บทที่ 3 "พี่ขออุ้มเราไปนะ 2"

ก่อนจะแสดงยังพอมีเวลาอีกหน่อย หวายจึงออกมาเข้าห้องน้ำ แต่แล้วความบังเอิญกับเล่นตลก เพราะเธอกับเจอกับหวานที่ห้องน้ำพอดี

โดยที่อีกฝ่ายคุยโทรศัพท์อยู่ที่กระจกล้างมือ ส่วนตัวเธอนั้นอยู่ในห้องน้ำห้องในสุดจึงได้ยินบทสนทนาของหวานได้อย่างชัดเจน

“แกใกล้จะถึงรึยัง ฉันมารอตั้งนานแล้วนะ”

“ฉันคนเดียวไม่กล้าเข้าไปทักพี่เขาหรอก”

“ก็ใช่ฉันอยากได้พี่เขาเป็นแฟน แต่ช่วงแรกๆก็ต้องทำตัวไร้เดียงสาหน่อยไม่ใช่เหรอ”

“แกรีบมาช่วยฉันก็แล้วกัน ใช่ร้านเหล้าเดียวกับที่เอ็มทำงานอยู่นั่นแหละ”

“แล้วไง ก็เลิกกันไปแล้ว และได้ยินว่าพี่เขาก็จะมาร้านนี้ จะให้ฉันปล่อยโอกาสนี้ไปเพราะเอ็มน่ะเหรอ ไม่ใช่เรื่องป่ะ”

รอจนกระทั่งหวานเดินออกไปแล้ว หวายถึงได้ออกมาจากห้องน้ำ เมื่อครู่จากที่เธอได้ฟังยัยเด็กหวานคนนี้ไม่ธรรมดาเลย ทำเอ็มเสียใจขนาดนี้ตัวเองกลับไม่มีท่าทีเสียใจเลย ทั่งยังวางแผนจับคนใหม่อีกในที่เอ็มอีก เด็กคนนี้ชักจะเกินไปแล้ว

ดีแล้วที่เอ็มหลุดพ้นจากหวานมาได้ ไม่รู้ว่าที่ผ่านมาเอ็มโดนสวมเขาไปเท่าไหร่แล้ว นึกแล้วก็อดจะสงสารเอ็มไม่ได้

“เอ็ม เอาไว้ถ้าพี่มีโอกาสพี่จะแก้แค้นให้เราเอง” เธอเอ่ยกับเงาสะท้อนตัวเองในกระจกอย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะและก็ดูเหมือนว่าโอกาสจะมาถึงเธอได้อย่างเร็วมากเพราะผู้ชายที่ดูเหมือนยัยเด็กหวานอยากจะได้นักหนา กลับไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นพี่เป้ พี่ชายของยัยแป้งนั่นเอง

เที่ยงคืนกว่าแล้ว ลูกค้าในร้านทยอยกลับออกไปจนตั้งแต่เที่ยงคืน จนตอนนี้เหลืออยู่สองสามโต๊ะที่ยังไม่กลับ เพราะถึงแม้ร้านจะงดขายเหล้าตั้งแต่เที่ยงคืนเป็นต้นไปแต่ก็เปิดบริการจนถึงตีหนึ่ง ระหว่างนี้ลูกค้าก็สามารถนั่งชิวกันต่อได้จนกว่าจะถึงตีหนึ่ง

พวกหวายที่ร้องเพลงเสร็จตั้งแต่ห้าทุ่มครึ่ง คืนนี้ก็นั่งดื่มต่อเป็นเพื่อนเอ็มกันทั้งวงโดยมีพี่เคเจ้าของร้านเป็นเจ้ามือ

ในร้านตอนนี้เปิดเพลงคอลเบาๆ ทุกคนในวงรวมถึงตัวเธอเองก็จิบ เหล้าชิวๆจะมีก็แต่เอ็มเท่านั้นที่ซัดเหล้าลงคอแทบเป็นแทบตาย ยิ่งหลังจาก เลยเที่ยงคืนมาแล้วน้องมันยิ่งยกดื่มๆ คงเป็นเพราะทนเห็นภาพบาดตาบาดใจ ไม่ไหว จึงตั้งใจกระดกเหล้าแบบนี้

พวกเธอทั้งวงดื่มกันไปก็หันไปมองทางด้านโต๊ะน้องหวาน ฉันกับพี่ๆ ในวงใช้สายตาสื่อสารกันให้ดูน้องน้ำหวานที่กำลังร่างเริงสุดขีดไม่มีท่าที เสียใจใดทั้งสิ้น

ดูเหมือนโต๊ะนั้นก็กำลังจะเตรียมกลับแล้วเช่นกัน เพราะทุกคนลุก ออกมาจากโต๊ะหมดแล้ว

ทางโต๊ะนั้นนอกจากน้องหวานก็มีเพื่อนผู้หญิงด้วยอีกสองคนซึ่งเธอ ไม่รู้จัก แล้วก็จะเป็นพี่เป้ พี่ไอซ์ พี่ช้างเพื่อนพี่เป้ ซึ่งเธอก็พอจะคุ้นหน้าคุ้นตา กันเป็นอย่างดี อีกไม่นานพวกเขาก็จะต้องเดินผ่านโต๊ะของพวกเธอ

หวายเผยยิ้มกว้างออกมาเมื่อคิดอะไรได้ เธอลุกขึ้นทำทีเป็นจะเดิน ออกไปจากโต๊ะ ด้วยท่าทีซวนเซ จนพี่เค และพี่ๆในวงหันมามองเธออย่าง สงสัย แต่เธอก็ไม่ได้เอ่ยบอกอะไร ทำเพียงแค่หันไปกระพริบตาส่งซิกให้ พวกเขาครั้งหนึ่งเท่านั้นก่อนจะเดินต่อไปอย่างซวนเซเต็มที

“หวาย เป็นอะไรไหม”

น้ำเสียงเข้มที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดีดังขึ้นจากเบื้องหลัง ก่อนจะตามมาด้วยวงแขนแกร่งที่เข้ามาโอบไหล่ของเธอเอาไว้เพื่อประคองไม่ให้เธอล้มลงไป

เธอทำทีเหมือนคนเมาที่เริ่มไร้สติ เอียงทั้งตัวเข้าไปซบเขาเองไว้ ก่อนจะค่อยๆทำทีเงยหน้ามองใบหน้าเจ้าของแขนแกร่ง

“พี่เป้เหรอคะ”

“ใช่ พี่เอง ทำให้เราดื่มจนเมาขนาดนี้เนี้ยหวาย

“ดื่มเพลินไปหน่อยค่ะ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงเชื่องช้า พลางส่งยิ้มกว้าที่เธอไม่เคยจะส่งให้เขาสักครั้งในตอนปกติ

“พี่ว่าเพลินไปมากเลยล่ะ แบบนี้ไม่หน่อยแล้วมั้ง”

“นิดหน่อยค่ะ นิดหน่อย หวายยังดื่มได้อีกมากเลยด้วย ให้โชว์ดื่มให้พี่ดูยังได้เลย” เธอพูดออกมาอย่างติดตลก ทำทีท่าเป็นคนเมาขั้นสูงสุด

“สภาพนี้แล้ว เรายังจะมาพูดดีอีก ไปเถอะเดี๋ยวพี่พาเรากลับคอนโดเอง”

“โอเคค่ะ โอเค โอเค” เธอพูดพลางพยักหน้าขึ้นลงหลายครั้ง

“ไอ้ไอซ์ ไอ้ช้าง กูกลับก่อนนะ”

พี่เป้หันหลังไปบอกเพื่อนสนิททั้งสองคนของพี่เขา เหมือนกับพวกหวานและเพื่อนผู้หญิงอีกสองคนที่ตามมาด้วยไม่ได้อยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ

“แล้วที่พวกเราจะไปขับรถชมวิวกันต่อล่ะคะพี่เป้”

“นั่นสิคะ พวกเราตกลงกันไว้แล้วแต่ๆ”

“จริงด้วยค่ะ พี่เป้จะทิ้งพวกเราไปแบบนี้ได้ยังไงคะ”

“ถ้าพวกน้องอยากไปกันต่อ ก็ไปต่อกับพวกไอ้ช้างเลยครับ พี่ไม่ได้บอกว่าจะไปด้วยตั้งแต่แรกแล้ว” พี่เป้เอ่ยบอกพวกนั้นอย่างรำคาญ

เธอเห็นว่ายัยหวานแอบหน้าเสียไปเลยด้วยซ้ำ ก่อนหน้านี้คงคิดว่าคืนนี้ยังไงก็คงต้องได้อยู่กับพี่เป้แน่ๆ แต่โทษทีนะจ๊ะน้องหวานพี่มั่นหน้ากับนิสัยน้องมากค่ะ คงจะปล่อยให้เป็นแบบนั้นไม่ได้

“แล้วถ้าพวกเราแวะไปส่งพี่หวายก่อนแล้วค่อยไปต่อกัน แบบนั้นได้ไหมคะพี่เป้” เป็นหวานที่เอ่ยขึ้นมาต่อด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูแล้วน่าสงสารทีเดียว “หรือไม่พี่เป้ส่งพี่หวายให้พวกเพื่อนพี่เขาเถอะค่ะ พวกพี่เขาคงดูแลพี่หวายเองพี่เป้อย่าทิ้งพวกเราเลยนะคะ” หวานเอ่ยต่อเสียงดัง และชี้ไปทางโต๊ะใกล้ๆที่มีพี่เคและเพื่อนๆในวงดนตรีของฉันนั่งกันอยู่

ถ้าเป็นปกติพวกเขาคงเขามาพาฉันออกไปนานแล้ว ถ้าไม่ติดว่าก่อนมาฉันส่งซิกให้รับรู้กันอยู่ก่อนแล้ว อีกอย่างทั้งโต๊ะรู้ดีฉันดื่มไปแค่ไม่กี่แก้ว ไม่มีทางเมาแน่ นอกจากว่าฉันจะทำเป็นเมาเอง

“น้องหวานปล่อยไอ้เป้มันไปเถอะครับ เดี๋ยวพวกพี่สองคนไปกับน้องๆเอง”

“ใช่ๆ นั่นน้องหวายนะมันจะทิ้งได้ไง ต่อให้มันต้องเลือกก็คงเหลือน้องหวายอย่างไม่ต้องสงสัย”

พี่เป้ปล่อยให้พี่ไอซ์กับพี่ช้างกันพวกหวานเอาไว้ ก่อนจะประคองเธอเดินออกมาจากตรงนั้น ทว่าเดินประคองกันมาได้ไม่กี่ก้าวพี่เป้ก็ก้มลงมาถามเธอ

“พี่ขออุ้มเราไปนะ”

สงสัยฉันจะแกล้งเดินเซไปสมจริงไปหน่อย จนพี่เป้เหนื่อยล่ะมั้ง เขาถึงขนาดจะอุ้มฉันไปให้จบๆแบบนี้ แต่ก็ดีไปอย่างจะได้แกล้งยัยน้องหวานให้ โมโหจนตายไปซะ

“ค่ะ”

หลังจากที่ฉันตอบตกลงพี่เป้ก็อุ้มฉันขึ้นท่าอุ้มเจ้าหญิง ทำให้เวลานี้ใบหน้าของฉันและเขาใกล้กันมาก ฉันโอบรอบคอเขาไว้และซุกหน้าเข้ากับซอกคอของเขา

เวลานี้พวกเราแนบชิดกันมาก มากเท่าไหร่นะเหรอ มากจนยัยหวานกับเพื่อนของตัวเองพากันกรีดร้องออกมาเลย

สมใจ สะใจ อิหวายนัก