บทที่ 2 “พี่ขออุ้มเราไปนะ1”

บทที่ 2

“พี่ขออุ้มเราไปนะ”

ร้านเหล้าไม่ไกลจากมหาลัยเท่าไหร่นัก เป็นที่ที่ฉันเลือกที่จะรับงานร้องเพลงตั้งแต่เข้าเรียนปีหนึ่ง

พี่เจ้าของร้านเองก็เป็นศิษย์เก่าในมหาลัยเดียวกันกับฉันเอง จะว่าไปฉันก็ร้องเพลงให้ที่ร้านปีนี้ล่วงเข้าปีที่สามแล้ว ฉันมาร้องเพลงที่ร้านอาทิตย์ละสามวันเท่านั้นเพื่อไม่ให้กระทบต่อการเรียนของตัวเอง

ประจวบเหมาะกับที่ร้านเองก็มีนักร้องผู้ชายอีกคนหนึ่งซึ่งก็เป็นเด็กมหาลัยเดียวกันกับฉันเช่นกันร้องอยู่ด้วย พวกเราเลยสลับเปลี่ยนเวรกันได้สะดวก อย่างเช่นวันไหนใครติดงานของคณะหรือมีงานสำคัญของคณะต้องอยู่ดึกก็เปลี่ยนเวรงานกันได้

วันนี้เป็นเวรของฉันที่ต้องไปร้องเพลงที่ร้านในคืนนี้ ดูจากที่ผ่านมาแล้ววันแรกในการเริ่มต้นสัปดาห์อย่างนี้คนที่มาเที่ยวคงไม่เยอะมากเหมือนวันหยุดสุดสัปดาห์ เผลอๆวันนี้เธออาจโชคดีได้นั่งดื่มนิดหน่อยก่อนกลับบ้านกับพวกพี่นักดนตรีที่เล่นด้วยกัน

นึกถึงการดื่มก็อดเปรี้ยวปากขึ้นมานิดหน่อยไม่ได้ สักพักแล้วที่เธอห่างหายจากการดื่ม เพราะช่วงเดือนก่อนวิชาเรียนค่อนข้างจริงจัง เพียงแค่ร้องเพลงและตรงกลับห้องก็เหนื่อยพอแล้วจึงไม่ได้อยู่สังสรรค์ต่อ ซึ่งถือว่าเป็นการผิดต่อพี่เคเจ้าของร้านมาก ก็ในเมื่อสามารถกินเหล้าฟรีได้กับไม่ยอมกินให้คุ้ม

“พี่หวายวันนี้สวยจังครับ” เป็นเอ็มมือกีตาร์ประจำร้านที่เป็นคนเอ่ยชมเธอขึ้นมาทันทีหลังจากที่เธอก้าวเข้ามาในห้องพักนักดนตรีเพื่อเตรียมตัวขึ้นเวที

“พี่สวยทุกวัน เอ็มต้องพูดให้ถูกสิ” เธอเอ่ยก่อนจะเดินผ่านเอ็มไปนั่งลงที่โซฟา

เอ็มเป็นเด็กปีหนึ่งของมหาลัยเธอ นิสัยค่อนข้างน่ารักดีทีเดียว เป็นผู้ชายที่เป็นมิตรต่อผู้หญิง เอ็มปฏิบัติต่อหวายราวกับว่าหวายเป็นพี่สาว หวายเองก็เอ็นดูเอ็มเสมือนน้อยชายเช่นเดียวกัน

“มาแล้วเหรอหวาย ไอ้เอ็ม”

“ไงพวก”

“พร้อมกันยังใกล้ได้เวลาขึ้นแล้ว”

นั่งพักได้ไม่นาน พี่ๆในวงก็เข้ามาในห้อง พี่ต้นมือกลอง เอ่ยทักขึ้นเป็นคนแรกตามมาด้วยพี่ฟลุ๊คมือเบสและพี่โค้กมือคีย์บอร์ด

“เอ็มหวานแฟนมึงมาด้วยเหรอคืนนี้ เมื่อกี้กูเห็นน้องเขาเดินอยู่แถวๆ โซนA ” อยู่ดีๆพี่ต้นก็ถามขึ้นมา หลังจากที่ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบเพราะต่างคนต่างทำสมาธิ ตัวเธอเองก็กำลังดูลิสรายชื่อเพลงที่ต้องร้องรอบที่ไม่ได้ปล่อยให้ขอเพลง

“หวานขอเลิกกับผมเมื่อวาน ตอนนี้เขาไม่ใช่แฟนผมแล้วพี่ต้น” เสียงเบาเอ่ยขึ้น ทำเอาหลังจากนั้นทั้งห้องยิ่งเงียบไปกว่าเดิม

“กูไม่รู้ ขอโทษนะเว้ยเอ็ม”

“ไม่เป็นไรครับพี่ เดียวผมขอไปเข้าห้องน้ำก่อน” เอ็มส่งยิ้มกว้างก่อนจะออกจากห้องไป รอยยิ้มของน้องมันปิดบังความเสียใจที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าไม่ได้เลยแต่สักนิด

“มันกับแฟนคบกันมาตั้งแต่มอปลายไม่ใช่เหรอ ไอ้เอ็มดีขนาดนี้ทำไมโดนทิ้งว่ะ กูงงว่ะ” บทสนทนาภายในห้องถูกเปิดขึ้นมาอีกครั้งโดยพี่ต้นคนเดิม

“กูก็ไม่อยากจะพูดนินทาใครลับหลังนะ แต่วันก่อนกูได้ยินมาว่า น้องหวานเนี้ยไม่ธรรมดา ชอบตามเก็บแต้มผู้ชาย” พี่โค้กที่เงียบมานานพูดขึ้น

“น้องหวานเขาดูเรียบร้อยขนาดนั้น ไม่น่าเป็นแบบนั้นไปได้ป่ะวะ กูอ่ะโคตรสงสารไอ้เอ็มเลย”

“เรื่องแบบนี้อ่ะดูแค่หน้าไม่ได้ไง เดียวตอนออกไปเล่นพวกมึงลองมองไปทางน้องหวานดูว่าเป็นยังไง แต่ที่แน่ๆกูนับถือใจน้องเขานะแม่งกล้ามาร้านที่แฟนเก่าอยู่ทั้งๆที่เพิ่งเลิกกัน”

หลังจากนั้นเอ็มขึ้นมาบทสนทนาในห้องจึงจบลง เหมือนเมื่อครู่ไม่ได้มีการพูดคุยอะไรกันมาก่อน

ส่วนตัวเธอนั่นไม่ได้ร่วมวงเมื่อครู่ด้วยอยู่แล้ว แต่ถึงอย่างนั้นในห้องก็คิดเรื่องของหวานแฟนเก่าของเอ็มอยู่เหมือนกัน เพราะตลอดมาหวานแฟนเก่าเอ็มก็ดูเหมือนไม่ชอบขี้หน้าเธออยู่เหมือนกัน หลายครั้งก็มีการทำท่าที่ไม่ดีใส่ ทว่าเมื่อก่อนเธอเห็นแก่เอ็มอีกทั้งยังมองว่าหวานยังเด็กจึงไม่ได้ถือสา

ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่าเด็กชื่อหวานคนนี้ร้ายไม่ใช่ย่อย