ตอนที่ 4 – โลกที่เหมือนฝัน - 1

คเชนทร์ลองเปิดประตูออกไปข้างนอก เสียงจอแจของหอพักชายดังขึ้นทันที เสียงหัวเราะ เสียงเปิดเพลงสากลเก่า ๆ ที่เขาเคยชอบ เสียงลูกฟุตบอลกระทบกำแพง ทุกเสียงเหมือนเสียงจากอดีตที่กลับมามีชีวิตจริงอีกครั้ง

หัวใจเขาเต้นแรง...แต่ก็เหมือนถูกบีบแน่นในเวลาเดียวกัน

“มันคืออดีตของฉัน…หรือเป็นโลกจำลองที่ถูกสร้างขึ้นมาใหม่กันแน่…”

เขาเดินออกไปเรื่อย ๆ ลมเช้าพัดมากระทบใบหน้า กลิ่นหญ้าเปียกฝนจากเมื่อคืนทำให้รู้สึกอุ่นแปลก ๆ ราวกับโลกนี้กำลังต้อนรับเขาอีกครั้ง

ที่มุมถนน มีร้านกาแฟเล็ก ๆ ชื่อ “Dream Brew” — ร้านที่ตอนนั้นเพิ่งเปิดใหม่ในละแวกมหาวิทยาลัย เขาจำได้ว่าเคยไปนั่งอ่านหนังสือที่นั่นครั้งหนึ่ง แต่ในความทรงจำจริง...ร้านนั้นปิดตัวลงไปตั้งแต่ปี 2002 แล้ว

แต่ตอนนี้มันยังอยู่...และดูเหมือนเพิ่งเปิดในเช้านี้

“มันสมจริงเกินไปแล้ว…” เขาพึมพำ ก่อนตัดสินใจเดินเข้าไป

เสียงกระดิ่งเหนือประตูดังเบา ๆ กลิ่นกาแฟลอยอบอวลในอากาศ เขาหยุดนิ่ง มองไปรอบ ๆ เห็นแสงแดดสาดผ่านกระจกสะท้อนกับควันบาง ๆ จากแก้วกาแฟของลูกค้าสองคนที่นั่งอยู่มุมร้าน

บาริสต้าหนุ่มหน้าคุ้น ๆ ยิ้มให้เขา “สวัสดีครับ รับอะไรดีครับ?”

คเชนทร์อ้ำอึ้ง เขาไม่รู้จะตอบว่าอะไรดี เพราะเขาไม่แน่ใจว่าที่นี่คือโลกไหนกันแน่

“เอ่อ...ลาเต้แก้วนึงครับ”

“รับแบบร้อนหรือเย็นครับ?”

“...ร้อนครับ” เขาตอบพลางยิ้มบาง ๆ แต่ในใจกลับมีคำถามหมุนวนเป็นวงกลม

เสียงเครื่องบดเมล็ดกาแฟดังขึ้นช้า ๆ เป็นจังหวะที่เขาคุ้นเคย — มันคือเสียงเดียวกับที่เขาได้ยินในร้าน “ลาเต้ในฝัน” ของตัวเองในอีกโลกหนึ่ง...โลกที่เขาเป็นเจ้าของร้านกาแฟเมื่ออายุ 50 ปี โลกที่เขาเพิ่ง “จากมา”

มือของเขาสั่นน้อย ๆ เขามองไปรอบร้านอีกครั้ง เหมือนกำลังหาคำตอบว่าที่นี่เกี่ยวข้องกับ “เขา” ในอนาคตหรือไม่

บนชั้นไม้หลังเคาน์เตอร์ มีกรอบรูปเล็ก ๆ รูปหนึ่ง — เป็นภาพถ้วยกาแฟที่มีคำเขียนไว้ว่า

“To dream is to remember.”

หัวใจคเชนทร์เต้นแรงอีกครั้ง

เขาเคยเขียนประโยคนี้เองกับมือ...บนเมนูร้าน “ลาเต้ในฝัน” ที่โลกเดิมของเขา

เขาเกือบวางแก้วกาแฟหลุดจากมือ ความรู้สึกเย็นวูบไหลผ่านกระดูกสันหลัง มันไม่ใช่ความบังเอิญแน่ — เหมือนใครบางคน “ยกเอาความทรงจำของเขามาวางไว้ตรงหน้า”

เขานั่งลงมุมเดิมที่เคยชอบตอนเป็นนักศึกษา — มุมติดหน้าต่าง มองเห็นสนามหญ้าด้านนอก แสงแดดลอดผ่านละอองฝนที่ยังเกาะกระจกเป็นหยด เขายกแก้วกาแฟขึ้นดม กลิ่นหอมละมุนลึกซึ้งจนหัวใจรู้สึกปวดหนึบด้วยความสับสน

“กลิ่นนี้…เหมือนตอนที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ในอีกโลกหนึ่งเลย…”

เขาคิดในใจ พลันนึกถึงเสียงฝนตก เสียงเครื่องยนต์สุดท้าย และความมืดที่กลืนกินทุกอย่างในคืนนั้น

มือเขาสั่นอีกครั้ง — คราวนี้ไม่ใช่เพราะความกลัว แต่เพราะหัวใจเริ่มรู้สึกถึงบางสิ่ง

บางสิ่งที่เชื่อมโยงสองโลกเข้าด้วยกัน

เขานั่งนิ่งอยู่นาน มองหยดน้ำที่ไหลบนกระจก และความคิดในหัวก็เริ่มพร่าเลือนระหว่าง “อดีตจริง” กับ “โลกที่เหมือนฝัน”

“ถ้าโลกนี้คือโอกาสให้ฉันเริ่มใหม่...ฉันจะไม่หนีอีก” เสียงในใจเขาชัดเจน

แสงแดดสาดลงมาบนโต๊ะพอดีในจังหวะที่เขายกแก้วขึ้นจิบแรก กลิ่นกาแฟหอมละมุนกระทบลิ้น ความขมและหวานผสมกันอย่างแปลกประหลาด เหมือนชีวิตที่ผ่านมาของเขา — ขมจนอยากหนี แต่ก็ยังมีความอ่อนโยนที่อยากจำไว้

เขาหลับตา สูดลมหายใจเข้าลึก แล้วพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง

“บางที...นี่อาจไม่ใช่การย้อนเวลา แต่เป็นการกลับมา...เพื่อเรียนรู้สิ่งที่ฉันยังไม่เข้าใจ”

เสียงเครื่องบดกาแฟดังแว่ว ๆ อยู่ด้านหลังร้าน เหมือนเสียงลมหายใจของใครบางคนที่ยังไม่ยอมเงียบหายไปจากความทรงจำ มันเป็นจังหวะที่ทำให้คเชนทร์รู้สึกเหมือนนั่งอยู่ในร้านของตัวเองอีกครั้ง ทั้งที่โลกนี้ยังไม่รู้จักเขาในแบบนั้นเลย

เขาแตะปลายนิ้วกับถ้วยกาแฟอีกครั้ง ความร้อนจากแก้วซึมเข้าสู่ผิวช้า ๆ — ความรู้สึกเล็กน้อยแต่กลับทำให้หัวใจอุ่นขึ้นอย่างประหลาด

เสียงหัวเราะจากโต๊ะข้าง ๆ ทำให้เขาหันไป เห็นกลุ่มนักศึกษากำลังถ่ายรูปกัน กาแฟควันกรุ่นบนโต๊ะ กล้องฟิล์มเล็ก ๆ วางอยู่ข้าง ๆ — ทุกสิ่งดูบริสุทธิ์และเรียบง่ายจนเขาอยากจะหยุดเวลาตรงนั้นไว้

“นี่มันคือการย้อนอดีตจริง ๆ… หรือคือโลกจำลองของหัวใจฉัน?”

เขาคิดในใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินออกจากร้านอย่างช้า ๆ

เมื่อก้าวพ้นประตู เสียงกระดิ่งเหนือบานประตูดัง “กริ๊ง” เบา ๆ อีกครั้ง