บทที่ 5

ตารางชีวิตของเขตต์นั้นดูจำเจเพราะเวลาส่วนใหญ่หมดไปกับงาน ในขณะที่จอมขวัญก็กำลังเริ่มต้นชีวิตด้วยลำแข้งของตัวเองเช่นกัน เธอสูญเสียพ่อไปอย่างไม่มีวันกลับแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงตั้งมั่นจะทำให้พ่อได้ภูมิใจที่มีลูกแบบเธอ

แม้จะรับปากว่าจะไปสมัครงานในบริษัทที่เขตต์แนะนำทว่าสุดท้ายแล้วจอมขวัญกลับไม่ไปที่นั่น เธอกลับดื้อเงียบด้วยการไปสมัครอีกบริษัทซึ่งไม่รู้มาก่อนว่าที่นั่นเป็นบริษัทคู่แข่งของเกื้อ ทันทีที่รู้เขตต์ถึงกับหัวเราะแต่เกื้อกลับยิ้มไม่ออกแต่จะโทษจอมขวัญก็คงไม่ได้อีก

“เด็กนั่นไม่น่ารักเอาเสียเลย” เกื้อบ่นเพราะเขาอุตส่าห์กำชับฝ่ายบุคคลไว้แล้วแท้ๆ ว่าจะให้ดูแลผู้สมัครที่ชื่อว่าจอมขวัญเป็นพิเศษแต่รอทั้งวันเธอก็ไม่มา

“เอานะ เด็กมันไม่ได้ตั้งใจหรอก” เขตต์พูดปลอบเพื่อนไปแบบนั้นแต่เขารู้ว่าจอมขวัญตั้งใจ ถ้าถามคงให้เหตุผลว่าเกรงใจเขาอีกตามเคย

แม้จะต้องรอผลสัมภาษณ์งานที่ใหม่นานหลายวันจนจอมขวัญเริ่มใจคอไม่ดีแต่เธอก็เต็มใจรอ ระหว่างนั้นเธอก็ยังคงส่งใบสมัครไปยังบริษัทต่างๆ ทุกครั้งที่บริษัทเหล่านั้นโทรมานัดสัมภาษณ์จอมขวัญก็เลือกที่จะไปเพราะไม่ปิดกั้นโอกาสตัวเอง

หากวันไหนไม่ได้ออกไปสัมภาษณ์งานที่ไหนหญิงสาวก็ขลุกอยู่กับแม่บ้านเพื่อช่วยงานบ้านทุกอย่าง กระทั่งวันนี้เธอได้รับข่าวดีหลังจากรอมาเกือบหนึ่งอาทิตย์

เขตต์นั่งทำงานกระทั่งเย็นก็ออกจากบริษัท แม้นี่จะเป็นเย็นวันศุกร์แต่ชายหนุ่มก็ยังคงตรงกลับบ้านเหมือนทุกวัน ปกติถ้าไม่มีนัดที่ไหนเขาจะกลับมากินข้าวบ้านเสมอ โดยอาหารทุกมื้อแม่บ้านจะเป็นคนจัดการให้ตลอดหรือถ้าช่วงไหนเบื่อๆ เขาก็สั่งอาหารจากร้านต่างๆ มากิน ทว่าวันนี้กลับมีเมนูพิเศษ

“วันนี้มื้อเย็นเป็นหมูกระทะนะคะคุณเขตต์” ป้าสายใจตรงเข้ามาบอกเจ้านายหนุ่ม แต่ลึกๆ ก็กลัวเขตต์ปฏิเสธเหมือนกันเพราะทำงานที่นี่มาก็หลายปีแต่ไม่เคยเห็นเขตต์กินอะไรพวกนี้

“หมูกระทะ”

“ใช่ค่ะ หมูกระทะ เอ่อ…ถ้าคุณเขตต์ไม่กินให้ป้าทำอย่างอื่นไหมคะ” เพราะจู่ๆ เขตต์ก็เงียบไปนั่นทำให้แม่บ้านรีบถาม

“ไม่เป็นไร” เมื่อได้ยินแบบนั้นคนชวนก็ถึงกับยิ้มออกก่อนจะพาเขตต์เดินไปยังมุมนั่งกินหมูกระทะที่ช่วยกันกับจอมขวัญเตรียมไว้ให้ตั้งแต่ตอนเย็น ซึ่งมันคือมุมนั่งเล่นหน้าน้ำตกจำลองตรงสวนข้างบ้านเรียกว่าตรงนั้นคือมุมโปรดเจ้าของบ้านคงไม่ผิด

“แล้วนี่ไปเอาอุปกรณ์พวกนี้มาจากไหน” เสียงทุ้มเอ่ยถามเพราะเตาที่เห็นเป็นแบบถ่านส่วนกระทะย่างก็ดูทันสมัยไม่ใช่แบบสแตนเลสที่เห็นได้ทั่วไป นานๆ จะมีโอกาสเปิดประสบการณ์ใหม่ๆ เรื่องอะไรที่เขตต์จะต้องปฏิเสธ

“เดลิเวอรี่มาค่ะ ป้าทำไม่เป็นหรอกคนจัดการคือคุณขวัญ” ป้าสายใจยกความดีความชอบให้จอมขวัญ เพราะตัวเธอเองก็อยากสั่งหมูกระทะแบบนี้มาทำกินที่บ้านอยู่หลายครั้งแต่ไม่มีโอกาสได้ทำ เหตุผลหลักๆ คือกลัวเขตต์จะดุเอานั่นเอง ส่วนครั้งนี้แม้จะกลัวแต่กลับมั่นใจว่าเขตต์จะไม่ดุจอมขวัญแน่

“อย่างนั้นเหรอ” เขตต์เอ่ยรับ ขณะรอสายตาก็กวาดไปรอบๆ เพื่อมองหาคนต้นคิด เพราะตั้งแต่กลับมาบ้านเขายังไม่เห็นหน้าเธอ

ป้าสายใจจัดการวางอุปกรณ์ทุกอย่างให้เขตต์จนครบถ้วนแล้วแนะนำวิธีใช้งานนิดๆ หน่อยๆ ก่อนจะแยกตัวไปก็เอ่ยถามขึ้น

“เดี๋ยวป้าบริการย่างให้ค่ะ”

“ไม่ต้องหรอก ผมจัดการเองได้” เขตต์เอ่ยบอก เพราะอยากนั่งปิ้งนั่งย่างแบบนี้มานานแล้วแค่ยังไม่มีโอกาสเท่านั้น

“ถ้าคุณเขตต์มีอะไรก็เรียกป้านะคะ”

“อ้าว! จะไม่นั่งกินด้วยกันเหรอ”

“ไม่ดีกว่าค่ะ พอดีว่าเตาของป้ากับคุณขวัญอยู่ตรงนู่น” ป้าสายใจชี้นิ้วไปที่ครัวซึ่งเขตต์ก็หันไปมองเช่นกันก่อนจะบอกให้มากินด้วยกันเสียตรงนี้ จอมขวัญและป้าสายใจเลยก็จำต้องยกเซ็ตหมูกระทะของตัวเองมานั่งกินกับเขตต์

แรกๆ ก็ดูเหมือนจะพากันทำตัวไม่ถูก แต่กลิ่นหอมๆ ของหมูสามชั้นที่กำลังสุกรวมถึงความหิวก็สามารถละลายพฤติกรรมความเก้อเขินเหล่านั้นได้เป็นอย่างดี ตะเกียบสามคู่จึงผลัดกันหยิบผลัดกันคีบอย่างสนุก บรรยากาศการนั่งกินหมูกระทะธรรมดาทั่วไปแต่กลับเต็มไปด้วยรู้สึกสนุก

เขตต์เผลอมองหน้าจอมขวัญที่ดูเหมือนว่าเวลานี้ความเศร้าสร้อยจากการสูญเสียพ่อกำลังค่อยๆ จางไป ซึ่งเขามองว่าดีแล้วที่เธอสามารถก้าวผ่านความเสียใจเหล่านั้นได้ เพราะบางคนอาจใช้เวลานานกว่านี้จนส่งผลเสียต่อหลายๆ อย่าง

“คุณ บอกคุณเขตต์ไปหรือยังคะ” ป้าสายใจหันมาถามจอมขวัญ

“ยังค่ะ”

“บอกฉันเรื่องอะไร” เพราะได้ยินสองคนคุยกันเขตต์จึงถามขึ้น

“บอกเลยค่ะคุณขวัญ”

“หนูได้งานแล้วค่ะ”

“มิน่า วันนี่ฉันถึงได้กินหมูกระทะ” ชายหนุ่มยิ้มออกมาซึ่งปกติแล้วเขาไม่ได้ยิ้มแบบนี้บ่อยๆ ซึ่งรอยยิ้มของเขายังมีอิทธิพลต่อใจจอมขวัญ เธอรู้ว่าตัวเองกำลังรู้สึกบางอย่างกับเขตต์ มันเป็นความรู้สึกที่เธอไม่ควรปล่อยให้มันเกิดขึ้น

เขตต์คือผู้มีพระคุณ เธอไม่ควรคิดแบบนั้นกับชายหนุ่ม ไม่ควรอย่างเด็ดขาด

“ถ้าพ่ออยู่ด้วยคงดี” น้ำเสียงของจอมขวัญสั่นเครือจนเขตต์และป้าสายใจสัมผัสได้

“ต่อให้โรจน์ไม่อยู่แต่ฉันมั่นใจว่าเขาต้องภูมิใจในตัวเธอ”

“ค่ะ” จอมขวัญเอ่ยรับแต่ก็ยังแอบปาดน้ำตาเพราะความคิดถึงที่ยังมีให้พ่อเสมอ ตอนนี้เธอกำลังค่อยๆ ก้าวเดินไปข้างหน้าแม้จะช้าไปบ้างในบางจังหวะก็ตามแต่เธอจะทำให้เต็มที่จนเกิดเป็นความมั่นคง

เมื่อกินกันอิ่มเขตต์กลับยื่นเงินค่าหมูกระทะให้ จอมขวัญแล้วบอกว่ามื้อนี้เขาเลี้ยงเอง เธอปฏิเสธแต่สุดท้ายก็ต้องรับเงินนั่นมาอยู่ดี

“ค่าหมูกระทะไม่ถึงพันแต่ให้มาตั้งหมื่น”

ก่อนวันทำงานวันแรก จอมขวัญตัดสินใจออกไปซื้อชุดใหม่นั่นเพราะชุดเก่าเธอไม่ได้เอามาด้วย โดยคนที่พาเธอไปคือป้าสายใจแถมยังแนะนำอีกว่าชุดแบบไหนเหมาะกับเธอ ยิ่งไม่มีลูกไม่มีหลานด้วยแล้วสายใจจึงเอ็นดูจอมขวัญมาก แม้จะรู้ว่าเธอไม่ใช่ญาติของเขตต์แต่ก็ยังให้ความเกรงใจ

“มื้อนี้หนูเลี้ยงนะคะ”

“ได้ค่ะ” ป้าสายใจเอ่ยรับแม้จะไม่อยากให้เด็กอย่างจอมขวัญเลี้ยงข้าวแบบนี้ก็ตามแต่รู้ว่าถ้าปฏิเสธอีกฝ่ายก็คงไม่ยอม

ป้าสายใจอาศัยจังหวะขอตัวไปเข้าห้องน้ำซื้อกระเป๋าใบหนึ่งมาให้จอมขวัญใช้ไปทำงาน เธอซาบซึ้งจนน้ำตาเอ่อ เพราะนอกจากพ่อแล้วก็ไม่เคยมีใครใจดีกับเธอแบบนี้ อ้อต้องรวมเขตต์ด้วยสิ