บทที่ 15 เสียงสูง

“ไม่ได้ค่ะ อาหารทุกจานร้อนมาก ๆ เลย ถ้าน้องไอริณอยากช่วยคุณครูจริง ๆ ล่ะก็ ช่วยไปตามคุณพ่อกับอาภพ มาที่ห้องรับประทานอาหารได้ไหมคะ”

“ได้สิคะ ง่ายมากค่ะ” นับดาวยิ้มให้กับความน่ารักของไอริณ ก่อนจะทยอยยกอาหารมาวางไว้บนโต๊ะ ไม่นานนักชายหนุ่มทั้งสองก็เข้ามาประจำที่

“โหดาว ทำไมอาหารเยอะขนาดนี้” เจนภพเบิกตากว้างเมื่อเห็นอาหารที่วางเรียงรายอยู่หลายอย่าง

“ก็พี่รัณย์กับน้องไอริณมาทานข้าวที่บ้านเรานี่คะ ถ้าดาวไม่ต้อนรับด้วยอาหารอร่อย เดี๋ยวพี่ภพจะโดนตำหนิเอาได้” อารัณย์ได้ฟังจึงปล่อยยิ้มออกมาโดยไม่พูดอะไร

“ตอนพี่อยู่ ได้กินแต่ไข่เจียว” ชายหนุ่มบ่นพึมพำ

“อย่างนั้น ไอริณมาบ้านคุณอาภพบ่อย ๆ ดีไหมคะ คุณอาภพจะได้ไม่ต้องกินแต่ไข่เจียว” เด็กหญิงตัวเล็กเอ่ยขึ้น ทำให้ทุกคนพากันหัวเราะในความไร้เดียงสานั้น ก่อนจะลงมือทานอาหาร อารัณย์สังเกตเห็นไอริณนั่งติดอยู่กับนับดาวตลอดเวลาไม่ห่างไปไหน เธอมีความสุขทุกครั้งที่ได้ใกล้ชิดกับน้องสาวของเจนภพ

“น่าแปลกนะ พี่มาหาภพที่บ้านหลังนี้ตลอด ไม่เคยเห็นดาวเลย” หญิงสาวสำลักน้ำขึ้นมาอย่างกะทันหัน ก่อนจะรีบคว้าทิชชูขึ้นมาเช็ด

“เอ่อ...” นับดาวคิดหาทางแก้

“จริงด้วยว่ะ...แต่ทุกครั้งที่นายมา ดาวก็อยู่ตลอดนะ” ชายหนุ่มต่างหันมองตรงมายังหญิงสาวเป็นจุดเดียว ด้วยความสงสัย

“เหรอคะ” นับดาวปั้นหน้าพยายามกลบเกลื่อน หากแต่สายตาล่อกแล่ก ทำให้อารัณย์ขมวดคิ้ว

“แปลกนะ พี่สนิทกับภพมาเป็นสิบปี จะเป็นไปได้ไง ที่มาบ้านนี้ทีไร ไม่เคยเห็นดาวเลยสักครั้ง ดาวไม่ได้ตั้งใจหลบหน้าพี่ใช่ไหม” หญิงสาวกลืนข้าวคำโตลงคอในทันที ก่อนจะหยิบน้ำดื่มตาม

“เปล๊า! ไม่ได้หลบค่ะ”

“แล้วเสียงสูงทำไม” เจนภพหรี่ตาถามด้วยความสงสัย

“ไม่ได้เสียงสูง” นับดาวกลับมายืนยันด้วยน้ำเสียงปกติ ไม่ให้มีพิรุธ

“เมื่อกี้คุณครูทำเสียงสูงนะคะ” ไอริณพูดเสริม หากแต่นับดาวเหลือกตามองเด็กหญิง ที่นั่งทำตาแป๋วอยู่ด้านข้าง ทุกคนมองตรงมายังนับดาวเป็นจุดเดียวกันอีกครั้ง

“เอ่อ...” หญิงสาวเริ่มอยู่ไม่สุข พลางทำทีหันไปหยิบน้ำขึ้นดื่มทำไม่รู้ไม่ชี้

“ดาวทำตัวน่าสงสัยนะ” เจนภพกล่าวเสริม ก่อนที่นับดาวจะยิ้มกลบเกลื่อน แล้วตักกับข้าวที่เขาชื่นชอบใส่จานให้

“เมนูนี้พี่ภพชอบ ลองชิมสิคะว่าอร่อยไหม” อารัณย์ทำท่าจะพูดบางอย่างออกมา นับดาวจึงรีบตักอาหารอีกเมนูใส่จานให้เช่นเดียวกัน

“เมนูนี้ ดาวอยากให้พี่รัณย์ลองทานค่ะ ว่าฝีมือดาวเป็นอย่างไรบ้าง” ชายหนุ่มสองคนหันมองหน้ากันอย่างไม่ได้นัดหมาย และนั่นก็ทำให้นับดาวรอดตัวไปอย่างหวุดหวิด เพราะสองหนุ่มเผลอไผลไปกับรสชาติของอาหารเป็นที่เรียบร้อย ส่วนไอริณก็นั่งสนทนาเรื่องต่าง ๆ กับนับดาวยังคงเสียงเจื้อยแจ้วไว้อย่างเดิม ไม่ขาดแม้นาทีเดียว จนอาหารบนโต๊ะหมดเป็นที่เรียบร้อย

“ทุกคนรอก่อนนะคะ ดาวมีของหวานด้วยแหละ” หญิงสาวแย้มยิ้มด้วยใบหน้าสดใส พลางลุกกลับเข้าไปในครัวอย่างรวดเร็ว แล้วออกมาพร้อมกับของหวานอีกอย่างหนึ่งที่ตั้งใจทำเป็นพิเศษ

“บัวลอยไข่หวานค่ะ” ไอริณชะเง้อคอมองอย่างสงสัย ด้วยเพราะเป็นอาหารที่ดูไม่ค้นตา ก่อนที่นับดาวจะค่อย ๆ อธิบายช้า ๆ จนเด็กหญิงตัวเล็กตัดสินใจลองตักชิมดู

“อร่อยค่ะ” หลังจากไอริณเอ่ยชม นับดาวก็ยิ้มไม่หุบ มองดูทั้งหมด ทานอย่างเอร็ดอร่อย ด้วยความสุขใจ

ไม่นานนักสองพ่อลูกก็เตรียมตัวเดินทางกลับ นับดาวกับเจนภพเดินออกไปส่งยังรถที่จอดไว้หน้าบ้าน ก่อนยกมือลาเด็กหญิงตัวเล็ก

“พรุ่งนี้เจอกันนะคะ อย่าลืมทำการบ้านด้วยนะ”

“ได้ค่ะ สวัสดีค่ะ” เธอยกมือไหว้อย่างอ่อนน้อม ก่อนอารัณย์จะหันมายังนับดาว พร้อมกับรอยยิ้มแสนอบอุ่น