บทที่ 8 บันทึก

“คุณอารัณย์ไม่ต้องไปส่งนับดาวหรอกค่ะ เดี๋ยวดาวนั่งแท็กซี่กลับเองค่ะ” หลังจากชายหนุ่มจ่ายเงินเสร็จสรรพแล้ว หญิงสาวจึงเอ่ยขึ้นด้วยความเกรงใจ

“และวันนี้น้องไอริณมีการบ้านด้วย เดี๋ยวจะกลับไปทำการบ้านไม่ทันนะคะ” หญิงสาวหันกลับมา ยังเด็กหญิงตัวเล็กที่ทำตาแป๋วอยู่

“คุณพ่อขา ไปส่งคุณครู่นับดาวนะคะ”

“อ้าว! น้องไอริณคะ” หญิงสาวอุทาน ขณะที่อารัณย์หลุดยิ้มออกมากับคำอุทานแสนน่ารักนั้น

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปส่งดีกว่า บ้านเจนภพผมก็ไปบ่อยอยู่แล้ว ไม่ได้ไกลอะไร จริงไหมคะไอริณ” อารัณย์หันไปหาเด็กหญิงตัวเล็กที่เป็นกองกำลังเสริม ก่อนที่เธอจะยิ้มกว้างรีบพยักหน้า พลางหันมาจูงมือนับดาวเดินออกจากร้านไป

ภายในรถคันหรูมุ่งตรงไปยังบ้านของเจนภพ อารัณย์ยังสังเกตเห็นไอริณพูดคุยกับครูนับดาวเจื้อยแจ้วไม่หยุด ทั้งสองพูดคุยกันทุกเรื่องไม่ว่าจะเป็นเรื่องการกำเนิดของผีเสื้อ หรือแม้กระทั่งเสียงร้องของแมว ชายหนุ่มนั่งฟังทั้งสองอย่างเงียบ ๆ ทว่าเผลอปล่อยยิ้มออกมาตลอดทาง เขาลืมไปแล้วว่ามีความสุขแบบนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อใด และเสียงเจื้อยแจ้วของไอริณยังคงพูดตลอดทาง จนถึงทางเข้าบ้านของเจนภพ

“ไอริณครับ ถึงบ้านคุณครูแล้ว บอกลาคุณครูก่อน” อารัณย์เรียกลูกสาว ก่อนเด็กหญิงจะยกมือไหว้อย่างอ่อนน้อม ขณะที่นับดาวเอื้อมมือไปลูบศีรษะเธอด้วยความเอ็นดู

“ขอบคุณมากนะคะ ที่มาส่งถึงบ้าน” รอยยิ้มของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มยิ้มตอบอย่างอบอุ่น

“ไม่เป็นไรครับ” ก่อนหญิงสาวจะเบี่ยงหน้า หันไปยังเด็กหญิงตัวเล็ก

“อย่าลืมทำการบ้านนะคะ”

“ค่า” เด็กหญิงยกมือขึ้นบาย พร้อมลากเสียงยาว

“ผมกลับก่อนนะครับ”

“ค่ะ ขับรถดี ๆ นะคะ” อารัณย์พยักหน้ารับ พร้อมเคลื่อนรถออก หญิงสาวยืนส่งจนหรูแล่นลับหายไป เธอถอนหายใจหนึ่งครั้งแล้วย่างเท้าเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ ก่อนเห็นรถพี่ชายจอดอยู่ในโรงจอดรถ หญิงสาวส่ายศีรษะแล้วหันเดินเข้าไปในบ้านอย่างรู้ทัน

“พี่ภพคะ พี่ขายน้องขนาดนี้เลยเหรอคะ เดี๋ยวเขาก็หาว่าดาวสมรู้ร่วมคิดกับพี่หรอก ดีนะคะที่เขาใจดี ไม่งั้นดาวหนักใจแย่เลย” หญิงสาวมุ่ยหน้าต่อว่าพี่ชาย

“อารัณย์เป็นไงบ้าง” ชายหนุ่มเดินเข้ามาถาม ด้วยท่าทางอยากรู้

“พึ่บ!” หญิงสาวหยิกไปที่แขนของเขาอย่างแรงหนึ่งครั้ง ด้วยความเจ็บใจ

“ยังจะถามอีก รู้ไหมคะ ว่าดาวอับอายแทบอยากจะมุดดินหนี”

“แล้วทำไมต้องหน้าแดง”

“ใครหน้าแดงคะ”

“นั่นแน่ หน้าแดงเป็นลูกตำลึงเลย โทรบอกคุณแม่ดีกว่า” ชายหนุ่มยกมือถือขึ้น ก่อนที่นับดาวจะเอื้อมมาหยุดได้ทัน

“พี่ภพ หยุดเดี๋ยวนี้เลย” ชายหนุ่มชะงัก พลางปล่อยยิ้มแล้วหันกลับมายังน้องสาวอย่างตั้งมั่น

“เพื่อนพี่เป็นไงบ้าง”

“ไม่ต้องพูดเลยค่ะ ดาวไปอาบน้ำดีกว่า แล้วอย่าทำแบบนี้อีกนะคะ ยังไงซะ มันก็เป็นไปไม่ได้หรอก” นับดาวพูดทิ้งท้าย แล้วหันตัวเดินขึ้นไปยังห้องส่วนตัว

“พี่นี่แหละจะทำให้มันเป็นไปได้ ยัยน้องรัก” ชายหนุ่มทำท่ามั่นใจ พลางยกมือถือโทรหาอารัณย์ในทันที ไม่นานนักปลายสายจึงกดรับ

“น้องสาวฉันเป็นไงบ้าง”

“คุณครูเธอน่ารัก อ่อนหวาน ต่างจากนายลิบลับ”

“เห็นไหมฉันบอกแล้ว แล้วจะยังไงต่อ ฉันจะได้จัดการถูก” เจนภพพูดอย่างมีความหวัง

“ไม่แล้วไง ฉันอาจจะยังไม่พร้อมเริ่มต้นใหม่กับใครก็ได้ เพราะเรื่องของดาริกายังทำให้ฉันค้างคาใจอยู่มาก”

“ที่นายค้างคาใจ เพราะยังรอดาริกาอยู่ใช่ไหม บางทีนายควรทำใจแล้วเดินหน้าต่อ ไม่ว่าจะผิดถูกอย่างไร ดาริกาก็ไม่ควรปล่อยเวลาให้ผ่านไป จนไอริณโตขนาดนี้ นายควรทำใจแล้วเดินหน้าต่อได้แล้ว”

“ฉันไปหาแม่ของดาริกามาแล้ว” เจนภพขมวดคิ้ว แล้วเบี่ยงตัวไปนั่งลงที่โซฟา ตั้งใจฟังเสียงของเพื่อนรัก

“แม่ของดาริกา บอกความจริงฉันหมดแล้ว”

“ความจริงอะไร”

“ความจริงที่ว่า ดาริกาโดนแม่บังคับให้ไปเมืองนอกไง เธอไปเพราะถูกบังคับ และก็ไม่ได้ไปพร้อมกับนักธุรกิจต่างชาติด้วย”

“หมายความว่านายเชื่องั้นสิ” เจนภพยกมือขึ้นลูบใบหน้า เขารับฟังเพื่อนสนิท หากแต่ไม่เชื่อเรื่องนี้เท่าไหร่นัก เพราะพอรู้กิตติศัพท์ของแม่ดาริกาอยู่บ้าง

“ฉันไม่ได้เชื่อ...แต่แค่อยากรู้ความจริงทั้งหมด ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับดาริกา”

“เออ...” เจนภพตัดสายทิ้งไป ก่อนนั่งครุ่นคิด ในขณะที่นับดาวแอบฟังอยู่ที่บันไดอย่างเงียบ ๆ

“ดาวบอกพี่ภพแล้ว ว่ายังไงซะก็เป็นไปไม่ได้หรอก ถ้าเป็นไปได้ คงเป็นไปแล้วเมื่อหลายปีก่อน” หญิงสาวพูดบางเบากับตัวเอง พลางเดินกลับไปยังห้องส่วนตัว แล้วหยิบสมุนบันทึกขึ้นมา ทุกหน้าเต็มไปด้วยภาพของอารัณย์ ชายหนุ่มหน้าตาดีและแสนอบอุ่นสำหรับนับดาว

“เดือนกุมภาพันธ์ ปี 2012 เพื่อนพี่ภพดูน่ารักมาก เขาแต่งตัวด้วยชุดนักศึกษาได้ข่าวว่าอยู่ปีสอง คริคริ”

“เดือนมิถุนายน ปี 2012 วันนี้ดาวรู้แล้วเพื่อนพี่ภพคนนั้น ชื่อพี่อารัณย์ ดาวแอบถ่ายรูปไว้ด้วยแหละ คนนี้ไง” พร้อมติดรูปถ่ายของอารัณย์ที่อยู่ในชุดนักศึกษานั่งคุยกับพี่ชายอยู่ในครัว

“เดือนพฤศจิกายน ปี 2013 วันนี้พี่รัณย์มาทานข้าวที่บ้านด้วย ดาวอยากออกไปแสดงตัวอยู่เหมือนกัน แต่ใจไม่กล้าจริง ๆ วงเล็บความรักของเด็กอายุ 15”

“เดือนมกราคม ปี 2014 วันนี้พี่อารัณย์ซื้อผลไม้มาฝากแม่ด้วย แต่เขามาพร้อมกับพี่ดาริกาแฟนของเขา เจ็บจังที่รู้ว่าเขามีแฟนแล้วแถมคบกันมานานตั้งแต่อยู่ ม.ต้น ส่วนดาวก็แอบอยู่บนห้องไม่ออกไปเช่นเดิม”

“เดือนกุมภาพันธ์ปี 2016 วันนี้ดาวเสียใจจังที่เห็นน้ำตาของพี่อารัณย์ เขาร้องไห้ระบายบางอย่างให้พี่ภพฟัง อาจเป็นเรื่องของพี่ดาริกาที่หนีไป ในยามที่พี่อารัณย์ต้องการกำลังใจมากที่สุด” หลังจากนั้นนับดาวก็เปิดกระดาษทิ้งไว้ แล้วจดจ่อครู่หนึ่งพลางเปิดหน้าต่อไปอย่างช้า ๆ

“เดือนพฤษภาคมปี 2020 วันนี้เป็นวันที่ดาวแปลกใจอย่างมาก ที่อยู่ ๆ น้องไอริณลูกสาวของพี่อารัณย์ย้ายเข้ามาเรียนกับดาวด้วย เธอน่ารักสดใสและเป็นเด็กฉลาดอย่างมาก” หญิงสาวอ่านถึงตรงนี้พลางปล่อยยิ้มออกมา เมื่อหวนนึกถึงวันแรกที่ไอริณวิ่งเข้ามาสวมกอด

และภาพของอารัณย์ก็ถูกนับดาวแอบถ่ายไว้ แล้วนับมาแปะติดจนเต็มทุกหน้ากระดาษ วันนี้เป็นอีกวันที่เธอตัดสินใจปากกาขึ้นมาแล้วนั่งทบทวนอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเขียนบางอย่างลงไปในสมุดเล่มเดิมอีกครั้ง