บทที่ 3.2 ขัดใจแม่

ดวงตากลมปริ่มเอ่อล้นด้วยหยดน้ำใส หยาดฝนมองดูร่างกำยำของคนที่เธอรักเดินจากไปอย่างไม่มีเยื่อใยอะไรเลย เขาไม่เคยแม้แต่จะพาเธอไปให้ญาติพี่น้องได้รู้จัก ทำอย่างกับว่าเธอเป็นเพียงหญิงข้างทางจะมาหาเมื่อไหร่ก็ได้ ยิ่งคิดมือเรียวที่กำผ้าปูที่นอนก็ยิ่งกระชับแน่นขึ้น หญิงสาวปาดน้ำตาให้แห้งก่อนที่เริ่มจัดแจงกับร่างกายตัวเอง

รถยนต์สีดำคันงามแล่นอย่างรวดเร็วเข้ามาจอดที่ลานกว้างหน้าบ้านหลังใหญ่ เสียงเบรกห้ามความแรงของล้อดังเสียจนสาวใช้ที่ยืนอยู่สะดุ้งสุดตัว ปราการ รีบร้อนเดินลงจากรถทันทีที่เขาดับเครื่องมัน ขายาวเกือบจะก้าวสะดุ้งขั้นบันไดเพราะความใจร้อนของตัวเอง ชายหนุ่มมองซ้ายมองขวาหาคนที่ทำให้เขาหงุดหงิด ดวงตาคู่ดำที่อยู่ใต้กรอบแว่นสายตายาวจ้องมองคนที่ยืนอยู่อย่างเอาเรื่อง

“ว่าไง...กลับบ้านได้แล้วเหรอตาการ”

“ครับคุณแม่” ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ เขาหอบหายใจเล็กน้อยจากการที่เร่งเดินมาหามารดา

“นั่งลงสิ” ปลายหางที่มองลูกชายยิ่งทำให้เขาอึดอัดเพิ่มขึ้นอีก ร่างสูงลดตัวนั่งตามที่มารดาบอก เหงื่อเม็ดเล็ดผุดขึ้นบนใบหน้าคมเข้ม ปราการเบนสายตาหลบเลี่ยงการสบตากับคุณหญิงปราณีต มารดาที่เจ้าระเบียบของเขา

“ไหนลองบอกแม่มาสิ ว่าลูกหายไปไหนมาทั้งคืน แม่โทรไปเป็นสิบสายลูกก็ไม่รับโทรศัพท์”

“อะ เอ่อ ผมอยู่กับเพื่อนครับ”

“เพื่อนสาวหรือว่าเพื่อนชายกันล่ะตาการ แม่บอกแกไปกี่ครั้งแล้วให้เลิกเจ้าชู้ เพราะอีกไม่นาน”

“อีกไม่นานผมจะต้องแต่งงานกับยัยบ้าที่ไหนก็ไม่รู้ที่คุณแม่หามาให้ หน้าตาผมก็ไม่เคยเห็น จิตใจเป็นยังไงคงไม่ต้องพูดถึง ยอมแต่งงานกับคนอื่นง่ายๆ ขนาดนี้ใจคงง่ายไม่มีชิ้นดี” ชายหนุ่มระเบิดคำพูดที่เขาเก็บเอาไว้หลายวันตั้งแต่ที่ได้รับรู้ว่าเขาจะต้องไปแต่งงานกับใครก็ไม่รู้

“นี่ตาการ คนที่แม่เลือกให้นี่ แม่ดูดีแล้วทุกอย่างไม่มีที่ติ”

“แต่ผมไม่ได้รัก”

“อยู่กันไปก็รักกันเองนั่นแหละ”

“มันโบราณมากครับแม่ ปีนี้มัน 2012 แล้วนะครับไม่มีใครเค้าคลุมถุงชนกันหรอก”

“ก็แม่นี่ไงที่ยังทำอยู่”

“แม่ครับ” เสียงขบกรามอย่างเหลืออดของปราการดังขึ้น ชายหนุ่มไม่พอใจอย่างมากที่มารดาเล่นบังคับจิตใจเขาขนาดนี้

“แม่ครับได้โปรดเถอะครับ ผมเป็นลูกแม่นะครับทำไมลงโทษผมแบบนี้ล่ะ”

“เพราะแกเป็นลูกแม่น่ะสิ แม่ถึงต้องเลือกสิ่งดีๆ ให้แก”

“จะให้ผมทำยังไงครับแม่ ผมถึงจะไม่ต้องแต่งงานกับยัยอะไรนั่น”

“มันสายไปเสียแล้ว แม่บอกแกแล้วไงว่า เมื่อแกหยุดที่จะเที่ยวเตร่เกลือกกลั้วผู้หญิงชั้นต่ำแบบนั้นไม่ได้ แม่ก็จะจัดการตามแบบของแม่เอง แล้วแกก็ทำไม่ได้จริงๆ”

“อะ เอ่อ โธ่ แม่ครับผมแค่เผลอไป”

“เผลอไปถึงห้าครั้งในเดือนนี้ เยี่ยมมากลูกรัก ไม่มีคำแก้ตัวอะไรทั้งนั้นแม่ไม่ฟัง” ปราการย่นคิ้วชนกันพร้อมเบ้ปากเมื่อเขาไม่สามารถี่เถียงมารดาได้

“อ่อ อีกไม่กี่วันแม่จะพาแกไปดูตัวว่าที่ภรรยา” พูดจบคุณหญิงปราณีตก็สะบัดใบหน้าที่ย่นเล็กน้อยใส่ลูกชายคนโตแล้วลุกเดินออกไป ปล่อยให้คนจนปัญญานั่งกุมขมับอยู่ที่เดิม

คุณหญิงปราณีต วิทยาไวยนนท์ ไฮโซสูงวัยกำลังกลัดกลุ้มอย่างหนักเมื่อลูกชายหัวแก้วหัวแหวนนอกลู่นอกทาง คว้าสาวน้อยสาวใหญ่มาควงไม่ซ้ำหน้าแถมยังมัวเมาสุราเป็นว่าเล่น หัวอกคนเป็นแม่จึงต้องหาทางจัดการกำราบให้ชายหนุ่มจอมเจ้าชู้หยุดพฤติกรรมไม่ดีเสียที นางขอความช่วยเหลือจากเพื่อนรุ่นน้องที่รู้จักกันมากว่าสามสิบปี และยังเป็นลูกหนี้รายใหญ่ที่นางไม่เคยทวงเงินเลยสักครั้ง ทั้งคู่สนิทสนมกันมากและเคยช่วยเหลือซึ่งกันและกันอยู่บ่อยครั้ง ก่อนที่คุณหญิงปราณีตจะย้ายถิ่นฐานบ้านเกิดตามสามี นางเคยให้สัญญากับเพื่อนรักว่าถ้ามีทายาทเมื่อไหร่จะ นางยินยอมให้ทายาทของทั้งสองบ้านแต่งงานอย่างไม่มีข้อแม้ เวลาผ่านไปยี่สิบปีนางไม่เคยลืมเรื่องที่สัญญาเอาไว้เลย เพียงแต่ว่ายังไม่ถึงเวลาที่สมควร จนปราการลูกชายสุดที่รักก่อเรื่องให้ต้องปวดหัวทุกวัน สาวๆ ที่เขาควงนั้นไม่เคยซ้ำหน้า หนำซ้ำยังไม่เอางานเอาการ เที่ยวเตร่ดื่มเหล้าเมายาจนคุณหญิงปราณีต กลุ้มอกกลุ้มใจต้องหาวิธีจัดการลูกชายคนนี้เสียใจ

สิบวันก่อนหน้านี้คุณหญิงปราณีต ติดต่อกับเพื่อนรักที่ห่างหายไปนาน นางต้องการความช่วยอย่างมากเพราะเพื่อนรักคนนี้ไม่เคยทอดทิ้งยามที่มีปัญหา และนางก็เคยช่วงเหลือเยียวยาครอบครัวของเพื่อนเอาไว้มากมาย สิ่งที่คุณหญิงปราณีตต้องการก็คือ เจ้าสาวที่สำหรับลูกชายตัวแสบ นางคิดว่าถ้ามีใครมาคอยควบคุมดูแลลูกชายของนางคงจะไม่นอกลู่นอกทางเช่นทุกวันนี้ ลูกสาวของเพื่อนรักมีตั้งสองคน คงมีคนใดคนหนึ่งปรามชายหนุ่มได้แน่นอน