บทที่ 10 การกลับมา

“อีดา เราก็ไม่อับจนถึงขนาดนั้นหรอกนะ ตอนนี้อารัณย์เขารวยมาก หากแกกลับไปใช้ชีวิตอยู่กับเขาและลูก ทุกอย่างก็จะเปลี่ยนไป มันไม่สายไปหรอกเชื่อแม่” แม่สายย่อตัวแล้วลูบหลังลูกสาว ก่อนเสียงมือถือของดาริกาจะดังขึ้นแสดงเบอร์โทรของไมเคิล ดาริการีบกดปิดเครื่องในทันที

“เอามือถือของแกมา แม่จะเอาไปให้ร้านเขาเปลี่ยนเบอร์ให้ ไอ้ไมเคิลมันจะได้ไม่ก่อกวนเวลาของแก” ว่าแล้วแม่สายจึงรีบเดินออกไปข้างนอกทันที ดาริกาลุกขึ้นสำรวจบ้านเช่าหลังเก่า ก่อนจะเปิดเข้าไปในห้องที่เคยอาศัย ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง เธอเดินมาหยิบภาพเก่าที่เคยถ่ายคู่กันกับอารัณย์ขึ้นมาดู มือบางลูบภาพนั้นด้วยความคิด

“ถ้าดาอดทนอยู่กับรัณย์ เราคงเป็นคู่ที่มีความสุขมาก” ดาริกาพูดกับรูปภาพ ภาพความสุขในอดีตที่เคยมีร่วมกัน กับอารัณย์ทำให้หญิงสาวรู้สึกเสียดายขึ้นมา

“แต่...ดาจะทำให้ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิม” หญิงสาวปล่อยยิ้มออกมาพร้อมกับความหวัง เพราะเมื่อเทียบกันแล้ว ตลอดระยะเวลาที่เธออยู่เมืองนอก เป็นช่วงที่หาความสุขในชีวิตไม่เจอ มีเพียงเศษเงินของไมเคิลที่โยนให้อย่างไม่เต็มใจนัก ดาริกามองดูรูปภาพพร้อมกับน้ำตา ที่ไหลรินออกมา เมื่อรู้ตัวว่าได้เลือกทางเดินผิดพลาดไป

เสียงมือถือของอารัณย์ดังขึ้นขณะทำงานอยู่ในห้อง ก่อนพบว่ามันคือเบอร์แปลกที่ดูไม่ค้นตา ก่อนตัดสินใจกดรับ

“สวัสดีครับ”

“...” ชายหนุ่มขมวดคิ้วเมื่อปลายสายเงียบ

“สวัสดีครับ” เขาตัดสินใจวางมือจากหน้าจอคอมฯ แล้วหันมาตั้งใจฟังเสียงของปลายสาย

“รัณย์คะ” เพียงเสียงเรียกเท่านั้น อารัณย์ลุกขึ้นยืนพลางเดินออกจากโต๊ะทำงาน เบี่ยงตัวมายังโซฟาที่อยู่ใกล้

“ดา!” เขาจำเสียงเธอได้เป็นอย่างดี พร้อมดวงตาคม ฉายแวววาววับออกมาด้วยความประหลาดใจ

“ดากลับมาแล้วนะคะ” หญิงสาวแสร้งทำเสียงใส ราวกับห้าปีที่ผ่านมาไม่มีอะไรเกิดขึ้น เมื่อเห็นว่าปลายสายนิ่งเงียบ จึงทำทีชวนคุยต่อ

“ดาดีใจนะ ที่รัณย์ยังใช้เบอร์เดิมที่ดาเคยซื้อให้” อารัณย์ยังคงนิ่งอึ้งอยู่ ไม่ทันได้เอ่ยปากตอบรับสิ่งใด

“ออกมาเจอดาได้ไหมคะ” ดาริกากลั้นใจเอ่ยชวน แล้วรอคำตอบเขาอยู่ครู่หนึ่ง

“จะให้รัณย์ไปเจอที่ไหน” สิ้นเสียงของอารัณย์ ดาริกาปล่อยยิ้มออกมาอย่างโล่งอก

“ร้านหน้ามหาวิทยาลัย ร้านโปรดของพวกเราดีไหมคะ”

“ร้านนั้นมันปิดไปแล้วดา” หญิงสาวหุบยิ้มลงอย่างกะทันหัน ไม่นานนักชายหนุ่มจึงเสนอร้านอื่นขึ้นมา อารัณย์บอกสถานที่ตั้งและเวลานัดหมายเรียบร้อย ก่อนเขาจะวางสายไปพร้อมกับความรู้สึกแปลกประหลาด

“จีน่าช่วงบ่ายผมไม่อยู่นะ หากมีงานด่วนอะไร โทรแจ้งผมได้ตลอดเวลา”

“ค่ะท่านประธาน” เขาสั่งพนักงานเสร็จ จึงหันตัวเดินออกจากบริษัท ขับรถมุ่งตรงไปยังร้านอาหาร ที่ได้นัดหมายกับดาริกาไว้ ด้วยความรีบร้อน

ร้านอาหารที่อารัณย์นัดไว้เป็นร้านอาหารธรรมดา ไม่ได้หรูหราอย่างที่ดาริกาคิด เธอนั่งรอเขาครู่หนึ่ง ก่อนจะเห็นรถหรูราคาแพงของใครบางคนมาจอด หญิงสาวภาวนาให้เป็นอารัณย์ พร้อมจับจ้องไปยังรถหรูราคาแพงคันดังกล่าว

“เป็นรัณย์จริง ๆ ด้วย” ดาริกามองตาค้าง เขาดูหล่อและดูดีขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก เธอรีบหยิบกระจกในกระเป๋า ส่องดูความเรียบร้อยของตัวเองอีกครั้ง แล้วจะเก็บใส่กระเป๋าได้ทัน ก่อนเขาจะเดินเข้ามาในร้าน

“รัณย์คะ” เธอเรียกชื่อเขาพลางชูมือขึ้น ก่อนที่อารัณย์จะเดินเข้ามาหา เป็นจังหวะที่ดาริการีบลุกจากเก้าอี้ แล้วพุ่งตัวเข้าสวมกอดชายหนุ่มทันทีด้วยความคิดถึง

ในขณะที่อารัณย์ยืนนิ่งด้วยความตกใจ หากแต่เมื่อตั้งสติได้จึงปล่อยให้เธอทำตามใจโดยไม่ขัด พร้อมกับภาพความทรงจำต่าง ๆ ในอดีตพุ่งเข้ามาให้อารัณย์รู้สึกสับสนบอกไม่ถูก ในตอนนี้เขาไม่แน่ใจนัก ว่าความรักที่เคยมีให้ดาริกา ยังคงอยู่เหมือนเดิมไหม