บทที่ 4 อารัณย์มาตามหา

“บ้านเปิดอยู่ ออกมาเถิดแม่สายใจ หลบไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกสามเดือนที่ไม่ยอมจ่ายค่าเช่ามันก็เกินไปหน่อย ออกมาคุยกันดี ๆ อย่าให้ฉันต้องเรียกตำรวจมาเจรจาเลย” ได้ยินดังนั้นหญิงกลางคนจึงตั้งสติ แล้วค่อย ๆ มุดออกมาจากใต้โต๊ะ

“ฉันขอผลัดอีกหน่อยได้ไหม” ป้าสายใจพูดไป พลางบิดม้วนอย่างเขินอายที่ถูกจับได้

“โอย! ถ้าแม่สายใจไม่มีเงิน เห็นทีก็คงเช่าอยู่ต่อไม่ได้ ฉันไม่เสียเวลาฟรี ๆ หรอกนะ คนอื่นมารอเช่าอีกตั้งมากมาย นี่ก็ใจดีเหลือเกินแล้วให้อยู่ฟรีมาตั้งสามเดือน” คนทวงออกจะหงุดหงิด

“โถ! เห็นใจฉันหน่อยเถอะจ้ะ ถ้ามีจะรีบมาจ่าย ตอนนี้ฉันไม่มีจริง ๆ ” หญิงกลางคนยกมือไหว้พลางน้ำตาไหล หมดหนทางหาเงินจ่ายค่าห้อง อีกทั้งเงินที่ดาริกาเคยส่งให้ทุกเดือน ก็ไม่เคยมีเก็บเพราะหมดไปกับการพนัน

“ค่าเช่าบ้านเท่าไหร่ครับ” น้ำเสียงอันคุ้นเคย ทำให้ป้าสายใจหันกลับมายังต้นเสียง พบกับอารัณย์ที่แต่งตัวดูดีแตกต่างจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง ภาพของอารัณย์ที่เคยออกทีวีอยู่บ่อยครั้ง ทำให้ป้าสายใจใจหายวูบ

“6,000 บาท” เจ้าของบ้านพูดอย่างไม่สบอารมณ์นัก ชายหนุ่มได้ยินดังนั้นจึงหยิบเงินในกระเป๋ารวบ ๆ ไปให้ พร้อมจ่ายล่วงหน้าไปอีกหลายเดือน หลังจากเจ้าของบ้านเช่าเดินจากไปแล้ว

“สวัสดีครับ” หญิงกลางคนยกมือรับไหว้อย่างละอายใจ คนที่เธอเคยดูถูกไว้ราวกับหมูหมา ยามนี้เขาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เธอเบี่ยงหน้าหลบเล็กน้อย

“มาทำไม” เธอกล่าวถามอย่างไม่เต็มใจนัก ด้วยอารัณย์ไม่ใช่เด็กวัดคนเก่าอีกต่อไป

“ดาริกาเป็นอย่างไรบ้างครับ” น้ำเสียงอบอุ่นทำให้ป้าสายใจกลั้นน้ำตาไม่อยู่ ด้วยรู้สึกเสียดายวันเวลาที่ผ่านมา หญิงกลางคนจ้องมองอารัณย์พลางส่งสายตาน้อยเนื้อต่ำใจออกมา

“ฉันผิดเอง ที่บังคับให้อีดามันเลิกกับคุณ” น้ำเสียงสั่นเครือพูดขึ้นมาพร้อมความอัดอั้น อารัณย์ไม่โต้ตอบทำได้เพียงยืนฟังเรื่องราวจากป้าสายใจอย่างเงียบ ๆ

“ในตอนนั้น ที่พวกคุณเริ่มทำงานกันใหม่ ๆ แล้วอีดามันพลาดท้อง ฉันเป็นคนบังคับมันให้เลิกกับคุณเองแหละ ใจจริงมันรักคุณมาก ๆ

แต่มันเป็นเด็กดีที่ยอมเชื่อฟังฉัน พอมันคลอดเด็ก ฉันก็ให้มันหนีคุณไปเริ่มต้นใหม่ที่เมืองนอก” อารัณย์รู้สึกแน่นอกอย่างบอกไม่ถูก

“เช่นนั้นความจริงแล้ว ดาริกาไม่ได้หนีไปกับคนใหม่ อย่างที่คุณป้าเคยบอกผมใช่ไหมครับ” ป้าสายใจหันมองดวงตาของชายหนุ่ม ที่คล้ายมีความหวัง ก่อนจะนิ่งทบทวนครู่หนึ่งแล้วถอนหายใจ

“มันไม่ได้มีคนใหม่หรอก แต่ตอนนั้นฉันไม่อยากให้คุณวุ่นวายกับมันก็เลยพูดไปแบบนั้นว่ามันมีคนอื่นแล้ว ทั้งที่มันไม่มีใคร และมันก็ไม่อยากไปด้วย แต่ฉันก็บังคับมันไปจนได้”

“...” อารัณย์ก้มหน้าลงพยายามเข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ป้าสายใจแอบชำเลืองมองก่อนจะพูดบางอย่างขึ้นมา

“และตอนนี้มันอาจมีปัญหา จึงไม่ยอมส่งเงินกลับมาให้ฉันสามเดือนแล้ว ไม่รู้ว่ามันเป็นตายร้ายดียังไงบ้าง” หญิงกลางคนพูดเชิงท้อใจกับชีวิตอันรันทดของตัวเอง

“ดาริกาอยู่ประเทศไหนเหรอครับ ผมอยากช่วยตามหาเธอ”

“ไม่ได้นะ!” ป้าสายใจเผลอขึ้นเสียง ก่อนทำทีเปลี่ยนเรื่องกลบเกลื่อน

“ฉันขอโทษที่ทำให้คุณกับดาริกา ต้องแยกทางกัน แต่ขอให้คุณเชื่อมั่นในตัวดาริกา ว่าลูกของฉันยังรักคุณเสมอนะ” อารัณย์พยักหน้ารับรู้ พร้อมหัวใจเหมือนโดนของแหลมกรีดซ้ำไปมาไม่รู้จักจบสิ้นด้วยความสับสน หรือเพราะที่ผ่านมาเขาผิดที่หลงอคติกับดาริกามาตลอด

“ผมขอตัวก่อนนะครับ” ชายหนุ่มนิ่งเงียบไม่พูดสิ่งใด ก่อนหันตัวเดินออกไปพร้อมความคิดมากมายในสมอง

ป้าสายใจเหลือบมองหลังไว ๆ ของอารัณย์ พลางย่องตามไปติด ๆ เพื่อแอบดูเขาขึ้นรถหรูราคาแพงที่พร้อมด้วยคนขับ ดวงตาเบิกกว้างรีบสะบัดศีรษะแล้วมองย้ำอีกครั้งอย่างคาดไม่ถึง

“รวยอะไรได้ขนาดนี้วะ ถ้ารู้แบบนี้กูไม่ให้อีดามันไปกับไอ้ไมเคิลหรอก” หญิงวัยกลางคนรีบเดินกลับไปยังบ้านเช่าแล้วรื้อหามือถือ พลางกดโทรหาดาริกาอีกครั้งด้วยความรีบร้อน

“ว่าไงแม่!” เสียงของอีกฝ่ายดังแผดลอดออกมา

“แหม่! กว่าจะรับสายกูได้นะอีดา มึงรู้ไหมว่ากูเกือบโดนเขาไล่ออกจากบ้านเช่า เพราะไม่มีเงินจ่ายเขาสามเดือนแล้ว อีห่า!”

“แม่! แล้วเงินที่หนูเคยส่งให้ล่ะคะ ไปไหนหมดทำไมไม่เก็บไว้ให้ค่าบ้าน ตอนนี้ไอ้ไมเคิลมันถังแตก หนูจะเอาเงินที่ไหนส่งให้หนักหนา” ดาริกาตอบกลับด้วยน้ำเสียงรำคาญใจ

“เออ..เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน แกจำที่แม่เคยบอกได้ไหมว่าเหมือนเคยเห็นอารัณย์ในทีวี”

“ค่ะ แล้วยังไงคะ ป่านนี้แล้วเขาคงมีครอบครัวใหม่ไปแล้ว ดาไม่สนใจหรอก ชีวิตดายังเอาไม่รอดเลย จะสนใจใครได้อีก”

“อีโง่ เขามาตามหาแกเมื่อกี้นี้ แต่งตัวดูดี มีรถแพง ๆ พร้อมคนขับด้วย ดูรวยมาก ๆ แกรีบถีบส่งกับไอ้ไมเคิลแล้วกลับมาไทยด่วนเลย แม่ว่าอารัณย์เขายังรักแกเอามาก ๆ อยู่นะ ลูกแกก็อยู่กับเขาทั้งคน” ดาริกาเงียบไปจนผิดสังเกต

“ได้ยินไหมอีดา” ป้าสายขมวดคิ้วแล้วเรียกเสียงดัง

“แม่เป็นคนให้หนูทิ้งเขาทิ้งลูก เพื่อมากับไอ้สวะไมเคิลที่มันรวยแต่เปลือก มันตบตีหนูเช้าเย็น แม่ให้หนูทำตามที่แม่ต้องการทุกอย่าง และจนถึงตอนนี้ แม่จะให้หนูกลับไปมองหน้าเขาแบบไหนคะ” ดาริกาพูดพลางเสียงสั่นเครือ

“แกไม่ต้องห่วง แม่บอกอารัณย์ไปแล้วว่าแม่เป็นคนบังคับแกไปเอง แกไม่ได้ไปกับผู้ชายที่ไหน แกไปตัวคนเดียว สิ่งที่แกต้องทำก็แค่รีบกลับเมืองไทยเอาผัวและลูกแกคืนมาให้เร็วที่สุด ก่อนที่หมาจะคาบไปกิน”