ตอนที่ 6

“นี่! ให้มันน้อยๆหน่อยนะ คนอย่างฉัน ไม่ใช่ไม่มีใครเอา ต้องเรียกว่าฉันไม่เอาใครต่างหากย่ะ!! นี่ไม่อยากจะโม้นะ ขนาดว่าวันก่อน ยังมีคนมาทาบทามฉันให้เป็นลูกสะใภ้คนรวย ฉันยังไม่เอาเลย! หึ!!”

แค่กๆๆ

และทันทีที่พูดจบ..คนตรงหน้าฉันก็สำลักข้าวทันที..และนั่นเลยทำให้ฉันต้องรีบเอาแก้วน้ำไปจ่อปากให้พร้อมกับบ่นออกมาเล็กน้อย

“ถึงจะบอกให้รีบกิน แต่ก็ต้องเคี้ยวข้าวด้วย จะรีบกลืนอะไรขนาดนั้น..อะน้ำๆ”

อึก อึก อึก..

และทันทีที่หมอนั่นดื่มน้ำเสร็จ..เขาก็พูดออกมา

“ฮึ๋มม...แล้วหมวยไปทำอะไรล่ะ เขาถึงอยากได้เป็นลูกสะใภ้..?”

คือเรื่องนี้มันก็ไม่รู้จะพูดยังไงดี..

คือวันก่อน ฉันเห็นผู้หญิงสูงอายุ เหมือนว่าจะก้าวขาไม่ค่อยแข็งแรง ฉันก็เลยว่าจะเข้าไปช่วยพยุงในช่วงที่คุณป้าจะข้ามถนน..แต่แล้วพอฉันไปถึงคุณป้าก็ล้มลงพอดี และด้วยสัญชาตญาณฉันก็พุ่งตัวเข้าไปรองรับคุณป้าเหมือนที่แบบว่า พระเอกวิ่งไปรับกอดนางเอกที่จะล้มอะ..

แต่ว่านี่ก็ไม่ใช่ละครไง ฉันก็ล้มเลยจ้าา..หัวกระแทกพื้นอย่างจัง รวมถึงแขนก็เป็นแผลถลอก แต่ว่าเรื่องมันเกิดที่ฉันอะดีแล้วแหละ เพราะว่าถ้าคุณป้าล้มไปต้องแย่แน่ๆ ฉันยังอายุน้อย เป็นแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก..

หลังจากนั้นฉันก็เลยพาคุณป้าไปส่งที่รถ แต่ว่าคุณป้านี่สิ ไม่ยอม..ไปแถมยังตื้อจะพาฉันไปทำแผล และก็พาฉันไปส่งที่บ้าน.. จนในที่สุดฉันก็ยอมไปด้วย..

และฉันก็พอจะรับรู้ได้ว่า คุณป้าเองก็ดูมีเงินเอาเรื่องอยู่นะ เพราะนอกจากรถที่หรูหรา มีคนขับรถให้แล้ว ก็ยังโรงพยาบาลเอกชนที่แพงเอามาก และฉันก็ได้รับการบริการด้วยความรวดเร็วและดีเอามากๆเลยล่ะ แต่ว่า..มันก็ไม่น่าสนใจเท่ากับประเด็นที่คุณป้าชวนฉันคุยในรถระหว่างไปส่งหรอก..

เพราะ ท่านบอกว่า ท่านมีลูกชาย..และก็อยากให้ฉันเป็นลูกสะใภ้ของท่าน..

คือแบบ..นี้มันไม่ใช่ละครไง..ชีวิตจริงมันยิ่งกว่านั้น..คนรวยแบบนั้น..ถ้าฉันได้เข้าไปเป็นลูกสะใภ้จริง ฉันว่า..มันต้องทุกข์เอามากๆแน่ อีกอย่างฉันก็ไม่ได้คิดที่จะแต่งงานหรอก..

ฉันก็เลยต้องปฏิเสธท่านไป..และหลังจากนั้น ฉันก็ไม่ได้เจอป้าอีกเลย..ซึ่งนั่นก็ดีแล้ว..

เรื่องมันก็มีแค่นี้แหละ..แต่ว่าฉัน..ก็ไม่อยากเล่าให้เขาฟังเท่าไร..เพราะเดี๋ยวเรื่องจะยาว รวมถึงฉันก็เห็นว่าเรื่องมันก็จบไปแล้ว ไม่รู้จะพูดอีกทำไม

นั่นเลยทำให้ฉันพูดไปว่า

“ช่างมันเถอะ นายอย่ารู้เลย รู้แค่ว่าฉันเป็นคนดีมากกกจนมีคนประทับใจ และอยากจะยกฉันให้เป็นลูกสะใภ้ของเขาก็พอ”

“แล้วไง แล้ววันนั้นเธอตอบไปว่าไง”

“จะให้ตอบไงได้ล่ะ ก็ต้องปฏิเสธสิ! เราน่ะมันคนจน ส่วนคนพวกนั้นนะคนรวย นี้ไม่ใช่นิยายนะ คนละระดับอย่างนั้น อยู่ด้วยกันไปก็ไม่รอดหรอก.. แล้วอีกอย่างฉันก็ไม่อยากมีแฟนด้วย”

“ไม่อยากมี?”

หลังจากที่เขาถามเช่นนั้น ฉันก็เริ่มหยิบสำลีมารองรับน้ำทำความสะอาดเช่นเดิม พร้อมกับยกมาป้ายใบหน้าเหมือนเดิมและพูดไปด้วย

“อืม..ใช่.. ฉันต้องดูแลน้อง ป๊า ม๊า ไม่มีเวลาไปดูแลใครหรอก..”

“แล้วไม่คิดว่า คนคนนั้นจะมาช่วยดูแลน้อง ป๊า ม๊าของเธอเหรอ?”

“หื้ม? ดูแลทำไม.. นั่นมันน้องฉัน พ่อแม่ฉันนะ ฉันดูแลเองได้ทำไมต้องให้คนอื่นมาดูแลด้วย?..”

“ก็ดูแลเรื่องการเงินไง ..เธอชอบเงินไม่ใช่เหรอ.. นี่ถ้าหมวยยอมเป็นลูกสะใภ้บ้านนั้นนะ ก็ไม่ต้องมาวิ่งวุ่นทำงานเสิร์ฟแบบนั้นงกๆ ไม่ต้องมานั่งคิดเงินให้ปวดหัว เอาเวลาไปนั่งชี้นิ้วสั่ง อยากได้อะไรก็ได้..มีคนพร้อมจะประเคนของให้ตลอดเวลา ดีจะตายไป”

ปั่ก!

และคำพูดของเขาก็ทำให้ฉันปาสำลีที่เช็ดหน้าลงบนโต๊ะทันที..ก่อนที่จะปรับสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย

“ไอ้บ้า..ถึงฉันชอบเงินนะ แต่ฉันก็ชอบเงินที่ฉันหามาเองย่ะ..นั่นมันเงินของใครก็ไม่รู้ เขาหามาเอง เขาก็ใช้เองสิ..ฉันจะไปใช้ของเขาทำไม..”

“…”

“แล้วอีกอย่างนะ นายไม่รู้อะไรซะแล้ว ถ้าไม่มีผลประโยชน์ มีเหรอ พวกคนรวยจะมามองฉัน ถ้ามองนะ คนพวกนั้น ก็คงเห็นฉันเป็นแค่ของเล่นคนรวยเท่านั่นแหละ คงคิดว่า มีเงินแล้วอยากจะทำอะไรก็ได้ อยากจะเล่นสนุกกับชีวิตของคนอื่นก็ได้ ล่ะสิ แต่บอกเลย ถ้าคิดจะมาทำแบบนี้กับฉันแล้วล่ะก็ โนจ่ะ..ฉันเหมยลี่..คนนี้ ไม่มีวันเป็นของเล่น หรือของแก้เครียดสนุกๆของคนรวยพวกนั้นเด็ดขาด..“

แค่กๆๆๆ

และทันทีที่พูดจบ..ก็เป็นอีกครั้งที่คนตรงหน้าสำลักน้ำที่กำลังดื่มอยู่..

“นี่ กินข้าวก็ติดคอ กินน้ำก็สำลัก..งั้นไม่ต้องรีบกินแล้ว กินช้าๆก็ได้ ฉันก็ยังเช็ดหน้าไม่เสร็จด้วย”

หลังจากที่ฉันพูดจบ ฉันก็คว้าสำลีมาเช็ดหน้าที่ใกล้จะหมดแล้วอีกรอบ..เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกินข้าวเกือบจะหมดแล้ว..แต่แล้วในขณะที่ฉันเช็ดหน้าอยู่นั้น เขาก็เอ่ยปากออกมา

“แค่กๆ..ฮึ๋มมม... จะบอกอะไรให้นะหมวย แค่กๆ ที่คนรวยต้องมองหาผลประโยชน์อีกฝั่ง จริงๆแล้วมันเป็นเพราะว่ารอบตัวพวกเขาเหล่านั้น ก็มีแต่คนที่มาหวังผลประโยชน์จากเขาทั้งนั้นเหมือนกัน ถ้าพวกเขายอมอ่อนกับเรื่องนี้ เขาก็หมดตัวกันพอดี..ส่วนเรื่องผู้หญิง ถ้าเป็นผู้หญิงที่ดีจริง ไม่ได้เข้ามาเพราะอยากเกาะ อยากดัง พวกเขาเหล่านั้นก็ไม่มองผู้หญิงพวกนั้นเป็นของเล่นหรอก..”

“แหมมมมม เข้าใจคนรวยดีเหลือเกิ๊นนนนะพ่อคู้นน เป็นคนรวยเหรอฮะ นายอะ....”

“...หึ..ถ้ารวย แล้วจะมานั่งให้หมวยมาเลี้ยงข้าวแบบนี้เหรอ..ครับบ แต่ที่เข้าใจดี..เพราะมหาลัยที่เฮียเรียน มีแต่คนรวยๆทั้งนั้นไง..เฮียก็เลยรู้ดี”

อ้อ..ก็จริงนะ มหาลัยนั่นคงมีแต่คนรวย..

“อืม..ก็จริง ..แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ฉันว่า..อย่างพวกเราห่างๆคนรวยไว้ก็ดี..ฉันนะรู้ดี เลยล่ะ ...เห็นฉันหมวยๆ จืดๆแบบนี้ ฉันก็เคยมีผู้ชายรวยมาจีบนะ..”

“หื้ม อย่างหมวยเนี่ยนะ...บางทีผู้ชายที่รวยก็คงไม่ค่อยมีรสนิยมซักเท่าไ...”

ครืดดดดด

“นี่!!! ข้าวอะ จะให้ฉันเลี้ยงมั้ย!”

หลังจากที่อีกฝ่ายพูดกวนแบบนั้น ฉันก็ลากจานของเขาเข้ามาทันที..ก่อนที่อีกฝ่ายจะส่งยิ้ม พูด และลากจานกลับคืนไป

“ขอโทษคร๊าบบบ.. อะเล่าต่อๆ ”

“หึ.. ก็...ไม่มีอะไรให้เล่าหรอก.... เพราะว่าฉันไม่สนใจ ไม่ยุ่งด้วย..บอกแล้วไงว่าฉันไม่มีเวลาสนใจใครหรอก นอกจากคนในครอบครัว ”

“อ่อ อืม..ง่ำๆ”

แต่แล้วระหว่างที่หมอนั่นกินข้าวอยู่พร้อมกับยิ้มแปลกๆ ฉันก็คิดอะไรสนุกๆบางอย่าง จากคำถามของเขาก่อนหน้าได้

“เออ แต่เอาจริงๆนะ ฉันว่าฉันจะเปลี่ยนทัศนคติใหม่แล้วล่ะ..ถ้ามีคนรวยมาจีบฉันจริงๆ.. ฉันว่าฉันไม่ปฏิเสธก่อนดีกว่า..”

“…”

“เพราะว่า ฉันจะหลอก ให้เขาพาไปกินอาหารร้านเด็ดๆที่ฉันอยากไปกินก่อน..คริคริ นี่ๆ แป๊บนะ”

ทันทีที่พูดจบฉันก็วางสำลี และเปิดมือถือ ค้นหาร้านค้าที่ว่าหันไปให้เขาดูทันที ก่อนจะบรรยายสรรพคุณร้านนี้ให้เขาฟัง ..

“เนี่ย ร้านนี้ๆๆ มันเป็นร้านอาหารจีนเก่าแกที่น่าจะพอๆกับสมัยรุ่นเหล่ากงฉันเลยล่ะมั้ง แต่ว่า..คุณเหล่ากงร้านนี้ประสบความสำเร็จจนขยายกิจการได้ใหญ่แบบนี้..ฉันเองก็อยากจะไปลองกินดูซักครั้ง ว่ามันเด็ดยังไง เผื่อเอามาปรับปรุงกับที่บ้านฉัน ..แต่ก็นะ นอกจากราคาที่แพงหูฉี่แล้ว เรื่องคิวที่จะได้กิน ก็โหดเอาเรื่องเลยล่ะ เขาว่ากันว่า ร้านนี้ มันต้องจองข้ามปีเลยเชียวนะ...เนี่ยนายว่า คนรวยจะลัดคิวให้ฉันได้มั้ยอะ ฮ่าๆๆ”

หลังจากที่ฉันพูดอย่างอารมณ์ดี ฉันก็หยิบมือถือคืนจากเขา ในขณะที่เขาก็ดูสีหน้านิ่งเหมือนไม่ค่อยพอใจ ก่อนที่จะพูดออกมา

“ร้านนี้ไม่อร่อยหรอก..”

หื้ม??

“นายเคยกิน?”

“ไม่เคย..แต่ดูจากภาพก็รู้แล้วว่าไม่อร่อย..”

นี่ล่ะ ถึงบอกว่าเขากวนจริงๆ

“ถ้าไม่อร่อย จะได้มิชลิน สองดาวหรือไง เนี่ยๆๆ ดูๆๆ เห็นมั้ย ฮะ!”

หลังจากที่ฉันยื่นหน้าจอให้เขาดู เขาก็มองดูผ่านๆ ก่อนที่จะมองหน้าฉันจริงจังและพูดออกมา

“อืม..งั้นถามหน่อย....ถ้าคนรวยที่หมวยว่า ลัดคิวให้ได้....หมวยคิดว่าพวกนั้นจะทำให้หมวยฟรีๆเหรอ ไหนบอกเองว่าคนรวยหวังผลประโยชน์”

เออ..ก็นั่นนะสิ.. ของฟรีไม่มีในโลก..คนรวยหรอก

“เออ..พูดอีกก็ถูกอีก อืมๆ งั้นเปลี่ยนใจและ เลิกๆ เลิกความคิดทุกอย่าง ถ้าคนพวกนี้เข้ามาจีบ ฉันจะออกให้ห่างไว้ดีที่สุด ..หึ..บอกไว้เลย คนพวกนั้นอะนะ แค่ขาอ่อนก็อย่าหวังเลยว่าจะได้เห็น เชอะ!”

หลังพูดพร้อมสะบัดหน้าอย่างไม่ใส่ใจจบ ฉันก็หันไปดูที่กระจกข้างๆอีกครั้ง เพื่อตรวจสอบว่ายังมีเครื่องสำอางค์ติดอยู่ที่หน้าอยู่มั้ย..และก็พบว่ามันยังเหลืออีกนิดเดียวก็หมดแล้ว ฉันก็เลยจัดการหยิบสำลี..เทน้ำ และเริ่มเช็ดอีกครั้ง แต่แล้วอยู่ๆ ฉันก็รับรู้ถึึงแรงเบาๆที่มาแปะลงบนหัวฉันสองสามที พร้อมกับคำพูดเสียงทุ้มที่ลอยเข้ามา

แปะ แปะ

“ดีมากยัยหมวย..ห้ามไปยุ่งกับใครนอกจากเฮียคนเดียวก็พอ ”

หื้มม..?

ทำไมกันนะ.. ทำไมอยู่ๆฉันก็รู้สึกหวิวๆแปลกๆ กับคำพูด รอยยิ้มและท่าทางของผู้ชายคนนี้ที่กระทำออกมา..

อาจจะเป็นเพราะเขาคือผู้ชายคนแรกที่ทำแบบนี้กับฉัน..และมันทำให้ฉันต้องโวยวายใส่กลับไปในทันที

“นี่!! ฉันไม่ใช่เด็กนะ.. แล้วก็ไม่ว่าจะนายหรือใคร ฉันก็ไม่ยุ่งทั้งนั้นแหละ”

“อืม..ก็ดี..แล้วก็..ห้ามตกหลุมรักเฮียล่ะ ยัยหมวย.. ”

ตกหลุมรักเขานี่นะ? นี่เขาคิดว่าเขาเป็นเทพบุตรมาเกิดหรือไง ที่ใครๆก็ต้องหลงรักเขา.. เขาต่างหากที่ไม่ควรมาตกหลุมรักฉัน

“ฉันไม่มีทางตกหลุมรักนายหรอก...นายนั่นล่ะ อย่ามาตกหลุมรักฉันก่อนก็แล้วกัน”

“หึหึ.. ไม่มีทางแน่นอน!”

“ฉันก็ไม่มีทางย่ะ!!”

พรึ่บ..

แต่แล้วระหว่างนั้น คุณลุงก็เอาของอีกอย่างที่ฉันสั่งไว้ว่า พอกินเสร็จค่อยเอามาให้ที่โต๊ะ.. นั่นก็คือ ข้าวมันไก่พิเศษอีกอันแบบกลับบ้าน มาวาง....และเมื่ออาหารนั้นถูกวางลง ก็ทำให้ฉัน ต้องเปลี่ยนมาโฟกัสเรื่องเขา ไปเรื่องใหม่แทน เรื่องคำพูดของคุณลุงที่พูดอีกแล้ว..

“ลุงว่าหนูตอนนี้ไม่แต่งหน้า น่ารักกว่าตอนแต่งหน้าอีกนะ..”

ถ้าหน้าสดฉันแย่กว่าหน้าที่แต่งไปเล่นงิ้ว ฉันว่าฉันก็ไม่ใช่คนแล้วล่ะ

แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ยิ้มรับและตอบคุณลุงออกไป

“ขอบคุณค่ะ ..ทั้งหมด หนึ่งร้อยบาทใช่มั้ยคะ..นี่ค่ะ..ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้นะคะคุณลุง..”

แต่แล้วทันทีที่คุณลุงรับเงินไป คุณลุงก็พูดกับฉันเล็กน้อย ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นหันไปพูดกับผู้ชายตรงข้ามฉันแทน..

“จ้ะๆ...เออนี่พ่อหนุ่ม ลุงแนะนำอะไรให้นะ แฟนน่ารักๆแบบนี้ อย่าปล่อยให้หลุดมือเชียวนา... ”

“ครับ...ก็นั่นนะสิครับ....ผมก็คิดแบบคุณลุง หึหึ”

ฮะ..!!

“ไม่ใช่แล้วค่ะลุง เขาไม่ใ..”

“ลุง! เมียลุงหันมาจ้องอีกแล้ว”

แต่แล้วยังไม่ทันที่ฉันจะอธิบายออกไป เขาก็เรียกลุงและชี้ไปยังเมียของคุณลุงที่จ้องมองมาในทันที..

“เห้อออ.. เมียลุงนี่น้า ไม่ได้เลย เห็นลุงยืนคุยกับลูกค้าสวยๆแล้วหึงตลอด..ทั้งๆที่ก็เห็นๆกันอยู่ว่า หนูน่ะมากับแฟน... เอ้อ! ไอ้หนูก็อย่าหึงแบบนี้นะ...ส่วนหนูน่ะทั้งสวยและน่ารัก ไม่ต้องกลัวผัวเองจะนอกใจหรอก อีกอย่างหึงบ่อยๆมันดูไม่ค่อยน่ารักหรอก เชื่อลุง ลุงเจอมากับตัว...ส่วนพ่อหนุ่มก็รักเดียวใจเดียวนะ อย่าทำอะไรให้เขาต้องโมโหบ่...”

“ไอ้แก่!! กลับมาได้แล้ว..!”

“เนี่ย อย่าทำให้โมโหบ่อยๆ ไม่งั้นจะมีสภาพแบบลุง....ลุงไปล่ะ...จ้าาา..ที่รัก%#@$”

หลังจากนั้นคุณลุงก็ส่งยิ้มให้นายนั่นอีกครั้ง ก่อนจะหันไปตอบให้ภรรยา และเดินไปหาเหมือนตอนแรกไม่มีผิด ในขณะที่ฉันกลับได้รับ สีหน้า สายตาที่ยิ้มขันของเขา พร้อมกับเสียงหลุดหัวเราะเล็กน้อย.. นี่คงสนุกที่ได้แกล้งคนแก่ ว่าเราเป็นแฟนกันสินะ..

แล้วหนักกว่านั้นก็ตรงที่ลุงเรียกบอกว่า เขาเป็นผัวฉันนี่แหละ!

นั่นเลยทำให้ฉันลุกขึ้นยืน ยื่นห่อข้าวมันไก่ส่งไปให้เขา เท้าสะเอว และโวยวายออกมาทันที

“อ่ะ.. นี่..ของนาย เอาไปกินเป็นมื้อเย็นนะ..แล้วก็..พรุ่งนี้ 9 โมง มาที่ร้านฉันด้วยล่ะ! เข้าใจ๊!..”

หลังจากที่ฉันยื่นห่อข้าวมันไก่ส่งไปให้เขา ฉันก็พูดและลุกพรวดเดินออกจากร้านไปในทันที..และไม่วายที่จะเดินไปคุยกับคุณลุงให้เขาใจ และพูดดังๆให้เขาได้ยินด้วย

“ลุงคะ เขาไม่ใช่แฟนและไม่ใช่ผัวหนูค่ะ!!!”

หลังพูดจบ ฉันก็เดินปึงปังออกไปทันที ไม่สนใจสีหน้าหรือคำตอบของคุณลุง แต่พอฉันก้าวเท้าได้ยังไม่ถึง 3 ก้าว เสียงของผู้ชายคนนั้นก็ดังไล่หลังมาในทันที

“ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้และมื้อเย็นนะคร๊าบบบ เจ๊หมวย..!!”

เห้อออ... หวังว่า..สิ่งที่ฉันตัดสินใจไปในวันนี้จะทำให้ทุกอย่างมันออกมาดี และ..หวังว่าฉันจะไม่เป็นไมเกรนก่อนได้เงินหนึ่งแสนนะ!!!