บทที่ 23 สารภาพรัก (2/3)

“พระกระยาหารมื้อสุดท้ายของราชินีซากิอาห์ คนวางยาพิษมั่นใจอย่างยิ่งว่าฝ่าบาทจะต้องถูกพิษไปด้วยเพราะมันทราบดีว่าฝ่าบาทร่วมโต๊ะเสวยมื้อเย็นทุกครั้ง แต่ดวงชะตาของฝ่าบาทยังดี ทำให้วันนั้นทรงติดราชกิจ จึงมาร่วมโต๊ะเสวยช้าไป ผู้ที่รับเคราะห์จึงมีเพียงราชินีซากิอาห์”

ฟังแล้วทุกคนต้องรู้สึกหนาวเหน็บ เจ้าชายนาร์เมอร์จึงเพิ่งนึกขึ้นได้เช่นกันว่าพระองค์รอดมาอย่างหวุดหวิดที่สุด

“ไม่ทราบว่าแม่ครัวที่ทำพระกระยาหารมื้อนั้นยังอยู่หรือไม่เพคะ ถ้ายังอยู่ หม่อมฉันอยากพบ คิดว่าน่าจะสอบถามได้ความเพิ่มเติม”

“ไม่อยู่ขอรับ วันรุ่งขึ้นนางผู้นั้นพลัดตกลงในแม่น้ำไนล์ และเพราะนางว่ายน้ำไม่เป็น นางจึงจมน้ำตาย กว่าจะหาศพเจอ ก็ต้องเสียเวลาหลายวันเพราะน้ำในแม่น้ำพัดศพห่างออกไปไกล” แม่ทัพอนูคตอบออกมา

“แหม ช่างบังเอิญตายได้ถูกเวลาเหลือเกิน พูดตามตรงก็เรียกว่า ‘ฆ่าปิดปาก’ ไม่เหลือพยานหลักฐานไว้ให้ใครสืบสาวถึงต้นตอ” นัซย่าเอ่ยอย่างเยาะหยัน

“ตอนนี้พวกเรามีสองเรื่อง เรื่องของเฮเซ็ทและเรื่องของราชินีเนบเซมิ พวกเรารู้แน่นอนแล้วว่าเป็นฝีมือของพวกมันและมีพยานว่าเฮเซ็ทว่าจ้างนักรบคุชให้มาฆ่าข้า และคำพูดของราชินีเนบเซมิที่ลอบปลงพระชนม์เสด็จแม่ของข้า” เจ้าชายนาร์เมอร์ตรัสอย่างกริ้วจัด

นัซย่าต้องถอนหายใจออกมาก่อนจะเอ่ยปาก “พยานคนเดียวทำอะไรเจ้าชายเฮเซ็ทและราชินีเนบเซมิไม่ได้หรอกเพคะ”

“เพราะเหตุใด คำสารภาพของอันนิเป็นหลักฐานที่ชัดเจนที่สุดแล้วนะ” เจ้าชายนาร์เมอร์ตรัสถามอย่างประหลาดพระทัย

“คำสารภาพนั้น ดีที่สุดก็เพียงทำให้ฟาโรห์เซิร์คทรงคลางแคลงพระทัยในเจ้าชายเฮเซ็ทและราชินีเนบเซมิ แต่ไม่ใช่หลักฐานที่จะเอาผิดได้ เพราะหากข้าเป็นพวกมัน พยานคนเดียวซ้ำยังเป็นแค่มหาดเล็ก ไม่มีน้ำหนักเพียงพอโน้มน้าวพระทัยของฟาโรห์เซิร์คให้ทรงเชื่อถือ”

“พวกมันสามารถยืนกรานปฏิเสธว่าไม่รู้ไม่เห็น เจ้าชายเฮเซ็ทสามารถกล่าวว่าฝ่าบาททรงใส่ร้ายมันเพราะทรงไม่พอพระทัยมันเป็นทุนเดิม ราชินีเนบเซมิที่ยังสวมหน้ากากแม่เลี้ยงผู้แสนดีก็ยังเล่นบทนี้ต่อเพื่อปฏิเสธเรื่องทั้งหมด และนางก็ต้องสวมบทเศร้าเสียใจว่าฝ่าบาทเข้าพระทัยพระนางผิดไป”

“หากพวกมันทำเช่นที่หม่อมฉันกล่าว ฝ่าบาทคิดว่าองค์ฟาโรห์จะทรงเชื่อถือคำสารภาพนั้นและลงโทษพวกมันหรือไม่”

คำอธิบายของนัซย่าทำให้ทุกคนนิ่งอึ้ง

“องค์ฟาโรห์ทรงเชื่อพระทัยราชินีเนบเซมิ เพราะพระองค์มีภาพจำว่าพระนางรักใคร่ฝ่าบาทไม่ต่างจากเจ้าชายเฮเซ็ท พระองค์จะไม่ทรงเชื่อเรื่องที่พระนางลอบปลงพระชนม์ราชินีซากิอาห์ เพราะเรื่องนี้เป็นเพียงคำสันนิษฐานของหม่อมฉัน ไม่มีหลักฐานยืนยันว่านางกระทำเช่นนั้น พวกเราต้องมีพยานหลักฐานมากกว่านี้จึงจะเอาผิดราชินีเนบเซมิและเจ้าชายเฮเซ็ทได้”

“หากฝ่าบาทดึงดันจะใช้มหาดเล็กอันนิเป็นหลักฐานเอาผิดพวกมัน นอกจากเอาผิดไม่ได้ ยังจะกลายเป็นแหวกหญ้าให้งูตื่น พวกมันจะระวังตัวมากขึ้น การหาหลักฐานเอาผิดจะทำได้ยากกว่าเดิม โดยเฉพาะความผิดที่ลอบปลงพระชนม์ราชินีซากิอาห์”

ทุกคนอดคล้อยตามคำพูดของนัซย่าไม่ได้

“เช่นนั้น ข้าต้องส่งคนเข้าตำหนักของเฮเซ็ทและราชินีเนบเซมิเพื่อหาหลักฐานเพิ่มเติม ไม่มีทางอื่นอีกแล้ว”

“ถูกต้องเพคะ และหม่อมฉันยินดีเป็นสายสืบให้พระองค์”

“ไม่ได้ ข้าให้เจ้าไปที่ตำหนักของพวกมันไม่ได้ อันตรายเกินไป”

“ไม่หรอกเพคะ หม่อมฉันเอาตัวรอดได้แน่ งานสายลับเป็นงานที่หม่อมฉันถนัดที่สุดเพคะ และยิ่งไปสืบพวกมันในสถานที่ที่เอื้อประโยชน์ในการทำงานของหม่อมฉันขนาดนี้ หากหม่อมฉันยังสืบอะไรไม่ได้ เสียประวัติการทำงานของหม่อมฉันหมด”

“เจ้าเป็นสายลับ?”

“เพคะ”

ทุกคนคาดไม่ถึงเลยว่าอาหญิงน้อยแห่งเทพีไอซิสจะเป็นสายลับไปได้ นี่คือเทพธิดาอะไรกันนี่ จึงเป็นสายลับด้วย

“ก็ได้ เช่นนั้นเจ้ามาอยู่ที่ตำหนักของข้าในฐานะ...” หากนัซย่ากล่าวแทรกขึ้นทันที

“หม่อมฉันไม่ไปที่ตำหนักของฝ่าบาทเพคะ จะอยู่ที่นี่ จะสะดวกกับการสืบความลับของพวกมันมากกว่า หากหม่อมฉันติดตามฝ่าบาทไปอยู่ที่ตำหนัก พวกมันต้องสงสัยแน่ว่าหม่อมฉันเป็นใคร การสืบหาจะยิ่งยากขึ้นเพราะพวกมันต้องจับตามองหม่อมฉัน อีกอย่างก็คือพระราชวังหลวงของอียิปต์บนก็ไม่ได้เข้าไปยากถ้าหม่อมฉันคิดเข้าไป”

“หรือพูดกันตามตรงก็คือถ้าหม่อมฉันคิดลอบปลงพระชนม์ฟาโรห์เซิร์คล่ะก็ ฝ่าบาทจับหม่อมฉันไม่ได้หรอกเพคะ เพราะเมื่อถึงรุ่งเช้าทุกคนจะพบว่าฟาโรห์เซิร์คสวรรคตแล้ว ซ้ำยังไร้ร่องรอยใดๆ ว่าถูกลอบปลงพระชนม์ ไร้ร่องรอยของหม่อมฉัน ทุกคนจะเข้าใจว่าองค์ฟาโรห์บรรทมหลับแล้วสวรรคตเอง และต่อให้แพทย์หลวงมาตรวจก็จะไม่พบเบาะแสอะไรทั้งสิ้น”

ทุกคนต้องกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ

“ที่สำคัญก็คือ สายลับที่ดีต้องทำให้ตนเองกลมกลืนไปกับสถานที่ ผู้คน และสภาพแวดล้อม ไม่มีผู้ใดสังเกตสนใจหม่อมฉัน นั่นจึงจะไม่มีใครทราบว่าหม่อมฉันเป็นสายลับ ฝ่าบาทจะมีหม่อมฉันเป็นเงาให้พระองค์เสมอ เงาที่มีเพียงฝ่าบาทและทุกคนในห้องนี้เท่านั้นที่จะมองเห็นหม่อมฉันอย่างชัดเจน”

เจ้าชายนาร์เมอร์ต้องถอนพระปัสสาสะ (ลมหายใจออก) ออกมาทันที

“ได้ ทุกสิ่งที่เจ้าเห็นสมควร ข้าตามใจเจ้าทุกอย่าง นัซย่า” ตรัสจบแล้วก็ทรงลุกขึ้นก่อนจะก้าวเข้าไปหาและกอดเธอไว้แน่น พระพักตร์หล่อเหลาซบอยู่ที่เรือนผมดำขลับนุ่มสวย สีพระพักตร์บ่งบอกถึงความสุขที่ทุกคนไม่เคยเห็นมาก่อน พระเนตรหลับลงคล้ายต้องการซึมซับความรู้สึกอบอุ่นที่กำลังเอ่อล้นในพระทัย

“ขอบใจนะ นัซย่า ขอบใจที่สุด” รับสั่งกระซิบที่ข้างหูเธอให้ได้ยินกันเพียงสองคน

นัซย่าต้องชะงักไปกับการแสดงออกเช่นนี้ของเจ้าชายนาร์เมอร์ เธออดจะเขินอายไม่ได้ หากต่อมาก็กระซิบตอบกลับ “ไม่เป็นไรเพคะ”