดีนะ หวังว่าจะไม่มีปัญหาอะไรตามมาล่ะ

"แม่หญิง...เจ้ามีนามว่ากระไรรึ"

"น้ำตาล...ฉันชื่อน้ำตาล"

"ชื่ิอ...??"

"ก็คือนามนั่นแหละ"

เขาพยักหน้า

"แม่หญิงน้ำตาล เจ้าช่างสมนามนัก งดงามอ่อนหวาน"

น๊านนน...ปากหวานซะด้วย สงสัยจะเจ้าชู้ไม่หยอก ฉันค้อนเขาแล้วเดินออกมา แม่กับพ่อยืนคุยกันอยู่ใต้ถุนบ้าน

"เขาเป็นไงบ้าง"

แม่ถามฉัน

"ไม่เป็นไรจ้ะแม่ แต่ดูท่าจะอาการหนักกว่าที่คิดนะ"

"เอ็งไม่คิดว่าเขาจะย้อนเวลามาจริง ๆ เหรอวะ"

พ่อถามฉันบ้าง ฉันส่ายหัว

"เรื่องแบบนั้นมันไม่มีจริงหรอกพ่อ หรือถึงจะจริงแล้วไงล่ะ แต่ไม่ว่าจะจริงหรือเปล่าก็ช่างมันเถอะ อยู่ได้ก็อยู่ ไม่อยากอยู่ก็แล้วแต่เขา"

ฉันถอนใจ เดินมาทำกับข้าวในครัว ไม่อยากเอาเรื่องพวกนี้มาคิดให้ปวดหัว ปัญหาปากท้องตอนนี้สำคัญกว่า ฉันต้องหาคนมาช่วยทำขนมส่ง ก่อนที่จะไม่มีใครมาสั่งทำขนมอีก

พวกเรานั่งกินข้าวเช้ากัน ฉันมองนายพฤกษ์ที่ยังเอามือเปิบข้าว ก็ยื่นช้อนให้เขา เขามองฉันงง ๆ

"เอาช้อนนี่ตักข้าวกินสิ แบบพวกฉันนี่ไง"

เขาส่ายหัว

"ข้ามิสันทัด"

"ช่างเขาเถอะตาล เขาชอบแบบนั้นก็ปล่อยเขาไปเถอะ"

แม่บอกกับฉัน

"ปีนี่อายุเท่าไหร่แล้วล่ะ"

พ่อฉันถามเขา

"ข้าอายุได้ 24 ขวบปีแล้วขอรับ"

"ห๊ะ!...24 เองเหรอ"

ฉันมองหน้าเขาเขม็ง ฉันกะว่าเขาน่าจะอายุเกือบ 30 แล้วเสียอีก ดูท่าทางจะเป็นผู้ใหญ่กว่าอายุนะ

"มีเมียรึยัง"

แม่ฉันถามบ้าง

"ยังหามีไม่ ด้วยข้าต้องอารักขาพ่ออยู่หัวตลอดเวลา แต่ข้ามีคู่หมายแล้ว ชื่อแม่ชบา เป็นธิดาท่านออกญาศรีโสธร"

พ่อกับแม่พยักหน้ากันหงึกหงัก ฉันนั่งฟังแล้วส่ายหัว เพ้อได้เป็นเรื่องเป็นราวเลยนะ ใครไม่รู้ก็คงคิดว่าเป็นเรื่องจริง

"เจ้าเล่า...ปีนี้เข้ากี่ขวบปีแล้ว"

เขาหันมาถามฉัน

"20"

"ออกเรือนแล้วหรือไม่"

"ออกเรือน...?"

"เขาถามว่าแกแต่งงานหรือยัง"

แม่แปลความหมายให้

"ยัง...อายุแค่ 20 จะรีบแต่งไปไหน ฉันยังเรียนไม่จบเลย"

ฉันตอบไปตามจริง

"เจ้าแก่เฒ่าปานนี้ ไยยังมิออกเรือน มิมีผู้ใดมาสู่ขอรึ"

ฉันแทบสำลักข้าวกับคำพูดของเขา พ่อแม่ฉันหัวเราะขำ แต่ฉันขำไม่ออก ฉันหันไปมองเขาตาเขียว

"เดี๋ยวแม่ตบปากแตกเลยนี่ แก่บ้าแก่บออะไร แค่ 20 เนี่ยนะ...แก่ แก่ตรงไหนกันยะ"

"แม่หญิงส่วนใหญ่อายุ 15 ก็ออกเรือนกันสิ้นแล้ว อายุ 20 มีลูกเป็นโขยง หากยังมิออกเรือน เขาเรียกสาวเทื้อ จักมิมีผู้ใดปรารถนา"

"พอเลยนะ ถ้ายังขืนพูดอีก ฉันชกปากแตกแน่"

ฉันชูกำปั้นใส่หน้าเขา คนอะไร...ปากเสียจริง ๆ เลย