รักนี้...ทะลุมิติ

เสียงฝนกระทบกระจกใสของห้องจัดเลี้ยงเป็นจังหวะเบา ๆ คล้ายเสียงลมหายใจของใครบางคนที่เหนื่อยล้าเกินจะเอื้อนเอ่ยคำใดต่อ โลกด้านนอกพร่ามัวด้วยละอองน้ำและแสงไฟนีออนที่ส่องสะท้อนจากพื้นถนนจนดูเหมือนภาพวาดที่ใครบางคนเผลอปาดสีผิดจังหวะ

ภายในห้องจัดเลี้ยงใหญ่ แสงจากโคมระย้าสีอำพันส่องกระทบแก้วไวน์และถ้วยช้อนเงินจนแวววับไปทั่ว เสียงหัวเราะ เสียงพูดคุย และเสียงดนตรีแจ๊สคลอเบา ๆ จากเวที ผสมกันเป็นท่วงทำนองของค่ำคืนแห่งความสำเร็จของบริษัทที่เขามีส่วนร่วมสร้างขึ้นมา

คเชนทร์นั่งอยู่ริมโต๊ะ มุมที่ผู้คนมักไม่สังเกตเห็น ใบหน้าเรียบสงบแต่แววตาเต็มไปด้วยความเหงา ความเหนื่อยล้าในรอยย่นเล็ก ๆ ข้างตาบอกเรื่องราวของเวลาได้มากกว่าคำพูดใด ๆ

เขายกแก้วไวน์ขึ้นหมุนเบา ๆ สีแดงของมันสะท้อนแสงไฟระยิบระยับคล้ายแสงเทียนที่ริบหรี่ในพายุ ความหวานขมของรสไวน์แตะปลายลิ้น เหมือนเตือนให้ระลึกถึงความจริงข้อหนึ่งว่าชีวิตไม่เคยอ่อนโยนกับใคร

เสียงผู้บริหารหนุ่มรุ่นใหม่พูดบนเวทีถึงความสำเร็จในปีที่ผ่านมา ทุกถ้อยคำเต็มไปด้วยพลังและความหวัง เขามองภาพนั้นนิ่ง ๆ ยิ้มบาง ๆ แต่ในใจกลับว่างเปล่าจนหนาว

“คุณคเชนทร์ครับ มาถ่ายรูปร่วมกันหน่อยครับ!”

เสียงเรียกของใครบางคนดังขึ้น เขาพยักหน้ารับ ก่อนเดินเข้าไปกลางกลุ่มคน ใบหน้าทุกคนยิ้มกว้างเมื่อแฟลชวาบขึ้นหนึ่งครั้ง

ในเสี้ยววินาทีนั้น เขาเห็นเงาของตัวเองในกระจกหลังเวที — ชายวัยห้าสิบ ผู้เคยฝันจะสร้างอะไรบางอย่างยิ่งใหญ่ แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่าเขาเหลือเพียงเงา ไม่ใช่ตัวตนจริงอีกต่อไป

หลังถ่ายรูปเสร็จ เขากลับมานั่งที่เดิม เสียงเพลงเปลี่ยนจังหวะเป็นบลูส์ช้า ๆ ทว่าความรู้สึกในอกกลับแน่นขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนมีบางสิ่งจุกอยู่กลางอกที่ไม่สามารถกลืนหรือพูดออกมาได้

เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู เข็มสั้นชี้เลขเก้า

ยังไม่ดึกมาก แต่สำหรับเขา ค่ำคืนนี้เหมือนผ่านมานานหลายปีแล้ว

คเชนทร์ลุกขึ้น เดินออกจากห้องโดยไม่เอ่ยลาใคร

รองเท้าหนังขัดเงาของเขากระทบพื้นพรมหนานุ่ม เสียงฝีเท้าค่อย ๆ จางหายไปกับเสียงฝนที่ดังชัดขึ้นเรื่อย ๆ

โถงโรงแรมเงียบกว่าที่คิด

เพียงเสียงพายุฝนที่ซัดกระจก และแสงไฟสีส้มที่สะท้อนละอองน้ำราวกับมีใครกำลังร้องไห้อยู่ด้านนอก

เขายืนมองฝนตกอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบร่มจากพนักงานต้อนรับ แล้วเดินออกไปยังลานจอดรถ กลิ่นฝนผสมกลิ่นดินเปียกชื้นลอยแตะจมูก นั่นคือกลิ่นของ “การเริ่มต้น” สำหรับบางคน แต่สำหรับเขา มันคือกลิ่นของ “การสิ้นสุดบางอย่าง”

ภายในรถหรูที่เงียบสนิท เขาวางร่มไว้เบาะข้าง เปิดวิทยุเบา ๆ เสียงเพลงแจ๊สคลอขึ้นอีกครั้งเพลงเดียวกับที่เปิดในงานเลี้ยงเมื่อครู่ แต่ตอนนี้ฟังดูเศร้ากว่าหลายเท่า

เขาเอนหลังพิงเบาะ หลับตาอยู่ครู่หนึ่ง เสียงฝนบนหลังคารถดังรัวเหมือนใครกำลังเคาะประตูใจที่เขาไม่อยากเปิดอีก

เขาเปิดตา สูดลมหายใจยาว ก่อนขับออกจากลานจอด

ถนนยามค่ำคืนสะท้อนแสงไฟจากเสาไฟฟ้าทอดยาวเป็นเส้นสายสีทองบนพื้นเปียก

ทุกหยดฝนที่กระแทกกระจกหน้าเหมือนคำถามที่เขาไม่เคยหาคำตอบได้

“ชีวิตมันควรจะรู้สึกแบบนี้หรือเปล่านะ…”

เขาพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง

ในวัยห้าสิบ ปีที่ควรจะเป็นช่วงเวลาของความสงบ เขากลับรู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่กลางทางแยกที่ไม่มีป้ายบอกทาง ไม่มีจุดหมายให้มุ่งหน้า มีเพียงความเงียบกับความทรงจำที่ผุดขึ้นไม่หยุด

เขาเคยคิดว่า “เวลา” จะช่วยเยียวยาทุกอย่าง

แต่เปล่าเลย...

มันเพียงทำให้เขาชินกับความว่างเปล่ามากขึ้นเท่านั้น

ภาพของเพื่อนร่วมงานที่หัวเราะในงานเลี้ยงเมื่อครู่ยังติดตา แต่เขากลับรู้สึกเหมือนมองพวกเขาจากที่ไกลมาก เหมือนคนที่ยืนอยู่นอกกรอบกระจกของโลก

เขาขับช้า ๆ ฝ่าฝนที่ตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ เสียงยางบดถนนเปียกดังกึก ๆ เป็นจังหวะเดียวกับเสียงหัวใจที่หนักอึ้ง

มือของเขาวางนิ่งบนพวงมาลัย แสงจากไฟหน้ารถลอดผ่านม่านฝนเป็นลำยาวสว่างวูบวาบ ละอองน้ำแตกกระจายราวกับละอองแสงในความฝัน

เขามองป้ายทางโค้งข้างหน้า เห็นเงาแม่น้ำอยู่ลิบ ๆ ใต้สะพานข้าม เขามักเลือกเส้นทางนี้กลับบ้านเสมอ เพราะมันเงียบ และไกลจากเสียงผู้คน

“เงียบดี...” เขาคิดในใจ ก่อนจะยิ้มบาง ๆ

แต่รอยยิ้มนั้นก็จางหายไปอย่างรวดเร็วเมื่อหัวใจกลับมาหนักเหมือนเดิม

ในความมืดที่มีเพียงไฟหน้ารถสาดไปข้างหน้า เขารู้สึกเหมือนกำลังขับอยู่ในอุโมงค์ที่ไม่มีทางออก ไม่มีสิ้นสุด

แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น เขาก็ไม่หยุดขับ

เพราะบางครั้ง “การหยุด” ก็เจ็บกว่าการ “ไปต่อ”

เขาเอื้อมมือไปเปิดกระจกลงเล็กน้อย ละอองฝนปลิวเข้ามาแตะข้างแก้ม

ความเย็นนั้นทำให้เขาสะดุ้งนิด ๆ

แต่เขากลับรู้สึก “มีชีวิต” ขึ้นมาเพียงชั่วครู่

“เรายังหายใจอยู่นี่นะ…” เขาคิด

แต่กลับไม่แน่ใจว่าเป็นสิ่งดีหรือไม่

เขาคิดถึงบ้าน

บ้านหลังใหญ่ที่เงียบราวกับไม่มีใครอยู่

โต๊ะอาหารที่ว่างเปล่า

เสียงนาฬิกาเดินซ้ำ ๆ ทั้งคืนเป็นเพื่อนคนเดียวที่ยังซื่อสัตย์ต่อเขา

“ชีวิตคนเรามันเหลืออะไร ถ้าไม่มีใครให้กลับไปหา...”

เสียงคิดในใจแผ่วเบาแทบกลืนไปกับเสียงฝน

เขาเพิ่มเสียงเพลงในรถ

ท่วงทำนองช้า ๆ จากแซ็กโซโฟนดังคลอราวกับโลกกำลังกล่อมให้เขาหลับในอ้อมกอดของความเหนื่อยล้า

ฝนตกแรงขึ้นอีก ถนนเริ่มลื่น

เขาเพ่งมองเส้นขาวบนถนนข้างหน้า แต่สายตาเริ่มพร่าเพราะละอองน้ำและแสงไฟที่สะท้อนกันวูบวาบ

“อย่าหลับตอนนี้…” เขาบอกตัวเอง

แต่เปลือกตากลับหนักขึ้นอย่างประหลาด

เสียงเพลงค่อย ๆ เลือนหาย เหลือเพียงเสียงฝนที่กลายเป็นเหมือนเสียงคลื่นซัดเข้าฝั่งซ้ำ ๆ

เขาเอนตัวพิงเบาะ

ในหัวผุดขึ้นคำถามหนึ่งที่วนเวียนมาทั้งชีวิต —

“สุดท้ายแล้ว...เราทำงานหนักไปเพื่อใคร?”

ไม่มีคำตอบ

มีเพียงภาพพร่าเลือนของแสงไฟจากรถคันสวนที่สาดเข้าตาอย่างจัง

เขาเผลอหักพวงมาลัยหลบโดยสัญชาตญาณ

ล้อรถสะบัดแรง เสียงเบรกกรีดฝ่าความมืดดังลั่น

ร่างทั้งร่างถูกเหวี่ยงไปข้างหน้า

ภาพสุดท้ายที่เขาเห็น คือเส้นแสงไฟที่บิดเบี้ยว กับหยดน้ำที่แตกกระจายกลางอากาศ

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว

เสียงเหล็กเสียดสีกับราวสะพาน

เสียงกระจกแตกเป็นเศษฝนอีกชั้นหนึ่ง

และต่อจากนั้น...คือความเงียบสนิท

ไม่มีเสียงฝน

ไม่มีเสียงเพลง

ไม่มีแม้แต่เสียงหัวใจของตัวเอง

โลกดับลงช้า ๆ เหมือนใครปิดสวิตช์แสงไฟทีละดวง

และในความมืดนั้น — เขารู้สึกเพียงว่า “บางสิ่งกำลังจะเปลี่ยนไป”

“หรือว่าชีวิตของเราจะสิ้นสุดที่วันนี้...”

เขาคิดก่อนทุกอย่างจะมืดสนิท

...ความมืดค่อย ๆ คลี่ตัวออกทีละชั้น

เหมือนม่านหมอกบางที่ถูกแสงบางอย่างขับไล่ช้า ๆ

คเชนทร์รู้สึกว่าตัวเอง “ลอย” อยู่ในที่ใดที่หนึ่ง

ไร้น้ำหนัก ไร้เวลา

เสียงฝนเมื่อครู่ยังแว่วอยู่ไกล ๆ เหมือนเสียงจากอีกโลกหนึ่ง

เขาพยายามลืมตา

แต่กลับพบเพียงแสงสีทองอ่อน ๆ สาดอยู่รอบตัว

กลิ่นอุ่นคล้ายกลิ่นดอกไม้ที่คุ้นเคยแต่อธิบายไม่ได้ลอยแตะจมูก

เสียงกระซิบหนึ่งดังขึ้นจากที่ไกลมาก...

แผ่วเบาราวกับสายลม

“ถึงเวลาแล้ว...คุณต้องกลับไป”

เขาขมวดคิ้ว

กลับไป?

กลับไปไหน...

ร่างของเขาร่วงผ่านละอองแสงนับพันที่ลอยฟุ้งเหมือนฝุ่นในแสงอาทิตย์

ภาพตรงหน้าค่อย ๆ ชัดขึ้นเป็นทุ่งกว้างยามรุ่งสาง

แสงอาทิตย์อ่อน ๆ สีทองทอดผ่านละอองหมอกบาง ๆ

เขามองเห็นเงาของ “ใครบางคน” เดินอยู่ท่ามกลางทุ่งกว้าง

หญิงสาวในชุดพยาบาลสีขาวสะอาดตา เธอหันหลังให้เขา

เส้นผมยาวสีน้ำตาลเข้มปลิวเบา ๆ ตามแรงลม

แผ่นหลังเล็กนั้นให้ความรู้สึกประหลาด —

เหมือนเขา “เคยรู้จัก” เธอมานานแสนนาน

เขาก้าวเท้าไปข้างหน้า เรียกเบา ๆ

“คุณ...”

แต่เสียงของเขากลับไม่ออกมา มีเพียงลมหายใจอุ่น ๆ ที่กลายเป็นไอจาง ๆ ลอยสลายกลางอากาศ

หญิงสาวหยุดเดิน

เธอเอียงหน้าเล็กน้อยคล้ายจะหันกลับมา

แสงแดดสาดลงพอดี ทำให้เขาเห็นเพียงเสี้ยวแก้มขาวนวลของเธอ

ในวินาทีนั้น — ทุกอย่างเริ่มสั่นไหว

ท้องฟ้าเหนือศีรษะเปลี่ยนเป็นสีเทา ฝนบาง ๆ เริ่มโปรยลงอีกครั้ง

ละอองฝนซึมเข้าผิว เย็นเหมือนน้ำตาของใครบางคน

“อย่ากลัวเลย...”

เสียงเดิมกระซิบขึ้นอีกครั้ง แผ่วเบาจนแทบไม่ชัด

“ทุกสิ่งกำลังเริ่มต้นใหม่”

เขายื่นมือออกไป

แต่ทันทีที่ปลายนิ้วจะสัมผัสร่างนั้นทุกอย่างก็ดับวูบลง