บทที่ 7 ธุระด่วน

“รัณย์รอนานไหม” นับดาวหันกลับมา พร้อมมองตรงไปยังคนที่พี่ชายเอ่ยทัก ตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นเป็นอารัณย์ชายผู้แสนอ่อนโยนคนนั้น เธอจับจ้องไปยังชายหนุ่มตาไม่กะพริบ ในขณะที่อารัณย์พลันต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นน้องสาวของเจนภพ ต่างฝ่ายต่างสบตากันอย่างหาความหมายไม่เจอ

“คุณครูนับดาว” ไอริณลุกจากตักบิดา แล้ววิ่งมากอดนับดาวด้วยความดีใจ ตามประสาเด็กน้อยไร้เดียงสา

“คุณครูมาได้อย่างไรคะ ไม่นอนที่โรงเรียนเหรอคะ” คำถามของเด็กหญิง ทำให้นับดาวย่อตัวลงแล้วยกมือลูบศีรษะเธอด้วยความเอ็นดู

“คุณครูไม่ได้นอนที่โรงเรียนค่ะ คุณครูหิวค่ะ เลยมาทานข้าว”

“งั้นคุณครูมานั่งด้านนี้กับไอริณนะคะ” เด็กหญิงตัวเล็กจับมือนับดาว เดินมานั่งด้านข้างกับอารัณย์ ในขณะที่ทุกฝ่ายกำลังตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น โดยเฉพาะเจนภพพี่ชายของนับดาว เขาเอาแต่ยืนนิ่งมองนับดาวกับไอริณที่แสดงความสนิทสนมกัน ก่อนอารัณย์จะเอ่ยเรียก

“ไอ้ภพ! อย่าบอกนะ ว่าคุณครูนับดาวคือน้องสาวของนาย” เจนภพ เลื่อนมาสบสายตาพลางพยักหน้าขึ้นลง

“อย่าบอกนะคะ ว่าคนพิเศษคือคุณอารัณย์ ผู้ปกครองของน้องไอริณ” เจนภพหันมาพยักหน้าตอบรับ กับน้องสาวอีกครั้งเช่นเดียวกัน

“อย่าบอกนะ ว่าทั้งสองคน รู้จักกันแล้ว” ทั้งนับดาวและอารัณย์พยักหน้าตอบรับพร้อมกัน ก่อนที่เจนภพจะนั่งลงบนเก้าอี้ พลางนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง

“พี่ภพคะ ดาวเจอกับคุณอารัณย์ทุกวันค่ะ เพราะมารับน้องไอริณ พี่เล่นอะไรคะเนี่ย อย่าบอกนะว่าจะเป็นพ่อสื่อให้กับดาว” อารัณย์ได้ยินดังนั้นเขาเองรู้สึกอึดอัดอยู่พอสมควร

“คุณครูนับดาวอย่าพึ่งเข้าใจผมผิดนะครับ ผมทนนายเจนภพรบเร้าไม่ไหว ก็เลยยอมมาตามแผนมัน แต่ไม่คิดว่าน้องสาวของเจนภพจะเป็นคุณครู” นับดาวแย้มยิ้มเล็กน้อยไม่ถือโทษ

“ไม่เป็นไรค่ะ ทุกอย่างเป็นความผิดของพี่ภพ เราสั่งอาหารกันดีกว่านะคะ น้องไอริณอยากทานอะไรดีคะ” นับดาวหันมาสนใจอยู่กับเด็กหญิงตัวเล็ก พลางยกเธอขึ้นมานั่งตัก แล้วพูดคุยกันอย่างสนิทสนม โดยไม่สนใจเหล่าหนุ่ม ๆ เท่าไหร่นัก มีหลายอย่างที่ไอริณพูดถึงแล้วนับดาวตอบโต้อย่างรู้ใจกัน พร้อมรอยยิ้มของไอริณเผยออกมาเป็นระยะ ๆ

นั่นทำให้อารัณย์เผลอมองนับดาวด้วยเช่นกัน เธอดูแลไอริณดีกว่าเขาในบางครั้งเสียอีก นึกไม่ถึงว่าคุณครูนับดาวที่เขาเห็นทุกวัน จะมีมุมที่อ่อนโยนเช่นนี้ เป็นอีกมุมที่เขาเองไม่เคยได้สัมผัส และสร้างความประทับใจให้กับอารัณย์อยู่มากพอสมควร อย่างที่เธอเองไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ

“รัณย์ รัณย์ ไอ้รัณย์” เจนภพเรียกเพื่อนรักอยู่หลายครั้ง กว่าเขาจะได้สติหันกลับมา

“อะไร”

“เหม่ออะไรของนาย”

“เปล่า”

“นายเหม่อ ในขณะที่จ้องมองน้องสาวฉัน” คำพูดของเจนภพทำให้นับดาวเงยหน้าสบตาอารัณย์ ประกายแวววาวในตานั้นยิ่งทำให้ชายหนุ่มนิ่งอึ้ง ก่อนจะหันไปหาเจนภพ

“เปล่า” พลางปฏิเสธเสียงแข็ง ก่อนจะหันมาตักอาหารเข้าปาก แล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในขณะที่เสียงหัวเราะของไอริณ ยังดังลอดเข้ามาเป็นระยะ

“คุณครูนับดาวคะ คุณครูรู้ไหมคะว่าไอริณชอบทานอะไร”

“น้องไอริณชอบทานต้มพะโล้ไงคะ แต่ว่าร้านนี้ไม่มี”

“คุณครู่เก่งจังค่ะ”

“ก็น้องไอริณทานข้าวหมดทุกที ที่มีพะโล้นี่คะ ทำไมครูนับดาวจะไม่รู้ ครู่เก่งมากไหมคะ”

“ที่สุดเลยค่ะ” เด็กหญิงตัวเล็กยิ้มกว้างอย่างมีความสุข อารัณย์ชะงักไป น้อยครั้งที่จะเห็นลูกสาวมีรอยยิ้มตลอดเวลาเช่นนี้ อาจเป็นเพราะเขาไม่ค่อยมีเวลาให้เธอมากนัก หรือเพราะความอ่อนโยนของนับดาวที่ทำให้ไอริณมีความสุขเช่นนี้

“คุณครูอยากทานอะไรเพิ่มไหมครับ เดี๋ยวผมสั่งเพิ่มให้”

“ไม่ค่ะ เท่านี้พอแล้ว ฉันทานไม่เยอะหรอกค่ะ” หญิงสาวพูดจบพลางส่งยิ้มให้ ทำให้อารัณย์เผลอมองไม่อาจละสายตา จนทำให้เจนภพขยับเข้าไปกระซิบ

“นิ่งไปเลย เป็นไงล่ะ เจอยิ้มพิฆาตจากน้องสาวฉัน อึ้งไปเลย”

“เงียบปากหน่อยได้ไหม นายน่ะ” อารัณย์ยู่หน้า แล้วกระซิบกลับ

“โอ๊ย! ตายจริง ลืมไปเลยว่ามีธุระด่วน อารัณย์ฉันฝากน้องสาวด้วยนะ นายไปส่งนับดาวให้ฉันหน่อย” เจนภพกล่าวออกมาเสียงดัง พลางแสร้งทำหน้าตกใจ แล้วยกมือขึ้นมองนาฬิกา

“อ้าว พี่ภพจะไปไหนคะ”

“ไปธุระไงคะ ดาวก็กลับพร้อมนายรัณย์แล้วกันนะ” เจนภพลุกขึ้นพลางหยิบมือถือและกระเป๋าเงินเตรียมตัวเดินออก

“พี่ภพ แล้วทางนี้ล่ะคะ” นับดาวเอ่ยรั้ง ก่อนเจนภพจะหันกลับมาแล้วส่งยิ้มหวานให้กับน้องสาว พลางยกมือขึ้นลูบศีรษะ

“ก็พี่ให้รัณย์ไปส่งแล้วไง”

“พี่ภพจะรบกวนพี่รัณย์ได้ยังไง เอ่อ...หมายถึงรบกวน คุณอารัณย์ได้ยังไงคะ” นับดาวมีท่าทีไม่มั่นใจนัก ในขณะที่เจนภพไม่สนใจ หันหลังเดินจากไปทำไม่รู้ไม่ชี้ เมื่อหญิงสาวทอดสายตามองพี่ชายเดินจนลับไปแล้ว เธอหันกลับมาสะดุดกับสายตาของอารัณย์ที่จ้องมองอยู่ก่อนแล้ว

“ขอโทษแทนพี่ภพด้วยนะคะ”

“ผมสิที่ต้องขอโทษคุณ ที่ทำให้อึดอัด” นับดาวเม้มปากแน่น ก่อนที่รอยยิ้มของอารัณย์จะปล่อยออกมา ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย

“ทานข้าวเถอะครับ” นับดาวพยักหน้าแล้วยิ้มอย่างไม่มั่นใจนัก ในใจนึกโกรธพี่ชายอยู่ลึก ๆ ที่ทำเรื่องน่าอายเช่นนี้ ก่อนสลัดความคิดฟุ้งซ่านทั้งหมดทิ้ง แล้วหันมาจัดการกับอาหารอีกมากมายตรงหน้า

ช่วงเวลามื้อเย็นอันแสนสั้นนี้ ไม่ได้ทำให้อารัณย์อึดอัดใจอย่างที่คิดแม้แต่น้อย นับดาวไม่ได้มีท่าทีอยากครอบครองเขาเหมือนผู้หญิงคนอื่น ๆ ที่ผ่านเข้ามา อีกทั้งการสนทนาก็เพียงเป็นเรื่องทั่วไป ที่ไม่ได้ก้าวล่วงเรื่องส่วนตัวเขามากนัก นับดาวมีการเว้นระยะห่างและวางตัวดีอย่างมาก ทำให้อารัณย์รู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก หลายครั้งที่เขาเผลอมองเธอจนเกือบถูกจับได้