Chapter 8 เขิน

หลังจากนั้นฉันก็ออกมาที่ระเบียง หมอกกำลังนั่งรอวาดรูปอยู่ ตรงกันข้ามกับเขามีกระถางดอกไม้จัดไว้เต็มไปหมด มันเป็นดอกไม้สดส่งกลิ่นหอมมากเลยล่ะ

"มาแล้วเหรอข้าว เดี๋ยวเธอไปนั่งตรงนั้นน่ะ"

หมอกบอกเมื่อหันมาเห็นฉัน ฉันพยักหน้าแล้วเดินไปนั่งตรงหน้ากระถางพวกนั้น หมอกจัดท่าทางให้ฉันนิดหน่อย

"เธอดูเหมือนราชินีดอกไม้เลยอ่ะ"

จิ๊กซอว์พูด

"ใช่ๆ เป็นราชินีที่สื่อถึงความเซ็กซี่และเย้ายวนชวนหลงไหลที่สุด"

แซมพูดต่อ ฉันหันไปยิ้มให้สองคนนั้นซึ่งสายตาก็เลยไปทางด้านหลังด้วย เหนือยืนมองนิ่งๆอยู่ข้างหลังของจิ๊กซอว์กับแซม ฉันยิ้มให้เขาและเขายกยิ้มตอบเบาๆ

"จะเริ่มวาดแล้วนะ"

"อื้ม"

ฉันหันกลับมาที่หมอกและนั่งอยู่แบบนั้นเป็นระยะเวลานานทีเดียว...

ผ่านไปประมาณเกือบสองชั่วโมงได้มั้ง หมอกวาดรูปฉันเสร็จแล้ว เขาเดินเข้าไปยืมกล้องเหนือมาถ่ายรูปฉันไว้ บอกว่าจะเอาไว้ให้จิ๊กซอว์กับแซมเก็บลายละเอียดและลงสี

"เสร็จแล้ว ขอบใจมากนะข้าวหอม"

"อื้ม ไม่เป็นไรเลย"

"เดี๋ยวมานะ เอารูปไปปริ้นซ์ก่อน"

หมอกพูดพลางเดินไป ส่วนฉันก็ยังนั่งอยู่ท่าเดิมแค่ขยับตัวเปลี่ยนท่านิดหน่อยเท่านั้น

"หิวว่ะ"

จิ๊กซอว์กับแซมที่ยืนอยู่ตรงประตูระเบียงก็เริ่มคุยกัน

"เออ ไปซื้อข้าวกันป่ะ"

"อืม ไปดิ ข้าวจะกินอะไรมั้ย?"

จิ๊กซอว์หันมาถามฉันที่ยังนั่งอยู่ ฉันพยักหน้า

"อื้ม เอาอะไรก็ได้ ฉันกินง่ายอยู่แล้ว"

"อ่า แล้วไม่ลุกเข้าไปในห้องเหรอ"

เธอถามฉัน ฉันส่ายหน้า

"อ้อ ยังหรอก ตรงนี้อากาศดีขอนั่งอีกแป่บ"

"เอางั้นเหรอ"

"อื้อ ไปเถอะ อย่าลืมซื้อเผื่อหมอกด้วยนะ"

"โอเค ไปกันไอ้แซม"

จิ๊กซอว์ไม่ได้ผิดสังเกตุอะไรกับฉัน เธอหันไปลากแซมออกจากห้อง ฉันถอนหายใจพลางเริ่มนวดขาตัวเอง

"อะ โอ้ย!"

แต่อยู่ดีๆฉันก็รู้สึกจี๊ดที่ต้นคอเหมือนมีตัวอะไรสักอย่างบินมาเกาะและต่อยฉัน พอมองหาก็เห็นว่าเป็นผึ้งที่บินมาตอมดอกไม้พวกนี้

"เป็นอะไรหรือเปล่า"

ฉันไม่รู้ว่าเหนือยังอยู่ในห้อง เขาพรวดมาที่ระเบียงจนฉันตกใจ

"ผะ ผึ้งต่อยค่ะ"

ฉันตอบ เขาเข้ามาหาฉัน

"เหรอ งั้นเข้ามาในห้องก่อน"

"คือว่า..."

"อะไร?"

"ก็แบบ...ขามันชา อ๊ะ"

พรึ่บ~

ฉันตกใจจริงๆนะ ไม่คิดว่าเหนือจะทำแบบนี้ พอรู้ว่าฉันขาชาเขาก็เข้ามาช้อนอุ้มฉันขึ้นพลางพาเดินเข้าไปในห้องทันที

ฟลุ่บ~

ก่อนจะวางฉันลงบนโซฟา และเข้ามาดูอาการฉัน

"ไหน ผึ้งต่อยตรงไหน"

เขาถาม ฉันชี้มือที่ต้นคอ

"ตรงนี้ค่ะ"

"ขอพี่ดูหน่อย"

ฉันไม่รู้ว่าการที่ฉันโดนผึ้งต่อยมันจะทำให้เขาตกใจแรงอะไรขนาดนี้ เขารีบเข้ามาดูที่ต้นคอฉัน เขาเข้ามาใกล้มากจนลมหายใจเป่ารดอยู่บริเวณต้นคอฉันเลย

ร้อนผ่าวๆเลยล่ะ...

"เดี๋ยวแป่บนะ"

เขาบอกก่อนจะเดินหายเข้าไปในครัวแล้วกลับออกมาพร้อมถ้วยใส่น้ำแข็งและผ้าผืนเล็กๆจากนั้นเขาก็เดินไปที่ชั้นวางของแล้วหยิบกล่องปฐมพยาบาลมา ฉันก็ได้แต่นั่งมองการกระทำที่รวดเร็วของเขา

ฟลุ่บ~

"เป็นไงบ้าง"

เขานั่งลงอีกครั้งพร้อมถามอาการฉัน

"ก็ปวดๆค่ะ"

"เดี๋ยวพี่เอาเหล็กในออกให้"

เขาพูดพลางล้วงเอาพวงกุญแจออกมาจากกระเป๋ากางเกง จากนั้นก็แกะเอาลูกกุญแจดอกหนึ่งออกมาจากพวง เขาใช้ลูกกุญแจดอกนั้นกดลงไปบนต้นคอฉันโดยให้ตรงที่มันเป็นรูอยู่ตรงช่วงที่มีเหล็กใน

"อะ โอ้ย"

ฉันร้องออกมาเพราะเจ็บและรู้สึกปวดตอนที่เขากดลงไป เขาหยุดชะงักและเหลือบตามองฉัน

"ทนเจ็บหน่อยนะ"

เขาบอกฉัน ฉันพยักหน้าและกัดฟันก่อนที่จะรู้สึกปวดจี้ดอีกครั้งตอนที่เขากดอีกรอบจนต้องแอบจิกมือกับโซฟาไว้

"ออกแล้ว"

เขาบอกพลางใช้อะไรสักอย่างคีบเหล็กในออกมา ฉันน้ำตาซึมพลางมองตามมือเขาไปด้วย

"เคยถูกต่อยมั้ย แพ้หรือเปล่า"

เขาถามพลางห่อน้ำแข็งด้วยผ้าผืนเล็กๆไปด้วย

"ก็...ไม่นะคะ"

"โล่งอกไปที"

พอฉันบอกแบบนั้นเขาก็ถอนหายใจพรือพลางหันมามองฉันแบบโล่งอกจนฉันยิ้มออกมา ส่วนเขาที่ยังไม่ได้สนใจฉันที่กำลังมองอยู่ ก็เอาผ้าที่ห่อน้ำแข็งมาประคบต้นคอตรงที่ถูกต่อยให้ฉัน ฉันสะดุ้งเพราะความเย็นจากน้ำแข็ง

"เอานี่ประคบไว้ก่อนนะ ลดอาการปวดบวมได้"

ตึกตัก~

เพราะฉันตกใจใช่ไหม หัวใจเลยเต้นผิดจังหวะแบบนี้

"..."

"..."

และไม่รู้ว่าเขาได้ยินเสียงหัวใจฉันหรือไงเขาถึงได้หันมามองหน้าฉัน เราสบตากันในระยะใกล้

"เฮียเหนือ..."

กึก~

เสียงของหมอกทำให้พวกเราขยับตัวอีกครั้ง ฉันเลื่อนมือไปจับผ้าผืนนั้นไว้เองส่วนเหนือก็ปล่อยมือออกจากผ้าผืนนั้นแล้วเขยิบออกห่างจากฉันพอสมควร

หมอกมองเราสองคนสลับกันแบบอึ้งๆ

"คะ คือ...ผมจะบอกเฮียว่าหมึกปริ้นซ์เฮียมันหมด"

จากนั้นเขาก็ได้สติเขาก็เลยพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ เหนือพยักหน้าให้เขา ฉันก็เพิ่งรู้นะว่าหมอกไปปริ้นซ์งานไม่ได้ไกลเลย แค่ปริ้นซ์ในห้องของเหนือเท่านั้น

"ผมก็คงต้องไปปริ้นซ์ข้างนอกแล้ว"

"อืม"

เหนือพยักหน้าอีกครั้งพลางเก็บอุปกรณ์ปฐมพยาบาลที่เขารีบรื้อออกมากลับเข้ากล่อง

"ไปนะ"

หมอกยิ้มเหวอๆก่อนจะรีบพุ่งตัวออกจากห้องไป เขาไม่ได้ถามด้วยซ้ำว่าเราสองคนกำลังทำอะไรกันอยู่

ปัง~

เมื่อประตูปิดลงฉันก็หันกลับมาหาเหนือ

"ขอบคุณนะคะ"

ฉันยิ้มให้เขา เหนือหันมามองฉัน

"พี่ปฐมพยาบาลเก่งจัง"

"ก็ไม่หรอก...พอดีว่าเคยมีญาติพี่โดนผึ้งต่อยแต่ไม่ได้ทำอะไรเลย แถมดันแพ้พิษจนเกือบตาย พวกผู้ใหญ่ก็เลยสอนวิธีมาให้น่ะ"

มิน่าล่ะ เขาถึงตกใจมากตอนที่ฉันบอกว่าโดนผึ้งต่อย คงกลัวว่าฉันจะแพ้พิษของมันล่ะมั้ง น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย><

"ยังไงก็ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วงข้าว"

ฉันบอกเขา เหนือยกยิ้มบางๆก่อนจะหยิบยาออกมาวางไว้

"เดี๋ยวจิ๊กซอว์ซื้อข้าวมาก็กินข้าวกินยานะ เม็ดนี้แก้ปวด เม็ดนี้แก้แพ้"

ฉันมองเขาพร้อมกับยิ้มไปด้วย

"แล้วก็อันนี้ยาทาแก้แมลงกัดต่อย"

"ขอบคุณค่ะ^^"

พรึ่บ~

เมื่อถูกฉันมองและยิ้มอยู่แบบนั้นเขาก็ลุกพรวดขึ้นและฉันก็มือไวไปคว้าชายเสื้อเขาไว้ซะได้

หมับ~

"พี่จะไปไหนคะ"

เขาหลุบตาลงมองมือฉันก่อนจะเงยหน้ามาตอบ

"นัดกับเพื่อนไว้"

"อ่า หมอกบอกว่าพี่ออกไปหาเพื่อน ข้าวเห็นพี่กลับมาแล้ว"

"มันเลื่อนนัดน่ะ"

"อ้อ..."

ฉันพยักหน้าก่อนจะปล่อยมือออกจากชายเสื้อเขา

"ไปนะ ฝากเฝ้าห้องด้วยล่ะกัน"

เขาบอก

"มีค่าจ้างหรือเปล่าคะ?"

ฉันถามเขา เขาหันกลับมาอีกครั้ง

"ล้อเล่นค่ะ ถือว่าตอบแทนที่พี่ช่วยปฐมพยาบาลให้ข้าว ข้าวจะเฝ้าห้องพี่ให้ดีที่สุดเลย"

ฉันพูดพลางยิ้มไปด้วย เขาพยักหน้าก่อนจะเดินออกไปจริงๆ

กึก~

แต่ก็หยุดฝ่าเท้าอยู่ที่ประตูและหันกลับมาหาฉัน

"ประคบน้ำแข็งไว้สักพักแล้วก็..."

"คะ?"

"เปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยก็ดี"

จบประโยคนั้นเขาก็หันกลับไปและออกจากห้องทันที ฉันหันกลับมาและหลุบตาลงมองตัวเอง...

ชุดมันค่อนข้างแนบเนื้อและหวือหวา คอเสื้อก็เปิดลึกจนเห็นเนินอกแถมยังสั้น ยิ่งนั่งมันก็ยิ่งสั้น

ฉันหัวเราะในลำคอเมื่อคิดว่าเขารู้สึกยังไง ตอนแรกเขาตกใจจนไม่ได้สนใจอะไรด้วยซ้ำ แต่พอหายตกใจแล้วเขาถึงได้ฉุกคิดขึ้นมาได้สินะ เขาอยู่ใกล้จนหายใจรดต้นคอฉัน เขาอุ้มฉัน แถมยังสัมผัสผิวบริเวณต้นคอของฉันด้วย ถึงมันจะเป็นการช่วยเหลือก็เถอะนะ

มิน่าล่ะ ถึงไม่ค่อยมองหน้าฉันเอาแต่หลุบตาท่าเดียวเลย ดูท่าจะเขินอยู่นะนั่น

ให้ตาย วันนี้เขาน่ารักจริงๆนะเนี่ย><