รักเธอเข้าแล้วยัยตัวร้าย

-ข้าวหอม-

ฉันเดินกลับเข้ามาในสตูดิโออีกครั้งหลังจากออกไปทำธุระมานิดหน่อย ฉันน่าจะไปประมาณครึ่งชั่วโมงได้ กะเวลาไว้แล้วล่ะว่านางแบบอีกคนน่าจะเตรียมตัวเสร็จพอดี

"ข้าวหอม แกหายไปไหนมาพี่ใจหายใจคว่ำหมดเลย"

เสียงของพี่'ริน'ที่ถลาเข้ามาหาฉันเมื่อเดินผ่านประตูเข้ามาพูดขึ้น พี่รินเป็นคนหาคิวงานถ่ายแบบให้ฉัน

"พี่คิดว่าข้าวจะเทงานเหรอไง"

ฉันพูดกลั้วหัวเราะ พี่รินทำท่าหมั่นเขี้ยวใส่ฉัน ดูก็รู้ว่าอยากจะหยิกฉันให้เนื้อเขียวถ้าไม่ติดว่างานของงานถ่ายแบบของฉันต้องโชว์เนื้อหนังมังสาพอสมควร

ฉันยังเรียนอยู่แต่ทำงานพิเศษสองอย่าง ตอนกลางคืนฉันทำงานเป็นบาร์เทนดี้ที่พาราไดรส์ผับ ส่วนตอนกลางวันในบางวันฉันจะรับงานถ่ายแบบบ้าง รับรีวิวสินค้าบ้าง แล้วแต่พี่รินจะหามาให้

"ใครจะไปรู้ล่ะ เล่นหายไปตั้งนาน"

"ข้าวมีความรับผิดชอบพอน่าไม่ต้องห่วงหรอก ว่าแต่ยัยนั่นเตรียมตัวเสร็จหรือยังอ่ะ"

ฉันพูดถึงนางแบบอีกคนที่ฉันต้องมาถ่ายแบบคู่กับเธอในวันนี้ คอนเซ็ปเป็นคอลเลคชั่นชุดของห้องเสื้อแห่งหนึ่งที่มีการขายออนไลน์ด้วย ภาพที่พวกฉันถ่ายจะใช้เป็นภาพสินค้าจริงที่ลงขายน่ะ

"น่าจะเสร็จแล้วนะ มานี่ๆ"

พี่รินพูดพลางดึงมือฉันให้เดินเข้าไปหาผู้หญิงคนหนึ่ง เธอกำลังยืนกอดอกอยู่หน้าจอที่เอาไว้ดูภาพเวลาถ่ายแล้ว มีผู้ชายอีกสามคนยืนขนาบข้างอยู่

สวบ~

ฉันหยุดยืนข้างๆผู้ชายคนที่สะพายกล้องคล้องคอไว้ ดูแล้วน่าจะเป็นตากล้อง

"สวัสดีค่ะคุณพิมรภัทร"

พี่รินเอ่ยทักทายเธอคนนั้น เธอหันควับมามองทางเรา

"เอ่อ นี่น้องนางแบบอีกคนนึงค่ะ ชื่อข้าวหอม"

พี่รินแนะนำฉันให้เธอ เธอกวาดสายตามองฉันแบบแสกน

"ข้าวหอม นี่คุณพิมเจ้าของห้องเสื้อที่จะถ่ายแบบวันนี้ล่ะ"

แล้วพี่รินก็หันมาแนะนำฉันให้รู้จักเธอด้วย ฉันก็เลยเอ่ยทักทายเธอและยิ้มให้

"สวัสดีค่ะคุณพิม"

เธอดูเป็นผู้หญิงเก่งที่มีธุรกิจเป็นของตัวเองทั้งๆที่อายุยังไม่ถึงสี่สิบด้วยซ้ำ บางที...ฉันก็อยากเป็นแบบนั้น

"คุณพิมรภัทร สวัสดีค่าาา"

แล้วเพียงเสี้ยวนาทีเสียงแจ๋นๆของใครบางคนก็ดังขึ้น พอหันไปมองก็เห็นว่าเป็นยัยเจ๊คนหนึ่งซึ่งไม่ถูกชะตากับฉันเธอพุ่งเข้ามาทักทายคุณพิมบ้างโดยมายืนแทรกระหว่างฉันกับพี่รินพร้อมกับร่างของฉันก็ถูกกระแทกให้เซไปแบบเนียนๆด้วย

ฟลุ่บ~

ฉันก็เลยเซไปชนกับตากล้องที่ยืนอยู่ข้างๆและเขาช่วยพยุงตัวฉันไว้

"..."

ฉันไม่ได้พูดอะไรแต่หันไปก้มหัวขอโทษเขาเพราะฉันเป็นคนไปชนเขา ซึ่งเขาเองก็ก้มหัวให้ฉันเป็นเชิงตอบรับและปล่อยมือออกจากต้นแขนฉัน

หน๊อยยัยเจ๊หมูหัน!

ฉันตวัดสายตามองเจ๊คนนั้นที่เข้าเลียแข้งเลียขาคุณพิมอย่างเคืองๆ อยากจะเอาคืนแต่พี่รินเข้ามาดึงแขนฉันไว้

"เดี๋ยวๆ หายใจเข้าลึกๆนะ"

พี่รินบอกฉัน ฉันส่งเสียงไม่พอใจแต่ก็ยอมทำตามเธอ

"ท่องเอาไว้ งาน เงิน งาน เงิน"

งาน...

เงิน...

"อ้าว นั่นไงคะน้องจีน่าของพลิ้ว"

เสียงของยัยเจ๊พลิ้วที่หุ่นไม่ได้พลิ้วอย่างชื่อทำให้คำที่ฉันท่องหายไป ฉันหันไปมองยัยจีน่าที่กำลังเดินยิ้มหวานเข้ามาทางนี้

"สวัสดีค่ะคุณพิม"

แม่คุณเอ้ย ช่างเรียบร้อย อ่อนน้อมอะไรเช่นนี้!

"เป็นไงคะน้องแต่งตัวเสร็จแล้ว เข้ากับชุดของคุณพิมมากเลยนะคะเนี่ย"

โอ้ย อวยเด็กตัวเองไปอี๊ก ก่อนหน้านั้นฉันเห็นใครมันดิ้นทุรนทุรายนะ อีตอนที่ยัยนางแบบจอมเยอะนี่ยังไม่โผล่หน้ามาน่ะ

"ชุดของคุณพิมสวยต่างหากล่ะคะเจ๊พลิ้ว ใครใส่ถึงได้สวย"

โอ้ย เลียจนขาคุณพิมเนียนกริบแล้วมั้ง

"หมั่นไส้ว่ะพี่"

ฉันพูดกับพี่ริน พี่รินก็ทำได้แค่ลูบแขนฉันเพื่อเตือนสติ

"ก็พี่บอกแล้วให้ไปหา..."

"ไม่เอาอ่ะ แบบนี้ก็ดีแล้ว"

ฉันกับพี่รินคุยกันแต่สายตาก็ยังมองคุณพิมที่ตอนนี้โดนยัยสองคนนั้นลากออกไปเลียขาเรียบร้อยแล้ว

"เหลืออีกกี่นาทีจะเริ่มงานเนี่ยพี่"

"ก็รอเซ็ตหน้าฉากอีกแป่บนึง"

"งั้น ขอไปกินน้ำหน่อย"

ฉันบอกก่อนจะหันหลังเดินไปขอน้ำจากทีมงาน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อสายตาเห็นผู้ชายที่ยืนอยู่ทางด้านหลัง ฉันเพิ่งจะเห็นเขาแบบเต็มๆตา...

อายุน่าจะมากกว่าฉันสักปีสองปี หน้าตาหล่อเลยทีเดียวแหละ ผิวขาวเนียน หน้าหวานเชียว ผู้ชายแท้ป่ะเนี่ย?

แต่ว่านะ...

"..."

เขามองยัยจีน่าตาไม่กระพริบเลยแหละ

"ข้าว ไม่ไปกินน้ำเหรอ"

"อะ อ๋อ ไปๆ"

ฉันละสายตาจากเขาเมื่อพี่รินสะกิด ก่อนจะเดินเลี่ยงไปทางทีมงาน

ฉันกำลังแปลกใจในสายตาที่เขาใช้มองยัยจีน่า มันไม่ใช่มองแบบธรรมดาอ่ะ...

10 นาทีต่อมา

หลังจากนั้นพวกเราก็เริ่มถ่ายแบบกัน ตอนนี้เป็นการถ่ายเซ็ตของจีน่า พอถ่ายเซ็ตจีน่าเสร็จก็จะเป็นคิวของฉัน แล้วก็ต่อด้วยเซ็ตคู่อีกถึงจะเรียบร้อย

แชะ~

แชะ~

ฉันกำลังยืนอยู่ข้างๆเนี่ยแหละ ยัยจีน่าก็โพสท่าไปเรื่อย สายตามันก็นิ่งๆ ต่างกับตากล้องคนนั้น...

"ทำไมคิ้วขมวดแบบนั้นล่ะข้าว"

"พี่ว่าตากล้องคนนั้น..."

"หล่อ สูง หุ่นดี"

"ไม่ใช่ ไม่ได้หมายถึงแบบนั้นซะหน่อย"

"อ้าว พี่ก็นึกว่าข้าวชอบซะอีก เห็นมองเขาตลอดเลยน๊า"

นี่พี่รินแซวฉันเหรอ?

"บ้า ข้าวแค่คิดว่า..."

"คิดอะไรอ่ะ คิดว่าถ้าเป็นแฟนกันน่าจะดีเปล๊า"

"พี่ริน คนเพิ่งเจอกันนะ ยังไม่ได้คุยกันสักคำเลยด้วย"

"แหม รักแรกพบไรงี้"

แซวไม่เลิกด้วย รักแรกพบอะไร ไร้สาระ

"เห้อ ข้าวแค่คิดว่า...เขาเป็นเกย์หรือเปล่าหรอก"

"บ้า หล่อๆแบบนั้นจะเป็นเกย์ได้ไง"

"ทำไมล่ะ พี่ดูผิวเขาสิ ขาวออร่าพุ่งขนาดนั้นน่ะ"

"คิดอะไรเนี่ย ไม่น่ารักเลย"

"โอเค น้องจีน่าถ่ายเสร็จแล้วนะครับ ต่อไปน้องข้าวหอมเตรียมตัวหน้ากล้องเลยครับ"

แล้วก็มีเสียงของผู้ชายคนหนึ่งตะโกนมาทางนี้พอดี ฉันเลยเลิกคุยกับพี่รินแล้วเดินไปตรงนั้นทันที

และฉันเห็นอะไรดีๆด้วยล่ะ เมื่อเข้าไปใกล้ฉันเห็นว่าตากล้องคนนั้นสบตากับยัยจีน่า แว่บนึงยัยนั่นก็แอบมีแววตาไหววูบเหมือนกันแต่ก็แค่แว่บเดียว มันหายไปเมื่อเธอหันมาสบตาฉัน

"เธอเทียบฉันไม่ได้หรอก"

นั่นคือคำพูดของเธอเมื่อเราเดินสวนกัน และฉันปากไวพอที่จะตอกกลับเธอเพื่อสังเกตุปฏิกิริยา

"ตากล้องเขาหล่อดีนะ น่ากินยังไงไม่รู้"

กึก~

ได้ผลแหะ ยัยจีน่าหยุดชะงักทันทีเลยล่ะ

หมับ~

เธอจับแขนฉันก่อนจะหันมายิ้มให้ ฉันรู้ว่าทุกคนกำลังมองเราอยู่

"ทำให้เต็มที่นะจ๊ะ"

เธอยิ้มและบอกฉัน ฉันจับแขนเธอบ้างพลางแอบบีบแขนเธอเมื่อเธอก็แอบบีบแขนฉัน

"ได้เลย ฉันจะทำให้เต็มที่...ทุกเรื่องเลย"

ฉันว่าแววตาที่ฉันส่งให้เธอมันสื่อความหมายได้ดีเลยนะ ว่าฉันหมายถึงอะไร

ฉันว่าฉันคิดถูกแหละ ความรู้สึกฉันบอกว่าสองคนนี้ต้องมีซัมติงกันชัวร์ป๊าบ

"อื้อ ดีแล้วล่ะ"

"น่าสนุกดีเนอะ ว่ามั้ย"

ฉันปล่อยแขนเธอ จีน่าเองก็ปล่อยแขนฉัน ฉันยิ้มให้เธอก่อนจะหันไปมองตากล้องคนนั้นแล้วพูดออกมาลอยๆให้จีน่าได้ยิน

"เค้าชื่ออะไรน๊า อยากรู้จักจังเลย"

ตึก ตึก ตึก~

แล้วฉันก็ได้ยินเสียงกระแทกเท้าเดินออกไป ฉันยักไหล่ก่อนจะเดินไปอีกทาง