ตอนที่2 ลี่หยาง

รักอันตรายของมาเฟียร้าย

ตอนที่2

ลี่หยาง

ฮ่องกง

กาสิโน

ห้องทำงานของลี่หยาง

ลี่หยางหรือถังลี่หยางมาเฟียหนุ่มในวัยยี่สิบแปดกำลังยืนมองออกไปที่ด้านนอกของกาสิโนผ่านกระจกบานใหญ่ภายในห้องทำงานที่สามารถมองออกไปข้างนอกได้แต่คนด้านนอกไม่สามารถมองผ่านเข้ามาได้

ลี่หยางมองไปรอบๆกาสิโนอย่างรู้สึกภาคภูมิใจเพราะกาสิโนแห่งนี้เขาสร้างมันขึ้นมาด้วยมือของเขาเอง ลี่หยางอยากสร้างกาสิโนที่ใหญ่โตให้เป็นที่รู้จักที่สุดในฮ่องกงและตอนนี้เขาก็ทำมันสำเร็จแล้วในระยะเวลาเพียงแค่สี่ปีเท่านั้น

กาสิโนไม่ใช่เพียงธุรกิจอย่างเดียวที่ลี่หยางทำ เขายังมีธุรกิจอีกมากมายหนึ่งนั้นก็คือธุรกิจของครอบครัวบริษัทสมุนไพรแปลรูปที่ใหญ่ที่สุดในฮ่องกง

และนอกจากนั้นลี่หยางยังมีธุรกิจสีดำอีกมากที่รวมกันทำกับเพื่อนๆหรือเรียกง่ายๆว่าธุรกิจแบบที่พวกมาเฟียชอบทำกัน ลี่หยางไม่ได้สนใจว่าธุรกิจที่เขาทำมันจะดำหรือจะขาวเขาสนใจเพียงแค่ว่าธุรกิจนั้นมันจะสร้างเม็ดเงินให้เขามากมายแค่ไหนแค่นั้นเป็นพอแล้ว

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ขออนุญาตครับนาย"เสียงเคาะประตูห้องทำงานของลี่หยางดังขึ้นพร้อมกับเสียงของตงลูกน้องคนสนิทที่เดินเข้ามาภายในห้องทำงาน

ลี่หยางละสายตาจากการมองออกไปที่ด้านนอกกระจกและหันกลับมามองตงก่อนที่จะเดินไปนั่งลงที่โต๊ะทำงานพร้อมกับเก็บรูปภาพหลายใบที่วางอยู่บนโต๊ะลงไปในลิ้นชัก

ตงที่ยืนอยู่เหลือบสายตาไปเห็นรูปภาพที่เจ้านายกำลังเก็บลงลิ้นชักก็ได้แต่เลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจเพราะรูปภาพที่เจ้านายเขาเก็บลงไปมันเป็นรูปถ่ายของผู้หญิงไทยที่ชื่อหลินหลินน้องชายของลอน

"มีอะไร?"ลี่หยางถามขึ้น

"คนของเรารายงานมาว่าเมื่อวานไอ้ลอนมันเปลี่ยนไฟลท์บินไปมามันไม่ได้บินกลับประเทศไทยเลยแต่มันเปลี่ยนไปต่อเครื่องที่ประเทศเพื่อนบ้านและวนกลับเข้าประเทศไทยครับ"ตงรีบรายงานทันทีเมื่อรับรู้ข่าวจากลูกน้องมา

"หึ! โง่สิ้นดีมันคงคิดว่ากูจะตามมันไม่ได้หรือไงถึงมันจะเปลี่ยนไฟลท์บินหนีไปกี่สิบรอบกูก็ตามมันเจออยู่ดี!"ลี่หยางขำออกมาอย่างเย้ยหยันถึงความโง่ของลอนที่คิดอะไรตื้นๆไม่มีสมองเอาซะเลย คิดว่าการเปลี่ยนไฟลท์บินไปมามันจะทำให้เขาหาตัวมันไม่เจอหรือไงมันเล่นผิดคนแล้ว

"นายจะเอาอย่างไงต่อครับ นายจะยังจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเองอยู่หรือเปล่า?"ตงถาม

"อืม...เดี๋ยวกูจัดการเองตอนนี้ก็ปล่อยให้มันหายใจหายคอสะดวกไปก่อนเพราะว่าหลังจากนี้มันคงจะหายใจลำบากแล้วล่ะ"ลี่หยางกระตุกยิ้มขึ้นเมื่อนึกถึงเรื่องราวสนุกๆที่เอาไว้ใช้กับคนขี้โกงอย่างลอน

"ครับนาย...วันนี้มีรับสินค้านายจะไปรับด้วยตัวเองไหมครับหรือจะให้ลูกน้องที่อยู่ที่โกดังจัดการ"ตงพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนที่จะถามคำถามอื่นออกไป

"อือ...เดี๋ยวกูไปเอง"ลี่หยางยกข้อมือขึ้นมาดูเวลาบนนาฬิกาเรือนหรูพร้อมกับพยักหน้าก่อนที่จะลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานแล้วเดินออกไปจากห้องทำงานโดยมีตงเดินตามหลังไปติดๆ

ลี่หยางเดินออกมาลิฟต์พร้อมกับตงและกำลังจะเดินออกไปจากกาสิโนแต่ฝีเท้าหนาของลี่หยางต้องหยุดชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงดังโวยวายมาจากอีกฝั่งหนึ่งของกาสิโน

มาเฟียหนุ่มไม่รอช้าเขารีบก้าวเดินไปยังอีกฝั่งของกาสิโนทันทีเพราะดูแล้วคงจะต้องมีเรื่องอะไรสักอย่างเกิดขึ้น

"พวกมึงมันขี้โกงเอาเงินกูคืนมานะ!"

"พวกเราไม่ได้โกงครับคุณลูกค้า คุณลูกค้าช่วยใจเย็นๆหน่อยนะครับ"พนักงานของกาสิโนเอ่ยบอกอย่างใจเย็นเมื่อลูกค้าโวยเสียงดังจนลูกค้าคนอื่นที่ยืนอยู่บริเวณรอบๆนั้นต่างพากันมองมาด้วยความสนใจ

"กูไม่เย็น! กาสิโนพวกมึงโกงกูเอาเงินของกูคืนมา!"

"เล่นเองเสียเองแล้วทำไมถึงมาโทษกาสิโนล่ะ?"ลี่หยางเดินเข้ามาพร้อมกับจ้องมองลูกค้าที่โวยวายด้วยสายตาเรียบนิ่ง

"แล้วมึงเสือกอะไรด้วย!"

"ก็ไม่ได้อยากจะเสือกแต่มันเสียงดังรบกวนลูกค้าคนอื่นแล้วที่บอกว่าโกง โกงอย่างไงไม่ทราบ?"ลี่หยางถามพร้อมกับล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง

"ก็กาสิโนที่นี่มันโกงกูมีอย่างที่ไหนวะเล่นเจ็ดวันแม่งเสียเจ็ดวันเลยมันเป็นไปไม่ได้หรอกนอกจากกาสิโนที่นี่มันจะโกงกู เอาเงินกูคืนมาไม่อย่างงั้นกาสิโนที่นี่จบแน่!"

"จบแบบไหน?"ลี่หยางถามด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบแต่ภายในใจเริ่มคุกรุ่นที่มีคนบังอาจกล้ามาขู่เขา

"หึ! มึงคงไม่รู้สินะว่ากูอ่ะลูกใครแล้วใหญ่แค่ไหน กูสามารถสั่งให้พ่อกูปิดกาสิโนที่นี่ได้อย่างสบายๆเลยนะถ้าพวกมึงทุกตัวไม่กลัวตกงานก็รีบคืนเงินกูมาซะ!"

"ไอ้หมอนี่มันชื่อเฟยฮุ่ยเป็นลูกเฟยฉีนายตำรวจใหญ่เข้ามาเล่นกาสิโนเราบ่อยๆหลังๆก็เล่นเสียบ่อย"ตงกระซิบที่ข้างหูของลี่หยางให้ได้ยินกันแค่สองคน

"ไม่คืน ทำไมต้องคืนในเมื่อมึงเล่นเสียเองแล้วจะมาเอาคืนได้อย่างไงอย่ามาปัญญาอ่อน!"ลี่หยางบอกแล้วจ้องมองเฟยฮุ่ยด้วยแววตาเย็นชา

"แล้วมึงเป็นใครถึงกล้ามาว่ากูหะ เสือกอะไร!"

"คนโง่ๆอย่างมึงไม่ต้องรู้หรอก...ตง อย่าให้มันกลับเข้ามาเล่นในกาสิโนของกูอีก"ลี่หยางพูดกับเฟยฮุ่ยเสร็จก็หันไปพยักหน้าให้ตงเป็นเชิงบอกให้ตงเอาเฟยฮุ่ยออกจากกาสิโนไป

"ครับนาย"ตงพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนที่จะหันไปสั่งลูกน้องชุดดำที่ยืนอยู่มาลากตัวเฟยฮุ่ยออกไป

"เฮ้ย! พวกมึงมาจับกูทำไมปล่อยกูสิวะ กูบอกให้ปล่อยไงกูเป็นลูกชายเฟยฉีตำรวจใหญ่พวกมึงไม่รู้จักหรือไง ปล่อยกูถ้าพ่อกูรู้พวกมึงตายแน่!"เฟยฮุ่ยพยายามดิ้นตัวออกจากชายชุดดำจนหลุดและวิ่งไปทำลายข้าวของในกาสิโนต่อหน้าลี่หยางโดยที่ไม่รู้เลยว่าการกระทำของตัวเองกำลังจะนำความหายนะมาเยือนตัวเอง

เพร้ง!

"กูไม่ไปจนกว่าพวกมึงจะเอาเงินมาคืนกู!"เฟยฮุ่ยไม่ได้กลัวเกรงเขายังคงเดินไปทำลายข้าวของต่อหน้าลี่หยางต่อ ลูกน้องทุกคนรวมถึงตงก็ต่างยืนดูนิ่งไม่ได้ห้ามปราบอะไรเพราะรู้ว่าสุดท้ายคนที่จะหยุดเฟยฮุ่ยได้ก็คือลี่หยางผู้เป็นเจ้านาย

"ฮ่าๆ สะใจโว้ยเห็นไหมว่ากูทำอะไรได้บ้างเอาเงินกูคืนมา!"เฟยฮุ่ยหัวเราะออกมาด้วยความสะใจก่อนจะเดินไปเผชิญกับลี่หยางอย่างท้าทายเพราะคิดว่าลี่หยางและทุกคนไม่กล้ากับตัวเองเพราะรู้ว่าเขาเป็นลูกชายของใคร

"..."ลี่หยางไม่ได้พูดอะไรเขาเพียงแต่มองหน้าเฟยฮุ่ยด้วยแววตาดุดันก่อนที่จะหยิบปืนที่พกไว้ที่เอวด้านหลังขึ้นมาแล้วเล็งไปที่หน้าผากของเฟยฮุ่ย

ปั้ง!

กรี๊ดดดดดด

กระสุนสีดำเพียงนัดเดียวที่ออกจากอาวุธสีดำเงาของลี่หยางทำให้เฟยฮุ่ยหงายหลังล้มตึงลงไปกับพื้นและแน่นิ่งไปในทันทีเลือดสีแดงค่อยๆไหลออกมาจนหนองเต็มพื้นกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่ว ลี่หยางมองภาพตรงหน้านั้นด้วยแววตาที่ไร้ความรู้สึก

"จิ๊! ส่งศพไปให้พ่อมันถ้ามันมีปัญหาอะไรก็ให้มันมาคุยกับกู"ลี่หยางจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดเมื่อเลือดของเฟยฮุ่ยกระเด็นมาโดนที่เสื้อของเขา

ลี่หยางไม่ใช่คนพูดมากเขามักจะชอบลงมือมากกว่าที่ต้องเสียเวลาพูดคุยกับคนประเภทนี้

"ครับนาย"ตงพยักหน้าอย่างเข้าใจและสั่งให้ลูกน้องเก็บกวาดให้เรียบร้อยจากนั้นจึงรีบเดินตามลี่หยางผู้เป็นเจ้านายไป