ตอนที่ 4 – โลกที่เหมือนฝัน - 2

เสียงนั้นทำให้เขาสะดุ้ง — เพราะมันคือเสียงเดียวกับที่เขาได้ยินทุกครั้งเวลามีลูกค้าเข้าร้าน “ลาเต้ในฝัน” ที่โลกเดิมของเขา

คเชนทร์ยืนอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่ง เหมือนจะรอฟังเสียงกระดิ่งอีกครั้ง แต่ทุกอย่างเงียบลง มีเพียงเสียงลมอ่อน ๆ พัดใบไม้สั่นไหว เขาก้าวเดินต่อไปโดยไม่รู้ตัว

ท้องฟ้าเริ่มโปร่ง แดดยามบ่ายอ่อน ๆ ส่องลงบนพื้นหญ้า

เขาเดินกลับเข้ามหาวิทยาลัยอีกครั้ง — ทางเดินเก่าที่เขาเคยจำได้ทุกก้าวยังอยู่ครบ แต่บางอย่างกลับแปลกตาไป

อาคารเรียนใหม่ที่ไม่ควรมีในปีนั้นกลับปรากฏขึ้น

ป้ายชื่อคณะเปลี่ยนไป

และสิ่งที่ทำให้เขาเริ่มใจเต้นคือ…ป้ายประกาศเล็ก ๆ ข้างกำแพง ที่มีชื่อของเขาอยู่บนนั้น

“ประกาศรายชื่อผู้ผ่านเข้ารอบคัดเลือกนิทรรศการออกแบบสถาปัตยกรรม – คเชนทร์ วัฒนะธีรากุล”

เขาจำได้ทันทีว่านั่นคือโปรเจกต์ที่ ในอดีตจริงของเขา เขาพลาดไปเพราะลืมส่งเอกสารสมัครตรงเวลา

แต่ตอนนี้ชื่อของเขากลับอยู่ตรงนั้นแล้ว

คเชนทร์ยืนมองป้ายนั้นนิ่งอยู่นาน ความรู้สึกบางอย่างแล่นเข้ามาในอก — ราวกับมีใครบางคนแก้ไข “เส้นเวลา” ให้กับเขาโดยที่เขาไม่ได้ขอ

“หรือว่าโลกนี้…กำลังซ่อมบางสิ่งที่ฉันเคยทำพลาดไว้?”

ลมหายใจของเขาหนักขึ้น เขาเริ่มรู้สึกถึงแรงสั่นไหวบางอย่างในอากาศ — เหมือนเวลาในที่นี้ไม่ต่อเนื่องกันดีพอที่จะเป็นโลกจริง

เขาเดินต่อไปทางสตูดิโอเรียนออกแบบ แสงอาทิตย์ลอดผ่านหน้าต่างกระจกยาวจนเห็นฝุ่นในอากาศเต้นระยิบเหมือนละอองฝัน ทุกสิ่งดูเงียบผิดปกติจนเขาต้องหยุดฟัง

“คเชนทร์...”

เสียงหนึ่งแผ่วเบาลอยมา — เสียงเรียกชื่อเขาอย่างอ่อนโยนจากมุมห้อง

เขาหันไปทันที แต่ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น

เสียงนั้นเหมือนลอยมาจากอีกที่หนึ่ง — ที่ไกลเกินเอื้อม แต่ใกล้เกินจะลืม

หัวใจเขาเต้นแรง ความเย็นวูบผ่านหลัง มือกำแน่นโดยไม่รู้ตัว เขาเดินช้า ๆ ไปที่โต๊ะไม้ตรงมุมห้อง โต๊ะที่เขาจำได้ว่าเคยใช้ตอนทำโปรเจกต์ปีสุดท้าย

บนโต๊ะมีกระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่

ในกระดาษนั้น มีลายมือเขียนว่า

“ทุกอย่างเริ่มต้นจากการตื่นขึ้นในคืนฝนตก”

คเชนทร์ยืนนิ่งอยู่นาน เหมือนเวลาหยุดไปทั้งห้อง เขามองประโยคนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า — มันคือคำพูดเดียวกับที่เขาเคยใช้เปิดบันทึกประจำวันในวัย 50 ก่อนเกิดอุบัติเหตุ

มือของเขาสั่นไม่หยุด ความจริงกับความฝันเริ่มทับซ้อนกันจนแทบแยกไม่ออก เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกบางสิ่งนำทางอยู่

“ใครกัน...ที่เขียนประโยคนี้ไว้ให้ฉัน?”

เขานั่งลงตรงโต๊ะนั้นอย่างเงียบ ๆ แสงจากหน้าต่างทอดเงายาวบนพื้น เขาเอื้อมมือแตะหมึกบนกระดาษ — มันยังไม่แห้งดีด้วยซ้ำ

หัวใจเขาเริ่มเชื่อในสิ่งที่ไม่ควรเชื่อ — ว่าบางที อาจมีใครอีกคนอยู่ในโลกนี้ด้วย และอาจรู้ว่าเขา “ไม่ใช่คเชนทร์คนเดิมของที่นี่”

เสียงระฆังจากตึกเรียนดังขึ้นตัดความคิด เขาสะดุ้งเล็กน้อย หยิบกระดาษแผ่นนั้นใส่กระเป๋า แล้วเดินออกไปอย่างระมัดระวัง ราวกับกลัวว่าทุกอย่างจะหายไปถ้าเขากะพริบตา

เมื่อเดินถึงหน้าตึก เขาเห็นนักศึกษาสองสามคนยืนคุยกัน เสียงหัวเราะของพวกเขาฟังดูเหมือนเพลงที่หายไปนานในความทรงจำของเขา — บริสุทธิ์ อ่อนโยน และเต็มไปด้วยชีวิต

เขายืนนิ่ง มองภาพนั้นอยู่นาน แล้วจู่ ๆ ท้องฟ้าก็เริ่มมืดลงอีกครั้ง

เมฆครึ้มปกคลุมเหนือมหาวิทยาลัย ฝนเม็ดแรกตกลงบนไหล่ของเขา

คเชนทร์เงยหน้ามองฟ้า ความรู้สึกปวดหนึบในอกแล่นขึ้นมาอีกครั้ง

“ฝนอีกแล้ว…” เขาพึมพำ

แต่คราวนี้ มันไม่ใช่ฝนธรรมดา — เพราะเสียงฝนที่ตกกระทบพื้นนั้น มีจังหวะเดียวกับเสียงเครื่องยนต์ในคืนที่เขาประสบอุบัติเหตุ

“แกร่ก…แกร่ก…แกร่ก…”

เสียงนั้นดังขึ้นเรื่อย ๆ ในหัว เหมือนฟ้าผ่ากลางสมอง เขาปิดหูแน่น แต่เสียงยังคงอยู่

มันคือเสียงเครื่องยนต์สุดท้ายที่เขาได้ยินก่อนความมืดกลืนกินทุกอย่างในคืนฝนตก

ภาพฝันเริ่มซ้อนขึ้นตรงหน้า — เสียงยางรถเสียดถนน เสียงฝนกระทบกระจก เสียงหัวใจเต้นกระหน่ำ — ทุกอย่างกลับมาทั้งหมดในชั่ววินาทีเดียว

คเชนทร์ทรุดลงกับพื้น หายใจแรงเหมือนกำลังจะขาดอากาศ

ในขณะเดียวกัน เสียงฝนก็เบาลง... และตามมาด้วยเสียงใครบางคนพูดเบา ๆ ข้างหู

“อย่ากลัวเลย…คุณแค่หลับอยู่ในความฝันของตัวเองเท่านั้น”

เสียงนั้นอ่อนโยนและชัดเจนในหัว

เขาเงยหน้าขึ้นช้า ๆ — เห็นเพียงเงาร่างของผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ไกล ๆ กลางฝน ใบหน้าเบลอราวกับอยู่หลังม่านน้ำ

“ใคร...” เขาพยายามเรียก แต่เสียงขาดหาย

ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลง เหมือนเวลาหยุดอีกครั้ง — เหลือเพียงเสียงฝนที่ตกช้า ๆ และกลิ่นกาแฟที่ลอยมาจากที่ไหนสักแห่ง