ตอนที่ 2 พบกันอีกครั้ง (2/2)

พอเสร็จจากงานประชุม เขาเดินออกไปส่งทีมของพีรดาที่หน้าลิฟต์

“ผมขอนามบัตรคุณพีรดาไว้ได้รึเปล่าครับ” อธิชนม์ถาม ทำเอาทั้งทีมมองพีรดา ลุ้นว่าสาวใจแข็งอย่างเธอจะให้เบอร์โทรเขาไปรึเปล่า

“ฉันไม่มีนามบัตรหรอกค่ะ ถ้าทางคุณจะติดต่อมาก็เป็นเบอร์ของบริษัทที่ให้ไว้” พีรดาบอก หน้าแดงเรื่อนิดๆ ไม่กล้าให้เบอร์โทรเขา

“ผมอยากได้เบอร์ส่วนตัวของคุณ เพราะดูเหมือนว่าคุณจะเข้าใจความต้องการของพวกผมได้ดีกว่าใคร” อธิชนม์หว่านล้อมเธอ

พีรดาล้วงปากกามาจดเบอร์โทรไว้ที่กระดาษ แล้วยื่นให้เขา แล้ววงเล็บท้ายเบอร์ด้วยชื่อเล่นว่า ‘แพม’

“ผมชื่ออาร์ทนะครับ” อธิชนม์บอกเธอ

“ไม่อยากทำความรู้จักคนอื่นบ้างเหรอคะคุณอาร์ท” กนกนาถแซว

อธิชนม์ยิ้มให้ไม่ตอบ แล้วมองพีรดาและคนอื่นๆเข้าไปในลิฟต์อย่างเสียดายที่ไม่ได้คุยกับเธอให้มากกว่านี้

“แพม แกให้เบอร์คุณอาร์ท แถมจ้องกันไม่วางตา ไง สเปคเหรอคนนี้ ถึงได้ให้เบอร์โทรไปแบบนั้น” กนกนาถถาม คนอื่นๆก็ตั้งใจฟังคำตอบของเธอ

“ก็ไม่รู้สิ” พีรดาตอบ

“ใส่เชิ้ตแต่ไม่ได้ใส่สูท แสดงว่าเป็นระดับพนักงาน น่าจะเป็นผู้ช่วยผู้จัดการ เพราะเห็นผู้จัดการถามความเห็นเขาบ่อยมาก” กนกนาถวิเคราะห์ข้อมูลคร่าวๆ พีรดาพยักหน้าอย่างเห็นด้วย แล้วอมยิ้มเบาๆ เมื่อนึกถึงแววตาคู่นั้น ที่เธอรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด

***************************

เย็นวันนั้นอธิชนม์ไม่ปล่อยให้เวลาผ่านเลยไป เขาตัดสินใจโทรหาเธอทันทีในเวลาที่คิดว่าเธอน่าจะเลิกงานแล้ว

จิตใจของเขาพะวงหาแต่เธอ พอๆกับที่พีรดาก็คิดถึงเขาทุกทีที่เธอละสายตาจากคอมพิวเตอร์ตรงหน้า

“สวัสดีค่ะ” พีรดารับโทรศัพท์เสียงหวาน

“ผมอาร์ทนะครับ” อธิชนม์บอก พีรดาถึงกับมือไม้อ่อน เกือบทำโทรศัพท์หลุดมือด้วยความตื่นเต้นดีใจที่เขาโทรมาหาเธอเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน

“แพมเลิกงานรึยัง ผมว่าจะชวนไปทานอาหารเย็นด้วยกันสักหน่อย” อธิชนม์ถามเธอเสียงงนุ่มนวล พยายามระงับความตื่นเต้นนี้ไว้

พีรดาที่ไม่เคยใจเต้นกับใครมาก่อน พอเจอคนที่ทำให้เธอใจเต้นแรง เธอเลยไม่อยากจะปล่อยให้โอกาสนี้ผ่านไป

“ยังไม่เลิกงานค่ะ น่าจะเลิกก่อนหนึ่งทุ่ม คุณอาร์ทรอไหวรึเปล่าคะ” พีรดาถาม สะกดน้ำเสียงตื่นเต้นไว้

“รอไหวครับ งั้นหนึ่งทุ่ม ผมจะรอคุณที่ร้านอาหารเรือนไทยแถวบริษัทของคุณนะครับ” อธิชชนม์บอก

“ค่ะ” พีรดารับปาก แล้วรีบทำงานของตัวเองให้เสร็จ เพื่อที่จะได้ไปพบเขา

“เมื่อกี๊คุยกับใครจ๊ะ แม่หัวใจน้ำแข็ง” กนกนาถเดินกลับจากห้องน้ำแซวขึ้น

“พ่อโทรมาบอกให้รีบกลับไปกินข้าวที่บ้าน” พีรดาบอก

“บ้านก็มี ทำไมต้องอยู่คอนโดด้วยก็ไม่รู้” กนกนาถบ่น รู้สึกอิจฉาที่เธอมีบ้านให้กลับไป แต่กนกนาถบ้านอยู่ต่างจังหวัด กลับลำบากกว่าเธอนัก

“ก็ฉันขี้เกียจตื่นเช้านี่ บ้านอยู่อีกฟากหนึ่งเลยนะ คอนโดพ่อก็ซื้อไว้นานแล้ว ปล่อยเช่าคนเช่าก็ไม่รักษา สู้มาอยู่เองดีกว่า จริงมั๊ย” พีรดาบอกแล้วหัวเราะเสียงใส

“จ้า ก็นึกว่าคุณอาร์ทโทรมา จะอาสาละลายน้ำแข็งที่เกาะกุมหัวใจให้ละลายไป” กนกนาถพูดขึ้นแล้วหัวเราะคิกคัก

“บ้าแล้วนาถ เขาจะโทรมาทำไมเล่า” พีรดายังไม่อยากให้ใครรู้ตอนนี้ ว่าเธอกำลังตกหลุมรักอธิชนม์

บางคนตามจีบมาเป็นปีเธอก็ไม่ยอมใจอ่อน จากคนที่เคยปฏิเสธผู้ชายมาหลายสิบคน อยู่ดีๆตกหลุมรักคนที่เจอกันวันเดียว แถมจะออกไปทานข้าวกับเขาเลย ก็กลัวถูกมองไม่ดี

***************************

อธิชนม์รอพีรดาด้วยความตื่นเต้น เกิดมายี่สิบหกปีเขาไม่เคยตื่นเต้นที่จะได้เจอผู้หญิงคนไหนมาก่อน เธอคือผู้หญิงคนแรกที่ทำให้เขาหวั่นไหวและใจเต้นแรงเพียงแค่สบตาในเสี้ยววินาทีนั้น

พีรดาเดินเข้ามานั่งตรงข้ามเขาด้วยรอยยิ้มที่แสนหวาน ทั้งสองคนต่างก็อยากพูดคุยกันแต่ไม่รู้จะเริ่มต้นอะไร จึงสั่งอาหารแล้วนั่งทานกันไปเงียบๆสักพัก จนอธิชนม์ทนความเงียบนี้ไม่ไหว เป็นฝ่ายเริ่มพูดขึ้นมา

“ผมรู้สึกเหมือนเราเคยเจอกันมาก่อน แต่นึกไม่ออกว่าที่ไหน ครั้งแรกที่ผมเจอคุณ ใจผมเต้นแรงมาก ผมรู้สึก...”

“โหยหา คิดถึง รู้สึกเหมือนเจอสิ่งที่ตามหา ทั้งที่เมื่อก่อนก็ไม่เคยรู้สึกว่ากำลังรอคอยใคร ไม่เคยรักใคร ไม่เคยใจเต้นแรงกับใครมาก่อน” พีรดาพูดแทรกเขา อธิบายความรู้สึกของเธอเองที่ตรงกับความรู้สึกของเขา

“แพมก็ด้วยเหรอ” อธิชนม์ถามอย่างตื่นเต้น

“ค่ะ” พีรดาตอบ เธอรู้สึกโล่งใจมากที่รู้ว่าเขาก็รู้สึกเหมือนเธอ แสดงว่าเขาคงเข้าใจความรู้สึกของเธอ ไม่งั้นการมานั่งทานข้าวกับเขาวันนี้อาจถูกเขามองว่าใจง่าย

“งั้นวันนี้ให้โอกาสผมได้เลี้ยงแพมสักมื้อนะครับ ฉลองที่เราทำความรู้จักกันอย่างเป็นทางการ”

“ไม่ได้หรอกค่ะ เรามนุษย์เงินเดือนเหมือนกัน แชร์กันดีกว่านะคะ” พีรดาบอก อธิชนม์ยิ้มที่เธอเข้าใจว่าเขาเป็นเพียงพนักงาน

“ผมดูเหมือนพนักงานออฟฟิศขนาดนั้นเลยเหรอครับ” อธิชนม์ถามแล้วอมยิ้ม

“ถ้าเป็นผู้บริหารต้องใส่สูทสิคะ”

“ผู้บริหารถอดสูทไม่ได้เหรอ” อธิชนม์ถาม พีรดานิ่งคิด

“นั่นสินะคะ” เธอพูดแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ

“งั้นรบกวนท่านผู้บริหารแชร์กันดิฉันด้วยนะคะ เพราะดิฉันไม่ชอบเป็นหนี้บุญคุณใคร” พีรดาพูดเย้าเขาเล่น อธิชนม์ยิ้มออกมา เอ็นดูความน่ารักของเธอ

“ผมขอนัดเจอแพมแบบนี้อีกได้มั๊ย”

“ได้สิคะ” พีรดาตอบรับหน้าแดง

“ในเมื่อใจเราตรงกัน หวังว่าแพมจะให้โอกาสผมได้ศึกษาใจกับแพม” อธิชนม์พูดตรงๆ แล้วอมยิ้มเขินตัวเองเล็กน้อย

“ที่จริงมันเร็วไปนะคะ แต่การที่เราเจอกันวันนี้และความรู้สึกที่เรามีตรงกัน แพมคงปฏิเสธไม่ได้ว่าแพมเองก็รู้สึกดีกับคุณ” พีรดาบอก หน้าแดงไปจนถึงใบหู

อธิชนม์ยิ้มกว้างเมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด

“งั้นพรุ่งนี้เลิกงานผมโทรหานะ” อธิชนม์บอก สบสายตากับเธอแล้วรู้ว่าเธอเองก็ไม่ปฏิเสธแน่นอน

“ค่ะ แพมจะรอนะคะ” พีรดาบอก ส่งยิ้มหวาน สบตาเขาอย่างหลงใหล