บทที่ 3.3 ขัดใจแม่

โต๊ะอาหารสี่เหลี่ยมขนาดกลาง จัดวางด้วยอาหารเช้าแบบง่ายๆ บัญชาซุกหน้าใบอยู่ใต้หนังสือพิมพ์ธุรกิจตั้งแต่ลงมา จนภรรยาที่นั่งข้างๆ นิ่วหน้าไม่พอใจ

“คุณบัญชาคะ...นี่คุณฟังฉันพูดหน่อยสิ” บัญชาลดหนังสือพิมพ์ลงเมื่อเสียงเนี๊ยบดังหลายครั้ง

“มีอะไรก็ว่ามาคุณปราณีต”

“เรื่องลูกชายเราค่ะ”

“คนไหนล่ะ ตาการหรือตารภ” บัญชายียวนภรรยาเล็กน้อย

“ตาปราการลูกชายตัวดีของคุณนั้นแหละค่ะ วันๆ เอาแต่เที่ยวเตร็ดเตร่ ไม่สนใจงานการแถมยังควงผู้หญิงมากหน้าหลายตาอีก คุณจะไม่เดือดร้อนบ้างเลยหรือคะ”

“ก็ลูกชายเรามันหล่อหน้าตาดีเหมือนพ่อ ยังไงก็ต้องมีสาวๆ มีติดบ้างแหละคุณ” คุณหญิงปราณีตขมวดคิ้วไม่พอใจคำตอบของสามี จนเขาต้องรีบยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบบดบังสายตาที่เข้าเรื่องขางภรรยา

“แล้วคุณจะทำยังไง...บังคับจิตใจลูกมันไม่ดีนะ”

“คุณมีวิธีที่ดีกว่านี้แล้วเหรอค่ะ” บัญชาเม้มปากพูดอะไรไม่ออก เขาเองก็ไม่รู้จะแก้ปัญหาของลูกชายคนโตได้ยัง ร้อยวันพันปีลูกชายคนนี้ก็รักความเป็นส่วนตัวเจ้าสำราญเป็นที่สุด

“นั่นลูกชายตัวดีของคุณมาโน่นแล้ว” สองสามีภรรยาหันมองคนหนุ่มที่เดินเขามาในห้องอาหาร ชายหนุ่มแต่งกายทันสมัยจัดทรงผมสไตล์หนุ่มเกาหลีเรียกได้ว่าสาวๆ เห็นจะต้องกรี๊ดใส่เป็นแน่

“ฮึ จะออกไปไหนอีกล่ะพ่อตัวดี ดูสิใส่น้ำหอมฟุ้งเชียว”

“คุณแม่ครับอย่าประชดประชันผมได้มั้ยครับ” มุมปากย่นของปราณีตกระตุกเล่นน้อย

“แม่ไม่ใช่เพื่อนเลนของแกนะตาการ”

“ครับๆ ผมทราบ”

“งั้นก็ดี พรุ่งนี้เตรียมตัวไว้เลย แม่จะพาแกไปหาว่าที่คู่หมั้น”

“อะไรนะครับคุณแม่” ช้อนที่อยู่ในมือปราการตกลงพื้นทันที่ได้ยินคำพูดของมารดา ชายหนุ่มย้ำทวนอีกครั้ง

“แม่อยากเห็นว่าที่ลูกสะใภ้เต็มทีแล้ว คงจะน่ารักมากทีเดียว”

“ไม่ครับ ถ้าอ้วน ดำ ล่ำ เตี้ย คุณแม่จะทำยังไง”

“เกินไป พ่อแม่เค้าไม่ใช่คนขี้เหล่ อะไรซักหน่อย”

“แต่”

“หยุดพูด แกทำผิดเองนะตาการ ไม่มีสิทธิ์มาคัดค้านอะไรแม่ เพราะแม่เคยให้โอกาสแกแล้ว”

“คุณพ่อครับ” ปราการรีบหันหาตัวช่วย แต่บัญชากลับยกหนังสือพิมพ์ขึ้นอ่านดังเดิม จนลูกชายสลดคอตกไม่รู้จะเปลี่ยนใจมารดาได้ยังไง

“ไม่ต้องหาตัวช่วยหรอกนะตาการ...แล้วเย็นนี้อย่าหนีไปไหนล่ะแกต้องไปงานเลี้ยงกับแม่” แก้วน้ำส้มถูกวางหนักจนน้ำที่อยู่ในแก้วเกือบจะกระเซ็นหก แล้วคุณหญิงปราณีตก็สะบัดลุกออกจากโต๊ะอาหารทันที

ปราการถอนหายใจสามครั้งติดด้วยความเหนื่อยใจ เขายังหาทางออกไม่ได้ว่าจะทำเช่นไรมารดาถึงจะเปลี่ยนใจยกเลิกคำสั่งที่จะให้เขาไปแต่งงานกับลูกสาวเพื่อนสนิทที่เขาเองก็ยอมรับเคยพบเจอตั้งแต่ตอนเด็กๆ แต่ตอนนี้มันผ่านไปนานมาแล้วเธอคนนั้นจะเป็นอย่าง เขาไม่อาจจะรู้ได้ แต่ที่มั่นใจแน่นอนคือผู้หญิงที่ตอบตกลงแต่งงานกับผู้ชายที่ไม่ได้เป็นคนรักกันนั้นคงไม่ใช่ผู้หญิงดีแน่นอน

“คิดอะไรอยู่เจ้าการ” บัญชาเอ่ยถามลูกชายเมื่อเห็นเขาเหม่อออกนอกกระจกรถเป็นเวลานาน

“มีเรื่องเดียวที่ต้องคิดครับคุณพ่อ...ใจคอจะไม่มีใครช่วยผมจริงๆ เหรอครับเนี่ย”

“เอาน่ายังไม่ได้เห็นหน้าค่าตากันเลยแกอย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจสิ”

“คุณพ่อไม่ใช่ผมนี่ครับจะไปรู้สึกอะไร ถ้าเป็นคุณพ่อที่โดนบังคับบ้างจะทำยังไงครับ”

“ฮ่าๆ เจ้าลูกชายถ้าเป็นพ่อนะแม่แกคงจะหักคอพ่อแน่ๆ” บัญชาพูดหยอกล้อให้ลูกชายคลายความเครียด แต่หน้าคมเข้มกลับบึ้งตึงใส่แล้วหันไปสนใจต้นไม้ริมทางเช่นเดิม

“ไม่เอาน่าเดี๋ยวแม่แกเห็นหน้าตาบูดบึ้งขนาดนี้ คงจะบ่นไปสามวันสี่วันแน่ๆ”

“ผมไม่อยากไปเจอยัยผู้หญิงคนนั้นเลยจริงๆ ครับ เป็นคนยังไงก็ไม่รู้คุณพ่อไม่สงสารผมหรือครับ” คำพูดของลูกชายทำให้บัญชาพูดอะไรไม่ออก ใช่เขาไม่สงสารปราการซักนิดเพราะเด็กสาวที่จะมาเป็นลูกสะใภ้คนนี้เขาเคยเห็นอยู่บ่อยครั้งตั้งแต่เด็ก เธอมีจิตใจดีงามเหมือนครอบครัวของเธอทำให้เขาหมดห่วงเรื่องความดีความเหมาะสมไปหมด