ใกล้เกินไปแล้ว! 2/4

บทที่ 3 ใกล้เกินไปแล้ว!

มนตร์ตระการยิ้มอย่างขอไปที อันที่จริงเธอกับแก้วซางดงเป็นเพื่อนสนิทกัน นักเขียนสาวก็มักส่งนิยายที่ตัวเองเขียนมาให้อ่าน และที่แม่รู้ว่าห้องพักของเธอมีนิยายอยู่มากมายก็เพราะท่านไปเยี่ยมถึงอะพาร์ตเมนต์ที่กรุงเทพฯ

หลังจากที่อ้างไปว่าจะอยู่บ้านอ่านนิยาย แม่ก็ไม่รบเร้าอีก ท่านเดินยิ้มๆ ออกไปหาอีโก้คาร์คันน้อยที่อยู่ทางหน้าบ้านแล้วก็ขับออกไป คงจะไปที่ร้านพริกแกงซึ่งเปิดอยู่ในตลาด เป็นกิจการที่สืบต่อมาตั้งแต่รุ่นคุณยายแต่ขยายใหญ่ได้ด้วยมือแม่กับน้า จนมาถึงตอนนี้แพรวพัสตราก็มารับช่วงต่อ

เมื่อแม่ออกไปบ้านก็เงียบกริบเพราะเหลือเธออยู่แค่คนเดียว มนตร์ตระการถอนหายใจแผ่วๆ เพราะความเสียดายที่ว่าพรุ่งนี้เธอก็คงออกไปอยู่ห่างอกแม่อย่างที่เคยเป็นมากว่าสิบปี กลับไปทำงานในเมืองหลวงแล้วรอว่าแม่ว่างเมื่อไรก็จะไปเยี่ยมเอง

ใช่แล้ว! เธอต้องรีบกลับกรุงเทพฯ

มนตร์ตระการเตือนตัวเองอีกครั้งพร้อมกับเสียงร้องของเครื่องซักผ้าที่บอกว่ามันทำงานเสร็จสิ้นแล้ว รอแค่ให้เธอเอาผ้าออกไปตาก ระหว่างรอผ้าแห้งเธอก็จะไปเก็บกระเป๋า นอนกับแม่ที่บ้านอีกสักคืน แล้วพรุ่งนี้ก็จะจากที่นี่ไปอย่างไม่ต้องคิดถึงใครคนอื่นอีกนอกจากครอบครัว และไม่ต้องอยู่ใกล้ๆ นายสรัชด้วย

คิดถึงทางหนีได้ มนตร์ตระการก็สะบัดผ้าพรึบๆ แล้วแขวนตากบนราว ทำเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เก็บเอาหนังสือนิยายเล่มหนาของตัวเองขึ้นแนบอก ว่าจะเดินลัดเลาะทางข้างบ้านไปหาศาลาทรงแปดเหลี่ยมที่มีไว้นั่งเล่นทางหน้าบ้าน แต่เดินไม่ถึงไหนสายตาก็ไปสะดุดเข้าที่ริมรั้วเสียก่อน

กลิ่นหอมๆ เมื่อครู่ ไม่ใช่กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มหรอกหรือ

“แก้วพวงดวงใจ”

เธอรู้ว่าดอกไม้หอมที่ส่งกลิ่นอยู่นี้ชื่ออะไร แต่เคยเห็นมันเพียงในอินเทอร์เน็ต มาเจอต้นเป็นๆ ปลูกอยู่ริมรั้วบ้านก็สนใจ ช่วงเวลาสิบปีที่เธอไม่อยู่มีต้นไม้หน้าใหม่เข้ามาอยู่ในบ้านหรือ

หญิงสาวเดินเข้าไปหาต้นไม้สูงท่วมหัวพุ่มใหญ่ มันต้องปลูกมาหลายปีแล้วแน่ๆ ถึงได้สูงมากขนาดนี้ ดอกสีขาวกลีบเรียวทั้งห้าแยกบานออกอวดเกสรสีเหลืองหอมแรง ดอกสวยรวมตัวกันอยู่ในพุ่มอย่างแน่นเหนียว เป็นต้นแก้วที่สูงใหญ่ที่สุดเท่าที่มนตร์ตระการเคยเห็นมา

“อ้าว!”

พอเธอเข้ามาดูใกล้ๆ มนตร์ตระการถึงได้รู้ว่าแก้วพวงดวงใจต้นนี้ไม่ใช่ของบ้านเธอ ต้นไม้มันเอนกิ่งโน้มตัวเข้าในเขตรั้วบ้านต่างหาก เอียงพุ่มใบพาดข้ามกำแพงมา แต่ลำต้นอยู่อีกฝั่ง เพื่อนบ้านของเธอเองหรอกหรือที่ปลูกแก้วต้นนี้

เท่าที่เธอจำได้ ข้างๆ บ้านฝั่งนี้เป็นของตายายแก่ๆ คู่หนึ่งที่ขายที่ดินให้พ่อได้ซื้อต่อมาสร้างบ้าน ไม่เจอกันตั้งสิบปี ตากับยายยังมีแรงมากพอจะปลูกต้นไม้ไหวด้วยหรือ แล้วยังปลูกบ้านหลังใหม่เสียด้วย บ้านชั้นครึ่งรูปตัวแอลสไตล์โมเดิร์นแบบนี้ สงสัยลูกหลานออกแบบให้แน่ๆ

สองตายายท่านใจดี คงไม่ว่าหรอกถ้าเธอจะขอดมกลิ่นดอกไม้ให้ชื่นใจ มนตร์ตระการจึงเอื้อมมือไปโอบประคองช่อแก้วพวงดวงใจไว้ แล้วซุกใบหน้าเข้าหาพุ่มดอกไม้สีขาวผ่องใส สูดหายใจลึกๆ ก็เพราะหวังจะเก็บกลิ่นหอมเข้าไปให้เต็มปอด

“เมี้ยว!”

“ว้าย!”

มนตร์ตระการร้องลั่นเพราะดมดอกไม้อยู่ดีๆ ก็มีของหนักพุ่งชนจนเธอเสียหลักล้มลงไปกองกับพื้นหญ้ามาเลย์ เรื่องเจ็บไม่เท่าไรแต่ตกใจมากกว่า แล้วยังประหลาดใจอีกด้วยที่จู่ๆ ก็มีแมววิเชียรมาศตัวเบ้อเร่อมานั่งทับหน้าท้องของตัวเอง เจ้าเหมียวตัวอ้วนเนื้อแน่น ดวงตาสีฟ้าคมกริบ ทั้งใบหน้า หู หางดำแต่ตัวขาว ขนสั้นๆ แต่ก็ดูปุกปุย

“ชายชาญ”

หญิงสาวอ่านจี้สลักชื่อพร้อมเบอร์โทรศัพท์ที่อยู่บนปลอกคอแมวก็ขมวดคิ้วมุ่น ดูท่าทางเจ้านี่จะมีเจ้าของแน่ๆ หรือว่าเป็นแมวของคุณตาคุณยายข้างบ้าน นี่เธอไม่อยู่สิบปี รอบๆ บ้านเปลี่ยนแปลงไปมากเพียงนี้เชียวหรือ

“พี่แพรวา! เป็นอะไรหรือเปล่าครับ!”

คนที่โผล่หน้าข้ามรั้วมาถามทำเอามนตร์ตระการอ้าปากค้างไปเลย!

เธอรู้สึกเหมือนโดนแช่แข็งเมื่อต้องสบตาคนที่ชะโงกหน้าข้ามกำแพงบ้านมา เขาเองก็ยืนนิ่งอยู่ใต้พุ่มแก้วพวงดวงใจ จ้องอยู่นานจนหญิงสาวจุกอกเพราะต้องอยู่ในสายตาของคนที่เธอเกลียดเข้าไส้เข้ากระดูกดำ ไม่เข้าใจเลยว่าชาติที่แล้วทำกรรมอะไรไว้ ทำไมหนีสรัชไม่พ้นเสียที

“อ้าว… เธอเองหรอกเหรอ นึกว่าเสียงพี่แพรวาซะอีก”

“นายมาอยู่นี่ได้ยังไง!”

“ก็นี่มันบ้านฉัน”

สรัชตอบหน้าตายแต่ทำเอาเธออึ้งยิ่งกว่าอึ้ง ทำไมเพิ่งรู้ตัวว่าบุคคลอันตรายอยู่ใกล้แค่ใต้จมูก มนตร์ตระการตัวแข็งเข้าไปใหญ่จนไม่รู้เลยว่าจะลุกขึ้นจากพื้นได้อย่างไร

ทว่าพอเธอนิ่ง สรัชก็ยิ่งทำให้หายใจไม่ออกหนักกว่าเดิม เขากระโดดข้ามรั้วง่ายๆ แล้วเดินตรงเข้ามาหา ดูก็รู้ว่ากำลังจะยื่นมือเข้ามาจับต้องเธอ มนตร์ตระการก็มีแรงลุกขึ้นมาจากพื้นหญ้าในทันที รีบถอยหนีไปให้ไกลสุดชีวิต รังเกียจผู้ชายคนนี้ยิ่งกว่าเชื้ออีโบล่าเสียอีก

“อย่ามายุ่งกับฉันนะ!” หญิงสาวตวาดดัง “ไปให้พ้นเลย ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย”