บทที่ 27 ไม่อาจรักหมดใจ (3/3)

“ไม่มีเจ้าค่ะ ข้าเคยบอกท่านแล้วว่าพระราชวังหลวงอียิปต์บนไม่ได้เข้ามายาก ที่นี่ไม่ได้มีการป้องกันแน่นหนาเช่นที่ที่ข้าจากมา”

“แล้วมาพบข้าตอนนี้ เจ้าอยากให้ข้าช่วยอะไร” ทรงทราบได้ทันทีว่านางต้องการความช่วยเหลือจากพระองค์

“ท่านช่วยชี้ทางไปตำหนักเจ้าชายเฮเซ็ทและราชินีเนบเซมิให้ข้าหน่อยสิ ข้าไม่รู้ว่าเป็นตำหนักใด อยู่ตรงไหน ตอนนั้นที่เข้าวังมาพร้อมท่านลุงเซเตมและเมริท ข้าก็รู้จักแค่ตำหนักของท่าน”

“ได้สิ แต่ข้าอยากไปกับเจ้าด้วย นะ ให้ข้าไปกับเจ้า”

นัซย่ากรอกตาครุ่นคิดครู่หนึ่ง ให้เจ้าชายนาร์เมอร์ไปกับเธอก็ดีเหมือนกัน เขารู้ลู่ทางในวังมากกว่าเธอ เธอจะเคลื่อนไหวได้คล่องตัวยิ่งขึ้น

“ท่านไปเปลี่ยนชุดเสียก่อน”

เจ้าชายนาร์เมอร์คลายอ้อมกอดก่อนจะตรงไปยังห้องหนึ่งที่อยู่ภายในห้องบรรทม ผ่านไปครู่หนึ่งก็เสด็จกลับมาในฉลองพระองค์สีดำกลืนไปกับความมืดเช่นเดียวกับเธอ พระพักตร์ครึ่งล่างถูกคาดปิดไว้ด้วยผ้าสีดำผืนหนึ่ง

มือของนัซย่าแตะลงที่กำไลทองคำ ในมือปรากฏเข็มขัดโลหะสีดำด้านเส้นหนึ่ง เธอคาดเข็มขัดนี้ให้พระองค์

“ท่านกดที่หัวเข็มขัดหนึ่งครั้ง มันจะทำให้ท่านล่องหน กดสองครั้ง มันจะทำให้ท่านปรากฏตัวเช่นเดิม”

คำบอกเล่านี้ทำให้เจ้าชายนาร์เมอร์จ้องมองนัซย่าอย่างประหลาดพระทัยก่อนจะก้มลงมองเข็มขัดอย่างทึ่งจัด แล้วจึงพาเธอเดินออกมานอกห้องบรรทม มหาดเล็กซีเบกที่นอนอยู่ใกล้หน้าห้องบรรทมตื่นขึ้นทันที หากยังไม่ทันจะอ้าปากร้อง...

“ข้าเอง ซีเบก”

เด็กหนุ่มผู้นี้จำได้ทันที

“จะเสด็จไหนพ่ะย่ะค่ะ แล้วนั่นใคร” ซีเบกทูลถามแผ่วเบา

“นัซย่าไงล่ะ จำไม่ได้?”

ซีเบกจ้องมองนัซย่าอยู่ครู่หนึ่งค่อยจดจำได้

“ข้าจะไปกับนัซย่า หากมีใครมาที่ตำหนัก ให้บอกว่าข้าสั่งห้ามปลุกจนกว่าจะรุ่งเช้า แล้วข้าจะกลับมาให้เร็วที่สุด”

“พ่ะย่ะค่ะ”

เจ้าชายนาร์เมอร์พานัซย่าหลบหลีกสายตาของทหารยามประจำตำหนักอย่างชำนาญ และนำทางเธอไปยังตำหนักของเจ้าชายเฮเซ็ท

“นี่เป็นตำหนักของเฮเซ็ท” ตรัสบอกเมื่อพาเธอมาถึงหน้าตำหนักใหญ่แห่งหนึ่ง

เบื้องหน้าของเธอเป็นตำหนักใหญ่ที่งดงามและโอ่อ่าหรูหราไม่แพ้ตำหนักของเจ้าชายนาร์เมอร์ คบไฟให้ความสว่างถูกจุดและปักไว้ตามที่ต่างๆ ทำให้ภายนอกตำหนักสว่างไสว

“ตำหนักน้องชายท่านนี่ หรูหราเสียจนถ้าไม่บอกว่าตำหนักเจ้าชาย ข้าต้องนึกว่าตำหนักรัชทายาทเลยนะ” เธอค่อนแคะให้พระองค์ได้ยิน พระเนตรทอแววขบขันกับคำพูดของเธอทันที

“เฮเซ็ทชอบแบบนี้มาตั้งแต่ข้าได้ตำแหน่งรัชทายาท เสด็จพ่อก็ทรงตามใจ สร้างตำหนักให้ใหม่ คงเพื่อทดแทนตำแหน่งรัชทายาทที่ท่านไม่มอบให้”

“แล้วนี่น้องชายท่านจุดไฟสว่างอย่างนี้ทุกคืนเลย? กลัวจะไม่มีใครมองเห็นหรือไร ตำหนักท่านไม่เห็นจะจุดไฟสว่างเท่านี้” นัซย่าถามอย่างประหลาดใจปนหมั่นไส้

“ใช่ คงกลัวข้าจะส่งใครมาลอบฆ่ามันกระมัง”

“มันกลัวท่านขนาดนั้น?”

“มันหวาดระแวงต่างหากทั้งๆ ที่ข้าไม่เคยส่งใครมาเช่นที่มันคิด แต่สว่างขนาดนี้ พวกเราใช้การล่องหนเข้าไปได้หรือไม่” เจ้าชายนาร์เมอร์ตรัสถามอย่างไม่แน่พระทัย

“ได้สิเจ้าคะ ไม่อย่างนั้นจะมีการล่องหนไว้ทำไมกันล่ะ” เธอตอบกลั้วหัวเราะ

เจ้าชายนาร์เมอร์เอื้อมพระหัตถ์มาจับข้อมือของเธอไว้ก่อนพระหัตถ์อีกข้างจะกดลงบนหัวเข็มขัดครั้งหนึ่ง ร่างของพระองค์เลือนหายไปพร้อมๆ กับร่างของนัซย่าที่เลือนหายตามมา

“เดินไปเงียบๆ ตามปกตินะเจ้าคะ ไม่ต้องกังวลว่าจะมีใครเห็นพวกเรา เพราะกระทั่งเงาก็จะไม่มี” เธอกระซิบเสียงแผ่วก่อนจะปล่อยให้เจ้าชายนาร์เมอร์จูงเธอไป

ทั้งสองเดินผ่านหน้าทหารยามไปอย่างสบายๆ เจ้าชายนาร์เมอร์ยิ่งนึกทึ่งกับการล่องหนนี้ พระองค์พานัซย่าเดินมาถึงหน้าตำหนักที่ประตูปิดสนิท มีทหารยามสองคนยืนเฝ้า พระองค์พาเธอเดินเลี้ยวมาอีกทางหนึ่ง เดินไปได้สักพักก็หยุดลง บริเวณนี้ไม่มีทหารยาม มีเพียงหน้าต่างบานหนึ่งที่อยู่ชั้นสอง

“หน้าต่างบานนี้เป็นห้องของเฮเซ็ท” ทรงกระซิบบอก

“นี่เป็นทางที่จะเข้าถึงตัวมันได้ง่ายที่สุดและไม่มีใครพบเห็น เพราะเฮเซ็ทเชื่อว่าไม่มีใครสามารถปีนขึ้นไปได้ แต่ข้าเชื่อว่าเจ้ามีวิธีขึ้นไปได้” เจ้าชายนาร์เมอร์แน่พระทัยอย่างยิ่ง เพราะห้องบรรทมของพระองค์อยู่ชั้นสอง นางยังเข้ามาได้ เข็มขัดที่ทำให้ล่องหนได้ นางยังมี นับประสาอะไรกับห้องบรรทมของเจ้าชายเฮเซ็ท

นัซย่ากดหัวเข็มขัดสองครั้ง ร่างของเธอปรากฏขึ้น เจ้าชายนาร์เมอร์ทรงทำตาม เพียงครู่ก็ปรากฏองค์ มองเห็นเธอแตะลงที่กำไลทองคำอีกครั้ง ในมือปรากฏถุงมือสีดำสองคู่ พื้นรองเท้าสีดำสองคู่

“ใส่ถุงมือ ส่วนพื้นรองเท้านี้ติดไว้ที่ใต้รองเท้าเจ้าค่ะ”

เธอใส่ให้ดูเป็นตัวอย่าง พระองค์ทำตามอย่างรวดเร็ว

“ดูข้าแล้วทำตามนะเจ้าคะ”

มองเห็นนัซย่าวางมือข้างหนึ่งและเท้าข้างหนึ่งบนผนัง แล้วจึงก้าวเท้าอีกข้างในระดับที่สูงขึ้นพร้อมกับใช้มืออีกข้างทำเช่นเดียวกัน เธอไต่ขึ้นไปบนผนังอย่างรวดเร็ว คล่องแคล่ว ง่ายดาย เจ้าชายนาร์เมอร์มองอย่างตื่นตะลึงและเข้าพระทัยทันที พระองค์ทรงทำเช่นเดียวกับเธอ ยามนี้ทั้งคู่เกาะอยู่ใกล้หน้าต่าง เจ้าชายนาร์เมอร์โผล่พระเศียรไปเล็กน้อย เพ่งมองในห้องอยู่ชั่วครู่ จากนั้นจึงปีนหน้าต่างเข้าไปอย่างเงียบเชียบ ตามหลังด้วยนัซย่า

เธอถอดถุงมือออกและส่งให้เจ้าชายนาร์เมอร์ถือไว้ มือแตะลงที่กำไลอีกครั้ง ในมือมีของบางอย่างที่เจ้าชายนาร์เมอร์ดูไม่ออกว่าเป็นสิ่งใด นัซย่าเอาของนั้นไปไว้ที่ใต้พระนาสิก (จมูก) ของเจ้าชายเฮเซ็ทครู่หนึ่งก่อนจะเก็บเข้าไปในกำไลทองคำ

“ที่ข้าให้เจ้าชายเฮเซ็ทดมคือยาสลบ เขาจะหลับไม่ได้สติไปจนถึงรุ่งเช้า” เธอหันมาบอกเสียงเบา

มือเรียวแตะที่กำไลทองคำอีกครั้ง มีของบางอย่างในมือเธอ นัซย่ากวาดสายตาสำรวจอย่างถี่ถ้วนไปทั้งห้องก่อนเอื้อมมือไปที่หัวเตียงบรรทมของเจ้าชายเฮเซ็ท เธอทำอะไรบางอย่างที่หัวเตียงนั้น ครู่หนึ่งก็ถอยออกมา