บทที่ 5 หน้าอกอันบริสุทธิ์ผุดผ่องของฉันมีมลทินซะแล้ว 2

[บันทึก: เป้]

ต่อให้ไม่ได้ส่องกระจก แต่ผมก็สามารถรู้ได้อย่างแจ่มแจ้งว่าที่แก้มข้างขวาของผมตอนนี้ต้องมีรอยแดงเป็นรูปฝ่ามือครบทั้งห้านิ้วอยู่แน่ๆ ผมมั่นใจเป็นอย่างมาก ยิ่งอาการชาไปทั้งแก้มก็ยิ่งเป็นตัวช่วยยืนยันได้ดีทีเดียว

ยัยเด็กแสบไม่ยอมฟังผมอธิบายอะไรก็ตบผมหน้าหันแล้ววิ่งขึ้นห้องไปทันที ไอ้ผมนี้ก็ได้แต่ยืนไว้อาลัยให้ตัวเองอยู่หลายนาที กะเอาไว้ว่าพรุ่งนี้ค่อยเคลียร์กันทีเดียว แต่ที่ไหนได้แม่คุณเขายังอุตส่าห์ลืมกระเป๋าสะพายไว้ในรถผมอีก เมื่อกี้ที่วิ่งไปตัวเบาลืมของเอาไว้ก็ยังไม่รู้ตัวอีก

เพราะงั้นผมที่เจ็บไปทั้งแก้มกับต้องหอบหน้าหล่อๆของตัวเอง มายืนกดกริ่งอยู่หน้าห้องผู้ที่ลงมือทำร้ายผมอย่างเหี้ยมโหดในตอนนี้

ดูเอาเถอะครับทั้งที่ผมตั้งใจจะทำความดีแท้ๆแค่จะช่วยถอดสายคาดเบลท์ให้ยังมีจังหวะนรกมาทำให้ความน่าเชื่อถือของผมลดลงในสายตายัยตัวเล็กนี้อีก

หวังเป็นอย่างยิ่งว่าตอนที่เธอเปิดประตูมาคงจะไม่ได้ถือปืนยืนรอยิงผมหรอกนะครับ

[จบบันทึก: เป้]

"ส่งกระเป๋ามาให้หวาย"

คำแรกที่ออกมาจากปากคนตรงหน้า พร้อมกับที่เธอเอื้อมมือมาหมายจะดึงกระเป๋าของเธอกลับไปจากผม หลังจากได้กระเป๋าคืนไปแล้ว เธอก็คงจะรีบปิดประตูใส่หน้าผมทันทีแน่

ซึ่งแน่นอนว่าไหนๆก็ไหนๆแล้วยังไงคืนนี้ผมกับหวายก็ต้องคุยต้องเคลียร์กันให้รู้เรื่อง

"พี่จะคืนกระเป๋าให้หวายหลังจากที่เราคุยกันเข้าใจแล้วเท่านั้น" เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียจริงจัง มือก็ดึงยื้อกระเป๋าถือเอาไว้แน่ๆเพื่อไม่ให้ยัยตัวเล็กนี่ดึงเอากระเป๋าจากมือเขากลับไปได้

"หวายไม่คุยค่ะ ทำไมหวายต้องคุยคะ"

"ก็เพราะว่าเรากำลังเข้าใจพี่ผิดไง ถึงต้องคุยกัน"

"หวายว่า หวายเข้าใจถูกแล้วค่ะ"

"จะถูกได้ไง ก็ในเมื่อความจริงมันไม่ได้เป็นแบบที่เราเข้าใจเลย" เขาเอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง

"หวายไม่คุยกับพี่แล้ว ถ้าพี่ไม่คืนกระเป๋า หวายไม่เอาแล้วก็ได้ค่ะ" เธอบอกอย่างเหลือทน ก่อนคิดจะปิดประตูห้อง

เมื่อเห็นแบบนั้นแน่นอนว่าเป้ไม่ปล่อยให้หวายหนีกลับเข้าห้องได้ง่ายๆ เขาจึงดึงประตูห้องของหวายเอาไว้และแน่นอนว่าผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างหวายย่อมสู้แรงเขาไม่ได้อยู่แล้ว

หลังจากนั้นเขาก็กระชากให้ประตูเปิดออกในที่สุดและแทรกตัวเขามา ในห้องของหวาย แถมปิดประตูให้เสร็จสรรพ

"พี่เป้เข้ามาทำไม ออกไปเลยนะ" เธอไล่คนตัวสูงทันที แต่ร่างสูงก็ดู ไม่ได้จะสนใจเสียงไล่ของเธอเลย เขาเดินไปนั่งบนโซฟากลางห้อง

"มานั่งคุยกันดีๆก่อน คุยเสร็จพี่ก็จะไป" เขาพูดพลางตบโซฟาข้างๆ

"ก็บอกว่าไม่คุย ไม่คุยไงคะ ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ ลุกเลยค่ะ" หวายเดินเข้าไป ดึงพี่เป้ให้ลุกขึ้น แต่ดึงยังไงอีกฝ่ายก็ยังไม่ขยับเลย มีเพียงเธอนี่แหละที่เริ่มจะหมดแรงแล้ว จึงทุ่มแรงทั้งหมดเพื่อหมายจะดึงเขาให้ลุกขึ้นมา

ทว่าเมื่อฉันออกแรงดึง ครั้งนี้พี่เป้ไม่ใช่แค่ขืนตัวเอาไว้ แต่กลับออกแรงดึงฉันเช่นกัน ทำให้ฉันที่แรงน้องกว่าเขามากไม่สามารถต้านแรงดึงของเขาได้ จึงได้ถูกดึงไปตามแรงดึงของเขาทั้งตัว

ฉันถลาล้มลงไปทับพี่เป้ทั้งตัว เท่านั้นยังไม่พอ

ริมฝีปากของฉันกับพี่เป้ก็กระแทกเข้าหากันอย่างแรง แรงจนฉันรู้สึกชาไปทั้งริมฝีปาก