ตอนที่ 8

“ทุกคน..ลูกน้องคนใหม่ที่ลี่เล่าให้ฟัง..ชื่อคินค่ะ”

ทันทีที่หมอนั่น ถือกระเป๋าใบเก่าเดินเข้ามาในบ้าน..ฉันก็แนะนำเขากับทุกคนในรับรู้ทั่วกัน..เนื่องจากเรื่องที่ฉันให้เขามาทำงานที่นี่ และฉัน ก็บอกทุกคนไปแล้วล่ะ..

ฉันเล่าให้ฟังตั้งแต่วันที่เขามาเป็นลูกค้า..และก็เลือกจะกินน้ำเปล่าเป็นอาหาร เรื่องเมื่อวานที่ฉันบังเอิญเจอเขา และได้รู้ว่าเขาได้เงินจากทางบ้านแค่หนึ่งพันบาท รวมถึงเรื่องที่ฉันเลี้ยงข้าวเขาด้วย ฉันก็เล่าหมด เอาเป็นว่าฉันเล่าทุกอย่าง ยกเว้นเล่าเรื่องความกวนโอ๊ยของเขาอย่างเดียว..ที่ฉันไม่ได้เล่า เพราะว่า ฉันอยากให้เขาดูน่าสงสาร เพื่อให้ทางบ้านฉันรับเขามาเป็นลูกจ้าง..ไง

และพอครอบครัวฉันได้ฟังอย่างนั้น..ทุกคนก็สงสารเหมือนฉันทันที..และก็ตัดสินใจรับเขาเข้าทำงานเลย

“สวัสดีครับ..ผมชื่อคินนะครับ ตอนนี้ผมเรียนมหาลัยอยู่ อาจจะช่วยงานไม่ได้เต็มที่ แต่ไม่นานเดี๋ยวก็ปิดเทอมแล้ว ตอนนั้นคิดว่าคงช่วยได้เยอะ ..ยังไงก็..ฝากตัว ค่อยๆสอนงานให้ผมด้วยนะครับ..”

หื้มมมม....นี่มันนายคินคนเดียวกับที่ชอบกวนประสาทฉันจริงๆมั้ยนะ เพราะเขาพูดเป็นกันเอง สุภาพ แถมยังบุคลิกดูดีเหนือคนที่จะมาทำงานที่นี่เอามากๆเลยล่ะ

“ไม่เป็นไรๆ ถือว่าช่วยๆกัน..ลี่เล่าให้ฟังหมดแล้ว.. ชีวิตเราคงลำบากมากเลยสินะ..หลังจากนี้ถ้าอยากกินก๋วยเตี๋ยวก็บอกเลยนะ..ไม่ต้องเกรงใจ..”

“ครับเถ้าแก่เนี๊ยะ..”

“..เรียกเจ๊ก็พอจ้ะ..ส่วนนี่ก็เรียกเฮีย..”

“ม๊าๆ งั้นเดี๋ยวลี่แนะนำเป็นทางการอีกทีดีกว่า..อะ นี่นาย..คนนี้ ม๊าฉันเอง เป็นคนทำน้ำซุปและเป็นคนลวกเส้น ส่วนคนนี้ ป๊าที่น่ารักของฉันเอง..ป๊าจะใส่ส่วนผสมในอาหาร จัดแจงใส่จาน ส่วนคนนี้เจเจ..น้องชายจอมขี้เกียจและติดเกมสุดๆ..ถ้าวันไหนได้ทำงานกับน้องฉัน นายจะรู้เอง..”

และทันทีที่ฉันอธิบายจบ..ไอ้เจก็เริ่มเปิดปากบ้าง

“และนี่ก็เจ๊ผมเอง.. เจ๊เหมยลี่จอมขี้บ่นและจอมบงการของบ้าน อีกอย่างนะ เจ๊ลี่อะ งมงายสุดๆ ....พี่ อย่าไปฟังเจ๊ผมมาก เจ๊ผมค่อนข้างเพี้ยนน่ะ..”

“ไอ้เจ เดี๋ยวเหอะ ฉันเป็นพี่แกนะ...”

“ก็เพราะเป็นพี่ไง ผมเลยต้องแนะนำให้..พี่คิน นี่ผมหวังดีนะเนี่ย.. ไม่ให้พี่คินตกใจก่อนเจอร่างจริงของเจ๊อะ”

“เดี๋ยวเหอะ...ไอ้เจ!....อย่าหลบนะ มาให้ถีบซะดีๆ”

“ผู้หญิงอะไร ป่าเถื่อนสุดๆ เพี้ยน ขี้บ่น แถมยังชอบทำร้ายร่างกายอีก..”

บอกเลย ตอนนี้ตบหัวเกรียนๆของมันคงน้อยไป มันต้องยกเท้าถีบเท่านั้น..แต่ไอ้น้องตัวดีก็ดันวิ่งหนีฉันไปมาได้เรื่อย จนทำให้ฉันต้องวิ่งวุ่นไล่เตะมันทั่วบ้าน ..ในขณะที่ป๊าม๊า ก็หัวเราะเล็กน้อย พร้อมกับเสียงห้ามพอเป็นพิธี ที่เห็นแบบนี้บ่อยๆจนเคยชิน

“ไอ้เจ แกก็ไปกวนเจ๊แกนะ”

“พอๆได้แล้ว เล่นกันเป็นเด็กๆไปได้..”

“แบร่ แน่จริงก็จับให้ได้สิ ยัยเจ๊หน้ายักษ์!! แบร่”

หน็อยยยย ถ้าวันนี้ฉันเตะมันไม่ได้ ไม่ต้องมาเรียกฉันว่า เจ๊ลี่ขาโจ๋เลยนะ!!!

“มาให้เตะซะดีๆนะ ไอ้น้องเวร!”

และคราวนี้ฉันก็วิ่งไล่มันด้วยความเร็วกว่าเดิม..จนกระทั่ง มันวิ่งไปหลบหลังนายนั่น มันเลยทำให้ฉัน ต้องอ้อมตัวเขาไปมา เพื่อที่จะจับน้องชายตัวดีเอาไว้ให้ได้..

“ไอ้เจ!!! แก!! มานี่เลยนะ เย่! จับได้แล้ว มาให้เตะซะดีๆ!”

พรึ่บ..

แต่แล้วอยู่ๆ หลังจากที่ฉันจับไอเจ..ที่อยู่ด้านหลังผู้ชายตัวสูงในบ้านเพตานต่ำของบ้านฉันได้.. ไอเจก็ดึงมือฉันออก และยอมเดินออกมาจากหลังนายนั่นง่ายๆ ก่อนที่มันจะดึงตัวฉันให้ออกห่างมาจาก..ที่ที่ฉันยืนอยู่..ด้วยความไว..และมันก็ทำให้ฉันก็ยกเท้าถีบมันได้อย่างง่ายดายไปทันที..

ปั่ก!!

“หึ..เป็นไงล่ะ ไอ้เจ..!!”

แต่ว่าอยู่ๆ ฉันก็รู้สึกว่า บรรยากาศมันเงียบแปลกๆ มันเลยทำให้ฉันหันไปมองคนอื่น..ที่เอาแต่มองมาทางฉันนิ่งไปในทันที..รวมไปถึงนายนั่นด้วย..ที่ยืนค้างไปเลย..

“หื้ม.. ทำไมอะ เกิดอะไรขึ้นทำไมทุกคนมองลี่แบบนั้น..?”

“เออคือ..ลี่ไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอเมื่อกี้..”

“หื้ม..ก็เตะไอเจเหมือนปกติที่ทำบ่อยๆไง ทำไมเหรอม๊า??”

“อะเออ ไม่มีอะไรๆหรอก ลี่ได้เตะน้องแล้ว สบายใจแล้วใช่มั้ย?”

ทำไม ฉันรู้สึกว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆเลย ..เพราะสีหน้าทุกคนต่างก็มองมาที่ฉันด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา จนกระทั่งเป็นไอ้เจอีกครั้งที่เอ่ยปากออกมา จนทำให้บรรยากาศกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง

“เออ..พี่คินๆ พี่เล่นเกม RC ป่ะ..”

“ไอ้เจ อีกแล้วนะ.. นายอย่าไปสนใจไอ้เจมันมาก น้องฉันมันเด็กติดเกมน่ะ..”

“ไม่สนใจได้ไง....บอกเลยเกมนี่พี่เซียน..”

“เฮ้ยยย!! จริงดิพี่....ไหนๆ ขอดูหน่อย พี่มีไอเทมอะไรบ้าง”

หลังจากที่เด็กน้อยน้องชายฉัน..พูดอย่างนั้น มันก็หยิบมือถือ เปิดเกมและวิ่งพุ่งตรงไปหาผู้ชายตัวโตด้วยความดีใจทันที..ก่อนที่อีกฝ่ายก็หยิบมือถือเปิดและส่งให้น้องชายของฉันดูเช่นกัน

“หู้ววววววว นี่พี่มีไอเทมโกลด์ครบทุกชิ้นเลยเหรอเนี่ย..พี่ทำได้ไงอะ.. นี่ถ้าไม่เล่นทุกวันก็ต้องมีเงินเยอะมากอะ ถึงมีครบได้แบบนี้”

และคำพูดของน้องชายฉันก็ทำให้ฉันหันหน้าไปมองหน้าเขาทันที..ก่อนที่จะโวยวายออกมา!

“นี่นายติดเกมเหรอเนี่ย..เวรกรรมอะไรของฉันนะ... ดันมาเจอคนติดเกมสองคนมาช่วยงานในร้านเนี่ย!!”

ฉันไม่เข้าใจ ไอเทมอะไรที่น้องชายฉันพูดหรอก..แต่ที่แน่ๆเขาไม่มีเงินไปซื้อของพวกนั้นหรอก..นอกซะจากว่าเขาติดเกม

“เอ๋ แต่เดี๋ยวนะ..ถ้าพี่เล่นเยอะจนสะสมได้แบบนี้ ทำไมเลเวลของพี่มันถ..”

“เอ้อ..เจ..พี่ว่า..เรามาแข่งกันดีกว่า..ดวลกันตัวตัวไม่ใช่ไอเทมเสริมด้วย..เอาป่าวว..”

“ก็มาดิครับบบ มาๆๆ อ่ะๆ แอดผมเลย นี่ๆ ผมชื่อ ‘เจเจแต่ไม่กินเจ’”

เอิ่ม..นั่นชื่อในเกมน้องฉันหรือนั่น ฉันเองก็เพิ่งจะรู้..แม่ง กวน

“จัดไป..”

“โอ๊ยยย จะบ้าตาย..ลี่ขอโทษนะป๊าม๊า..ไม่รู้ว่าจะพาคนมาช่วยงานหรือพาคนมาทำให้ไอเจเสียคนกันแน่..”

ทันทีที่ฉันหันไปพูดกับป๊าม๊าแบบนั้น..เขาก็เลิกก้มหน้ามองหน้าจอเล็ก แล้วก็เอ่ยปากออกมาทันที..

“เจ้กับเฮียวางใจผมได้เลยครับ.. ผมไม่ทำเสียการเสียงานแน่ๆ รับรอง..งานเป็นงาน เล่นเป็นเล่น..”

“ฮ่าๆๆ โอเคๆ ไอ้ลี่แกก็อย่าเพิ่งตีโพยตีพายไป ตอนนี้ยังไม่ใช่ช่วงทำงาน..ปล่อยน้อง ปล่อยคินไปก่อน...ถึงเวลางานแกค่อยชัดการ”

“จริง..ม๊าพูดถูก เจ๊อะ บ้าอำนาจ พี่คินระวังตัวไว้ให้ดีเลยนะ มาทำงานที่นี่..”

แล้วก็เป็นอีกครั้งที่น้องฉันพูดขึ้นมา..แต่ว่าตายังคงก้มมองอยู่ที่มือถือเช่นเดิม..ส่วนอีกคนก็พูดสมทบไปกับเขาด้วย

“ขนาดนั้นเลยเหรอ..สงสัยพี่ต้องระวังตัวไว้แล้วล่ะ..ยังไงพี่ต้องขอคำปรึกษาผู้มีประสบการณ์อย่างเจเจไม่กินเจด้วยนะ..หึหึ”

“โอ๊ยยย.. คำเดียวเลยที่ผมจะให้พี่ได้.. ยอม ครับ! บอกเลยผู้หญิงอย่างเจ๊ผม อย่าไปสู้ ไม่ชนะหร้อกก”

“ไอ้เจ!!”

“หึ๋ยย ไปดีกว่า...งั้นเดี๋ยวผมรอเล่นกับพี่ในห้องนะ ทักมาด้วยๆ”

หลังมันพูดอย่างนั้น มันก็วิ่งขึ้นบันไดไปในทันที..แต่ว่าฉันก็สวนทันควันเช่นกัน..

“ไม่ได้!! เจ๊ต้องพาเขาไปเก็บของก่อน ไหนจะดูงานในบ้านอีก... ห่วงแต่เล่นอยู่ได้..เดี๋ยวเถอะ!!”

“อีกแล้วอะเจ๊.. งั้นก็เร็วๆเลยนะ รีบๆแนะนำเลย เสร็จเมื่อไรพี่ทักผมด้วยนะ...อ้อ..แล้วก็..พี่อ่านแชทผมที่ทักไปด้วยนะ”

ปึงๆๆๆ

พอมันพูดเสร็จ มันก็วิ่งขึ้นไปบนบ้านต่อในทันที..

แล้วอะไรคืออ่านแชท..นี่เขาเพิ่งมาบ้านไม่กี่วัน ก็มีพรรคพวกเป็นน้องฉันแล้วเหรอเนี่ย?

หลังจากนั้น.. ป๊าม๊า และฉัน ก็พาเขาไปดูรายละเอียดการทำงาน ขั้นตอนต่างๆ ทำความเข้าใจเรื่องข้อตกลง เวลาการทำงาน รวมถึงรายละเอียดของการอยู่ที่นี่ด้วย ซึ่งเขาก็ตั้งใจฟัง และเอ่ยถาม สอบถาม อย่างสุภาพกับป๊าม๊า รวมถึงชวนพูดคุยเป็นอย่างดี และมันก็ดีเกินคาดเอามากๆ ตอนแรกฉันก็คิดว่า..เขาจะวางตัวไม่ถูก หรือว่ากวนใส่ทุกคน แต่ไม่เลย..เขาวางตัวดี..แถมยังพูดคุยกับทุกคนได้อย่างสบายใจ จนเหมือนกับว่า..เขารู้จักทุกคนดี..ยังไงยังงั้นแหละ..

ไม่อยากจะเชื่อ ก็ต้องเชื่อจริงๆ และเขาในมุมนี้..มันดีกว่ามุมกวนโอ๊ยตั้งเยอะ..

“โอเค ในเมื่อเข้าใจทุกอย่างแล้ว งั้นป๊ากับม๊า ขอไปเตรียมตัวทำน้ำซุปก่อนนะ..ลี่ก็พาคินไปเก็บของก็แล้วกัน”

“ค่ะ../ครับ..”

หลังจากที่ป๊าม๊า เดินไปทางหลังบ้านเพื่อเตรียมซุป ฉันก็หันไปหาผู้ชายอีกคนพร้อมกับคำถามที่สงสัยมาตั้งนานในทันที..

“นี่ ถามจริง เมื่อกี้ช่วงเดดแอร์ มันเกิดอะไรขึ้นอะ?”

“แน่ใจว่าอยากรู้?”

“ก็ใช่นะสิ..ไม่อยากรู้แล้วจะถามเหรอย่ะ?”

“..อืมมม..งั้นหมวย ลองทบทวนดูสิว่า ก่อนเกิดเรื่องหมวยทำอะไร”

“อืม..ก็ตามถีบไอเจไง...”

“ไหนลองจำลองสถานการณ์ดู”

“ก็..ฉันวิ่งไล่มันตรงนี้.. ตรงนี้ ..แล้วก็มาตรงนี้ จากนั้นก็ทำ แบบนี้..แบบนี้..แบบ..เฮ้ย!!!”

หลังจากที่ฉันพูดพร้อมทำท่าจำลองเหตุการณ์เมื่อครู่ไปด้วย..ฉันก็ร้องตาโตตกใจทันที..เมื่อนึกได้ว่า ที่ทุกคนมองฉันแบบนั้น ที่ไอ้เจดดึงฉันออกมันเป็นเพราะอะไร

ก็เพราะว่าไอ้ท่าทางที่ฉันพยายามจะจับน้องชายตัวดีที่หลบอยู่หลังของเขา มันก็คือท่ากอดกอดผู้ชายคนนี้ยังไงล่ะ!!!!

..และไม่อยากจะนึกเลยว่า ฉันกอดเขาแน่นแค่ไหน แถมยังเบียงตัวซ้ายขวา ถูไถไปที่ตัวของเขาอีก แล้วของของฉันมันก็ต้องชนกับอกของเขาด้วยงั้นสิ!!!

>///<

พรึ่บ!!!

และทันทีที่ฉันรู้ตัว ฉันก็รีบเด้งตัวออกมา..และหมุนตัวหันหลังหลบหน้าผู้ชายคนนี้ทันที..พร้อมกับใบหน้าที่มันเห่อร้อนขึ้นมา..เรื่อยๆ จนต้องเอามือมาปิดหน้าตัวเองด้วยความเขินอาย

“อื้อออออ”

โอยยย อีเหมยลี่ จะเอาหน้าไปไว้ไหน ไปกอดผู้ชายที่เอาเข้าบ้านมาได้ไม่ถึงชั่วโมงต่อหน้าทุกคนแบบนั้น..แถมเขายังเป็นผู้ชายด้วยนะ!!!!

หึ๋ยยย...เพราะไอ้เจนั่นล่ะ แทนที่จะเลือกที่หลบหลังม๊าหรือป๊า ไปหลบนายนั่นทำไมก็ไม่รู้!!!

แต่แล้วระหว่างที่ฉันคิดว่า..ฉันจะทำยังไงดี..ก็มีเสียงทุ้มข้างหลังดังขึ้นมาที่ทำให้ฉันตกใจ และรีบหันควับไปมองในทันที!

“ไม่ต้องเขินหรอกยัยหมวย..เพราะว่า..เฮียชอบ..หึหึ”

“ไอ้บ้า!! ห้ามชอบเด็ดขาดนะ! แล้วก็..ลืมๆมันไปด้วย..มัน..มันเป็นอุบัติเหตุ!”

“..อืม..ก็อยากจะลืมนะ..แต่ว่า..มันลืมยากซะด้วยสิ หึหึ”

หึ๋ยย..สายตาแบบนี้ สายตาแบบนี้!! ฉันจะบ้าตาย..

“จะลืมไม่ลืมก็เรื่องของนาย..แต่ว่าฉันจำไม่ได้ ..แล้วก็เลิกยิ้มแบบนั้นได้แล้ว!!!! อยากมีที่นอนมั้ย ฮะ!!! เดี๋ยวก็ไม่พาไปที่ที่พักซะเลยนี่!”

“นอนสิครับ ไม่งั้นเฮียจะหิ้วของมาที่นี่เหรอ..งั้น ป่ะ! หมวย พาเฮียไปห้องของเรา..เอ๊ย ห้องของเฮียกัน”

หึ๋ยยย ...พอพ่อแม่ฉันไม่อยู่ ทำไมถึงได้กวนจังเลยนะ!

“นี่ ฉันก็บอกอยู่มั้ย ว่าฉันชื่อเหมยลี่ เรียกหมวยอยู่ได้ แล้วนายก็เหมือนกัน เลิกเรียกตัวเองว่าเฮียซักที..”

และทันทีที่ฉันพูดแบบนั้น เขาก็เอาแต่ยิ้ม ก่อนที่จะโพล่งปากออกมา

“ถ้าเฮียเลิกเรียก เฮียจะได้อะไร?”

เดี๋ยวนะ มันคือเรื่องปกติที่ควรจะเรียกชื่อคนอื่นที่พ่อแม่ตั้งมาให้อยู่แล้วหรือเปล่า หึ?!

“ได้บ้าได้บออะไร...ฉันจะหักเงินนายซะมากกว่า! กวนอยู่ได้”

“ถ้าเธอหัก เฮียจะได้ฟ้องกรมแรงงาน ว่าที่นี่หักเงินเพราะไม่ยอมเรียกชื่อจริงเจ้าของ..เฮียจะฟ้องให้หมวยล้มละลายเลย..ดีมั้ย”

“ไอ้บ้า..ฉันไม่คุยกับนายแล้ว ยิ่งคุยยิ่งปวดหัว..”

“หึหึ.. โอเค ไม่คุยก็ได้คุย งั้น..ป่ะ พาเฮียไปห้องของเรากันเถอะ!”

โอ๊ยย ฉันจะบ้าตาย.. นี่ยังไม่ทันเริ่มงานเลยนะ ทำไมเซลล์สมองฉันมันสั่นตุบๆไม่หยุดเลยเนี่ย!! ไม่อยากจะคิดเลยว่า อีกสองเดือนที่เหลือ..ชีวิตฉันจะเป็นยังไง...เห้อ