บทที่ 7 อาหญิงน้อยแห่งเทพีไอซิส (1/3)

เช้าวันรุ่งขึ้น นัซย่าส่งข่าวบอกศาสตราจารย์ฮาฟิซว่าเธอเป็นไข้ ตัวร้อน ขอนอนพัก ศาสตราจารย์ฮาฟิซนั้นโล่งอกทันทีที่ได้ยินว่าเธอแค่ไม่สบาย เพราะเขาเกรงว่าเธออาจถูกลงโทษจากคำสาปฟาโรห์เช่นทีมสำรวจทีมก่อนหน้า

“ไม่ต้องห่วงนะ นัซย่า คุณนอนพักให้หายดี สามวันนี้ ผมกับทีมจะหยุดพักก่อนก็แล้วกัน นี่เพิ่งเริ่มงานเท่านั้น จากนั้น พวกเราค่อยมาลุยหนักๆ ด้วยกัน” ศาสตราจารย์ฮาฟิซบอกอย่างใจดีก่อนจะวางสายไป

นัซย่ารีบเชื่อมต่อสัญญาณดาวเทียมเพื่อค้นหาและรวบรวมข้อมูลต่างๆ ที่เธอต้องการทันที ใช้เวลาไปสองวันเต็มๆ กับการรวบรวมข้อมูลทั้งหมดที่เธอต้องการ และข้อมูลที่ได้เพิ่มมาระหว่างการค้นหา วันนี้ที่เป็นวันที่สามจึงเป็นวันที่เธอนอนหลับเป็นตาย เพราะเธอใช้ชิปบีบอัดความทรงจำบีบอัดข้อมูลทั้งหมดลงสู่สมองของเธอ และเพราะการบีบอัดข้อมูลจำนวนมาก จึงทำให้เธอเหนื่อยล้าสุดขีด ปิดอุปกรณ์ต่างๆ เรียบร้อยแล้ว เธอก็คว้าแคปซูลที่เป็นยาบำรุงต่างๆ กลืนลงท้องไปอย่างรวดเร็วก่อนจะล้มตัวลงนอนทันที

นัซย่าตื่นนอนเกือบหกโมงเย็น ขยี้ตาให้ตาสว่างค่อยนึกอีกครั้งว่ายังมีอะไรที่เธอไม่ได้เตรียม

“อยากเอาสัมภาระของเราตอนนี้ติดตัวไปด้วยจังเลย” เธอเปรยออกมาอย่างท้อแท้

“ก็เอาไปสิ ข้าไม่ได้ห้ามเสียหน่อยว่าเอาไปไม่ได้” เสียงทุ้มของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น

นัซย่าสะดุ้งเฮือก เหลียวมองไปยังทิศทางของเสียงที่ได้ยินก่อนจะอ้าปากค้างอยู่ครู่หนึ่งเมื่อมองเห็นเทพผู้มีศีรษะเป็นนกเหยี่ยวและหมาไน

“เอิ่ม...เอ่อ...ท่านเทพโฮรัสกับท่านเทพอะนิวบิสนั่นเอง” นัซย่าเอ่ยออกมาหลังจากตั้งสติได้ เธอไม่ค่อยชินกับเทพสององค์นี้เลย ไม่เหมือนกับเทพโอไซริสและเทพีไอซิส เพราะพวกเขามีรูปลักษณ์เช่นคนทั่วไป

“คราวต่อไปถ้ามาหาฉัน ช่วยเป็นปกติเหมือนท่านเทพโอไซริสและเทพีไอซิสได้มั้ยคะ มาแบบนี้ ฉันคงหัวใจวายตาย” เธอบ่นออกมา

“หึ หึ” เทพอะนิวบิสหัวเราะชอบใจก่อนจะกล่าวต่อ

“เจ้าอยากเอาของทั้งหมดของเจ้าติดตัวไปด้วย นั้นย่อมได้ เอามันใส่ในกำไลที่เสด็จอาโอไซริสมอบให้เจ้าสิ เพียงแต่ของเหล่านั้นจะใช้ได้หรือไม่เมื่อไปถึงที่นั่น เจ้าก็ต้องดูเอาเอง หากเปิดใช้งานได้ มันย่อมใช้ได้ เปิดไม่ได้ก็คือใช้ไม่ได้” เทพอะนิวบิสบอกง่ายๆ

“แล้วใส่ยังไงคะ”

“เจ้าแค่ยื่นแขนข้างที่ใส่กำไลทาบลงบนของที่เจ้าต้องการติดตัวไป ของนั้นจะเข้าไปอยู่ในกำไลเอง ยามเมื่อเจ้าจะใช้มัน ก็เพียงนึกถึงของนั้น แล้วทาบมือลงบนกำไล ก็จะปรากฏของที่เจ้าต้องการ”

นัซย่ายิ้มกว้างทันที แบบนี้แหละที่เธออยากได้ เธอรีบกวาดข้าวของสัมภาระทุกอย่างของเธอใส่ลงในกำไลจนหมดอย่างรวดเร็ว

“พรุ่งนี้เช้า ได้มีรายงานข่าวว่านักโบราณคดีสาวสวยจากรัสเซียถูกลักพาตัว ไม่พบร่องรอยใดๆ ข้าวของก็หายไปหมดทุกชิ้น ต้องครึกครื้นไม่น้อยเลยทีเดียว” เทพโฮรัสกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ

“คราวนี้เจ้าคงพร้อมแล้วล่ะสิ”

“พร้อมมากค่ะ เอ่อ...ฉันต้องเดินทางตอนนี้เลยเหรอคะ พวกคุณถึงมาพบฉัน”

“ไม่ใช่หรอก ข้ากับอะนิวบิสแค่อยากมาดูว่าเจ้าเตรียมพร้อมแค่ไหน ไม่นึกว่าเจ้าจะเตรียมตัวดีอย่างยิ่ง”

“ก็ต้องเตรียมให้มากที่สุดแหละค่ะ ยุคสมัยนั้นไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกอะไรเลย ฉันเลยต้องเตรียมข้อมูลไปมากกว่าที่คิดไว้ตอนแรกมาก ถ้าผ่าสมองฉันตอนนี้ น่าจะมีข้อมูลระดับเอนไซโคลพิเดียสักสามสิบสี่สิบเล่ม”

“ดี เจ้าเตรียมไว้เช่นนี้ดีแล้ว มีแล้วไม่ได้ใช้ดีกว่าจะใช้แล้วไม่มี”

“แล้วฉันต้องเดินทางเมื่อไหร่คะ”

“เที่ยงคืนนี้ เตรียมตัวให้พร้อม พวกเราทั้งสี่จะมาพบเจ้าตรงเวลา”

“แล้วถ้าฉันจะซื้อของที่คิดว่าจำเป็นใส่ไปในกำไลด้วยจะได้มั้ยคะ”

“ได้ เจ้าสามารถใส่ของในกำไลนั้นได้ไม่จำกัด แต่อย่าลืมที่ข้าบอก ของเหล่านั้นจะใช้ได้หรือไม่เมื่อไปถึงที่นั่น เจ้าก็ต้องดูเอาเอง” เทพอะนิวบิสกล่าวย้ำ

“โอเคค่ะ ได้ไม่ได้ค่อยไปว่ากันข้างหน้าอีกที แต่ตอนนี้มีอะไรที่ฉันคิดว่าน่าจะใช้ได้หรือจำเป็น ฉันขอเอาไปก่อน ดีกว่าไปเสี่ยงเอาข้างหน้า”

เมื่อเทพโฮรัสและเทพอะนิวบิสกลับไปแล้ว นัซย่าจึงรีบออกจากโรงแรมที่พักมาซื้อหาข้าวของที่เธอคิดว่าจำเป็น เพราะแม้เธอจะสามารถล้วงหยิบเอาของในยุคสมัยเธอออกมาจากกำไลได้ แต่ถ้าเธอมีติดตัวไว้ในกำไล ยังไงก็อุ่นใจกว่า ส่วนของนั้นจะใช้ได้หรือไม่ในยุคสมัยนั้นค่อยว่ากันอีกที

ตอนนี้เธอมีเวลาประมาณห้าชั่วโมงก่อนจะต้องรีบกลับมารับประทานอาหารเย็น อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า รอเวลาเดินทางข้ามเวลา

“พร้อมแล้วสินะ” เทพีไอซิสทักขึ้นเมื่อเห็นนัซย่าอยู่ในชุดบอดี้สูทสีดำนั่งรออยู่บนเตียงที่เธอมางีบอีกรอบก่อนจะถึงเวลาเดินทาง

“พร้อมค่ะ”

“ดี เช่นนั้น ก็เริ่มเถิด”

เทพโอไซริส เทพีไอซิส เทพโฮรัส และเทพอะนิวบิสวาดสองหัตถ์ออกด้านข้าง บังเกิดดวงแสงสีขาว ขนาดรัศมีความกว้างราว สองฟุตสว่างวาบขึ้นเบื้องหน้าของนัซย่า แสงสว่างนั้นค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้นจนมีรัศมีความกว้างจรดเพดานห้อง แล้วจึงค่อยๆ ปรากฏเส้นทางสีทองสว่างทอดยาวที่มองไม่เห็นปลายทาง

“เจ้าเดินไปตามเส้นทางนี้ มันจะนำเจ้าหวนคืนสู่ห้วงเวลาแห่งฟาโรห์ และสถานที่ที่เจ้าไปถึงจะอยู่ไม่ไกลจากเมเนส บุตรชายของข้า จากนั้นเจ้าต้องเรียนรู้เอาเองว่าจะเอาตัวรอดอย่างไร ไม่นานเจ้าและเมเนสจะได้พบกัน” เทพโอไซริสบอกก่อนจะเริ่มการเดินทางย้อนเวลา

“ด้วยอำนาจแห่งข้า โอไซริส และอำนาจแห่งเทพีไอซิส เทพโฮรัส และเทพอะนิวบิส เจ้าจะอยู่ในความคุ้มครองของพวกเราทั้งสี่ นัซย่า”

ประกายแสงสีทองปรากฏครอบคลุมร่างของนัซย่าชั่วครู่ก่อนจะดับวูบไป

“ขอบคุณค่ะ” เธอกล่าวขอบคุณเทพทั้งสี่ก่อนจะสูดลมหายใจลึกและก้าวเข้าสู่เส้นทางสีทองนั้น ก้าวแรกแห่งการย้อนเวลา