สร้างรอยยิ้ม(7)

ตังเม talk

พี่วอร์มขับรถพาฉันออกมาจากบริษัท ทางไปบ้านของฉันต้องเลี้ยวไปทางขวา ซึ่งฉันก็บอกเขาและ แต่พี่วอร์มกลับเลี้ยวมาทางซ้าย

"พี่วอร์ม มันไม่ใช่ทางไปบ้านเมนะคะ"ฉันทักท้วงขึ้น

"ฉันไม่ได้ไปบ้านเธอสักหน่อย" สิ้นเสียงพี่วอร์มฉันตกใจหันขวับไปที่คนหน้านิ่ง

"...."ฉันจ้องเขาอยู่ ด้วยความแปลกใจ และตื่นตกใจ เขาจะพาฉันไปไหนกันแน่

"ฉันจะพาเธอไปกินข้าวก่อน"เขาพูดโดยไม่ได้หันหน้ามาที่ฉัน

"แต่ เมยังไม่หิวนะ"

"แต่ฉันหิว แวะกินข้าวแป๊บเดียวจะตายหรือไง"พี่วอร์มสวนกลับมาอย่างไม่สบอารมณ์ อะไรของเขาวะ อารมณ์แปรปรวนมาก วัยทองใช่ป่ะ

ฉันนั่งนิ่งเลย ไม่อยากจะพูดอะไรแล้ว ไม่น่าหลงมานั่งรถเขาเลย ป่านนี้คงถึงบ้านนั่งดูละครตอนหนึ่งทุ่มสบายใจไปแล้ว พี่วอร์มขับมายังที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง เขาเข้าไปจอดรถในห้าง แล้วพอลงจากรถเขาเดินพาฉันออกมาจากห้าง

"อ้าว ไม่ได้จะกินในห้างเหรอ"ฉันถาม

"เปล่า แค่มาจอดรถ ร้านนั้นไม่มีที่จอด"คือพี่วอร์มพาฉันเดินข้ามถนนมาอีกฝั่งหนึ่งซึ่งเป็นร้านอาหารที่เขาจะไปกิน ระหว่างที่รอข้ามถนน พี่วอร์มเอื้อมมาจับมือฉัน ทำให้ฉันสะดุ้งตกใจเงยมองหน้าเขา

"ไม่กลัวรถชนหรือไง"พูดจบ ถนนว่างพอดี เขาก็จับมือฉันข้ามถนนมายังร้านอาหาร

พอมาถึงพี่วอร์มจัดแจงสั่งอาหารของเขาและฉันให้เรียบร้อย

"ที่ฉันสั่ง รับรองเลยว่าเธอได้กินเธอจะชอบแน่ๆ เพราะมันอร่อยมาก"พี่วอร์มเอ่ย ฉันได้แต่นั่งนิ่งมองเขาด้วยความแปลกใจ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยยิ้ม แต่วันนี้เขาพูดเยอะมาก มันราวกับคนละคนกับวันแรกที่ฉันไปทำงานกับเขา

"เธอจ้องหน้าฉันทำไม"พี่วอร์มถาม

"...."ฉันไม่ได้ตอบคำถาม แต่ยังจ้องมองเขาอยู่

"เธอเป็นอะไรหรือเปล่า"เขาถามต่อ

"บอกมานะ แกไม่ใช่พี่วอร์มใช่ไหม แกเป็นใครเข้าสิงพี่วอร์มทำไม"ฉันพูดพลางจับสร้อยที่แขวนพระไว้

"เป็นบ้าอะไรของเธอ ฉันก็เป็นฉัน จะให้เป็นใครล่ะ"พี่วอร์มพูดขึ้นพลางทำเสียงจี๊จ๊ะไม่พอใจ

"ฉันจะพูดในสิ่งที่อยากพูด และไม่พูดในสิ่งที่ไม่อยากพูด"พี่วอร์มตอบกลับมา แต่ฉันไม่เข้าใจที่เขาพูด งอ งูเต็มหัวอีกแล้ว งง

"แล้วเธอชอบแบบไหน?"จู่ๆเขาก็ถามฉัน

"ก็อยากให้พี่พูดมากกว่า แต่จะให้ดี พี่ต้องยิ้มด้วย"

"ฉันไม่ยิ้มมานานแล้ว"พี่วอร์มพึมพำออกมาเบาๆ

"เพราะ..แฟนเก่าของพี่ใช่ไหม"ฉันเอ่ยถามขณะที่เด็กเสิร์ฟเดินถืออาหารใาวางที่โต๊ะ

"อาหารมาพอดี กินเถอะ "พี่วอร์มพูด

อาหารที่พี่วอร์มสั่งมาก็อร่อยจริงแหละ จากที่บอกว่าไม่หิวฉันกินหมดเลย พอกินหมด

พี่วอร์มเรียกเด็กเสิร์ฟมาเพื่อสั่งอาหารกลับบ้านด้วย

"พี่สั่ง ไปฝากที่บ้านเหรอ"ฉันถาม

"เปล่า ฉันไปฝากพ่อแม่เธอ"พี่วอร์มตอบกลับ

"สั่งไปฝากพ่อแม่ เม?"ฉันย้อนถามด้วยความแปลกใจ

"ก็ฉันบอกกับไอ้ลูกค้าคนนั้นว่า สนิทกับที่บ้านเธอ ฉันก็ต้องทำตัวให้สนิทกับครอบครัวเธอจริงๆสิ เดี๋ยวมันจะไม่เชื่อ"พี่วอร์มพูด ต้องขนาดนี้เลยเหรอ บ้าไปแล้ว

"ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้.."

"ต้องสิ ฉันก็อยากจะรู้จักเธอให้มากกว่านี้ด้วย"พี่วอร์มสวน

"เพื่อ.."

"...."พี่วอร์มไม่ตอบแต่เขาเลือกที่จะเดินไปรับอาหารแล้วขำระเงิน

ระหว่างทาง บรรยากาศในรถเงียบกริบพี่วอร์มก็ไม่ได้พูดอะไร ส่วนฉันถึงอยากจะถามอะไรเขามากมายก็ไม่กล้า

"เธอ อยากให้ฉันยิ้ม?" จู่ๆ พี่วอร์มก็พูดโพล้งขึ้นมา ฉันหันขวับไปที่เขา

"..."

"งั้นเธอช่วยมาสร้างรอยยิ้มให้ฉันได้ไหม"พี่วอร์มพูดแล้วหันหน้ามามองฉัน

"พะ พี่วอร์มหมายความว่า.."

"ฉันไม่มีรอยยิ้มมานานตั้งแต่ วาวจากฉันไป แต่เมื่อมาเจอเธอ ถึงแม้จะเป็นเวลาไม่นาน บางครั้งฉันมองเธอฉันก็รู้สึกว่าตัวเองได้เผลอยิ้มออกมา"

"..."ตอนนี้ฉันรู้สึกใบหน้าเห่อร้อน หัวใจดวงน้อยสั่นระริก พอเจอคำพูดของเขาเข้าไปก็ทำให้ฉันอ่อนระทวยไปหมด

"คงจะมีเธอ ที่ทำให้ฉันยิ้มได้ "

"...."

"ฉันรู้สึกว่า ฉันชอบเธอเข้าแล้วตังเม"พี่วอร์มพูดจบ เขาเอื้อมมือมากุมมือฉัน หัวใจของฉันเต้นโครมครามแทบจะหลุดออกมาเสียให้ได้...

????????????

จริงหรือหลอก พี่วอร์ม อย่าแกงน้องนะ