บทที่ 11 เมื่อห้าปีที่แล้วไม่มีอะไร

“ดาคิดถึงรัณย์มาก” ดาริกาปล่อยกอดออก แล้วสบตามองตรงไปยังชายหนุ่มที่เธอเคยรัก

“ดากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” อารัณย์ถามเสียงเรียบ หากแต่ในแววตานั้น ทำให้ดาริการู้สึกใจหายวาบ มันดูว่างเปล่าไร้ความรู้สึก อย่างบอกไม่ถูก

“หลายวันแล้วค่ะ ดากำลังหางานทำอยู่ ดากะว่าจะมาเริ่มต้นใหม่ที่ไทย” อารัณย์นั่งฟังอย่างเงียบ ๆ พร้อมตรวจสอบความรู้สึกตัวเอง หากเป็นหลายปีก่อน เขาคงดีใจอย่างมากที่ดาริกากลับมา ทว่าเวลานี้ความรู้สึกของเขากลับต่อต้านอยู่ลึก ๆ อย่างหาสาเหตุไม่ได้

“รัณย์ไม่สบายหรือเปล่า ทำไมทำหน้าอย่างนั้นคะ”

“เปล่า รัณย์แค่...”

“ดาซื้อของมาฝากรัณย์ด้วยนะ” อารัณย์ยังไม่ทันพูดจบ หญิงสาวก็เปลี่ยนเรื่องอย่างกะทันหัน พลันหันไปหยิบกล่องสีแดงจากกระเป๋าขึ้นมา

“เปิดดูสิคะ” ชายหนุ่มมองดูกล่องนั้นครู่หนึ่ง ก่อนจะเลื่อนมือไปรับมาอย่างปฏิเสธไม่ได้

“ขอบใจนะดา ความจริงแล้ว ดาไม่จำเป็นต้องซื้อของพวกนี้มาให้รัณย์หรอก” หลังจากอารัณย์เปิดดูแล้วพบว่า มันคือแหวนมีราคาระดับหนึ่ง

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ดาก็ซื้อของดามาเหมือนกัน” หญิงสาวชูแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอ ซึ่งมีลักษณะใกล้เคียงกัน มองปราดเดียวก็รู้ว่าทั้งสองวงนี้เป็นแหวนคู่ ชายหนุ่มปิดฝากล่องแล้วรับไว้โดยไม่ปฏิเสธ

“สั่งอาหารเลยไหม”

“ดีค่ะ” หญิงสาวหยิบรายการอาหารขึ้นมา แล้วนั่งคิดทบทวนอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะสั่งอาหารไทยหลายอย่าง รวมถึงผัดไทยกุ้งสดที่ชายหนุ่มชื่นชอบอีกด้วย

“ปกติดาชอบกินตำไทยไม่ใช่เหรอ รัณย์ไม่เห็นดาสั่ง”

“ดาไม่ชอบแล้วล่ะค่ะ ยิ่งกินยิ่งหวาน สงสัยอายุจะมากขึ้น” อารัณย์พยักหน้า มองดูอาหารที่หญิงสาวสั่งมา เธอไม่สั่งอาหารที่เคยชื่นชอบมาแม้แต่อย่างเดียว อารัณย์นั่งสังเกตอย่างเงียบ ๆ ไม่ท้วงอันใด

“ถ้ารัณย์ถามอะไรสักอย่าง ดาจะตอบรัณย์ได้ไหม”

“ได้สิคะ”

“เมื่อห้าปีที่แล้ว รัณย์ทำอะไรผิดไปหรือเปล่า ดาถึงตัดสินใจออกไปจากชีวิตของรัณย์” ดาริกาชะงักนิ่ง หัวใจของหญิงสาวเต้นรัวถี่ ก่อนจะยิ้มกลบเกลื่อน

“อย่างที่แม่ของดาบอกไงคะ ดาโดนแม่บังคับให้ไปทำงานเมืองนอก รัณย์ก็รู้ว่าแม่ดาเป็นคนยังไง”

“มันแค่นั้นจริง ๆ เหรอ” ชายหนุ่มถามย้ำ

“แค่นั้นจริง ๆ ค่ะ”

“ถ้าแค่นั้น ทำไมดาถึงขาดการติดต่อไป ตั้งแต่วันแรกที่ลูกคลอด”

“เอ่อ...” ดาริกาคิดหาคำแก้ตัว

“แม่ยื่นคำขาด หากดาติดต่อกับรัณย์อีก แม่จะตัดขาดกับดา ตอนนั้นดายังเด็กก็เลยสับสน ยอมเชื่อคำพูดของแม่” อารัณย์พยักหน้า ไม่ถามสิ่งใดต่อให้หญิงสาวรู้สึกอึดอัดไปมากกว่านี้ ก่อนจะก้มมองกล่องแหวนด้วยสายตาแน่นิ่ง ทั้งสองนั่งกินอาหารกัน จนได้เวลาที่อารัณย์ต้องไปรับไอริณที่โรงเรียนจึงขอตัวกลับ

“รัณย์ไปส่งดาได้ไหมคะ” หลังจากจ่ายเงินค่าอาหารไปเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวทำหน้าออดอ้อน เหมือนกับสมัยที่เคยคบกัน

“รัณย์มีธุระต่อ ขอโทษด้วยนะ วันอื่นรัณย์จะไปส่ง”

“ดาเช่าคอนโดฯ อยู่ตรงนี้เองค่ะ ไปส่งดาได้ไหมคะ เดี๋ยวเดียวเองนะ ไม่เสียเวลาของรัณย์มากนักหรอก นะ นะ” ดาริกายังคงออดอ้อนอย่างมีจริต ผิดแปลกไปจากดาริกาคนเก่าที่อารัณย์เคยรู้จัก หากแต่การรบเร้าของดาริกาทำให้ชายหนุ่มยากปฏิเสธ

“ก็ได้ รัณย์ไปส่ง” อารัณย์รับปากก่อนที่จะเปิดประตูรถให้ดาริกาขึ้นไป เขายังคงเป็นอารัณย์ผู้แสนอ่อนโยนเช่นเคยไม่เคยเปลี่ยน หญิงสาวเลื่อนสายตามองดูภายในรถหรูด้วยความพิสมัย นับจากเกิดมาเธอยังไม่เคยได้สัมผัสรถหรูสักครั้ง ขณะนั้นความรู้สึกต่าง ๆ ย้อนกลับมาให้ดาริกานึกเสียดายซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ธุรกิจของรัณย์ดีมากไหม เห็นแม่บอกว่ารัณย์ออกทีวีด้วย”

“รัณย์เริ่มจากเป็นเด็กวัดนะ มาได้ถึงขนาดนี้ยิ่งกว่าความฝันอีก”

“ดาดีใจกับรัณย์ด้วยนะ” หญิงสาวเอื้อมมือไปจับมือหนาของเขา