Chapter 5 อกแตกตาย

ติ๊ง~

'เมื่อเช้าเกือบมาเรียนไม่ทัน ดีนะมีอัศวินขี่ม้าขาวมาช่วย...ขอบคุณนะคะ?'

ฉันกำลังเปิดดูแจ้งเตือนที่เด้งขึ้นมารัวๆเพราะฉันเพิ่งอัพรูปที่ถ่ายด้วยโทรศัพท์มือถือ เป็นภาพที่ฉันถ่ายเหนือที่กำลังขับมอเตอร์ไซด์ออกไปจากทางด้านหลังและเพราะได้เขาขับรถมาส่งฉันถึงมีเวลานั่งตอบคอมเม้นต์ถึงสิบนาทีก่อนเข้าเรียนแน่ะ

ฉันเป็นคนเฟรนด์ลี่ เพราะงั้นถึงได้มีเพื่อนทั้งสาวแท้สาวเทียมเยอะเลยล่ะ

::แชมมี่ เลิฟยูว:: ยังไงคะ นังชะนีมีหอย พูดดด

::นู๋ครีม ลั้ลลา:: อร๊าย แค่ข้างหลังยังหล่อเลยอ่ะ

::Pat Pat:: เอาหน้ามาดูเดี๋ยวนี้

::Lookso Lalita:: ใครน้อออ ><

::Plaifah Pimpitcha:: ฮั่นแน่ๆ

::Kannisa K:: แท็กเลยค่ะเพื่อน

::Yahyee Yosita:: เดี๋ยวๆนี่จะสละโสดอีกคนเหรอคะ

ไม่แปลกหรอกที่เพื่อนๆฉันจะแซวกันแต่แนวแบบนี้ เพราะเฟซบุ๊กฉันน่ะไม่เคยลงรูปผู้ชายเลยสักครั้งเดียว และรูปแผ่นหลังของเหนือเป็นรูปผู้ชายรูปแรกที่ฉันอัพลงเฟซ ทุกคนก็เลยเข้าใจว่าเขาต้องสำคัญ ฉันอ่านคอมเม้นต์พลางไล่กดถูกใจทุกเม้นต์ของเพื่อนก่อนจะพิมพ์ข้อความตอบกลับไปหนึ่งเม้นต์

::Khawhom Kanyapat:: 555 พี่เค้าแค่มาส่งเฉยๆ #ไม่แท็กหรอกให้เห็นเอง?

::แชมมี่ เลิฟยูว:: ว้าย แสดงว่าเป็นเฟรนกันด้วยเหรอยะ อย่างนี้ต้องตามสายสืบแล้ว'น้องเจเจ ไม่สวยแต่อร่อยมาก'มึงมาดูเลยค่ะ สืบให้กูเดี๋ยวนี้!

ฉันยิ้มและยิ่งยิ้มมากขึ้นเมื่อพี่โจรุ่นพี่ของเขามากดแสดงความรู้สึก'ว้าว'ที่รูปภาพนั้น เราเป็นเฟรนด์กันหมดยังไงเหนือก็ต้องเห็นรูปนี้แน่ๆ

ก็ไม่มีอะไรมาก แค่อ่อยเบาๆเอง ?

หลังจากนั้นฉันก็เข้าเรียนจนช่วงบ่ายก็เลิกเรียน ฉันเดินมาที่หน้ามหาวิทยาลัยเพื่อจะขึ้นรถกลับห้อง อยากจะกลับไปนอนพักสักหน่อย

Rrrr~

แต่เสียงโทรศัพท์ทำให้ฉันหยุดเดินจนได้ ฉันหลุบตาลงมองหน้าจอเพราะฉันถือมันไว้ในมือ เป็นเบอร์เดิมที่เพิ่งโทรมาหาฉันสามสายแรกนั่นแหละ

เห้อ รับก็ได้อ่ะ

"ค่ะ พี่เชน"

ฉันเอ่ยทักทายปลายสายไป

(อ้า ดีใจจัง พี่คิดว่าน้องข้าวจะไม่ยอมรับโทรศัพท์พี่ซะแล้ว)

ฉันกรอกตาพลางพูดตอบกับปลายสาย

"ทำไมข้าวจะต้องทำแบบนั้นล่ะคะ"

(ก็...พี่โทรไปตั้งสามสายแล้ว)

"ข้าวเพิ่งเลิกเรียนค่ะ ตั้งปิดเสียงไว้ในกระเป๋าก็เลยไม่รู้...พี่เชนอ่ะ ทำเสียงเหมือนน้อยใจเลย"

(จริงๆพี่ก็น้อยใจนะ...)

"โอ๋ๆ ข้าวขอโทษค่ะไม่รู้จริงๆ"

ก็พูดไปส่งๆนั่นแหละ ไม่ได้สนใจใยดีอะไรมาก

(พี่ไม่ยกโทษให้หรอกนะ)

"อ้าว...ทำยังไงดีอ่า"

ฉันทำเสียงหงอยๆนิดนึง พลางโบกรถแท็กซี่ที่เพิ่งจะขับมา

"ทำยังไงให้พี่เชนหายน้อยใจดีน๊า"

ฉันรู้เลยว่าตอนนี้เขาต้องแอบยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่แน่ๆ

(น้องข้าวต้องมาทานข้าวกับพี่ได้มั้ยครับ)

มุกเก่ามากกก ฉันเบ้ปากก่อนจะก้าวขึ้นรถแท็กซี่

"เย็นนี้เหรอคะ...ข้าวต้องทำงานค่ะ คงไปไม่ได้แน่เลย"

(งั้นพี่ไม่หายน้อยใจนะ)

"ไม่เอาน๊า พี่เชนอย่าเป็นแบบนี้สิคะ ข้าวต้องทำงานจริงๆอ่า"

(พี่อยากเจอน้องข้าวนะครับ)

"ถ้างั้น...ไว้พี่มารับข้าวไปส่งที่มอแทนได้มั้ยคะ"

(จริงเหรอครับ)

โอ้ย น้ำเสียงดีใจเว่อร์ไปอีก

"ค่ะ"

(ครับ ได้เลยครับผม)

ฉันกระตุกยิ้ม มีอะไรสนุกๆรออยู่อีกแล้วสิ

"ถ้างั้น ข้าวขอวางสายก่อนนะคะ พอดีต้องไปทำธุรต่อน่ะค่ะ"

(แต่พี่ยังไม่หายคิดถึงเลย)

"โอ๊ะ พี่รินโทรตามแล้วค่ะ ข้าวต้องวางแล้วนะคะ"

(แต่น้องข้าว...)

"ไว้เจอกันนะคะ พี่เชนสุดหล่อ"

ติ้ด~

ทิ้งท้ายไว้ให้หลงตัวเองนิดหน่อยฉันก็รีบกดวางสาย คุยกับเขานานๆแล้วเริ่มเลี่ยน คนอะไรจะหว่านทุกเม็ดทุกดอกแบบนั้น เดี๋ยวอยากเจอ เดี๋ยวคิดถึง เหอะ!

*Paradise Pub

ตอนกลางคืนฉันก็มาทำงาน ก็ทำหน้าที่ของตัวเองเหมือนปกติในทุกวัน

"อ้าว..."

เมื่อหันกลับมาที่หน้าเคาน์เตอร์บาร์อีกครั้ง ฉันก็เห็นผู้ชายร่างสูงใบหน้าแสนคุ้นเคยทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ทรงสูงตรงหน้าฉัน ฉันก็เลยทักทายเขา

"มาคนเดียวเหรอคะ...พี่เหนือ"

ใช่ เขานั่นแหละ ไม่รู้โผล่มาได้ยังไงแต่ดูจากหน้าตาแล้วคงอารมณ์บูดเหมือนเดิม

"อืม"

เขาครางตอบเบาๆ ฉันเอียงคอมองเขาก่อนจะยิ้มให้

"เฮิร์ทเหรอคะ?"

เขาช้อนสายตาขึ้นมามองฉันนิ่งๆและฉันก็สบตาเขา ดวงตาคมกริบมองจ้องฉันเหมือนที่ฉันเองก็จ้องเขาไม่ละสายตาเช่นกัน

ท่าทางเหมือนจะดื่มมาแล้วด้วยแหละ

"สาวคนไหนน๊า กล้าทำให้พี่เหนือเฮิร์ทได้ขนาดนี้...ข้าวอยากเห็นหน้าจังเลย"

"..."

เขาไม่ตอบได้แต่แค่นหัวเราะเบาๆ

ฟลุ่บ~

หือ? อยู่ดีๆก็มีผู้หญิงหุ่นเซ็กซี่ในชุดแซกสั้นรัดรูปสีแดงเพลิงกับสีดำเข้ามาขนาบข้างเขา ทั้งสองคนนั่งลงบนเก้าอี้ทรงสูงข้างๆเขาประกบทั้งซ้ายขวา ฉันมองสองคนนั้นอย่างสงสัย ส่วนเหนือน่ะเขาก็แค่นั่งนิ่งๆแต่สีหน้าไม่สบอารมณ์อย่างแรง

"สวัสดีค่ะ"

ทั้งสองคนเอ่ยทักทายเขาแน่ๆ ดูท่าจะตั้งใจมารุกเขาเลยแหละ

"..."

"เมื่อกี้ฝ้ายเห็นพี่นั่งอยู่ตรงโน้นคนเดียว ทำไมย้ายมานั่งที่นี่ล่ะคะ"

อ่ะจ้า มีแนะนำตัวเองแบบเนียนๆ ยัยชุดดำพูดพลางยิ้มหวานหยาดเยิ้มให้เขา พูดแบบนี้แสดงว่าเหนือหนียัยสองคนที่จ้องจะงาบเขามานั่งตรงนี้งั้นสินะ ผู้ชายไม่เอายังจะตื้ออีกเนอะ

"ใช่ค่ะ นั่งคนเดียวเหงาแย่เลย เรามาดื่มกันไปคุยกันไปก็ได้นะคะ นุ่นคุยเก่งนะ"

โอ้ย แม่ชุดแดงก็กระแซะเข้าไปจ้า ชีเล่นขยับตัวแบบเซ็กซี่จนหน้าอกหน้าใจที่ทั้งดันทั้งโกยแทบจะออกมานอกชุดทั้งเต้าแล้ว

ฉันมองสองคนนั้นก่อนจะหยุดสายตาอยู่ที่เหนือ เขาถอนหายใจอย่างหงุดหงิดพลางเงยหน้ามองฉัน ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่าแต่สายตาของเขาบ่งบอกว่า'ไล่สองคนนี้ไปทีเถอะ'ประมาณนั้น

"คุณลูกค้าคะ"

และฉันจะถือว่าเขาขอร้องฉันแล้วกันนะ

พอฉันพูดขึ้น สองคนนั้นก็หันมามองหน้าฉันและฉันยกยิ้ม

"พอดีว่าพี่เค้าย้ายมานั่งเฝ้าแฟนน่ะค่ะ"

ฉันพูดพลางวางฝ่ามือลงบนมือของเขา เขาหลุบตาลงมองแต่ไม่ได้ปฏิเสธ

"ขอโทษนะคะ แต่พอดีว่า..."

ฉันขยับฝ่ามือเพื่อกุมมือเขา

"ผู้ชายคนนี้เป็นแฟนฉันค่ะ...แล้วเค้าก็รักแฟนมาก ไม่เคยนอกใจเลย"

"มั่นหน้านะ"

ผู้หญิงชุดแดงกัดฟันด่าฉัน

"ค่ะ"

ฉันยิ้มให้สองคนนั้น

"ด้วยความหวังดีนะคะ...ถ้าไม่อยากเก็บเศษหน้ากลับไป รบกวนเชิญหาคนคุยทางอื่นนะคะ"

ฉันยิ้มอีกครั้งและเชิดคอเหมือนผู้ชนะ ทั้งสองคนชักสีหน้าใส่ฉันแต่พอเห็นว่าเหนือนิ่งและไม่ได้ปฏิเสธก็ฟึดฟัดพากันเดินออกไปในที่สุด ก็ยังดีที่สองคนนั้นไม่ได้โวยวายกลับ ไม่งั้นฉันงานเข้าแน่ๆ

เมื่อสองคนนั้นไปแล้ว ฉันก็ดึงมือกลับมา เหนือมองหน้าฉันก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงขอบใจ

"มีสาวมาชวนคุยทำไมไม่ลองคุยดูล่ะคะ"

ฉันพูดพลางผสมเครื่องดื่มให้เขา เขารับเครื่องดื่มไปดื่มเงียบๆ เป็นคนพูดน้อยเหมือนกันนะ ยิ่งถ้าคนไม่สนิทก็ยิ่งไม่ค่อยยุ่งด้วย ก็คงต้องตีสนิทให้มากกว่านี้

"พี่เหนือ..."

พรึ่บ~

ฉันเท้าแขนลงกับเคาน์เตอร์บาร์ เขาช้อนสายตามองฉัน

"ถ้าเป็นข้าวพอจะคุยบ้างได้มั้ยคะ"

ฉันยิ้มพลางพูดหยอกเขา อารมณ์เขาดูไม่เหมือนเมื่อเช้าที่เจอกัน คือเมื่อเช้าพูดน้อยก็จริงแต่เขาก็ยังดูอารมณ์ปกติ แต่ตอนนี้ดูยังไงก็รู้ว่าเฟลมาและคงไม่อยากให้ใครมาเซ้าซี้

"โอเคค่ะ งั้นลองนี่ดูดีกว่า"

ฉันพูดพลางยืดตัวขึ้นและพลางผสมเครื่องดื่มรสใหม่ให้เขา

"ขอบใจ"

เมื่อฉันส่งแก้วเครื่องดื่มให้เขา เขาก็รับไป เงยหน้ามาพูดกับฉันสองคำสั้นๆ ซึ่งฉันจะถือว่าเป็นคำขอบใจที่ฉันช่วยไล่สองคนนั้นไปแล้วกัน

"เอาอีกมั้ยคะ"

ฉันถามเมื่อเขากระดกเครื่องดื่มจนหมดแก้วแล้ว

"อืม"

ฉันกระตุกยิ้มก่อนจะผสมเครื่องดื่มส่งให้เขาต่อ และเขารับมันไปกระดกดื่มอีกแก้ว

อึก~

อีกแก้ว

อึก~

และอีกแก้ว...

-เหนือ-

พรึ่บ~

ผมลืมตาโพล่งขึ้นมาและตื่นเต็มตาทันทีที่กวาดมองพื้นที่รอบๆตัวและพบว่าตัวเองอยู่ที่ไหนสักที่

ซึ่งไม่ใช่ที่ห้องผมแน่ๆ!

ฟลุ่บ~

ผมเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง รู้สึกปวดเมื่อยเนื้อตัวและปวดหัวจนต้องคลึงขมับตัวเองเพื่อผ่อนคลาย

"ตื่นแล้วเหรอคะ?"

แต่เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งที่ดังขึ้นไม่ไกลทำให้ผมชะงักกึก ผมหันควับไปตามต้นเสียงทันทีก็พบว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่หน้าประตูซึ่งดูเหมือนจะเป็นห้องครัว ในมือเธอถือแก้วใบหนึ่งอยู่

"..."

ผมลอบกลืนน้ำลายลงคอพลางไล่สายตามองสำรวจเธอ ข้าวหอมอยู่ในชุดนักศึกษาเหมือนกำลังเตรียมตัวจะไปเรียนแล้ว

สวบ~

เธอยิ้มพลางเดินเข้ามาหาผม ผมตวัดขาที่เหยียดยาวอยู่บนโซฟาลงมานั่งตัวตรง เปิดผ้าห่มที่คลุมตัวออกไปไว้ข้างๆพลางแอบสำรวจสภาพตัวเองนิดหน่อยก็เห็นว่ายังดูปกติดี เสื้อผ้าที่ใส่ตั้งแต่เมื่อวานก็ยังอยู่บนตัวเพียงแต่ว่ามันค่อนข้างเละเทะนิดหน่อย ผมรีบดึงกางเกงขึ้นและติดกระดุมที่มันล่นลงมาจนเห็นบ็อกซ์เซอร์ จัดเสื้อให้อยู่ในสภาพปกติ พลางส่ายหัวให้กับตัวเองที่เมื่อคืนปล่อยตัวให้เมามากจนแทบแก้ผ้าตัวเองอยู่แล้ว ถ้าเป็นที่ห้องก็ไม่เท่าไหร่หรอกแต่นี่มันไม่ใช่ไง

ข้าวหอมอมยิ้มแล้ววางแก้วน้ำลงตรงหน้าผม

"เอาไว้ดื่มแก้แฮงค์ค่ะ"

เธอบอกผม ผมหลุบตาลงมองแก้วน้ำก่อนจะพูดขึ้น

"ที่นี่..."

"อ๋อ ห้องข้าวเองค่ะ"

อะไรนะ?

ผมเงยหน้ามองเธอพลางขมวดคิ้ว ไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม...ผู้หญิงคนนี้คิดยังไงถึงได้พาผู้ชายเข้าห้องแบบนี้

"ก็เมื่อคืนพี่เมามากเลย ข้าวก็ไม่รู้ว่าพี่พักที่ไหน โทรศัพท์พี่ก็ล็อกรหัสไว้ สุดท้ายแล้วข้าวก็เลยพาพี่มาที่นี่"

อย่างนี้เองสินะ...

"ส่วนรถของพี่ข้าวฝากไว้ที่ผับนะคะ ถ้าพี่ว่างๆก็ไปเอาได้เลยนะคะ"

ผมพยักหน้าเบาๆ

"ขอโทษนะคะที่ข้าวให้พี่นอนที่โซฟา คงเมื่อยและอึดอัดแย่เลย"

"ผมต่างหากต้องขอโทษ"

ผมพูดขึ้น ข้าวหอมเอียงคออย่างสงสัย

"ขอโทษทำไมคะ พี่ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย"

"ก็...ผมเมามากไปจนต้องลำบากพามาที่นี่ ถ้าใครเห็นเข้าคงดูไม่ดี"

"โอ้ย ข้าวไม่ถือสาใครหรอกค่ะ"

เธอพูดพลางทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา เว้นระยะห่างระหว่างเราไว้

"ข้าวชินกับการถูกนินทาแล้วแหละ ใครจะพูดยังไงก็ช่างเถอะ เราทำอะไรเรารู้อยู่แก่ใจ ไม่สนใจคำพูดคนอื่นหรอกค่ะ"

ผมมองหน้าเธอ คำพูดของเธอทำให้ผมชะงักและเผลอคิดอะไรบางอย่าง

ผู้หญิงคนนี้ไม่เหมือนกับ...ไม่สิ ผมจะเอาสองคนนี้มาเทียบกันไม่ได้ มันคนละคนกันนะไอ้เหนือ!

"จะไปเรียนเหรอครับ"

ผมเลยสลัดความคิดพวกนั้นออกจากหัวพลางหันไปถามเธอ เธอพยักหน้า

"ค่ะ กำลังจะไป"

"อ่า..."

ผมกำลังอ้าปากจะพูดแต่โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงก็ดังขัดขึ้น

Rrrr~

ผมล้วงมันออกมาจากกระเป๋ากางเกง ดูที่หน้าจอก็พบว่าเป็นเบอร์ของ...

ติ้ด~

ผมตัดสายเธอทิ้งพลางถอนหายใจ

"ถ้างั้น....ข้าวไปเรียนแล้วนะคะ"

ผมไม่รู้ว่าข้าวหอมสังเกตุเห็นหน้าจอมือถือผมมั้ย แต่เธอเหมือนไม่ได้สนใจ เธอลุกขึ้นยืนผมจึงลุกขึ้นตาม

พรึ่บ~

"พี่ไปด้วย..."

เสียงของผมกลืนหายไป ข้าวหอมชะงักก่อนจะหันมามองผมยิ้มๆ อ่า ผมเผลอพูดกับเธอแบบสนิทขึ้นได้ยังไง

"หมายถึง....ผมจะลงไปด้วยเลยทีเดียวดีกว่าครับ"

"ก็ได้ค่ะ"

เธอยิ้มก่อนจะโน้มตัวลงไปยกแก้วน้ำที่เธอบอกว่าแก้แฮงค์ขึ้นมาส่งให้ผม

"แต่ดื่มนี่ก่อนนะคะ แล้วค่อยไป"

"ขอบคุณครับ"

มันก็ช่วยไม่ได้ เธออุตส่าห์ดูแลผมตอนที่ผมเมาแถมยังอุตส่าห์ลากผมกลับมาซุกหัวนอนที่ห้องเธออีก ผมก็เลยรับมันมาดื่ม

"..."

ระหว่างนั้นเธอก็เดินเข้าไปในห้องอีกห้องที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นห้องนอนของเธอแล้วกลับออกมาพร้อมกับกระเป๋าสะพายและหนังสือสองสามเล่ม

"ไปค่ะ พี่เหนือ"

"อ่า ครับ"

ผมที่ยังยืนมึนๆงงๆก็พยักหน้าก่อนจะเดินตามเธอออกไปจากห้อง ระหว่างนั้นเราเดินผ่านคนหลายคนแต่ข้าวหอมไม่ได้ใส่ใจสายตาพวกนั้นเลยผมก็ได้แต่พ่นลมหายใจก่อนจะเดินตามเธอเข้าไปในลิฟต์

ติ๊ง~

ประตูลิฟต์ปิดลง ผมกับข้าวหอมยืนเว้นระยะห่างกันเหมือนเดิม เธอยืนยิ้มด้วยใบหน้าที่สดใส

"จริงๆแล้ว..."

แล้วเธอก็พูดออกมา ผมหันไปมองหน้าเธอ

"พี่เหนือพูดกับข้าวแบบเป็นกันเองเหมือนเมื่อกี้ก็ได้นะคะ..."

เธอคงหมายถึงตอนที่ผมเรียกแทนตัวเองว่าพี่ ไม่ใช่คำว่าผม

"ข้าวชอบ"

เธอยิ้ม ผมก็ยิ้มบางๆให้พลางลูบต้นคอตัวเองไปด้วย ผู้หญิงคนนี้ดูสดใสและเฟรนด์ลี่จริงๆนะ ดูเป็นกันเอง คุยเก่ง คุยสนุก ใครได้คุยด้วยคงรู้สึกสบายใจ...

"อ่า ครับ"

ติ๊ง~

ไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดที่ชั้นล่างสุด ผมกับข้าวหอมเดินออกมาจากลิฟต์และสิ่งที่ผมเห็นก็ทำให้ผมชะงัก

กึก~

"มีอะไรเหรอคะ?"

ข้าวหอมเองก็หยุดเดิน เธอหันมาถามผมแต่ผมกวาดสายตามองโดยรอบของอพาร์ทเม้นต์แห่งนี้รวมไปถึงด้านนอกด้วย

ไม่น่าเชื่อ ว่าที่พักของข้าวหอมจะอยู่ตรงกับข้ามกับคอนโดที่ผมอยู่

"เปล่าหรอก พี่แค่..."

ผมเผลอพูดกับเธอแบบสนิทอีกแล้วสิ

""

เธอมองผมแล้วยิ้ม ผมก็เลยพูดต่อ

"คอนโดนั่น..."

"อย่าบอกนะคะว่าพี่พักที่คอนโดฝั่งตรงข้าม"

"ใช่ครับ"

ผมพยักหน้า ข้าวหอมหัวเราะออกมา

"โอ้ย โลกกลมจริงๆเลย มาพักนานหรือยังคะ ข้าวไม่เคยเห็นพี่ออกมาจากคอนโดนั้นมาก่อนเลย"

"พี่ก็ไม่เคยเห็นข้าวเหมือนกัน"

"นั่นน่ะสิ ทั้งๆที่พักแค่ตรงข้ามกันเท่านั้นอ่ะ"

มันเป็นความแปลกใหม่ที่เราเพิ่งรู้ เราคุยกันอีกสักพักระหว่างรอรถแท็กซี่ เธอทำให้ผมสบายใจและเป็นกันเองขึ้นได้จริงๆ จนลืมสิ่งที่กวนใจผมไปชั่วขณะ...

"ข้าวบอกแล้วไงคะ ว่าข้าวไม่อยากทำงานร่วมกับยัยนั่น"

วันนี้ฉันมาถ่ายแบบและฉันกำลังหัวเสียกับพี่รินอยู่แหละ

"เอาน่าข้าว ไหนๆก็มาแล้วนะ"

"ถ้าข้าวรู้ว่าต้องถ่ายแบบกับยัยนี่ข้าวก็จะไม่มา"

"แบบนี้ไงพี่ถึงไม่ได้บอก"

"พี่ก็เป็นแบบนี้ทุกที ข้าวโมโหจริงๆแล้วนะ"

"โถ่ ข้าวหอม..."

เมื่อเห็นว่าฉันฉุนใส่แบบจริงๆจังๆ พี่รินก็เข้ามากอดฉันพลางพูดเสียงออดอ้อน

"พี่ขอโทษน๊า คราวหลังพี่จะเลี่ยงงานที่ต้องถ่ายกับจีน่าให้นะ"

กับอีแค่ยัยนั่นเยอะและมารยา ฉันก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่หรอก แต่ฉันไม่ชอบสิ่งที่ยัยนั่นกับผู้จัดการของเธอดูถูกฉัน หาว่าฉันรับงานถ่ายแบบคู่กับเธอบ่อยๆเพราะอยากเกาะเธอดัง ยัยพวกนั้นน่ะหลงตัวเองที่สุดในสามโลก!

"พี่ขอโทษจริงๆน๊า งานนี้งานเดียวแล้ว พี่สัญญา"

"ไม่รู้ล่ะ คราวนี้ข้าวยอมก็ได้เพราะถือว่าพี่รับเขาไปแล้ว แต่ถ้ามีคราวหน้าข้าวเทพี่จริงๆด้วย"

ฉันพูดจริงจัง พี่รินยิ้มหวานให้ฉันก่อนจะปล่อยฉันออกจากอ้อมแขน

หมับ~

"จะไปไหนล่ะข้าว?"

และพอพี่รินปล่อยฉันเป็นอิสระฉันก็จะเดินออกไป เธอถึงได้คว้าแขนฉันไว้

"ข้าวจะไปห้องน้ำค่ะ"

"ไม่หนีนะ"

"ข้าวเคยทำแบบนั้นเหรอ"

แต่ถ้ามีคราวหน้า ฉันอาจทำก็ได้!

"โอเคๆ พี่ปล่อยก็ได้"

เมื่อเห็นว่าฉันมาโหมดนี้พี่รินก็เลยไม่ค่อยจะเซ้าซี้กับฉันมากนัก ถือว่าเธอพอรู้นิสัยฉันในระดับหนึ่ง ฉันเป็นคนเฟรนด์ลี่ก็จริง เสน่ห์ของฉันคือรอยยิ้มและการพูดคุยที่ค่อนข้างเป็นกันเอง ใครๆก็บอกว่าชอบคุยกับฉัน ฉันเป็นคนไม่ค่อยแคร์อะไรมากนัก ยังไงก็ได้ ง่ายๆ แต่ในบางเรื่อง...ฉันก็ไม่เป็นแบบนั้น

เมื่อพี่รินปล่อยฉันก็ถอนหายใจก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องน้ำของที่นี่ทันที

แอด~

เมื่อฉันทำธุระเสร็จฉันก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ชะงักนิดหน่อยที่เห็นยัยจีน่ายืนอยู่หน้าอ่างล่างมือ ยัยนั่นเองก็ชะงัก เรามองหน้ากันผ่านกระจก

ซ่า~

ฉันเดินมายืนข้างๆเธอพลางเปิดน้ำล้างมือแบบไม่ได้สนใจว่ายัยนั่นจะยังคงมองจ้องฉันอยู่ ล้างมือเสร็จก็เช็ดมือจนแห้งแล้วหันไปหาเธอ

""

ฉันกระตุกยิ้มก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าและเดินผ่านเธอไป

"ยิ้มอะไร?"

กึก~

ฉันหยุดเดินเมื่อเสียงของจีน่าพูดขึ้นตามหลัง ยิ้มให้หมามันถามไง หึ

"คนมีความสุขก็ต้องยิ้มสิ"

ฉันหันไปพูดกับเธอ

"มีความสุขเหรอ เหอะ"

ยัยนั่นแค่นหัวเราะ และฉันรู้ว่าเธอจะพูดอะไรต่อด้วย

"ก็แค่..."

"เอ๊ พี่เหนือทำอะไรอยู่น๊า"

ซึ่งฉันก็ไม่รอให้เธอพูดหรอก น่ารำคาญจะตายไป ฉันก็เลยเลือกที่จะพูดแทรก ฉันกดเข้าไปที่เบอร์มือถือซึ่งเมมชื่อไว้ว่า'พี่เหนือ' ซึ่งฉันหงายหน้าจอพอให้ยัยจีน่าเห็นเล็กน้อย

จริงๆฉันไม่ได้มีเบอร์เขา ก็แค่ใส่เบอร์ไปมั่วๆและเพิ่งเมมชื่อลงไปเมื่อกี้นี้เองโดยที่จีน่าไม่ทันเห็น ยัยนั่นหลุบตาลงมอง ฉันปล่อยให้เธอเห็นแค่ชื่อที่เมมไว้ก็เปลี่ยนมากำโทรศัพท์ไว้ในมือ

พรึ่บ~

ก่อนจะหยิบกระเป๋าเงินใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าสะพายแล้วเปิดมัน

"เขาลืมกระเป๋าเงินไว้ที่ห้องฉันด้วยแหละ ไม่รู้ว่าป่านนี้จะรู้ตัวหรือยัง"

เพราะในกระเป๋ามีบัตรประชาชนของเขาด้วย ยัยนั่นถึงได้เห็นว่าเป็นหน้าของเขาเต็มๆ

เหนือทำกระเป๋าเงินตกไว้ในซอกโซฟาของฉัน และฉันตาไวมองเห็นมันถึงได้เก็บมันไว้ตอนที่นั่งลงไปคุยกับเขาบนโซฟา ตอนนั้นเขาคงยังมึนๆเพราะแฮงค์อยู่ก็เลยไม่ทันสังเกตุน่ะ

ฉันเห็นว่ายัยนั่นกำมือแน่นเลยล่ะ หึ

"สงสัยต้องโทรไปบอก กลัวว่าเขาจะไม่มีเงินกินข้าวน่ะ เดี๋ยวหิวก็มาอ้อนฉันอีก"

ฉันยิ้มพลางหย่อนกระเป๋าเงินใส่กระเป๋าสะพายแล้วจะเดินออกจากห้องน้ำ

"เดี๋ยว!"

กึก~

"มีอะไรเหรอ จีน่า?"

"กล้าพาผู้ชายเข้าห้อง หน้าไม่อายเลยนะ"

อ้อ นึกว่าจะพูดอะไร

"หืม ทำไมต้องอายด้วยล่ะ?"

ฉันเอียงคอทำหน้าใสซื่อใส่ ยัยนั่นฟึดฟัด

"หัดรักษาภาพลักษณ์ตัวเองหน่อยก็ดีนะ รู้มั้ยว่าเธอมาทำงานร่วมกับฉันบ่อยๆ สักวันคนก็จะต้องรู้จักเธอแล้วพวกนั้นก็จะสืบเรื่องเธอ ฉันไม่อยากโดนเอี่ยวไปกับพวกร่าน"

โอ๊ย แรงจังเลย><

"ก่อนจะเตือนคนอื่น ฉันว่าเธอน่าจะเตือนตัวเองดีกว่านะ..."

ฉันมองหน้าเธอพลางกระตุกยิ้ม

"คิดว่าตัวเองดีนักหรอ ไปปิดอดีตของเธอให้มิดก่อนดีกว่ามั้ย"

ฉันไม่รู้หรอกว่ายัยนี่มีอดีตอะไรมาบ้าง ก็แค่จะพูดยั่วมันเฉยๆเอง

"นี่แก!"

"เห็นว่าจะเกาะพี่เชนดังหรอกนะฉันเลยเตือน ระวังเถอะจะโดนขุดคุ้ยว่าตัวเองก็ร่านไม่แพ้ฉันหรอก!"

"อ๊าย..."

"อ๊ะๆ อย่าปรี้ดแตกสิ น้องจีน่าผู้แสนดีไม่ใช่คนแบบนี้นะ"

ฉันหัวเราะก่อนจะทำเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้

"โอ๊ะ เกือบลืม"

ฉันพูดพลางกระตุกยิ้ม

"วันนี้ก็ช่วยทำงานให้เสร็จเร็วๆหน่อยนะ พอดีว่าฉันนัดพี่เชนให้มารับน่ะ"

"มันจะมากไปแล้วนะ แกจะเอายังไงกันแน่ เดี๋ยวพี่เชน เดี๋ยวเหนือ สำส่อน!"

"อืม ก็ว่าจะเอาทั้งสองอ่ะ น่าสนุกดีออก?"

ฉันกระตุกยิ้ม จีน่าดูโกรธจัดจนควันออกหูได้แล้วมั้ง แต่เธอก็ต้องระงับอารมณ์ไว้เพราะมีคนเดินสวนเข้ามาในห้องน้ำ นี่แหละข้อเสียเปรียบของพวกที่ชอบสร้างภาพ ยัยนั่นก็เลยทำได้แค่หันหน้าเข้ากับอ่างล้างมือเพื่อเก็บอาการแล้วก้มหน้าล้างมือด้วยอารมณ์ที่พุ่งพล่านอยู่ในอก

อกแตกตายไปเลยไป๊!