Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
บทที่ 2.2 ชายในฝันของสาวๆ
บ้านวิทยาไวยนนท์เปิดรับเจ้านายของบ้านในรุ่งสางของวันใหม่ สาวใช้รีบกุลีกุจอมาต้อนรับถือข้าวของเอกสารที่เขาหอบมาจากที่ทำงาน แสงไฟสลัวที่เปิดทิ้งไว้ในห้องโถงทำให้คนหนุ่มหยุดชะงัก
“กลับมาแล้วเหรอพ่อตัวดี” คุณหญิงปราณีตเอ่ยถามด้วยเสียงแหบแห้งจากการอดนอน
“คุณแม่...ทำไมไม่เข้านอนล่ะครับ”
“ถ้านอนจะรู้เหรอว่าพ่อตัวดีกลับบ้านกี่โมงกี่ยาม...แล้วนี่อะไร กลิ่นเหล้าหึ่งเชียว” ปราการถอยกลับไปตั้งหลักสามก้าว
“โธ่ นิดหน่อยครับแค่สังสรรค์”
“สังสรรค์...แล้วรอยลิปสติกพวกนี้ล่ะมันคืออะไร อธิบายมานะตาการไม่อย่างนั้นเห็นดีแน่ๆ” ปราการสะดุ้งโหยงเขาไม่ทันได้สังเกตรอยลิปสติกที่หน้าอกเสื้อเลย ดวงตาคมเข้มหลุบมองพื้นหาคำตอบให้มารดาแต่เขาก็ต้องจนมุม
“คุณแม่ครับ ผมเป็นผู้ชายยังไงมันก็ต้องมีบ้าง” ชายหนุ่มรีบออดอ้อนมารดา
“เรื่องดื่มแม่ไม่ว่า แต่เรื่องแก้ผ้าแม่ไม่ยอม จำไว้นะอย่าให้แม่รู้ว่าแกนอกลู่นอกทางอีกครั้ง แม่จะจับแกใส่ตะกร้าล้างน้ำแล้วยกให้ลูกสาวเพื่อนแม่คนใดคนหนึ่ง” คำประกาศิต เฉียบขาดของนางดังก้องในโสตประสาทของลูกชาย เขาตกใจทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยืนมองคนสูงวัยที่สะบัดหน้าเดินจากไป
“โธ่คุณแม่นะคุณแม่”
เช้าวันรุ่งขึ้นคุณหญิงปราณีตก็ตั้งหน้าตั้งตาเมินใส่ลูกชายคนโตด้วยความน้อยใจ นางเลี้ยงดูมาอย่างดีแต่ชายหนุ่มกับมีนิสัยรักสนุกเที่ยวเตร่ไปเรื่อยสร้างปัญหาให้นางปวดหัวไม่เว้นแต่ละวัน โดยเฉพะเรื่องสาว
“คุณแม่ครับ...อย่าทำหน้าแบบนี้สิครับ”
“...” คนสูงวัยตักอาหารเข้าปากไม่สนใจลูกชาย
“เป็นอะไรกันอีกแม่ลูกคู่นี้ งอนกันได้งอนกันดี...คุณก็โตแล้วนะคุณหญิง”
“นี่ถ้าคุณจะเข้าข้างลูกชายก็หุบปากไปเลยฉันไม่อยากฟัง” บัญชาถึงกลับต้องหาอะไรเข้าปากเพื่อไม่ให้ศรีภรรยางอนเขาอีกคน
“คุณพ่อ”
“ช่วยตัวเองเถอะเจ้าการ...พ่อไม่อยากนอนนอกห้องนะจะบอกให้” ปราการเบ้ปาก เมื่อบิดาก็ช่วยเขาไม่ได้ แต่ชายหนุ่มไม่มีทางให้มารดาคลุมถุงชนเด็ดขาด
“คุณแม่ครับ...ผมรับรองว่าไม่มีเรื่องแบบนี้แล้วครับ” เขาบอกมารดาเสียงหนักแน่น
“งั้นเหรอ แม่จะรอดูแลกันนะ...ไม่รู้ท่าดีที่เหลวหรือเปล่า”
“ไม่ครับผมเอาจริง” ชายหนุ่มยิ้มกว้างเรียกความมั่นใจให้ตัวเอง
“หลีกไปนะ”
“เข้าไม่ได้ค่ะ”
“การขา...การ” เสียงสูงแสบแก้วหูที่ประสานกันเรียกชื่อลูกชายเจ้าของบ้านทำเอาปราการสำลักกาแฟที่เพิ่งจิบเข้าไป เขามองใบหน้าดุดันเอาเรื่องของมารดาแล้วอ้าปากค้าง
“การขา...ออกมาสิคะการ”
“ฮึ ขาดคำมั้ยคะคุณบัญชา”
ปราการรีบลุกพรวดออกมาห้ามปรามกวางสาวทั้งสามคนที่แวะเวียนมาหาเขาถึงบ้านอย่างถูกเวลา สาวสวยหุ่นสะบึมทั้งสามยืนนิ่วหน้าน้อยใจชายหนุ่ม แต่ละคนแต่งกายอวดทรวดทรงองค์เอว เนินอกอวบอิ่มล้นทะลักจนเขาอึกอักไม่รู้จะไล่หรือจะหลง
“การขาลิลลี่คิดถึงจะแย่แล้วนะคะ”
“ว๊าย แพนเค้กคิดถึงมากกว่าค่ะการ” สาวคนที่สองใช้สะโพกกระแทกให้สาวคนแรกหลีกพ้นทาง
“ไม่จริงค่ะ วินนี่ต่างหาก จุ๊บที่รักคิดถึงจังเลย”
“ปล่อยนะ อย่ามายุ่งกับการของฉัน” เกิดการชุลมุนวุ่นวายจนปราการทำอะไรไม่ถูก กวางสาวทุบตีจิกกัดกันเพื่อแย่งเขา ถ้าเป็นวันก่อนเขาคงดีใจแต่นี้มารดาเพิ่งกำราบมาหยกๆ
“พอเถอะครับ”
“หยุด” เสียงเฉียบคมดังสนั่นจนทั้งสามชะงักมือที่ตีกันพัลวัน
“ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้” คุณหญิงปราณีตเป็นฝ่ายห้ามศึกครั้งด้วยตัวเอง
“คุณแม่ขาสวัสดีค่ะ” กวางสาวประสานเสียงกันทักทาย แต่นางกลับเมินใส่
“ตาการ แม่บอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่ให้คบผู้หญิงพวกนี้ ดูสิแต่ละคนไม่มีเงินซื้อเสื้อผ้าใส่ ปิดอะไรไม่มิดแล้วนังหนู”
“ว๊าย”
“ออกไปให้หมด...แล้วอย่าให้แม่รู้นะว่าแกแอบไปหาผู้หญิงสามคนนี่”
“ยังจะมายืนอยู่อีก...ตาการเข้าบ้านเดี๋ยวนี้” ปราการอึกอักไม่อยากเข้าบ้านเพราะเสียดายสาวๆ ที่เขาเชยชม
“ยังอีก เข้าบ้าน”
“การขา”
“ลำดวนส่งแขก” สาวใช้รีบทำตามที่เจ้านายสั่งทันที
หลังจากถูกมารดาห้ามโน่นห้ามนี่ ชายหนุ่มอึดอัดไม่น้อยเขาเดินวนไปเวียนมาอยู่ในห้องนอนจนจะหมดวันก็ยังหาทางออกไม่ได้ ความใจแข็งของมารดาเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนที่นอนสั่นพอดีชายหนุ่มแสยะยิ้มทันที
“ฮัลโหลว่ายังครับหยาด”
“คิดถึงการจะแย่แล้วค่ะ”
“ผมก็คิดถึงคุณ”
“จริงเหรอคะงั้นออกมาหาหยาดนะคะการ” ปราการลังเลกับคำเชิญชวน
“การขามีปาร์ตี้เล็กๆ ที่ห้องหยาดค่ะ”
“ผมไปไม่ได้จริงๆ อะ เอ่อ พอดีมีธุระกับคุณแม่”
“โธ่ การ”
“จริงๆ ครับถ้าขัดใจเนี่ยคุณแม่โกรธแย่เลย เดี๋ยวพาลโกรธหยาดด้วยนะครับ” ปราการรีบหาทางปฏิเสธอย่างเสียดาย
“จริงด้วยค่ะ เสียดายจังเลย แต่คราวหน้ายังมีการห้ามพลาดนะคะ”
“ครับที่รักคราวหน้าไม่พลาดแน่” ปลายสายวางลงแล้วปราการถึงกลับกระโดดขึ้นไปบนเตียง เขาทุบที่นอนอย่างหงุดหงิดอึดอัดใจที่ถูกมารดากักขัง
“ตื๊ด ตื๊ด” เสียงโทรศัพท์สั่นอีกครั้ง แต่ชื่อที่ปรากฏไม่ใช่สาวสวยคนไหน
“ฮัลโหล”
“โฮ เสียงแบบนี้โดนแม่เล่นงานมาแน่ๆ”
“อย่ารู้ดีไปหน่อยเลยน่าเจ้ารภ”
“ครับพี่ชาย...ผมโทรมาผิดเวลาจริงๆ”
“มีอะไรก็ว่ามาก่อนที่ฉันจะอาละวาดใส่แก” คนปลายสายเบ้ปากทันที
“ฝากบอกคุณแม่ด้วยนะครับว่าผมยังไม่กลับตอนนี้”
“อะไรนะ นี่ครั้งนี้ไปนานแล้วนะ งานที่ออฟฟิตแกฉันเคลียร์ให้ทุกวันเลย”
“ฝากหน่อยน่าพี่การ...แล้วจะหิ้วยาโดปไปฝาก”
“ฮึ แล้วแกจะกลับเมื่อไหร่...ฮัลโหลๆ เจ้ารภ แกจะกลับเมื่อไหร่ ตื๊ดๆ” ยังไม่ทันจะรู้เรื่องว่าน้องชายคนเดียวของเขาจะกลับถึงประเทศไทยเมื่อไหร่ สายก็ตัดไปแล้วยิ่งทำให้ปราการหงุดหงิดมากขึ้นเพราะเขาไม่มีตัวช่วยในการรับมือมารดาเลย
“โธ่เว้ยไอ้น้องบ้า...นึกจะวางก็วางไม่ช่วยอะไรฉันเลย”
“บ่นอะไรตาการ” เสียงคุณหญิงปราณีตดังมาจากหน้าประตูที่ปิดสนิท ปราการสะดุ้งเฮือก
“ปะ เปล่าครับ ผมเปิดทีวีครับคุณแม่”
“ฮู โล่งอก” ชายหนุ่มลูบหน้าอกตัวเองเมื่อมารดาไม่ได้ยินที่เขาคุยโทรศัพท์
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
