บทที่ 1

เกือบหนึ่งเดือน...ตั้งแต่คุณแม่เขาเสีย หลังจากวันที่เก็บกระดูกแม่เขาที่วัด และเงินก้อนสุดท้ายที่เขามาเอากับเธอไป เธอก็ไม่เคยเจอหน้าเขาอีกเลย

เขาบอกว่าจะเอากระดูกแม่ไปไว้ที่กำแพงวัด เพื่อที่เวลาเราจะทำบุญให้ท่านจะได้ง่ายและสะดวกหน่อย

‘ผมไปถามมาแล้วนะ...วัดนี้ราคาพอประมาณ ไม่แพงมาก’ 

‘บ้านเพชรก็ไว้ที่บ้านปกติค่ะ ไม่ได้ไว้ที่วัด…’

‘ก็บ้านเพชรใหญ่นิ! บ้านผมเล็กอย่างกับรังหนู! จะทำบุญทีลำบากแย่ ไว้ที่วัดแหละ ผมจองไว้แล้วนะ คุณจะให้ผมเสียคำพูดไม่ได้หรอก...’

‘เหรอคะ...อืม เท่าไรคะ?’

‘ผมเอาแค่แสนเดียว...ที่เหลือผมออกเอง’

หลังจากวันนั้นเขาก็โทรมาหาบ้าง แต่ก็แค่สายเดียว...บางครั้งเธอเข้าห้องผ่าตัด ออกมาทีก็ค่ำมืด หรือไม่ก็ควงเวรยันเช้า แล้วแต่วัน...แต่ก็ไม่มีเลย ที่เราจะได้เจอกันแบบคู่รักคู่อื่น

‘คุณโอนเงินให้ผมสักสองแสนได้ไหม? ผมจะเอามาจ่ายค่างวดรถ...นี่เขามาทวงแล้ว’ หญิงสาวที่เพิ่งจะออกเวร ที่ควงติดกันมาสองคืน เธอที่นอนหลับพักอยู่ในห้องพักแพทย์ ต้องควานหาโทรศัพท์ที่กรีดร้องรบกวนเธอ!

‘เพชรไม่มีค่ะ...ตอนนี้ครอบครัวเพชรต้องใช้เงินเยอะ’ เธอเอ่ยออกไปตามความจริง ตอนนี้บ้านเธอกำลังวิกฤตเพราะพิษเศรษฐกิจเล่นงาน

‘คนอย่างคุณเนี่ยนะ!! ไม่มีเงิน!!’ เสียงเข้มตวาดชัดออกมา...เธอกระบอกตาร้อนผ่าว

‘ไม่มีค่ะ...เพชรมีหมื่นเดียว คุณจะเอาไหมคะ?’ เธอถามออกไปเพื่อลองใจเขา แต่ในใจเธอกลับรัวเป็นกลอง! เธอหวังอยู่ลึก ๆ ว่าเขาจะไม่เอาเงินก้อนนี้ของเธอ…

‘เอามา! หมื่นเดียวผมก็เอา! รีบโอนมา!’

‘เพชรจะให้เงินสด...แต่คุณต้องออกมาเจอเพชร’

‘ผมไม่ว่าง’

‘งั้นก็ไม่ต้องเอาค่ะ’

‘คุณคิดว่าคุณเป็นใครมาสั่งผม!’ หยดน้ำตาที่ไม่คิดว่าจะไหล ก็ไหลออกมาเสียอย่างนั้น…

‘5 หมื่น...เพชรจะให้เงินสดคุณ แต่ออกมาเจอเพชร และมาจบเรื่องของเรากันดีกว่าค่ะ’

‘..........’

‘ร้านกาแฟหน้าบริษัทคุณพรุ่งนี้ 5 โมงเย็น เพชรจะรอ...’ มือเรียวปล่อยโทรศัพท์ลงที่เตียง ก่อนจะกดใบหน้านวลลงบนหมอน น้ำใสไหลรินออกจากดวงตาคู่สวย...

จากอาทิตย์เป็นเดือน...เราไม่เจอหน้ากันเลย เธอก็พอจะรู้ตัวบ้างแล้ว ว่าเขาก็คงจะทิ้งเธอแล้วแหละ แต่เธอก็อยากจะได้ยินจากปากเขา…

#ร้านกาแฟ

หญิงสาวในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีพื้นธรรมดา กระโปรงทรงเอสีดำ คลุมเข่า ผมมัดรวบเป็นมวยไว้กลางหัว ใบหน้าไม่ได้ตกแต่งอะไรเช่นเคย ในมือเธอถือซองสีน้ำตาลไว้ เธอเลือกโต๊ะมุมด้านในสุด...เพื่อหลบสายตาคน นี่เธอมาเลยเวลาแล้วนะ แต่เขาก็ยังไม่มาเลย

ร่างคุ้นตาในชุดทำงานที่ดูหล่อสมาร์ต แม้เขาจะผิวคล้ำ แต่ก็ต้องยอมรับว่าเขาก็ดูดีมาก ๆ ในขณะที่เขาเดินเข้ามาในร้าน ทุกสายตาจับจ้องไปที่เขาไม่วางตา…

“โทษที ผมรีบแล้ว” เธอพยักหน้า ก่อนจะยกแก้วกาแฟที่พนักงานเอามาเสิร์ฟขึ้นดื่ม

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเพิ่งมาถึง” เธอนั่งนิ่ง ก่อนเขาจะหันซ้ายหันขวา

“เงินล่ะ...” เธอตบลงบนซองสีน้ำตาลเบา ๆ เขามองซอง ก่อนจะเงยหน้ามองเธอ

“นอกจากเรื่องเงินแล้ว...คุณไม่มีอะไรจะคุยกับฉันเลยเหรอคะ?”

“..........” 

“เรายังเป็นแฟนกันอยู่ไหม?”

“..........”

“ฉันคุยเรื่องแต่งงานกับพ่อแล้ว...ท่าน”

“เราเลิกกันเถอะเพชร...เงินก้อนนี้ ถือว่าเป็นค่าเลิก ผมจะไม่ไปยุ่งวุ่นวายกับคุณอีก” มือหนากระชากซองสีน้ำตาลบนโต๊ะไป ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เธอดึงซองนั้นไว้ไม่ให้เขาเอาไปง่าย ๆ เขาไม่ยอมกระชากกลับไป!

“เพชรไม่ให้!”

“ปล่อยมือนะเพชร!” เธอจับไว้ไม่ยอมปล่อย!

“ฉันผิดอะไร? คุณถึงทำกับฉันแบบนี้” เธอถามออกไปน้ำตาไหลริน...ทั้งที่มือยังยื้อซองเงินกับเขาอยู่

“ผมไม่ได้รักคุณ!” เขาเอ่ยออกมาเสียงลอดไรฟัน!

“..........”

“ผมมีแฟนใหม่แล้ว! และเรากำลังจะแต่งงานกัน! เขาเป็นแม่ม่าย...มีเงิน ไม่มีญาติผู้ใหญ่มากีดกันอะไรแบบคุณด้วย!!”

“แสดงว่าที่ผ่านมา! คุณมาหลอกฉัน!” เธอตวาดออกไปเสียงดัง! จนคนมองทั้งร้าน!

“คุณจะคิดมากอะไรวะ! คุณเป็นหมอทำไมโง่แบบนี้! ผู้ชายไม่เคยมาหา ไม่เคยจับเนื้อต้องตัวคุณ! คุณก็น่าจะคิดได้แล้วไหม? โง่เง่า!!”

“เพียะ!!”