บทที่ 12 แอบมอง

“ขอบคุณนะ” ชายหนุ่มตอบ พร้อมเบี่ยงมือออกแล้วเปลี่ยนมาส่งยิ้มให้แทน หญิงสาวชะงักงัน มองมือของชายหนุ่มที่เลื่อนไปจับพวงมาลัย ทำให้หัวใจของเธอหล่นวูบ ก่อนจะปั้นหน้ายิ้มแล้วเบี่ยงหน้าไปทางอื่นพร้อมกับสีหน้าแสดงความกังวล ออกมาอย่างไม่มั่นใจนัก

ภายในห้องอนุบาลที่เด็ก ๆ เริ่มทยอยกลับบ้านจนเกือบหมด ครูรัตนาหันไปเก็บข้าวของส่วนตัว เพื่อเตรียมไปทำธุระ

“นับดาว ครูกลับก่อนนะ พอดีมีธุระ” ครูจินตนาหันมาบอกกับหญิงสาว ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ได้ค่ะ ครูจินตนา เหลือน้องไอริณคนเดียว อีกไม่นานคุณพ่อเขาก็คงมารับ สงสัยติดประชุมอยู่แน่ ๆ เลยจริงไหมคะ” นับดาวก้มลงไปถามเด็กหญิง

“ใช่ค่า” เธอตอบเสียงยาว ก่อนจะก้มลงเล่นของเล่นต่อ

“งั้นครูไปก่อนนะ”

“ค่ะ” หญิงสาวตอบรับ ทว่าเวลาล่วงเลยไปนานพอสมควร อารัณย์ก็ยังไม่มารับไอริณ หญิงสาวหันมองไปยังโต๊ะของตัวเอง ยังพอมีขนมให้ไอริณทานรองท้องก่อนกลับบ้าน

“น้องไอริณ ทานขนมของครูนับดาวก่อนไหมคะ”

“ทานของคุณครูได้เหรอคะ” เธอทำตาแป๋วอย่างนึกเกรงใจ

“ได้สิคะ คุณพ่อยังไม่มาคงหิวแย่แล้ว” เด็กหญิงลุกขึ้นเดินไปยังโต๊ะของครูนับดาว แล้วยืนมองครูแกะขนมให้ด้วยความดีใจ เวลาผ่านพ้นไปเกือบชั่วโมง นับดาวเห็นอาการของไอริณ ที่เลิกให้ความสนใจกับของเล่น กลับมานั่งชะเง้อคอมองตรงหน้าต่าง

“คุณครูขา ทำไมคุณพ่อยังไม่มาอีกคะ”

“รออีกเดี๋ยวนะคะ หากคุณพ่อยังไม่มา เดี๋ยวครูจะโทรตามให้” ไอริณละจากหน้าต่างแล้วเดินหน้าเง้าลงมานั่งเล่นต่อ ก่อนนับดาวจะลงมาเล่นเป็นเพื่อนกับเธอเพื่อเบี่ยงความสนใจ

ไม่นานนักไอริณก็ผล็อยหลับคาตักของนับดาว หญิงสาวก้มมองใบหน้าอันแสนบริสุทธิ์พลางจับผมที่ปกคลุมใบหน้าออก แล้วทอดสายตามองความน่ารักนั้น พลางปล่อยยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

“รอคุณพ่อจนหลับเลยเหรอคะเด็กดี หลับฝันดีนะคะ ครูจะดูแลหนูเอง” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ก่อนจะหันไปเห็นอารัณย์ยืนมองอยู่ห่าง ๆ

“คุณอารัณย์...” นับดาวชะงัก พร้อมอึกอักทำตัวไม่ถูก เพราะไม่รู้ว่าเขาแอบมองมานานเท่าไหร่แล้ว

“มานานหรือยังคะ” เมื่อตั้งสติได้จึงเอ่ยถาม

“นานแล้วครับ” เขาตอบเสียงเรียบ ก่อนจะเดินเข้ามาอุ้มไอริณขึ้นจากตักของหญิงสาว

“น้องไอริณน้ำหนักเพิ่มขึ้นทุกวัน ให้นอนแบบนี้ลำบากคุณแย่เลย”

“น้องยังตัวไม่หนักค่ะ ฉันยังพอรับน้ำหนักได้อยู่” หญิงสาวพูดพลางช่วยประคองร่างของเด็กหญิงขึ้น จนชายหนุ่มอุ้มไว้ในท่าถนัด เธอจึงปล่อยมือออก

“ขอบคุณมากนะครับ พอดีว่าผมติดธุระเลยมารับไอริณช้าไป และก็ต้องขอโทษด้วย”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” นับดาวยิ้มตอบ ด้วยความอ่อนหวาน

“ไปครับ ผมไปส่งที่บ้าน” สายตาพร้อมความสับสนของหญิงสาว ทำให้อารัณย์จำเป็นต้องอธิบายเพิ่ม

“พอดีวันนี้ผมจะไปหาเจนภพด้วย ไหน ๆ ก็จะไปบ้านคุณอยู่แล้ว ไปพร้อมกันเลยนะครับ” หญิงสาวพยักหน้าตอบรับอย่างงุนงง พลางเดินตามหลังอารัณย์ไป เธอก้าวตามรอยเท้าของเขาไปเรื่อย ๆ รอยยิ้มหวานปล่อยออกมาเมื่อเหยียบทับรอยเท้าของอารัณย์สำเร็จ พร้อมเลื่อนสายตามองหลังของเขาด้วยความชื่นชม ก่อนหวนนึกถึงช่วงเวลาเก่าก่อน

“นายกินได้เต็มที่เลยนะ น้องสาวฉันฝีมือยอดเยี่ยมมาก” เจนภพหยิบแกงเขียวหวานไก่ ที่นับดาวทำทิ้งไว้เลื่อนให้อารัณย์ ชายหนุ่มในชุดนักศึกษาตักชิม ก่อนแสดงสีหน้าออกมาด้วยสายตาชื่นชม

“นายโชคดีจัง มีน้องสาวที่ทำอาหารเก่งขนาดนี้ ดูแค่อาหารก็รู้ว่าน้องสาวของนายมีความสามารถ ไม่เหมือนนาย”

“อ้าว ไหงวกกลับมาที่ฉันได้ งั้นไม่ต้องกินเลย” ทั้งสองยื้อยุดอาหารต่างฝ่ายต่างไม่ยอม นับดาวแอบมองอยู่ห่าง ๆ ปล่อยยิ้มออกมาอย่างดีใจ เมื่อได้รับคำชมจากคนที่เธอชื่นชอบ

นับยังคงทอดสายตามองแผ่นหลังของอารัณย์ พร้อมก้าวเท้าเข้าไปใกล้ พอให้เอื้อมมือถึงแล้วลูบศีรษะไอริณด้วยความอ่อนโยน