รักลับๆ ของนับดาว

ในห้องเรียนขนาดกลางของโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง เป็นแหล่งรวมลูกหลานคนมีเงินในธุรกิจต่าง ๆ รวมถึงเจ้าของห้างชื่อดังอย่างอารัณย์ ทรัพย์ทวีกิจ พ่อหม้ายเนื้อหอมที่สาวๆ ต่างหมายปองยกให้เป็นสุดยอดคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวประจำปี เพราะนับจากวันที่เด็กหญิงไอริณ ทรัพย์ทวีกิจลืมตาดูโลก แฟนสาวของเขาก็หนีหายจากไปโดยไม่ติดต่อกลับมา ว่ากันว่าเธอหนีไปอยู่ต่างประเทศกับแฟนนักธุรกิจชาวต่างชาติ หลังจากวันนั้นหัวใจของอารัณย์เหมือนมีกำแพงหนาๆ ที่ไม่ว่าสาวคนไหนก็ไม่สามารถฝ่าเข้าไปได้

“น้องไอริณ คุณพ่อมารับแล้วค่ะ” คุณครูประจำชั้นเอ่ยเรียกเด็กหญิง ที่กำลังเพลิดเพลินกับของเล่น พลันหันใบหน้าหวานละมุนกลับมายังคุณพ่อ แล้วทิ้งกองของเล่นก่อนวิ่งโผเข้ากอดด้วยความคิดถึง ตามด้วยกระเป๋าใบเล็กที่ครูพี่เลี้ยงยื่นให้ ก่อนเด็กหญิงตัวเล็กจะหันไปไหว้ลาคุณครูทั้งสองด้วยกิริยาอ่อนน้อม

“วันนี้ไอริณระบายสีได้คะแนนเต็มด้วยนะคะ” เด็กหญิงผูกโบสีชมพู ทำตาแป๋วเล่าอย่างนึกภูมิใจ

“โอ้โห อวดคุณพ่อขนาดนี้ กลับบ้านไปอย่าลืมเอาผลงานให้คุณพ่อดูด้วยนะคะ” ครูจินตนาพูดแทรกลอยเข้ามา แฝงด้วยความใจดีตามแบบฉบับคุณครูอนุบาล

“ได้ค่ะ ผลงานไอริณอยู่ในกระเป๋า” เด็กหญิงตัวเล็กตบไปที่กระเป๋าใบน้อย ๆ ของเธอ ก่อนหันมาอ้าแขนกว้างรอให้คุณพ่ออุ้ม ชายหนุ่มก้มลงพร้อมยกลูกสาวตัวเล็กขึ้น พลางหอมแก้มนวลฟอดใหญ่ ขณะที่ครูพี่เลี้ยงยืนส่งยิ้มให้กับความน่ารักของสองพ่อลูก จนทั้งสองเดินหายลับไปสุดสายตา

“อยู่โรงเรียนสนุกไหมคะ”

“สนุกมาก ๆ ค่ะ วันนี้แมงปอแบ่งขนมให้ไอริณทานด้วย”

“แล้วเด็กดีของพ่อ ได้แกล้งอะไรเพื่อนไหมครับ” เขาหยุดเดินแล้วเขี่ยไปที่จมูกน้อย ๆ ของลูกสาว เธอหลับตาพริ้มแล้วส่ายศีรษะ

“ไอริณก็แบ่งขนม ให้กับแมงปอเหมือนกันค่ะ”

“ดีมากครับ ที่รู้จักแบ่งปัน”

“วันนี้อาหารกลางวันอร่อยไหมครับ” ชายหนุ่มยังคงถามด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“อร่อยที่สุดค่ะ แต่ว่าไอริณไม่ชอบทานผักเลย”

“ไม่ได้นะครับ ไอริณต้องทานผัก เพราะผักมีประโยชน์”

“คุณครูบอกว่า ถ้าทานผักเยอะ ๆ เราจะโตเร็วค่ะ ไอริณอยากโตไว ๆ ต้องหันทานผักใช่ไหมคะ” เด็กหญิงตัวเล็กช่างฉอเลาะ พลางทำท่าทางประกอบการเล่าอีกด้วย ทำให้ชายหนุ่มยิ้มตลอดเวลาจนเดินมาถึงสถานที่จอดรถ

หลังจากบทสนทนาของพ่อลูกจบลง เป็นจังหวะที่เขาวางลูกสาวตัวเล็กไว้ด้านข้างอย่างถนอม พลางก้มหอมแก้มอีกหนึ่งฟอดใหญ่ ก่อนรถจะแล่นออกจากสถานศึกษา มุ่งหน้าตรงไปยังบริษัทของเขาทันที

“เราไม่กลับบ้านกันเหรอคะ” เด็กหญิงตัวเล็กหันมองสองข้างทาง แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่สดใสเท่าไหร่นัก

“คุณพ่อทำงานค้างไว้อยู่ค่ะ ไอรินไปนั่งรอคุณพ่อที่บริษัทอีกสักพักได้ไหม” ไอริณก้มหน้าลงเล็กน้อย ก่อนพยักหน้าตอบรับ มือหนายังคงลูบศีรษะเด็กหญิงเบา ๆ ด้วยความรัก

ธุรกิจห้างสรรพสินค้าของอารัณย์ เพิ่งเริ่มต้นได้เพียงสามปีเท่านั้น หากแต่ขยายสาขาได้อย่างรวดเร็ว แม้จะไม่ใหญ่โตเหมือนเจ้าอื่น ๆ แต่เป็นที่ไว้วางใจของประชาชนอยู่มาก นับได้จากกำไรปีที่แล้วที่เติบโตกว่าปีก่อนค่อนข้างสูงอยู่พอสมควร จนหลายครั้งมีสื่อจากสำนักต่าง ๆ เข้ามาสัมภาษณ์ถึงเคล็ดลับการประสบความสำเร็จ อย่างรวดเร็วของอารัณย์

หน้าของเขาปรากฏอยู่บนสื่อต่าง ๆ อยู่พอสมควร ด้วยใบหน้าหล่อเหลาและความพยายามมุ่งมั่น จึงเป็นที่จับตามองของสาวน้อยสาวใหญ่อยู่ไม่น้อย

“ผมฝากดูแลไอรินหน่อยนะ” อารัณย์พูดกับเลขาสาวคนสนิท ก่อนเจ้าตัวจะพยักหน้ารับคำ ด้วยกิริยาเรียบร้อย ให้หลังเจ้านายไปแล้วเลขาสาวจึงหันกลับมายังเด็กหญิงตัวเล็ก หน้าตาจิ้มลิ้มที่ทำตาแป๋วหันมองอยู่

“ไปเล่นทางนั้นกับพี่กานไหมคะ”

“...” ดวงตาว่างเปล่าจากเด็กหญิงตัวเล็กทำให้จีน่าส่งยิ้มอ่อน แล้วพาไอริณเดินออกมายังอีกห้องหนึ่ง ที่อยู่ไม่ไกลกันนัก กานติมาที่จีน่าเอ่ยถึง กำลังก้มปิดคอมฯ ไปเมื่อครู่และเตรียมเก็บของเพื่อกลับบ้าน ร่างไหว ๆ ผุดลุกผุดนั่งสาละวนอยู่กับสิ่งของรอบกาย

“ขอโทษนะจีน่า ฉันรีบไม่ว่างมานั่งเล่นกับเด็ก” เสียงรีบร้อนกล่าวบอกโดยไม่หันมามอง จับจ้องเพียงกระเป๋าใบเล็กที่วางอยู่บนโต๊ะเท่านั้น

“ช่วยเปิดตาดูด้วย เด็กที่ว่าน่ะ ลูกประธานนะ” หญิงสาวชะงักหันมองอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ พบกับเด็กหญิงตัวเล็กหน้าตาจิ้มลิ้มไม่ต่างจากพ่อของเขานัก สีหน้าของคนเร่งรีบเมื่อครู่เปลี่ยนแปลงโดยฉับพลัน เธอฉีกยิ้มกว้างพร้อมวางของในมือทั้งหมดลง แล้วปรี่เข้ามาหาไอรินราวกับไม่เคยรีบร้อนมาก่อนในชีวิต

“วันนี้คุณพ่อยุ่งใช่ไหมคะ ไม่เป็นไรค่ะ พี่กานว่างสำหรับน้องไอรินเสมอ” จีน่ายกมือขึ้นกอดอก แล้วมองบนหนึ่งครั้ง ให้กับมารยาของเพื่อนรัก

“วันนี้มีการบ้านไหมคะ” กานติมาถามเด็กสาวด้วยแววตาเป็นประกาย ก่อนไอรินพยักหน้าขึ้นลงช้า ๆ แทนคำตอบ

“ให้พี่กานสอนไหมคะ” เด็กหญิงส่ายศีรษะเป็นการปฏิเสธ หากแต่เสียงหัวเราะจากจีน่าดังลอดเข้ามา คล้ายกับกำลังทับถมที่กานติมาประจบลูกสาวท่านประทานไม่สำเร็จ

“ฉันมีความพยายามมากกว่าที่หล่อนคิดเยอะย่ะ ไม่ต้องขำ” จีน่าพยักหน้าขึ้นลงไม่ตอบโต้เพื่อนรัก ยังคงกอดอกมองความพยายามนั้นอยู่ห่าง ๆ

“สมัยเด็กๆ พี่กานเรียนเก่งนะ ยิ่งเรื่องเลขแล้วเก่งที่หนึ่งเลย ให้พี่กานสอนนะคะ” ไอรินยังคงส่ายศีรษะปฏิเสธเช่นเดิม

“ทำไมล่ะคะ”

“ไอรินจะให้คุณพ่อสอนค่ะ” เด็กหญิงตอบเสียงเรียบพลางทำตาแป๋วใส่อย่างน่าเอ็นดู ก่อนหญิงสาวจะยกยิ้มกว้างแล้วลูบศีรษะ