7

เหมยลดาเชิดใบหน้าขึ้น ขณะนั่งอยู่บนโซฟาใหญ่กลางโถงประชุมครอบครัว ณ บ้านมณฑลไพศาล

ใช้หางตาปลายมองเหล่าทายาทของตระกูลที่นั่งเรียงรายอยู่ด้วยความรู้สึกตำหนิติเตียนอยู่เป็นนิจ

“เข้าใจที่น้าพูดใช่ไหม” ว่าเสียงเข้ม พร้อมใช้พัดในมือชี้ไปยังสองหนุ่มที่นั่งอย่างแสนเบื่อหน่าย คนละมุมของโซฟา

ส่วนอีกหนึ่งหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ก้มมอง I-pad ในมือเชิงไม่ได้ให้ความสนใจนัก

“คือผมอธิบายกับคุณน้าไปเป็นแสนแปดรอบแล้ว ว่าผมไม่ได้ทำ ไม่ได้ไปยุ่งอะไรกับน้องๆ เขานานแล้ว คุณป้าก็ไม่เชื่อ เอาแต่ความเดิมตอนที่แล้ว มาพูดอยู่นั่น” เล็ก บันลือ มณฑลไพศาล พูดอย่างอ่อนใจ เมื่อถูกเน้นย้ำหนักกว่าใคร เพราะมีความผิดติดตัวอยู่

“เราล่ะตากลาง แอบคบกับใครแบบลับๆ อยู่รึเปล่า...บอกป้ามาเดี๋ยวนี้นะ!” เมื่ออีกคนไม่ยอมรับ ก็ต้องหันไปเล่นงานอีกคน ที่มัวแต่นั่งกดเกมในโทรศัพท์ แบบไม่ได้ให้ความสนใจต่อคำบ่นใด

“ไม่มีแน่นอนครับคุณป้า ผมไม่ใช่พวกที่จะชอบหาเหาใส่หัว” กลาง บรรพต มณฑลไพศาล เบ้ปากยืนยันตามประสาคนช่างเลือก แม้จะเจ้าชู้ก็จริงแต่ก็ไม่ใช่คนที่จะเอาไปเรื่อย

อะไรที่ทำให้ตัวเองต้องเดือดร้อน บรรพตไม่มีวันที่จะทำอย่างแน่นอน ความจริงข้อนั้นเหมยลดาก็ทราบดี...

เพียงแต่หมดปัญญา เมื่อตัวเองไม่อาจหาตัวคนผิดได้!

“คาดคั้นแต่พวกผมสองคน ทีพี่ใหญ่ไม่เห็นจะคาดคั้นบ้างละครับ ป้าดาไม่ยุติธรรมเลย” บันลือว่าพร้อมทำปากยื่นใส่คนที่นั่งอย่างไม่เดือดร้อนใจ ที่ได้รับการยกเว้นทุกเรื่องมาเสมอ

เพราะทั้งเรียนเก่ง ทำงานเก่งและไม่เคยนำเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจอะไรมาให้ตระกูลต้องเสื่อมเสีย

“คนอย่างตาใหญ่เนี่ย ไม่มีทางที่จะทำเรื่องไม่งามแบบนั้นอยู่แล้ว ป้ามั่นใจ” โบกพัดในมือไปมาและยืดอกอย่างภาคภูมิใจ กับหลานชายที่ตัวเองเลี้ยงมากับมือ

มารดาของบัลลังก์เสียหลังจากที่คลอดเขาเพราะตกเลือด เขาก็เลยถูกเลี้ยงมาโดยเหมยลดาที่ยังโสด บวกกับที่เขาเป็นเด็กดีว่านอนสอนง่ายมาเสมอแม้จะชอบเก็บตัวเงียบไม่สุงสิงกับใคร

ทำให้ได้รับการเอ็นดูเป็นพิเศษจากญาติทุกๆ ฝ่าย

“สองมาตรฐานชัดๆ เนอะพี่กลางเนอะ” บันลือว่าอย่างอ่อนใจพร้อมส่ายหัวและหันไปพยักพเยิดกับพี่ชายของตนที่อายุห่างจากเขาไปเพียงสองปี

ปีนี้บรรพตจะอายุครบ 27 ปีเต็ม ส่วนบันลือเพิ่งจะเข้า 25 ปี อายุที่ต่างไม่มากทำให้สองพี่น้องสนิทสนมกันดี

ต่างจากบัลลังก์ที่อายุมากกว่า...ปีนี้เขาจะเข้า 32 ปีแล้ว งานทุกอย่างก็เลยตกอยู่ในความรับผิดชอบของเขามากกว่าน้องๆ ที่แม้จะเรียนจบแล้ว แต่ก็ยังไม่ยอมรับผิดชอบงานอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน เที่ยวเตร็ดเตร่กันไปวันๆ เพียงเท่านั้น

“อะไรกันคะคุณพี่ ผ่านไปทั้งหลายสัปดาห์แล้ว ยังหาตัวคนผิดไม่ได้อีกเหรอคะ” แล้วเสียงที่ไม่น่าภิรมย์สำหรับเหมยลดาก็ดังก้องเข้ามา ตามด้วยเสียงเจื้อยแจ้วของบุตรสาวเพียงคนเดียวของเธอ ที่มีเอกลักษณ์เสมอ

“สวัสดีค่ะคุณป้าดา! พี่ใหญ่! พี่กลาง! พี่เล็ก!” แล้วเธอก็วิ่งไปนั่งข้างๆ บัลลังก์ ชะเง้อมอง I-pad ในมือของเขาอย่างกระตือรือร้น

ตามที่มารดาเสี้ยมสอนมา ว่าให้เอาบัลลังก์เป็นเยี่ยงอย่าง

“ถึงจะหาไม่ได้ แต่ฉันก็ป้องกันไม่ให้มันเกิดอีกได้...และเรียบร้อยดีด้วย”

“ด้วยการเพิ่มยามโดยใช่เหตุ ปิดรั้วเชื่อมที่ควรจะทำมาตั้งนานแล้ว น่ะเหรอคะ?” ว่าเชิงขัน ยิ้มเชิงข่มจนเหมยลดาหุบพัดลงฉับ กำแน่น จนไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไรขึ้นขัด

“มันจะมากไปแล้วนะเหมยแก้วกาญจน์!”

“อะไรกัน มีอะไรกัน...คุณพี่ดา คุณน้องแก้ว” ผู้เข้ามาใหม่ว่าเชิงตกใจ เดินตรงเข้ามาเชิงจะห้ามทัพ

“สวัสดีค่ะคุณพี่เหมยฟ้า” แล้วคนที่ควบคุมอารมณ์ได้เก่งกว่า ก็หันไปยกมือสวัสดีทักทายผู้เป็นพี่สาวด้วยกิริยาอันนอบน้อมและสง่า ตามแบบฉบับคนที่วางตัวดีมาเสมอ

“สวัสดีค่ะคุณป้าฟ้า” และคนที่ถูกเสี้ยมสอนมาอย่างดี ก็หันมากราบทักทายผู้มาใหม่แบบที่มารดาไม่ต้องส่งสายตาบอก

“คุณแม่มาแล้ว ช่วยพวกผมด้วยครับ...พวกผมถูกคุณป้าดาปรักปรำ” บันลือได้โอกาสก็รีบวิ่งเข้ามาโอบเอวมารดา พาไปนั่งใกล้ๆ เพื่อให้เป็นเกราะคุ้มกันให้ตน

“อย่าบอกนะคะ ว่าเรื่องนี้ยังไม่จบอีกน่ะค่ะคุณพี่” หันไปถามพี่ใหญ่ของบ้าน ที่ไม่ได้รับผิดชอบกิจการอื่นใดของครอบครัว นอกจากหอพักนักศึกษาคุณภาพ

ตั้งแต่ที่ มวลเมฆา มณฑลไพศาล ได้เสียชีวิตไปด้วยโรคร้ายเมื่อสองปีก่อน เธอก็ได้รับตำแหน่งรักษาการหุ้นในส่วนของพี่ชายคนโตเอาไว้ รอเวลาที่บุตรชายได้แต่งงานมีครอบครัวเป็นฝั่งฝาแล้วถึงจะโอนหุ้นได้ ตามที่ระบุในพินัยกรรม

“คุณน้องไม่ต้องมาปกป้องลูกชายตัวดีของตัวเองหรอกนะคุณน้องฟ้า หมามันเคยกินขี้..จะไม่ให้คุณพี่สงสัยรึ!”

“น้องก็ไม่ได้ปกป้องนี่คะ แต่เมื่อเด็กไม่ยอมรับและเราเองก็ไม่มีหลักฐาน จะทำยังไงได้ ทำไมคุณพี่ไม่เปิดกล้องวงจรปิดดูละคะ...จะได้รู้ว่าใครที่เดินออกจากบ้านใหญ่ วงจรปิดหน้ารั้วเชื่อมก็มี ดูไม่ได้หรือคะ” เหมยลดาเอามือทาบอก ตกใจที่ตัวเองลืมคิดเรื่องนี้ไป

“นั่นสิ ทำไมพี่ถึงลืมคิดไปนะ”