บทที่ 1 “เราเห็นถุงยางพี่บ้างไหม”

บทที่ 1

“เราเห็นถุงยางพี่บ้างไหม”

อึดอัดมากๆ การกินข้าวกับคนที่ไม่ชอบขี้หน้าเป็นอะไรที่แสนจะเหนื่อย ยิ่งฉันต้องทำเป็นเฉยๆไม่พยายามปกปิดความอึดอัดของตัวเองก็ยิ่งเหนื่อยเป็นเท่าตัว

ปาร์ตี้เพิ่งจบไปเมื่อชั่วโมงก่อน โดยที่ยัยแป้งขอตัวกลับไปหลังจากที่ ช่วยเก็บกวาดเคลียร์พื้นที่เสร็จเรียบร้อยแล้ว

โดยมีพี่ชายนางขับรถไปส่งที่บ้าน

บ้านแป้งกับคอนโดของฉันความจริงก็ไม่ได้ไกลกันเท่าไหร่นัก ฉัน เองก็เคยถามยัยแป้งอยู่ว่าทำไมทั้งที่บ้านก็ไม่ไกลนัก ทำไมพี่ชายแกถึงได้ ออกมาอยู่คอนโด แทนที่จะอยู่บ้านแบบแก

คำตอบที่ได้ก็คือพ่อแม่ของยัยแป้งอยากให้พี่ชายนางได้ออกมาใช้ชีวิต เองบ้าง ส่วนที่ทำไมยัยแป้งนั้นถึงออกมาใช้ชีวิตคนเดียวไม่ได้นั้น เหตุผลหนึ่งก็มาจากที่ยัยแป้งติดแม่ของตัวเองมาก ยัยแป้งได้อยู่หอในของมหาลัยแค่ ตอนปีหนึ่งเท่านั้น หลังจากที่มหาลัยไม่ได้บังคับแล้วก็ย้าย กลับไปอยู่บ้าน เหมือนเดิม

อีกเหตุผลหนึ่งก็เพราะว่าพ่อของแป้งนั้นทำงานอยู่ที่ต่างประเทศ ไม่ค่อยได้กลับมาที่บ้าน ยัยแป้งจึงอยากอยู่เป็นเพื่อนคุณแม่มากกว่า ซึ่งในส่วนนี้ตัวเธอเองก็คิดว่ามันดีมากๆ

เพราะเธอรู้ดีว่าเวลาที่ได้อยู่กับครอบครัวนั้นมีค่าแค่ไหน เธอดีใจที่แป้งรู้จักค่าของมันก่อนที่วันหนึ่งมันจะสายไป เพราะต่อให้เรารู้สึกเสียใจเสียดายแค่ไหน ยังไงเวลาที่มีค่าเหล่านั้นก็ไม่สามารถย้อนคืนกลับมาได้อีกแล้ว

ในขณะที่เธอกำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้นเสียงกริ่งหน้าประตูก็ดังขึ้น เธอหันไปมองที่ประตูหน้าห้องก่อนจะหันไปมองหน้านาฬิกาติดผนัง

ห้าทุ่มสี่สิบห้า

“ใครมันมากดกริ่งตอนนี้วะ” หวายลุกขึ้นจากโซฟา ก่อนจะเดินตรงไปที่ประตู ด้วยความไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก

ก็ถึงแม้ว่าเธอจะยังไม่นอน และก็ยังไม่ง่วง แต่ใครจะไปจะมาก็ควรมี มารยาทไหม ควรรู้อยู่ไหมว่าดึกแล้วไม่ควรมารบกวนคนอื่น

และยิ่งเมื่อเธอส่องตาแมวดูผู้มาเยือนแล้วเห็นว่า เป็นพี่เป้ที่ยืนอยู่ หน้า ประตู หวายนั้นยิ่งหงุดหงิดเข้าไปอีก เธอเปิดประตูออกด้วยใบหน้าบึ้ง ตึง

“พี่เป้มีอะไรคะ”

“พี่ลืมของเอาไว้ในห้องหวาย ขอพี่เข้าไปเอาหน่อยได้ไหม”

“ลืมอะไรไว้เหรอค่ะ ตอนหวายเก็บห้องก็ไม่เห็นของแปลกตาอะไร พี่เป้จำผิดเหรอเปล่าค่ะ”

เธอเอ่ยบอก ทว่าก็จำต้องเปิดประตูให้เจ้าของร่างสูงไม่ต่ำกว่าร้อยแปดสิบสองเข้ามาในห้อง

พอปล่อยให้เขาเข้ามาแล้ว เธอก็เดินตามเขาที่ก้มๆเงยๆคล่ำหาของอยู่หลายที่

“พี่เป้ หาอะไรเหรอคะ หวายว่าหวายช่วยพี่หาดีกว่า”

“หวายแน่ใจเหรอว่าจะช่วยพี่หา” เขาหันมาถามเธอ อีกทั้งมองมาด้วยสายตาวาบวับแปลกๆ

“ค่ะ หวายว่าช่วยพี่หาดีกว่า เพราะถ้าให้พี่หาคนเดียวคืนนี้คงไม่เจอ ง่ายๆ” เธอใช้น้ำเสียงไม่พอใจตอบ ก่อนจะลุกขึ้นเดินตรงเข้าไปหาพี่เป้

“ว่าไงคะ ตกลงพี่เป้หาอะไรคะ” สายตาของเธอยามนี้จดจ้องเขาไม่ ละสายตา คาดคั้นอยากจะได้คำตอบให้จบๆเสียที

“ถุงยางครับ ถุงยางสามกล่อง หวายเห็นผ่านตาบ้างไหม”

“………”

“ว่าไงครับ เราเห็นถุงยางพี่บ้างไหม”

เป้มองสาวน้อยตรงหน้าอย่างขบขัน ที่แรกเขาก็กะว่าจะหาเองจะไม่ ไม่ต้องมาประดักประเดิดกันแบบนี้ แต่แม่เจ้าประคุณก็คาดคั้นเขาอยู่ได้

“ไม่เห็นค่ะ แต่จะช่วยหานะคะ” น้ำเสียงปกติที่ดูไม่ปกติเอ่ยขึ้น ท่าทีของเธอในตอนนี้คือนิ่งเฉย เดินไปหาตรงนั้นทีตรงนี้ที

หลังจากหน้าอยู่พักหนึ่ง จนนาฬิกาบนผนังบ่งบอกเวลาเที่ยงคืนแล้ว

“หวายว่าห้องหวายไม่น่าจะมีนะคะ หวายว่าพี่เป้ไม่น่าจะลืมไว้ที่นี่นะคะ”

“พี่ลืมไว้ที่นี่แหละ เพราะพี่หิ้วของทั้งหมดที่ซื้อมาวันนี้ตอนออกไปซื้อ ของกับพวกเรามาที่นี่หมดเลย ยังไงก็น่าจะอยู่ในห้องเราแน่”

“งั้นถ้าหวายหาเจอจะเก็บไว้ให้พี่เป้นะคะ คืนนี้พี่เป้กลับห้องไปก่อน เถอะค่ะ ยังไงวันนี้ก็ไม่น่าจะหาเจอแล้ว”

“อย่างนั้นถ้าหวายเจอ ฝากเก็บไว้ด้วยแล้วกันนะ พี่ว่ายังไงก็น่าจะอยู่ในห้องหวายนี่แหละ”

“ค่ะ ถ้าเจอหวายจะเก็บเอาไว้ให้ แต่ถ้าพี่เป้รีบใช้ ข้างล่างคอนโดมีร้านสะดวกซื้อค่ะ” เธอเอ่ยบอกด้วยใบหน้าเรียบเฉย ก่อนจะเดินไปที่ประตูหน้าห้องเป็นเชิงไล่พี่เป้ให้ออกจากห้องของเธอกลายๆ

เป้มองยัยตัวเล็กอย่างขบขัน ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าเธอนั้นไม่ชอบขี้หน้าเขาเสียเมื่อไหร่

เขาเองเอาเข้าจริงก็ใช่ว่าจะชอบเพื่อนน้องสาวคนนี้เสียเท่าไหร่เช่นกัน เราต่างคนก็ต่างไม่ได้ชอบขี้หน้ากันนัก

ทว่าเขากับชอบเห็นใบหน้างอหงิกนี้ของเธอและความไม่พอใจในแววตานี้ที่ชอบมองมาที่เขาอยู่บ่อยครั้งอย่างไม่พอใจอย่างเปิดเผย

เพราะงั้นตอนที่เดินผ่านร่างเล็กเพื่อจะออกจากห้อง เป้ก็อดไม่ได้ที่จะพูดทิ้งท้ายก่อนเดินออกไป

“ถุงยางอ่ะ พี่ซื้อใหม่ก็ได้นะ ถ้าเจอหวายจะเก็บเอาไว้ใช้เองก็ได้นะ”

ปัง!!!

เสียงประตูที่ถูกปิดอย่างดังจนสะท้อนไปทั้งชั้นเป็นเครื่องยืนยันได้ดีทีเดียว ว่าคำพูดเมื่อกี้ของเขาทำเอายัยตัวเล็กโกรธเพียงไร

เป้หันไปมองยังบานประตูห้องฝั่งตรงข้ามด้วยความพอใจ ก่อนจะกดรหัสเข้าห้องตัวเองไปด้วยความสุข คืนนี้ดูท่าเขาจะหลับฝันดีทีเดียว

ด้านหนึ่งคงจะหลับสบาย ทว่าอีกด้านหนึ่งกลับข่มตาหลับไม่ลงเลยทั้งคืน เนื่องด้วยไฟโทสะนั้นกำลังแผดเผาอยู่

“ไอ้พี่เป้ ฝากไว้ก่อนเถอะ”