บทที่ 13 อย่าเรียกให้ห่างเหิน

“ไม่มีผู้ชายคนไหนแสนดีเท่าพี่รัณย์อีก แค่ดาวได้ยืนมองพี่รัณย์กับน้องไอริณอยู่ตรงนี้ ดาวก็มีความสุขมากที่สุดแล้ว” นับดาวยิ้มออกมา ก่อนก้าวตามรอยเท้าของเขาไปเรื่อย ๆ จนถึงรถคันหรูที่จอดอยู่ ชายหนุ่มวางเด็กหญิงตัวเล็กไว้ด้านหลัง แล้วหันมายังนับดาวพลางส่งยิ้มอ่อน แล้วเปิดประตูให้

“ดาวไปนั่งกับพี่นะ” หญิงสาวได้ยินดังนั้น จึงตาโตเบิกกว้าง สรรพนามที่เขาเรียกเธอนั้น มันทำให้หัวใจเบาหวิวราวกับนุ่นที่ลอยล่องอยู่ในอากาศ

“ว่าไงนะคะ” ก่อนเธอจะตั้งสติแล้วถามย้ำเพื่อความแน่ใจ ว่าเมื่อครู่ไม่ได้จินตนาการไปเอง

“เลิกเรียกพี่ว่าคุณได้แล้ว ความจริงพี่กับเจนภพ เป็นเพื่อนสนิทกัน อย่าเรียกให้ห่างเหินเลย ถ้านายเจนภพได้ยินเราคุยกันแบบนี้บ่อย ๆ มีหวังมันล้อพี่ตายเลย” หญิงสาวหลุดยิ้ม ก่อนจะพยักหน้าแล้วเข้าไปนั่งในรถอย่างว่าง่าย พลางเลื่อนสายตาแอบมองเขาอย่างเงียบ ๆ มือหนาบังคับเกียร์ถอยออก ระหว่างนั่งอยู่ภายในรถคันหรู นับดาวมีอาการประหม่าอย่างถึงที่สุด หัวใจดวงน้อยเบาหวิวไม่กล้าหันไปสบตาชายหนุ่มด้านข้าง ทำเพียงแต่นั่งนิ่งเป็นหุ่นไร้ชีวิต

หากแต่อีกฝ่ายก็เช่นกัน เขานั่งเงียบกริบ สายตาทอดมองตรงไปยังถนนเบื้องหน้า เสมือนมีบางอย่างให้ขบคิดตลอดเวลา นับดาวแอบหันมองอารัณย์ เธอรับรู้ได้ถึงความทุกข์ใจบางอย่างแผ่ออกมาอยู่เนือง ๆ

“พี่รัณย์คะ” หญิงสาวตัดสินใจเอ่ยเรียกเขา

“ครับ” ชายหนุ่มหันมามองอย่างอบอุ่นเช่นเคย

“จะเป็นไรไหม ถ้าวันนี้อยู่ทานข้าวกับพี่ภพก่อน เดี๋ยวดาวจะเป็นคนทำอาหารให้เองค่ะ” ก่อนที่อารัณย์จะเผลอมองใบหน้าอ่อนหวานของนับดาวครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้ายิ้มตอบรับ

ดาริกาเดินมาสำรวจห้างสรรพสินค้าของอารัณย์ ที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง เป็นห้างเปิดใหม่ที่ผู้คนพลุกพล่าน ขนาดกำลังพอดีไม่ได้ใหญ่โตมากเกินไปนัก มีเสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้ครบครัน ดาริกาสำรวจมองทุกชั้นด้วยความภูมิใจ

“สิ่งเดียวที่ดาพลาดไป คือดาไม่อดทนอยู่กับรัณย์ ดาผิดที่ทิ้งรัณย์” ดาริกาทอดสายตามองห้างสรรพสินค้าด้วยความภูมิใจ หากการกลับมาครั้งนี้สามารถเอาชนะใจอารัณย์ได้ เธอจะเป็นผู้หญิงที่น่าอิจฉาที่สุด

นับดาวจัดแจงเปิดตู้เย็น แล้วเตรียมวัตถุดิบมาทำอาหารหลายอย่าง พร้อมกับเด็กหญิงไอริณที่ยืนให้กำลังใจอยู่ด้านข้าง

“คุณครูนับดาวคะ ให้น้องไอริณช่วยไหมคะ” เด็กหญิงตัวเล็กเอ่ยขึ้นด้วยน้ำออดอ้อน

“ไอริณครับ...มาหาคุณพ่อทางนี้ดีกว่า อย่ากวนคุณครูนับดาว” อารัณย์เดินมาเรียกลูกสาว ก่อนที่นับดาวจะยกยิ้มกว้าง แล้วคว้าแขนเด็กหญิงไว้

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่รัณย์ น้องไอริณไม่ได้กวนอะไร ปล่อยแกเถอะค่ะ”

“ไอริณ จะไม่กวนคุณครูนับดาวแน่นอนค่ะ” ตัวเล็กกล่าวเสริมพลางกำมือนับดาวแน่นไม่ยอมปล่อย ชายหนุ่มทอดสายตามองทั้งสองที่ยืนทำตาแป๋วตรงมา

“ถ้าอย่างนั้น ห้ามดื้อนะคะ” อารัณย์กล่าวเตือนอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าไอริณพยักหน้ารับปาก ชายหนุ่มจึงหันตัวเดินออกไป

“ขอบคุณนะคะคุณครู” เด็กหญิงหันมากระซิบ ก่อนนับดาวจะปล่อยยิ้ม ทั้งสองยกมือชนกันอย่างรู้ใจ

“เช่นนั้น ไอริณช่วยคุณครูล้างผักได้ไหมคะ” ครูนับดาวกระซิบถาม

“ได้ค่ะ” เด็กหญิงกระซิบตอบ อารัณย์แอบฟังอยู่หลังประตู ได้ยินทั้งสองกระซิบกระซาบหยอกล้อกัน จึงปล่อยยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะเดินตรงมายังเจนภพที่นั่งดื่มน้ำผลไม้อยู่หน้าบ้าน

“ยังไง ไหนเล่ามาซิว่ามันเกิดอะไรขึ้น ไอ้ที่นายบอกว่าดาริกากลับมาเมืองไทยแล้ว หมายความว่าไง” เจนภพเอ่ยถามด้วยความสงสัย หลังจากนั้นอารัณย์ ได้เรียบเรียงเรื่องราวให้กับเจนภพฟังทีละช่วง ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก เพราะยังสับสนกับความรู้สึกตัวเองอยู่ไม่น้อย

“แล้วเรื่องที่ป้าสายใจพูด นายเชื่อจริง ๆ เหรอว่ามันเป็นความจริง” ก่อนที่อารัณย์จะทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้ด้วยความสับสน ทำให้เจนภพถอนหายใจแล้วเตือนสติ