บทที่ 16 แดกดัน

“ขอบคุณสำหรับอาหารนะ อร่อยมาก ๆ ไว้คราวหน้า พี่มาฝากท้องด้วยอีก”

“ยินดีค่ะ” นับดาวยิ้มหวาน ก่อนรถคันหรูจะแล่นออกจากบ้านหลังใหญ่ไป

“หุบยิ้มบ้างก็ได้ พี่เห็นเรายิ้มไม่หุบเลยนะคะ”

“พี่ภพ! จับผิดอะไรดาวคะ ดาวก็แค่ยิ้มให้กับน้องไอริณ”

“คิดว่ายิ้ม ให้กับเพื่อนพี่ซะอีก” เจนภพเดินมา ทำท่ากระซิบ

“ดาวขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่าค่ะ” คนสวยทำทีเปลี่ยนเรื่อง พลางเบี่ยงตัวเดินขึ้นห้องไป ขณะที่เจนภพมองตามน้องสาวพลางส่ายศีรษะไปมาด้วยความเอ็นดู

“คุณพ่อขา” เสียงน้องไอริณเรียกจากด้านหลัง ทำให้ชายหนุ่มเลื่อนสายตามองกระจก

“มีอะไรคะ” น้ำเสียงอบอุ่นถามเด็กหญิง

“ไอริณอยากมาบ้านคุณครูนับดาวทุกวันเลยค่ะ” เมื่อได้ยินดังนั้นชายหนุ่มจึงปล่อยยิ้มออกมาให้กับความเดียงสาของเธอ

“เราจะมารบกวนคุณครูนับดาวทุกวันไม่ได้นะคะ” อารัณย์เลื่อนสายตามองตรงไปยังถนน ก่อนที่ไอริณจะบู้หน้าเง้า

“ทำไมไม่ได้ล่ะคะ คุณครูนับดาวใจดี ไอริณชอบคุณครูนับดาวค่ะ คุณพ่อชอบคุณครูนับดาวเหมือนไอริณไหมคะ” คำพูดของเด็กหญิงตัวน้อย ทำให้ชายหนุ่มชะงัก ก่อนเลื่อนสายตาขึ้นมองกระจกอีกครั้ง พบกับรอยยิ้มกว้างของเธอ นั่งรอคำตอบอยู่ด้วยสายตาไร้เดียงสาเช่นเดิม

“อืม...ถ้าน้องไอริณ อยากจะมาทานข้าวกับคุณครูนับดาวล่ะก็ ไอริณต้องไปอนุญาตคุณครูเองนะคะ”

“เย้ๆๆ”

“แต่ไม่ใช่ว่าทุกวันนะ สักอาทิตย์ละหนึ่งวันก็พอ ดีไหมคะ”

“ได้ค่ะ คุณพ่อน่ารักที่สุดในสามโลกเลย” อารัณย์ปล่อยยิ้มออกมาเมื่อเห็นลูกสาวทำท่าดีใจ

ดาริกาทอดสายตามองไปยังวิวเบื้องล่าง พลางทบทวนเรื่องราวในอดีตอย่างนึกเสียดาย ภาพเหตการณ์ครั้งก่อนย้อนกลับมาให้เธอได้หวนระลึกถึง

หญิงสาวปาดเหงื่ออุ้มท้อง เดินตากแดดเข้ามาในซอยบ้าน ก่อนจะมีรถเก๋งคันหรู เข้าจอดเทียบด้านข้างแล้วลดกระจกลง

“ดา! ไปไหนมาจ๊ะ” ดาริกาขมวดคิ้วแล้วหันกลับไป ก่อนพบกับยุรี หญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกันเป็นผู้เอ่ยทัก เธอหยุดเดินแล้วยิ้มกลับ

“พอดีจะกลับมาบ้านน่ะ ท้องแก่ใกล้คลอด แฟนเราไม่อยากให้อยู่คนเดียว”

“เหรอดีแล้วล่ะ อยู่คนเดียวไม่มีคนดูแลจะอันตราย มาอยู่ที่บ้านอย่างไรก็ยังมีป้าสายใจ...งั้นฉันไปก่อนนะ” รถหรูสีดำขับไปอีกนิดก็จอดเทียบหน้าบ้านของยุรี ก่อนจะมีฝรั่งหนุ่มเปิดประตูลงมาแล้วพายุรีเข้าบ้าน เขาเอาใจใส่ดูแลเธออย่างดี ดาริกามองตามจนลับสายตา แล้วเดินอุ้มท้องเข้าบ้านไป

“เดินมาอีกแล้ว ท้องโย้แบบนี้อีกไม่นานก็คลอด ไหนจะค่านม ค่าผ้าอ้อม ค่าเช่าบ้าน ไอ้ลำพังเงินเดือนผัวแกน่ะ มันจะพอไหม” มารดาพูดแซะ

“เดี๋ยวดาคลอด ดาก็ไปทำงานแล้ว สองคนรวมกันก็ไม่น้อยหน้าใครหรอกน่า อย่าลืมว่าดากับอารัณย์ก็มีวุฒิการศึกษาปริญญานะแม่”

“โอ้โห...เงินเดือนหมื่นห้า อีดา! แหกตาดูอียุรีโน่น รายนั้นน่ะปลูกบ้านที่ต่างจังหวัดให้พ่อแม่มาสองสามหลังแล้ว บ้านเขาหรูหราอย่างกับราชวัง แล้วอียุรีมันก็ไม่ได้เรียนสูงเหมือนอย่างกับแก มันจบแค่ ม.3 แต่โชคดีที่มันฉลาด ไม่โง่เหมือนแกที่เอาผัวเป็นเด็กวัด”

“แม่! เลิกแดกดันดาเสียที ดาเหนื่อย”

“เหอะ! ก็ปากชาวบ้านต่างพูดกันทั้งนั้นแหละ ว่าแกทั้งสวย ทั้งเรียนสูง ทำไมไม่หาผัวให้มันดี ๆ กว่านี้” ดาริกานั่งนิ่ง มองดูท้องตัวเองที่โตขึ้นทุกวันจนไม่เป็นอันทำอะไร ทั้งเหนื่อย หนัก และก็รู้สึกท้อแท้ในเวลาเดียวกัน อารัณย์ก็เอาแต่ทำงานไม่มีเวลาให้ นึกแล้วเธอก็นั่งน้ำตาไหลพราก

“แม่ จากนี้หนูขออยู่กับแม่ก่อนนะ ใกล้ครบกำหนดคลอดแล้ว อารัณย์เขาเป็นห่วงไม่อยากให้หนูต้องอยู่คนเดียว”

“มาอยู่ก็ต้องกินต้องใช้ เงินล่ะ” ป้าสายใจแบมือ ก่อนที่ดาริกาจะหยิบเงินจากกระเป๋าที่อารัณย์ทิ้งไว้ให้ ใส่มือมารดา